In memoriam Mizzi

Al weer een tijd geleden, las ik het boek Een dwaze maagd van Ida Simons en ik schreef er hier over. Klik
Ik schreef ook over de kaft van dat boek trouwens. Hier. 

En nu vond ik in dat Leuvense boekwinkeltje een ander boekje van Ida Simons. Dat was dus een van de drie boeken die ik meenam.
Ik vond het een meesterwerkje. Echt!
Het is een novelle. Zo klein en zo mooi!

Het verhaal:
In het kamp wonen een moeder en een kind. Een jongen. En ook woont Herr Keppler er en hij en zijn vrouw hebben een hond, Mizzi.  Hoe dat mogelijk is in dat kamp wordt in de loop van de vertelling duidelijk. Maar de hond is er en het is er eentje die kan glimlachen. Voor de jongen is het fijn dat hij mag knuffelen met de hond. Ook een klein en ernstig ziek meisje mag vrienden worden met de hond. En dan is er nog de Kleine Dokter. Hij is zelf ook een gevangene en doet alles voor de kinderen in het kamp. Dus ook voor het meisje. 
Het verhaal loopt helaas niet goed af. Niet voor het meisje, niet voor de Kleine Dokter en niet voor Mizzi. 

Dit alles is zo prachtig beschreven, dat ik moest huilen toen ik het uit had. Het is jammer dat ik geen schrijver ben, want nu schiet ik ernstig tekort. Ik zou willen vertellen hoe mooi dit is. En dat kan ik niet.
Je moet het lezen, dat is het.

Ida Simons en haar man en kind, overleefden Westerbork en Theresienstad en beide kampen zijn herkenbaar in het boek.Ida Simons droeg het verhaal op aan haar zoon:

Voor Jan,
De dierbaarste zoon die een moeder zich wensen kon, werd In memoriam Mizzie geschreven, omdat ik wilde dat hij niet vergeten zou dat de donkerste uren verlicht kunnen worden door een liefdevol hart.
Mam, 29 november 1956

Lekker lezen in Leuven

Er waren nog meer mooie meisjes in Leuven.
Ik heb ooit een serie gemaakt getiteld  'Lezende mensen'.
Daar had dit meisje heel erg goed in gepast.
Ik mocht een foto van haar maken, al vond ze dat gek.
Maar... 'Ik lees gewoon door hoor'.
En dat begreep ik helemaal.

Wat een leuk meisje hè. Daar zat ze moederziel alleen heerlijk te lezen.
Het boek heb ik nog even vergroot en nagezocht en  het is  van Witold Gombrowiez, een Poolse schrijver.  Ferdydurke is de titel en dat boek gaat over een volwassen man terug naar school wordt gestuurd om weer onvolwassen te worden.
Het is in het Nederlands vertaald en ik ga toch eens op zoek als ik in de bieb ben.

Vlak daarna stuitten we op een boekwinkeltje dat bezig was aan de laatste dag van haar bestaan. Daarom werden er gigantische kortingen gegeven. Alle boeken die er nog waren kostten of 3 euro of 5 euro. Ik vond er drie die ik wel wilde hebben en dacht elf euro af te rekenen.
Maar nee hoor, omdat het de laatste dag was, ging er nog eens de helft van de prijs af.
Toen kon ik het niet laten om ook dit boek nog te kopen, voor 2,50

Het is breder dan je hier ziet, de scanner kon het niet aan, het is een echt koffietafelboek.
Heel dik, met er in geen tekst, alleen prachtige foto's van kinderen in schooluniform.
Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in schooluniformen. Gefascineerd eigenlijk.
(Misschien is dat doordat  ik als kind niet bij de padvinderij mocht van mijn moeder, dat was vanwege het uniform. Of misschien door alle kostschoolboeken die ik las en nog wel eens lees. Ik weet het niet).
Wel heb ik  altijd foto's van kinderen in schooluniform  gemaakt.
 Niet in Nederland, trouwens. Volgens mij is ons enige schooluniform de spijkerbroek.
Maar wel in bijna alle landen waar ik ben geweest. Niet veel foto's overigens, want je kunt niet zomaar foto's van kinderen maken en als je het een leerkracht vraagt, zegt die nee. En terecht.
Hoe dan ook ik ben blij met dit boek.  Een mazzeltje in Leuven.

Er zitten voordelen en nadelen aan, natuurlijk, maar vinden jullie het wat? Een schooluniform?

En nu heb ik het nog steeds niet over de stad gehad. Maar het komt hoor, het komt...

