Filmweekend (2)

De derde film die we zagen (zondagmorgen, 10.00 uur), is geloof ik pas in december in de bioscoop te zien en getiteld: Waterboys.

Ik vond het een superleuke film, met twee hoofdrolspelers die ik helemaal niet kende, maar die allebei heel goed spelen. (En dat is echt niet in alle Nederlandse films het geval, dat er goed geacteerd wordt).
Het verhaal:
Victor (met een dubbele achternaam die ik nu even kwijt ben) komt terug van een paar dagen weg en blijkt door zijn vrouw uit huis gezet te zijn. Ze heeft al zijn spullen naar een opslag verhuisd. Tegelijkertijd wordt hun zoon Zack ook dringend verzocht het huis waar hij met zijn vriendin woont te verlaten. 
En dan vertrekken vader en zoon samen naar Schotland. Victor, die thrillers schrijft moet daar zijn, voor een presentatie van zijn in Scott vertaalde boek. En Zack die cello speelt gaat mee. Vader en zoon botsen, Victor wil maar niet volwassen worden en Zack is te serieus. Het wordt een bijzondere reis. 

Waterboys, dat is een band, uit de jaren tachtig waar Victor en zijn vrouw dol op zijn en tijdens een festival met die band zou Zack verwekt zijn.
De band treedt net op als Victor en Zack in Edinbugh zijn. En vader en zoon zien het optreden, zij het allebei vanaf een andere plek.
Ik had nog nooit van de Waterboys gehoord, dus ik dacht eigenlijk dat ze verzonnen waren. Maar niks. De regisseur van deze film Robert-Jan Westdijk, was fan van deze groep. Hij wilde ze een verbindende rol in het verhaal laten spelen en heeft ze dat gevraagd. De leider van de groep was enthousiast en de groep heeft speciaal voor deze film twee concerten gegeven in Paradiso. Zodat er gefilmd kon worden.

Nou al met al echt een grappige, leuke film. Aanrader.

De vierde film (zondagmiddag, 16.00 uur) was eigenlijk meer een documentaire: Eight days a week
Inderdaad, het gaat over mijn favoriete groep aller tijden, the Beatles. En dan vooral over de jaren van de concerten, zo tussen 1963 en 1967. Door allerlei nieuwe techniek was nu de muziek van de concerten echt en toch goed te horen. Dat is bijzonder, want eerder hoorde je de muziek bij zo'n optreden nauwelijks, vanwege de hysterisch gillende meiden.
Wat zal ik er nog meer van zeggen. Ik heb er van genoten en dat lag geheel in de lijn der verwachting. Ben je een Beatles-liefhebber, dan is dit bijna een must!

Wij hadden trouwens geluk, want deze film werd ingeleid door de voorzitter van de Stichting Beatles in Blokker.
Jaja, de Beatles traden in 1964 op in Blokker. Zo leuk, die voorzitter noemde een rijtje namen van plaatsen waar de lui  optraden, Singapore, Hongkong, London, New York en dan daartussen Blokker.
Ha, Blokker, dat is gewoon een dorpje, hier vlakbij Hoorn.
Ze traden op in de veilinghal 'Op hoop van zegen'. Tussen de veilingkisten en daar waren beelden van. Erg leuk om te zien vooraf.
Nog even een ahum-momentje.  Toen we in de zaal gingen zitten, kwam er een man naast ons zitten en die zei: 'Ik was nog te jong toen, maar jullie waren er zeker bij toen in Blokker'. In 1964!  Ahum... zo oud zien wij er toch ook niet uit dacht ik nog even, maar ja, wel dus.

Filmweekend

Maar liefst 20 films worden er dit weekend vertoond in Cinema Oostereiland. Drie dagen lang. De vrijdag viel voor ons af, maar voor zaterdag en zondag kozen we vier films uit.
Er hang een gezellige sfeer daar op het eiland. En gisteren konden we tussen de films door zomaar een uur in de zon zitten. op een terras. Op een plek met een prachtig uitzicht op het IJsselmeer. Er was een botter-race gaande, we zagen de boten wel, maar ze zeilden nauwelijks. Het was windstil.

Goed, de film.
We zagen als eerste: A Quiet Passion. Daarin werd het levensverhaal verteld van de vooraanstaande Amerikaanse dichteres Emily Dickinson. Van wie ik zonder veel succes wel eens geprobeerd heb de gedichten te lezen.

Foto niet van mij, maar van het wwweb

Ik wilde er na een kwartier al uit. Want het was een traag, 19e-eeuws verhaal, Victoriaaans. Passie, moraal gevoel en gelardeerd met gedichten van Emily Dickinson herself.
Dat we er niet uitgingen kwam door het feit dat deze rol zo ongelooflijk mooi werd gespeeld door Cynthia Nixon. Ik kende haar niet, maar ze speelde in Sex in the City. Die serie heb ik nooit gezien.
Toen de film afgelopen was, pffff, ik moest echt even bijkomen. De film was ook nog een half uur te laat begonnen, dus ik vond het zonde van mijn tijd.
Maar toen ik dus bezig was met bijkomen,  op dat terras, drong langzaam tot me door hoe ontzettend mooi het door en door gefrustreerde en eenzame leven van de dichteres was neergezet en had ik toch geen spijt.

De tweede film was : Een echte Vermeer.
Dat is een film over de schilder Han van Meegeren (1889-1947). Die man had een een geweldig schilderstalent en gebruikte dat (volgens de film dan) om werk van onder andere JohananesVermeer te schilderen. Te schilderen, niet te kopiëren. Vervolgens dat werk dan te doen voorkomen als een echte Vermeer en in samenwerking met een kunsthandelaar en na het opstellen van een verhaal over de herkomst, te verkopen voor gigantische bedragen. Daarbij speelt dan ook nog de verhouding die van Meegeren krijgt met de vrouw van de belangrijkste kunstcriticus uit die jaren. De kunstcriticus die van Meegeren als schilder afkraakt en het valse werk als echt erkent.
Van Meegeren werd ontmaskerd doordat hij ook een schilderij aan Göring verkocht en dat dook aan het eind van de oorlog op. Eerst werd hij beschuldigd van collaboratie, maar toen bleek dat hij het werk zelf had geschilderd. Daarmee werd de populariteit van van Meegeren groot: de man die Göring besodemieterde.

Foto niet van mij maar van de site van Elsevier.

Ik vond het een spannende,  boeiende film. Ik vond de muziek soms storend. (meestal hoor ik de muziek nauwelijks, maar hier viel die soms erg op) Maar verder oké.
De hoofdrol was Jeroen Spitzenberger.

Foto van de Emmaüsgangers van de site van Boymans

Ik was altijd al geïnteresseerd in Han van Meegeren. Ik las nu dat zijn schilderij de Emmaüsgangers in Boymans hangt.  Als een soort curiositeit. Ik ben daar meerder malen geweest, maar dat schilderij zag ik nooit. Tja, dat wil ik dan toch een keer gaan bekijken. Er is ook veel over van Meegeren geschreven. Moet ik ook nog eens op zoek naar een boek. Maar Emily probeer ik niet nog eens.
Toch leuk hoor zo'n filmweekend. Je neem er wat van mee.
Vandaag nog twee te gaan! Zin in.

Sanuk

Precies een week na de geboorte gingen wij in Artis kijken naar de nieuwe pasgeboren olifant.
Eh... we waren niet de enigen. Het was prachtig weer en vakantie en dus was het druk. Goeie foto's maken lukte dan ook niet, maar we wilden onze kraamvisite niet uitstellen, want ik heb echt geen idee hoe hard zo'n olifantje groeit.

Artis wilde zich terughoudend opstellen en  aanvankelijk geen naam meer geven aan dit dier, maar daar is men klaarblijkelijk van terug gekomen, want dit meisje heeft toch een naam gekregen. Ze heet Sanuk. Een Aziatische naam. Artis had als standpunt dat een dier een dier is en wilde 'ontmenselijken'. Er kwam dus ook geen wedstrijd 'verzin een naam voor de olifant'.

Ik vond het raar, ik bedoel wij hadden een hond en die kreeg een naam. Daar hebben we ook nog lang en goed over nagedacht, want die naam moest met een M beginnen, wat de keuze een beetje beperkte. We kozen de naam Mac en daarmee veranderde er niets aan onze instelling. 
Namelijk dat een hond  een huisgenoot is, maar hoeveel we ook van die huisgenoot houden, altijd een dier zal zijn. 
(Dat Mac in zijn eerste nachten bij ons werd voorgelezen uit Jip en Janneke en dat mijn man liedjes voor hem zong, is natuurlijk toch echt iets heel anders, hihi)

Enfin, het in groten getale toegestroomde publiek, dat linea recta naar de olifanten marcheerde,  dacht daar heel anders over.
'Hee mama. gefeliciteerd met je dochter', hoorde ik iemand roepen. En tegen haar kind: 'Die mama heeft heel hard moeten werken hoor, daarom moeten we haar feliciteren'.
'Gefeliciteerd' hoorden we toen ineens meerdere keren. En 'Goed gedaan, meid!'.
En een jongetje hoorde ik zeggen dat de olifanten nu wel eindelijk weer blij kunnen zijn na de dood van Mumba. (Dat was de olifant die op 4-jarige leeftijd plotseling stierf).
Tja, ontmenselijken gaat niet helemaal lukken, ben ik bang.
Maar Sanuk is prachtig. Echt prachtig.

De Stalkster

Mirjam Rotenstreich, de auteur van dit boek,  zag ik een paar keer in een televisieprogramma, waar zij sprak over het verlies van haar zoon Tonio.
De manier waarop zij over zoiets onvoorstelbaars praatte, dwong bij mij respect af. Diep respect.
Ik las het boek Tonio, van haar man A. F. Th. van der Heijden en ik zal de film die net uit is en prachtige kritieken krijgt, ook nog wel gaan zien, denk ik.
Maar dit is iets heel anders. Het is een thrillerachtig boek, zo leest het, maar toch ook weer niet helemaal. Ik vond het bijzonder genoeg om vrij snel en helemaal uit te lezen.

Het verhaal:
Elsemijn is ontroostbaar na het verlies van haar grote liefde Binck. Hij werd vermoord. Later wordt duidelijk dat politieagent Binck de grens niet meer zag tussen de onderwereld en de bovenwereld. Dat feit blijkt ook nog de oorzaak te zijn van de dood van hun ongeboren kind. 
Elsemijn is wanhopig en ze bedenkt een wanhopig plan...

Op het laatst wordt alles over dat plan pas duidelijk en dat zorgde ervoor dat ik bleef lezen. Zelfs al vind ik het verhaal nogal vergezocht. Maar ja, is dat niet altijd het geval in thrillers? Ik bedoel er gebeurt altijd van alles, waar je je niets bij kunt voorstellen, wat je zelf nooit zou kunnen bedenken.
Toch wel een aanrader(tje), maar met enige twijfel vanwege de onwaarschijnlijkheid. 

Marilyn

Marilyn Monroe, zou dit jaar (1 juni) negentig jaar zijn geworden. Negentig.
Ik was dus eigenlijk nog te jong om fan te zijn. 
Ze stierf op 36-jarige leeftijd in 1962 en toen was ik er nog niet aan toe. Maar die hele periode waarin ze schitterde, heeft me later wel altijd geboeid en Marilyn zelf dus ook.
Norma-Jeane Mortenson (Baker), een doodgewoon meisje dat jaren lang werd afgeschilderd als een dom blondje.
Maar dat was ze niet, Oh nee, dat was ze zeer zeker niet.

Ze had een moeilijke jeugd. Wie haar vader was is niet helemaal zeker en haar moeder was drugsverslaafd en zo kwam Marilyn in een pleeggezin terecht. Toen ze zestien was ging dat pleeggezin naar de andere kant van het land en kon Marilyn niet mee. Ze trouwde toen maar, om onder de pannen te zijn. Dat was haar eerste huwelijk. En het duurde niet lang. Er zouden nog twee huwelijken volgen. Met Joe diMaggio en met Arthur Miller.
Marilyn sloeg haar vleugels uit, blondeerde haar haar, nam acteerlessen, bemachtigde een klein rolletje in een film en werd een ster.
Inderdaad, een iconische vrouw.
De tentoonstelling die nu loopt in de Nieuwe kerk, vond ik weer echt zo'n goed gemaakte tentoonstelling.
Wat er te zien is, is vnl. te danken aan de verzamelwoede van ene Ted Stampfer,  die meer dan 700 Marilyn-dingen bezit. Heel veel persoonlijke zaken die pas na bijna veertig jaar door de erfgenamen werden geveild.