Leuven (1)

We waren naar Leuven. He-le-maal in België.
We vertrokken vrijdagmorgen om een uur of negen en zaterdagavond om een uur of zeven waren we weer thuis.
Dat is toch echt niet zo lang hè en toch weer (ik heb dat al vaker opgemerkt en verteld) het gevoel van een vakantie.
Het is een mooie stad, Leuven, een stad ook die al lang op mijn verlanglijstje stond.
Toch ga ik vandaag nog niets van Leuven laten zien. Misschien doe ik dat morgen of overmorgen.
Ik laat een foto zien, die ik maakte van een meisje in Leuven. Soms schiet ik gewoon raak en daar kan ik dan zo blij van worden...
Blij van de in mijn ogen zeer geslaagde foto en vooral blij van dit kind. Het plezier spat er af:

Het was bij het prachtige, oude stadhuis.
Daar waren aan de lopende band bruidsparen te zien die langdurig en veel werden gefotografeerd, daar op de trappen.
En dan stonden er al weer drie paren te wachten met de bijbehorende vrienden en familie.  Ik kan dan nooit doorlopen, ik moet gewoon kijken!
Dit meisje hoorde ook bij zo'n 'partij'. 

Postcrossing en Inge Loök

Ha, daar kreeg ik ineens weer een Inge Loök-kaart.
Via Postcrossing uiteraard en uit Finland.
Vrij logisch want Inge Loök,  de ontwerpster, is Fins.
Je kunt de kaarten ook in Nederland kopen trouwens, maar dat doe ik niet, dan is de lol er van af.
De dametjes hebben ruzie zoals je ziet. En dat vind ik leuk. Want meestal hebben ze grote lol met z'n tweetjes en worden ze op een zeer vrolijke manier oud.
Maar ja, een normaal mens en dus ook een oude dame heeft wel eens mot natuurlijk.
Ik moet zo lachen om de houding van de linkse.

Eigenlijk dacht ik dat ik inmiddels wel alle kaarten had. Maar misschien maakt Loök steeds nieuwe.
In ieder geval; bij Postcrossing zullen ze me straks weer een overzicht sturen van ontvangen en gestuurde kaarten en dan doen ze dat met de woorden: 'dagen dat uw brievenbus blij was'.
Maar hoewel Postcrossing een prima organisatie is, zien ze dát toch verkeerd.
Niet mijn brievenbus was blij, IK was blij.
Als je het leuk vindt moet je hiernaast maar eens bij de labels kijken.
Bij het label Inge Loök zie je dan een heleboel 'dametjeskaaarten'

Draagconsulente

Wel eens van een draagconsulente gehoord?
Ik nog nooit.
Maar een draagconsulente is iemand die voorlichting geeft en demonstreert hoe je een baby in een draagdoek kunt dragen en ook hoe je twee baby's in een draagdoek kunt dragen. Zoals Noor en Jet bijvoorbeeld.
Omdat de consulente bij mij in de buurt woont, vond de voorlichting hier bij mij thuis plaats en kon ik meegenieten.
Misschien ziet het er simpel uit, maar denk maar niet dat het eenvoudig is en dat je dat wel even doet. .
Ik zou er zelf heel lang over doen eer ik zou snappen hoe het op een veilige manier moet.
Maar onze dochter is een stukje handiger en zij begreep het vrij snel.
Er kwam een aardige consulente demonstreren en oefenen en na een uurtje kon onze dochter het zelf. Het is best zwaar, maar de tweeling vind het heerlijk in de doek en op deze manier heeft hun mama haar handen vrij, bijv. voor Anna. Of voor een kopje koffie of voor...

Droppies zijn het, alle drie!

Er werd trouwens geoefend met poppen, maar dan wel poppen met ongeveer het gewicht van een echte Jet en een echte Noor. Daar beleefden Anna en mijn echtgenoot nog wel plezier aan.

 

 

Wat ik ook nog even wil zeggen ...

... is dit:

Nog steeds start ik bijna iedere dag met de testjes van Beter Spellen, Beter Engels, Beter Frans, Beter Duits. Beter Rekenen doe ik nog een enkele keer, maar dat kost me toch te veel tijd. De andere testjes doe ik even snel. Het kost me precies vijf minuten (in totaal) en ik leer er vaak iets van.   En nu is er sinds kort ook Beter Verkeer.
Vanmorgen was daar deze vraag:

Mag je telefoneren en naar muziek luisteren op de fiets?

JA
NEE



Ik had het antwoord niet goed, ik dacht dat het niet mocht.
Maar het mag dus wel!  Telefoneren en muziek luisteren op de fiets mag dus gewoon.
Ik kan me er nog iets bij voorstellen op een rustig fietspad in de bossen in the middle of nowhere.
Maar verder? In het superdrukke Amsterdam bijvoorbeeld?
Ik vind echt dat het niet zou moeten mogen.
En toevallig hoorde ik daarnet in het journaal dat de minister laat onderzoeken of een verbod mogelijk is.
Mij lijkt het dat het helemaal niet onderzocht hoeft te worden. Het is gewoon hartstikke gevaarlijk als je zo bent afgeleid en/of niet hoort wat er gebeurt.
Onderzoeken... tssssss!

Wat lief!