Fotograferen mocht niet, maar werkelijk iedereen stond met zijn of haar telefoon foto's te maken, ik ook. Dit is zo'n telefoonfoto, gemaakt bij de vertoning van een stukje film .
Er was ook een prachtige documentaire te zien, maar die duurde negentig minuten en wij waren laat, dus  dat lukte niet. We zagen, zeer geboeid, een half uurtje.

 Over de hele tentoonstelling verspreid waren op grote borden,  uitspraken van Marilyn te zien. En aan het eind in de winkel kon je daarvan kaarten kopen. (En boeken en posters en van alles en nog wat).
Op de vraag wat ze in bed aan heeft gaf Marilyn ooit als antwoord: de radio. De vraag wat ze draagt in bed, beantwoordde ze met: Chanel No. 5.
En deze uitspraak vind ik ook echt geweldig (treurig): "No one ever told me I was pretty when I was a little girl. All little girls should be told they are pretty, even if they aren't."

Mooie anekdote: Toen Marilyn aan Koningin Elizabeth werd voorgesteld, leidde dat tot veel commotie door de gouden, strapless avondjurk die ze voor de gelegenheid droeg. Naar aanleiding hiervan deed ze haar uitspraak: Als ik me aan alle regels had gehouden, had ik nooit iets bereikt. 
Ik las nóg een mooi verhaal over haar:
In 1955 was Ella Fitzgerald (vanwege haar huidskleur) niet welkom in een bepaalde nachtclub in Hollywood. Marilyn belde persoonlijk de eigenaar en eiste dat de zangeres geboekt zou worden. In ruil daarvoor zou ze bij ieder optreden vooraan gaan zitten. Dat leidde tot een storm van publiciteit én een vriendschap tussen de twee vrouwen.

Dus eh... hoezo dom blondje.

En dan waren er nog heel veel (originele) kledingstukken te zien.  Marilyn was ook echt een stijlicoon zag ik.

Die jurk natuurlijk... en zie je al die mannen liggen aan haar voeten?
Haar einde was droevig, heel treurig. Slaapmiddelen, geruchten en hadden de Kennedy's er iets mee te maken?

Dat ik deze tentoonstelling een  aanrader vind, blijkt hopelijk uit dit stukje.
Maar ik zou even wachten, want het was nu wel heel erg druk. Had denk ik ook te maken met herfstvakantie en een verschrikkelijke kermis op de Dam.
De toegangsprijs is hoog, 16 euro. Dat is heel veel geld. Ik weet genoeg mensen die dat eigenlijk niet kunnen betalen en keuzes moeten maken,  of het er niet voor over hebben.
Met de Museumjaarkaart moet je ook betalen: 4,95.  Ik heb een Museumjaarkaart en als ik die niet had, zou ik niet zijn gegaan denk ik.
Ik ben ook niet naar Banksy in de Beurs van Berlage geweest, terwijl ik die graag had willen zien. De prijs daar was 14 euro en de Museumkaart gold niet. Ik vond het te duur.
Toch, nu ik geweest ben, geloof ik dat het die 16 euro wel echt waard is. Maar beter is de aanschaf van de Museumkaart. Al moet je ook die eerst betalen natuurlijk.

Water

Zomaar een brief in de brievenbus, een brief die behalve interesse toch ook even een  klein beetje onrust bracht.

Ik vind het eigenlijk zo vanzelfsprekend dat ik hier veilig woon. Beschermd tegen het water.
Maar ik weet ook wel dat  het helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Nu kon ik mijn postcode invullen, las ik en dan zien hoe hoog het water bij een overstroming komt in mijn buurt.

Dat deed ik. De vraag is dan: Overstroom ik?
Het antwoord kwam snel. JA, je overstroomt met maximaal 4.5 meter.

De kans dat dit gebeurt is 10% en dat kan ook morgen zijn.

Enfin, de bovenste verdieping zou redelijk droog moeten blijven in ons geval.

Onder het kopje: Wat kun jij doen volgen dan wat tips. Zoals dat je altijd een radio op batterijen moet hebben om af te kunnen stemmen op een rampenzender. En een noodpakket. En dekens, zaklampen, kaarsen, water, lucifers. 

Hmmm, in Duitsland werd de bevolking (voor het eerst sinds de Koude oorlog) laatst ook opgeroepen om een nogal uitgebreid noodpakket in huis te hebben. Voor... ja voor wat eigenlijk. Dat werd er niet bij gezegd, al kan ik me natuurlijk heus wel wat voorstellen.
Ik heb niets gedaan, niets gehamsterd en zelfs niet overwogen om een serieus pakket samen te stellen. Bovendien, het meeste hebben we sowieso in huis.
En toch is er een heel klein beetje twijfel.  Tja...

Dan maar naar het Tropenmuseum

Als ik dan niet naar een ver land kan... dan ga  ik heel graag naar het Tropenmuseum in Amsterdam. Daar kom je ook in heel andere sferen terecht.  En je hoeft niet te vliegen.

 

Toen we zagen dat er een tentoonstelling is over Boeddha, wilde ik helemáál graag gaan. Klik
Want Boeddha...
Toen ik twaalf was en in de eerste klas van de middelbare school zat, moest er voor Nederlands een spreekbeurt worden gehouden.
Oh man, wat  was ik zenuwachtig. Ik was er bijna ziek van. Tegenwoordig houden kleuters al een spreekbeurt, maar op mijn lagere school werd zulks niet gedaan. Ik had bedacht dat ik in ieder geval een goed onderwerp moest hebben, dat ik origineel moest zijn.
Het onderwerp werd boeddhisme. Ik weet het nog precies, ik las twee moeilijke boeken, vertelde het levensverhaal van Boeddha en kreeg een hoog cijfer.
Een spreekbeurt houden vond ik daarna nog steeds een crime, maar het boeddhisme heeft altijd mijn interesse gehouden.
Hier in het tropenmuseum waren heel veel Boeddha's te zien. Uit verschillende landen, Sri Lanka, Tibet, Japan, China enz. Van heel oud tot modern.
'Van levensverhaal tot inspiratiebron', luidt de titel van deze tentoonstelling. En dat was het ook precies

Er werd  veel informatie gegeven. Wat ik jammer vond was dat die informatie in een boekje stond.
Bij het voorwerp stond een nummertje en dat kon je dan in dat boekje opzoeken.
Dit (las ik in dat boekje) is helemaal geen Boeddha, het is gewoon een dikke, goedlachse monnik. Hij heeft niet de uitstulping op het hoofd en de krulletjes die bij de Boeddha passen.
Maar ik zie de informatie liever bij het stuk, dan bladerend in een boekje. Niet belangrijk hoor. Want de tentoonstelling was verder  echt de moeite waard.

 

Op dit doek uit Nepal zie je de moeder van de Boeddha. Zij houdt een boomtak vast en uit haar rechterzij is zojuist haar zoon geboren. Die zie je als een klein zittend gouden boeddhabeeld, hoewel hij dan nog geen Boeddha is

Dit beeld vond ik prachtig. Het komt uit Java en is lang geleden in 1934 aan het Tropenmuseum geschonken. Het beeld is uit de 8e of 9e eeuw.

Nu zou ik nog veel meer kunnen laten zien, maar dat doe ik niet.

Misschien ben je zelf in de gelegenheid om te gaan kijken, de rest van het museum is ook fijn.

 Voor kinderen is er het  Tropenmuseum Junior (niet altijd geopend en je moet reserveren). 

De toegang met de Museumjaarkaart is gratis.

Aan het eind van de tentoonstelling kon je nog allerlei getuigenissen lezen van mensen, over wat (hun eigen) Boeddha voor hen betekent. Het blijkt dat 1 op de 3 Nederlanders een Boeddha in huis of tuin heeft. 

Heb jij er een? 

Wij hebben thuis een kleine Boeddha, heel klein, zo groot als mijn duim. Meegenomen uit China. Een jaar kwijt geweest en nu zit hij op de klok. Met zijn hoofd naar een deur, want zo hoort dat.

Oh ja, er hoort een restaurant een beetje bij het museum. Vroeger hoorde het er echt bij, serveerden ze er ook allerlei tropische hapjes. 

Dat is veranderd, het restaurant is zelfstandig. Je kunt er ook komen zonder het museum te bezoeken. 

Er is een heerlijk terras, waar we (23 oktober!!!!) heerlijk in het zonnetje lunchten en ik me even in een ver buitenland waande.

Reizen

Wat was dit een leuke vrouw. Een Française, ik zag haar een tijd geleden in Zierikzee (prachtig oud stadje trouwens) en maakte een praatje.
Ze vertelde dat ze zat te wachten op haar man die naar oude platen aan het speuren was in de rommelwinkel hiernaast.
En dat ze moe was, want die man wilde altijd maar verder en verder. Zij eigenlijk ook, maar ze was dus wel eens moe.
Omdat mijn man ook nog naar oude platen zocht in die rommelwinkel, hadden we meteen een band.
Leuk was dat.
Een praatje en Français hè, en Français en dat was een hele tijd geleden.
Ze waren geen voettocht aan het maken, maar marcheerden er wel dagelijks een stuk op los.
Ik wilde net gaan vragen waarom ze zoveel bagage mee had, maar toen kwam haar man er aan. We zeiden gedag en dat was het.
En ja, ik mocht gerust een foto van haar maken.

Nu ik deze foto weer zie, wil ik zo graag op reis... Een verre reis, naar een Aziatisch land of naar Peru of zo. Of Japan.
Maar het gaat niet gebeuren, want ik durf nog steeds niet te vliegen. Echt helemaal niet. Als ik er alleen maar aan denk krijg ik kippenvel en niet zo'n beetje ook.
Ik vind het zelf ook belachelijk hoor, ons Thailand-avontuur is nu bijna een jaar geleden, dus ik zou zo langzamerhand weer normaal moeten kunnen reageren.  Jammer genoeg is dat niet zo en ik ondervind er nog steeds behoorlijk wat last van.
Tegelijkertijd besef ik heel goed dat er heel veel mooie dingen zijn die we wél zouden kunnen doen, als ik me wat fitter voel dan ik doe.
En dat mijn man oké is, dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.
Ik besef het echt wel, hoor.
Maar toch..

Kauwgom

Getverdemme, een kauwgommuur. Ik zag hem in Dordrecht.
Zal het bedoeld zijn als kunst?
Of zal het echt bedoeld zijn voor mensen die hun kauwgom kwijt willen en zelf niet kunnen bedenken wat je met je uitgekauwd gommetje het best kan doen, anders dan het op de grond spugen?
Ik heb geen idee, er stond geen bordje bij.
Je moet trouwens maar eens opletten hoeveel mensen en kinderen het gewoon doen, dat op straat spugen.
Bah, smerig.
In Singapore zouden die mensen wel drie keer nadenken, daar staat een hoge boete  op het uitspugen.
In Engeland en Nederland wordt soms een vriendelijker actie gevoerd om het uitspugen te voorkomen

Maar of zo'n vriendelijke 'handleiding' echt zal helpen? Ik ben bang van niet.
Vroeger werden kinderen bang gemaakt voor het inslikken van kauwgom: 'Dan groeit er een kauwgomballenboom in je buik en dan moet je geopereerd worden'.
Dat zal er misschien voor gezorgd hebben dat kauwgom werd uitgespuugd. Maar die tijd is toch wel voorbij lijkt me. Dat was vroeger!

Dat er nog andere gevaren dreigen, had ik niet bedacht. Ik vond het alleen maar vies. Maar kijk, dit bord zag ik in Rotterdam. Het zal je maar gebeuren!

Binchy &Pilcher &Pilcher &Lennox

Soms hè, soms heb ik zo'n zin om heerlijk weg te zakken in en met een boek dat geen enkele inspanning kost, waarin natuurlijk wel wat problemen zich voordoen, maar waar aan het eind alles is goedgekomen, zodat ik in volle tevredenheid en met een diepe zucht het boek kan dichtklappen.
Er zijn een aantal schrijvers die met hun werk dat effect op mij hebben.
Maeve Binchy bijvoorbeeld en dan vooral haar eerste boeken. En verder Rosamunde Pilcher, Judith Lennox en Robin Pilcher, de zoon van Rosamunde.
Die zal gedacht hebben 'wat mijn moeder kan, kan ik ook, een reeks bestsellers schrijven'.
En inderdaad, hij kan het.
Wat veel van die boeken gemeenschappelijk hebben is dat ze zich in Engeland afspelen. Of in Schotland.
In landhuizen of op landgoederen. 
En altijd hangen de jassen klaar bij de laarzen en de riemen van de honden; altijd wordt er thee geserveerd, bloeien er rozen in de tuin.
Nou dat is toch heerlijk op de bank, onder een dekentje en met een kopje thee. Het is ook heerlijk in bed, als je niet kunt slapen, omdat het dus geen inspanning vereist.
Dit boek van die zoon dus, is er zo eentje.
Het verhaal:

Claire is als tiener (in Schotland)  verliefd op Jonas, maar van de ene dag op de andere laat hij haar vallen zonder dat haar ooit duidelijk wordt waarom. Claire is verdrietig, gaat op reis, wordt opnieuw verliefd op Art en bouwt met hem in New York een restaurant op. Dan krijgt ze bericht dat haar zeer geliefde stiefvader een beroerte heeft gehad en met Art en hun dochter gaat ze terug naar Schotland. Ze moet dealen met haar ellendige stiefbroer en zus én met Jonas. Want er zijn allerlei plannen om het landgoed te ontwikkelen. Zowel van Art als van Jonas, die inmiddels een vertrouweling van die stiefvader is. 

Zo'n verhaal dus. Lekker hoor!

Ps: Toeval: Dit blogje maakte ik eergisteren. Gisteren las ik bij haar over dit soort boeken.  Er is zelfs een naam voor: Aga-Saga. Een term die ik meteen begreep, want bij die landhuizen en laarzen en ruige natuur en honden en clotted cream, hoort ook altijd een Agafornuis in de keuken. Altijd, ook als het er niet staat.

Ps²: Nog meer toeval: gisteren had ik een blogje over managerstaal o.a. Dat stukje had ik ook al eerder gemaakt, maar gisteren pas op publiceren gedrukt. Wil ik 's avonds de krant gaan lezen, staat er (op de voorpagina nb) een advertentie voor een boek met 'De ergste jeukwoorden op kantoor'. Getiteld: Uitrollen is het nieuwe doorpakken. Van Japke D. Bouma.  Pitchen, inkoppen, tackelen en sparren worden ook in de advertentie vermeld.

Wat zegt u?

Bea (Matroos Beek) schreef een geweldig stukje over het gebruik van het woord woord borgen. 

Hier kun je het lezen: klik

Ik vond het echt een prachtig blogje, vooral ook omdat ik het er zo mee eens ben, haha.  Meer eens kan gewoon niet.
Al die onzinnige dingen die op een bepaalde manier gezegd moeten worden. Die ontzettende clichés.
Ik vertelde het aan mijn dochter, van dat borgen.
Zij is psycholoog en goh, ik dacht zomaar dat ze in haar werkwereld ook wel eens wat hoort.
Zij noemde meteen als voorbeeld: aanvliegen.
Bijvoorbeeld: de aanvliegroute van het traject.
Irritant, vind ik. Omdat het er op lijkt dat al die termen gebruikt worden om het interessant te maken, iets  interessanter te doen voorkomen, moet ik eigenlijk zeggen.Of om de spreker belangrijker te maken.

Ik ben al vijf jaar met pensioen en hoewel ik nog een dag per week op school ben, woon ik geen vergaderingen meer bij, dus ik hoor niet zo veel meer.
Maar vijf jaar geleden, toen ik nog wel vergaderingen had en studiedagen, vond ik dit taalgebruik ook al knap irritant.
- Kunnen we dit aftikken? (wat is er mis met beslissen?)
- Wat staat er op de rol ( wat voor rol, waar?)
- Dit moeten we eerst finetunen (nog wat beter bestuderen/bespreken?)

Nou ja, als ik nog lang ga nadenken verzin ik er vast nog wel een paar.

Ik wist niet dat er ook een woord voor is, namelijk managerstaal.
De  reacties op Bea's blog heb ik ook gelezen. En er was er eentje die ik graag wil citeren.
De reactie kwam van een blogger, genaamd Fietszwerver. Hij zegt:
Mijn moeder hoor ik het nog zeggen
toen ze het woord manager hadden uitgevonden ging het mis , overal
dus ook in de scholen, van kleuter tot universiteit.

De allerergste term heb ik overigens niet gehoord,  alleen gelezen. Dat is deze: 

Daar moeten we eerst maar eens een plasje over doen.

Nomen est omen

Zo maar in één week twee foto's van een Nomen est Omen. De naam is een teken. Dus Joke Boon schreef een boek over bonen.
En gisteren een stukje in het Parool over de overleden boekhandelaar Ko van Leest.

Daar kan ik zo vrolijk van worden. Als ik er zo eentje zie, loop ik echt met een grote grijns op mijn gezicht rond en die gaat er dan een hele tijd niet af, die grijns.
Ik weet dat er meerdere blogs zijn, waar Nomen est Omentjes worden geplaatst, daar kijk ik bewust niet rond, want ik wil ze zelf gevonden hebben en gezien. Dus hier schiet het niet heel erg op, de laatste (voor deze twee) vond ik maanden geleden. Maar het  hoeft ook helemaal niet op te schieten, ik vind het gewoon leuk!

Floortje Dessing

Och, och, als iemand de gouden Televizierring verdient,  in mijn ogen, dan is het toch wel Floortje Dessing. En ze kreeg hem ook, die ring.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik lang niet alles van 'Floortje naar het einde van de wereld' heb gezien, maar wat ik wel heb gezien, vond ik erg goed.
En nu waren er dan twee afleveringen over Syrië. Dessing ging terug naar Syrië.  Nu, in 2016.
Ze maakte dezelfde reis die ze ook maakte, acht jaar geleden. Ze ging terug om te kijken hoe het nu is. En in mijn ogen is ze daardoor een held.
Ik was ook in Syrië. In februari 2011. Dat was net een paar maanden voor de burgeroorlog uitbrak.
Maar ik zou beslist niet terug durven gaan op dit moment. Echt niet.  Floortje Dessing dus wel.
Ze maakte twee afleveringen;  ze ging echt terug naar plaatsen waar ze eerder onder vreedzame omstandigheden was.
Plaatsen die ik ook allemaal gezien heb. Plaatsen waar het leven toen nog goed was, al borrelde er wel wat. Iets wat we begrepen van onze gids en ook een paar keer in gesprekken met inwoners. Niet dat dat nou zoveel gesprekken waren, maar we konden het wel een beetje voelen.
Floortje is echt bang geweest, deze keer. Ze vond het zelf het moeilijkste wat ze ooit heeft gedaan. Terwijl haar herinneringen aan dit land, evenals de mijne, heel goed waren. Vriendelijk, warm, gastvrij.
En wat leverde het op?
Het leverde op dat ik en velen met mij bijna ademloos hebben hebben zitten kijken naar de reis in dit prachtige land. Het leverde op dat we weer eens even goed op de feiten werden gewezen.
Dat we zagen dat de vernielingen die daar zijn aangebracht niet gering zijn.  Dat we keken naar de oudheden die misschien wel voorgoed zijn vernietigd.

Palmyra, 2011

Naar de steden die op sommige plaatsen spooksteden zijn geworden, waar hele wijken verwoest zijn , echt compleet verwoest en  leeg staan.  Waarvan het de vraag is of er ooit nog hersteld zal kunnen worden.
En waar soms toch, ondanks alles het leven weer heel voorzichtig op gang komt.

2011

Floortje liet het zien. Dat er in zo'n gebied toch weer mensen zijn die hun handel weer nieuw leven inblazen en daar zit ik dan echt met een brok in mijn keel naar te kijken. Hoe dapper en hoe optimistisch kan een mens zijn?

2011

En tenslotte, maar eigenlijk in de eerste plaats, zocht ze mensen die ze op haar eerste reis had ontmoet.
Een jongen, in de buurt van Palmyra. Misschien was het wel deze jongen, die wij een paar jaar later zagen:

2011

Ze vond hem niet.
De Nederlandse pater Frans van de Lugt,  die daar verbleef en niet wegging toen het moeilijker en moeilijker werd, vond ze ook niet.
Die was vermoord.
Daar sprak ze over met een fantastisch meisje, een nog grotere heldin dan Floortje zelf. Het raakte me, het ontroerde me.

Ik weet dat je hoop moet houden, ik weet het met m'n hoofd. Maar in mijn hart is er weinig hoop.
Dodenaantal: 250.000.  Vluchtelingen: 4 miljoen (ik las ook al ergens 10 miljoen).
Waar moet je nog op hopen.
Zal er ooit nog gelachen kunnen worden? Echt gelachen?

2011

Enfin, dit alles liet Floortje Dessing zien. En daarvan was ik zeer onder de indruk. Mocht je de uitzendingen gemist hebben en toch nog willen zien, klik

Joodse Buren

Op een dag in 1943 is Josefien Langeveldt met haar zieke baby Lise,  op weg naar een arts. Ze is enigszins in paniek. Tegelijkertijd is er een razzia aan de gang en probeert een Joodse vrouw die eveneens in paniek is, háár baby aan Josefien te geven. 'Red mijn dochtertje alstublieft'.
Maar Josefien is bang en ze vlucht . Ze heeft al acht kinderen.
Deze gebeurtenis keert na de oorlog vrijwel dagelijks in haar hoofd terug. Ze heeft heel erg spijt.
Lise groeit op en dan op een dag komen er nieuwe buren, Joodse buren. Met een meisje net zo oud als Lise. Josefien denkt dat dit misschien de moeder en het kind zijn die zij in de steek heeft gelaten, niet heeft geholpen.
Josefien verbiedt haar dochter met dit buumeisje, Pauli, om te gaan, maar dat gebeurt natuurlijk toch.
We zitten inmiddels in de jaren vijftig en langzaam, zijn de tijden aan het veranderen. Ook daarvan, van die veranderingen, krijg je een aardig beeld. Net als eerder van de oorlogsjaren en van een katholiek, groot gezin.

Ik vond het een aardig boek, niet meer en niet minder.

Florence Foster Jenkins

Deze film gaat over een schatrijke New Yorkse erfgename: Florence Foster Jenkins. Ze heeft één grote droom en die is: zangeres worden. Een beroemde. Ze hoort zichzelf prachtig zingen in haar hoofd, maar vrijwel iedere klank die er uit komt is vals. Ze neemt les en een pianist in dienst. Haar man en manager St Clair Bayfield,  houdt van haar en wil alles voor haar doen, hij beschermt haar. Hij houdt alle kritieken en commentaar bij haar weg. Florence lijkt te denken dat ze het heel goed doet. En dan besluit ze om een groot concert te geven in Carnegie Hall.  Tja dat wordt heel moeilijk.

Ik vond het een fijne film. Iets te langzaam naar mijn zin, maar geweldig gespeeld door Meryl Streep. Heel knap hoe ze al die valse noten er uit zingt en dat terwijl ze eigenlijk heel goed kan zingen en een zangopleiding heeft gedaan. Ik probeerde zelf om Vader Jacob heel vals te zingen, maar dat lukt bijna niet.
Hugh Grant is natuurlijk net zo charmant als altijd maar voor mij was de grootste verrassing de pianist, Cosmé Mc Moon, gespeeld door Simon Helberg. Heel goed gedaan.
Het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, zo wordt aan het eind van de film duidelijk gemaakt. 
Ik vond het wel een fijne film zoals ik zei. Onderhoudend, niet ingewikkeld, plezierig. Maar geen hoogtepunt.

Rommelmarkt

Een rommelmarkt in Middelburg is toch weer anders dan een rommelmarkt elders. Ten eerste zie je er dit:

En dat was dan alleen nog maar de achterkant van de kraam.
Op de achtergrond zie je restaurant de Huifkar. Ik bracht er in mijn Middelburgse jaren menig uurtje door.
En ook nu wilde ik er even zitten en iets drinken. Bleek dat ik helemaal niet bij de Huifkar zat. Die was er naast!
Wat ik ook leuk vond was dit, een gehaakte bh:

De verkoper grapte nog dat hij ze zelf zat te haken in zijn vrije tijd. Zijn vrouw lag helemaal in een deuk om die opmerking, maar ik kon er geen lach om krijgen.
De prijzen waren erg hoog op deze markt, dat was jammer want er waren wel leuke dingen.

Maar ja, er waren heel weinig mensen, het was een warme dag en een kraam kostte veertig euro, vertelde iemand me. Dan wil je natuurlijk wel wat verkopen, dat snap ik dan wel.

Dit blogje maakte ik al een tijdje geleden, was het even vergeten.  Het was nog net zomer. Maar ik laat het toch nog even zien, want Middelburg... We waren op de terugweg van de Zeeuwse vakantie. Ik kon bijna niet meer lopen en strompelde een beetje langs die kraampjes. En geloof me: strompelen is niet hetzelfde als struinen.
Het herinnert me er trouwens ook aan dat ik zelf ook weer eens moet gaan 'zitten' op een rommelmarkt. Spullen genoeg en de droom van een lege schuur blijft!!!

Post van Mieke én van Jolande

Kijk nou toch weer wat een geweldige kaart ik kreeg van Mieke.
Dat is toch ook zo'n creatieveling.
Je moet maar op het idee komen hè.
'Gewoon' allerlei bandjes gestikt op een tamelijk dikke kaart.
Maar gewoon is het niet, ik vind het bijzonder.
De kleuren zijn prachtig, echt waar. Veel mooier dan ik met deze scan laat zien.
Mieke maakt prachtige quilts en laat die op haar blog zien.
Die wekken, in mijn geval, wat jaloezie op, maar zijn een plezier om naar te kijken.
Je vindt Mieke hier: klik
Dankjewel, Mieke, het was een echte verrassing.

Een paar dagen later arriveerde hier mijn honderdste Roodkapjekaart. Drie keer raden wie er iedere keer weer in slaagt er eentje te vinden en dan ook nog zo lief is om die aan mijn op te sturen.
Tja, dat kan natuurlijk alleen Jolande zijn. Wederom heel erg bedankt, Jolande. Voor nummertje honderd. Het is me toch wat hè. 

Sir Lawrence Alma-Tadema

Tijdens ons vorige bezoek aan het Fries Museum in Leeuwarden zag ik al een overzichtstentoonstelling aangekondigd, van het werk van Lawrence Alma Tadema.
Van hem kende ik een paar werken, allemaal in de familiale sfeer.
En die werken, eentje ervan zie je hier, vind ik prachtig. Dit schilderij heet: This is our corner en het zijn de dochters van de schilder die hier zijn afgebeeld.
Ik wist dus toen al dat ik deze tentoonstelling zou willen bezoeken en zien, maar het zat nog niet echt in de planning.
Toen mijn schoonzus en zwager meldden dat ze er ook naar toe gingen, besloten we op hun dag te gaan en daarna samen te lunchen. (Ik houd erg van twee vliegen in een klap)
Het was het eerste weekend van de tentoonstelling en het was flink druk. Maar we waren er op tijd en konden alles goed zien.
Even een ergernis ventileren: ik heb echt de pest aan mensen (vooral vrouwen), die in een groepje zijn gekomen en elkaar op luide toon vertellen wat ze vinden en wat ze zien. Echt zo storend. Ik wil gewoon kijken en verder niks. Ik had deze keer een audiotour en zelfs die stoorde me een beetje, maar die kun je uit zetten. 
'Schop ze gewoon weg' zei mijn zwager en dat had ik inderdaad het liefst gewild. 
Er was ook een vrouw die in haar eentje op een bank ging zitten waar zeker plaats was voor vier mensen, met haar tas naast zich en nog een en een laptop en een tablet en een heel groot boek om aantekeningen te maken en toen kon er niemand meer bij. Grrrrr!
Enfin, dit doek hing er ook

Het heet:  Portret van Frederika Reijnders en Alma-Tadema schilderde het nog voor hij in Antwerpen zijn opleiding kreeg.
Het is een vriendinnetje van zijn zusje Artje.  Zo lief.
Hij bleef jaren in België trouwde met een francaise en kreeg twee dochters, Laurence en Anna.
Zijn vrouw stierf heel jong en Alma-Tadema verhuisde naar Londen.
'Ik had altijd een grote voorliefde voor Londen, de enige stad, waar mijn werk tot dan toe kopers had gevonden. Ik besloot het vasteland te verlaten en mij in Engeland te vestigen, waar ik een echt thuis heb gevonden.'
Vervolgens trouwde hij met een engels meisje, ook een schilderes; ze was 17 en hij 32 en ze hadden denk ik een prachtig leven. Een fantastisch huis en  Lourens werd Sir Lawrence en zeer geliefd.

De tentoonstelling ging verder vooral over de Grieks-Romeinse-Egyptische schilderijen. En die vond ik heel knap geschilderd hoor, maar het deed me niet veel. Niks eigenlijk.
Toch zijn het die schilderijen geweest die Alma-Tadema beroemd maakten en ze hebben ook een grote invloed gehad op filmmakers bijvoorbeeld. Dat was goed te zien. Dan hing er een doek met daarop duidelijk de kleding van die Grieks-Romeinse-Egyptische vrouwen en dan werd daarboven een film getoond met de sterren precies in die kleding.

Na zijn dood in 1912, werd zijn werk steeds minder geliefd en werd het zelfs verguisd.
Maar nu is er (al jaren hoor) een hele grote opleving en wordt zijn werk voor miljoenen verkocht. Bijzonder toch hè hoe dat kan gaan.
Wij vonden het leuk om gezien te hebben en omdat het werk overal vandaan, in Leeuwarden bij elkaar is gebracht is het ook wel bijzonder. Maar een klassieke verleiding was het voor ons niet.
Kijk zelf maar. Klik

:

Hoera, Kinderboekenweek.

Hoera... 't is weer kinderboekenweek. Ik zie ons nog gaan op woensdagmiddag: met Bart, Nienke en Dirk naar de stad om een boek uit te kiezen.
Dat was natuurlijk al jaren niet meer aan de orde, maar nu mag ik weer. Voor de kleinkinderen.
Kijk deze boeken heb ik uitgekozen voor ze.

Het Eiland van Opa is voor onze Odin.
Ik heb het boek gelezen bij mijn dochter die het al had en zij en ik moesten er allebei om huilen.
Een mooi verhaal over doodgaan, maar met de gedachte dat iemand die er niet meer is toch nooit echt weg is.
Odin is er nog in geen jaren aan toe, maar ik vind dat een soort bibliotheek opbouwen, van echt mooie boeken, belangrijk is.
Babyboekjes, die zijn ook belangrijk hoor, maar daar heeft-ie echt wel genoeg van en anders regelen zijn ouders het maar.

Voor Noor en Jet samen kocht ik 'De dieren van Fiep'.
Een mooi dik kartonnen boek, met niet alleen boerderijdieren. Fijn getekend uiteraard en ze kunnen er (straks )letterlijk hun tandjes inzetten. Iets echt leuk nieuws voor baby's  zag ik niet. Ja ik zag wel leuke babyboekjes, maar de dames zijn al ruim voorzien.
Volgend jaar krijgen ze allebei een eigen boek hoor. 

En dan voor Anna. Anna is gek op de Kolletje & Dirk-boeken en dat begrijp ik helemaal, want ik vind ze zelf ook heel erg leuk. Dus ik heb haar niet meegenomen om te kiezen, ik wilde gewoon dit boek aan haar geven. Het is een vrolijk, gezellig kleuterboek. Kolletje heeft toversokken en ze kent een toverspreuk: Katharina Orselia Laetitita.
Zo grappig. Bij ons in de bibliotheek gaat de deur automatisch open als je er naar toe loopt. Ik zei een keer dat ze Kolletjes spreuk maar moest gebruiken. Dat deed ze, heel zachtjes en toen ging die deur open. Mooi moment!

Natuurlijk kreeg ik het boekenweekgeschenk er voor allemaal bij. Die kunnen ze bewaren voor als ze groot genoeg zijn. Het gaat over de Tweede Wereldoorlog. Ik heb het zelf eerst maar even gelezen en het is een goed geschreven verhaal. Nooit weg.

En tenslotte kocht ik een kinderboek voor mezelf, om hier te houden en Anna en de rest er uit voor te lezen als ze zo ver zijn.

 Het is eigenlijk een geschiedenisboek en geschiedenis vind ik belangrijk. Vandaar.
 In dit boek zie je dan steeds twee rijk geïllustreerde bladzijden die bij elkaar horen

 

En dan volgt er een uitleg. 

Nou vind ik dit onderwerp nog niet zo  geschikt voor Anna, maar toch staan er dingen in die ik haar nu al zou kunnen laten zien. 

Bijvoorbeeld: Mijn opa slaapt in een bed van Ikea. De opa van mijn opa sliep in een bedstee. De opa van de opa van de opa van mijn opa sliep in het stro. 

Of: Mijn oma heeft een bikini. De oma van de oma van mijn oma had  een badpak. De oma van de oma van de oma van mijn oma had een badjurk.

En af en toe een grapje, zoals:  Mijn opa vond vroeger alles beter. De opa van mijn opa vond vroeger alles beter. De opa van de opa van mijn opa vond vroeger alles beter. 

Ja, ik ben echt blij met dit boek.

Anne Frank: Let me be myself.

Op het NDSM-terrein in Amsterdam-Noord, op de plek van de rommelmarkt, is een gigantische muurschildering  gemaakt van Anne Frank.
Toen we er vorige week toch waren, in Noord, zijn we even gaan kijken, want bijzonder leek het ons wel.

De kunstenaar is een Braziliaanse straatkunstenaar, Eduardo Kobra. Burgemeester van der Laan bezocht Sao Paulo dit jaar, omdat Amsterdam en Sao Paulo een band hebben en zo ontstond het plan.

De kunstenaar  koos Anne, omdat hij 'haar moed en wijsheid inspirerend vindt'. Ook inspirerend voor jongeren.

240 m² groot is het werk en er kwamen 450 spuitbussen verf aan te pas en 35 liter lakverf. Ik vond het prachtig om te zien.
We waren de enige kijkers, het was uitgestorven daar, maar als er in of buiten de IJ-hallen een rommelmarkt is, zullen velen het zien. En misschien even terugdenken aan Anne Frank. Dat zou mooi zijn.


Ps.: De kunstenaar gaat in maart nog een portret maken, van Johan Cruijff, maar ik weet niet waar.
Ps²: Meer werk van Kobra,  vind je bijvoorbeeld  hier: klik
Ps³: Ik houd meer van Kobra dan van Cobra, hihi.

Come along, vicar

Winkelen in London, dat gaat natuurlijk heel erg goed. Het barst er van de winkels. Natuurlijk in de grote winkelstraten, Oxfordstreet, Regentstreet. Natuurlijk in de grote winkels als Harrods, Fortnum&Mason en noem maar op.
Vroeger heb ik veel gewinkeld hoor in London.
Het was toen ook nog echt goedkoop. Ik heb er mijn moeders Wedgwood servies vandaan gesleept, wat nog een heel gedoe was, met de boot.
Maar nu gaan we niet meer echt winkelen. Wat niet wil zeggen dat ik niet in winkels kom. Maar niet gericht. Deze keer kocht ik alleen iets op een rommelmarkt.
Waarom weet ik ook niet, ik kon ze gewoon niet laten zitten daar. Ik dacht eerst dat het een vreselijke rommelmarkt was en dat ze veel te duur zouden zijn.

Ieder weldenkend mens zal ze verschrikkelijk vinden, inclusief mijn man, maar ja, ik kan er echt niets aan doen.
Dus zitten me nu thuis te vertederen, op mijn eigen vensterbank tussen het groen.  Ze kostten maar een pond. Ze waren ook heel vies, maar niet meer toen  ze uit de afwasmachine kwamen. Soms gaat het zo.

Ergens in zo'n toevallige winkel, zag ik ook deze kaart, waar ik erg om moest lachen. Ik vind hem niet eens leuk getekend, maar de situatie is zo grappig en zo engels. Het herinnert me aan Agatha Christie. Daar is ook altijd wel een vicar en er zijn ook altijd old ladies.
Ik stop met London. Maar als ik weer ga, begin ik gewoon weer opnieuw.
Pffff, misschien pak ik er nu eens even lekker een Agatha Christie bij.