Wat is dat nou toch weer leuk.
Gisteren kwam ik vrij laat thuis van een oppasdagje en meestal is mijn eerste gang dan naar de brievenbus. Gisteravond niet.
'Post voor je', zei mijn man een hele tijd later.
Ik zag al meteen dat het van Emie was, maar nog niet wát het was.
Deze prachtige kaart zat namelijk verstopt in een andere, dubbele kaart.
Ontzettend lief van Emie. Ik had 'm (haar bedoel ik) nog niet en vind het een geweldige kaart.
Het leukste is natuurlijk dat iemand die je nog helemaal niet kent, alleen via het bloggen, een hartstikke lief gebaar maakt.
Maar zo'n mooie uitbreiding van mijn verzameling is natuurlijk ook heel fijn.
En Ageeth, jou noem ik ook nog even, want doordat jij begon met enveloppen vullen, voor mensen die het leuk vinden om post te krijgen, ging ik dat ook doen. Bij jou 'won' ik, bij mij was Emie een van de 'gelukkigen' en daarom stuurde ze mij nu een kaartje terug.
Emie: super, dankjewel! Ik ben er erg blij mee.

Dezelfde avond, maar nog later, las ik een mailtje van Wieneke met in de bijlage drie foto's die ze maakte in het Fries Museum. Daar is een tentoonstelling over Breien.
Dat wist ik, ik wil daar zeker gaan kijken. Dat ik er Roodkapje zal gaan aantreffen wist ik niet en dat maakt het voor mij extra leuk natuurlijk.
Ook weer zo attent dit. Dankjewel, Wieneke!

Foto Wieneke

Dansen met de vijand

Dit is het enige boek dat ik dit jaar nieuw kocht. In de boekenweek mag ik één nieuw boek kopen van mezelf, voor de rest alleen maar tweedehands of niet.

 Het verhaal:

Paul Glaser, de schrijver van het boek, ontdekte tijdens een bezoek aan Auschwitz, een koffer met zijn familienaam er op: Glaser. 
Hij gaat op onderzoek uit en ontdekt een tante Roosje, een zuster van zijn vader. 
Paul, tot dan toe katholiek, komt er achter dat hij Joods is. 
Over tante Roosje is nooit gesproken.  Zijn vader wil ook dan nog niets vertellen. 'Een Jodin die fout was in de oorlog' zegt hij.  Maar Paul zet door, ontmoet Roosje en hoort wat er gebeurd is. 
Roosje is een levenslustige jonge vrouw. Ze verliest haar grote liefde bij een vliegtuigongeluk,  wordt danslerares, zoekt troost bij een verkeerde man, een nazi-sympathisant. 
Ze trouwt met hem en dan gaat het fout. Roosje wordt verraden door haar eigen man.  
'Ik ga dit overleven', heeft Roosje aan het begin van de oorlog gedacht. En dat gebeurt ook. 
Ze gaat dansen voor en met de vijand. 
En ze overleeft. Ze kan in een goed bed slapen, ze krijgt eten en ze overleeft verschillende kampen, zelfs Auschwitz.
Paul krijgt bij Roosje,  die na de oorlog in Zweden is gaan wonen, inzage in dagboeken, brieven en foto's. Hij leest de teksten van liedjes die Roosje maakte en leert haar en haar verhaal kennen.

Ik vond het een prachtig verhaal. En bovendien heel interessant. Want was Roosje fout, was ze goed, was ze slim? Wat is fout? Wat is goed? Hoe ver ga je om te overleven? Wat zou ik hebben gedaan?

Ik had het boek nog niet uit toen ik ontdekte dat er een theatervoorstelling is gemaakt. Nog net op het nippertje kon ik kaartjes bemachtigen voor dit stuk. Het was de op een na laatste voorstelling. Het is nu afgelopen en dat is heel erg jammer voor mensen die het best hadden willen zien. Misschien gaat er nog een ronde komen, soms gebeurt dat. Ik heb tot nu toe alleen enthousiaste kritieken gehoord en gezien.
'Onze' voorstelling was in het Compagnietheater in Amsterdam. Een klein theater aan de gracht. Ik had er nog nooit van gehoord.
De spelers waren Truus te Selle, Valéry van Gorp en Mike Weerts. Wat een fantastische acteurs, alle drie.
Die Valéry van Gorp speelde de jonge Roosje en zij is een talent hoor. Echt heel erg goed.
Truus te Selle speelt de oudere Roosje en Mike Weerts speelt Paul en ook andere mannenrollen.  Ze zijn ook alle drie verteller. En dan is er ook een pianist die verschillende instrumenten bespeelt. Hij zit ook gewoon op het toneel . Maurits Fondse. Heel gek dat hij niet op de flyer staat vermeld. Ik heb echt moeten zoeken. Ook erg goed die man. Zo knap dat hij daar gewoon zit te spelen en dat je aandacht niet wordt afgeleid.
Nou al met al  hoop ik echt dat het opnieuw gespeeld gaat worden want net als het boek is het een aanrader!

Marie Kondo

Vermoedelijk als allerlaatste blogger, misschien zelfs wel als allerlaatste Nederlander, las ik het boek van Marie Kondo.
En wat ik al dacht, is precies uitgekomen: het is niks voor mij. Helemaal niks.
Alleen de kaft, die vind ik erg goed bedacht.

Ontspullen, opruimen... Eigenlijk doe ik dat al uit me zelf. Want wat wel klopt is dat een opgeruimde kast, of kamer of schuur een opgeruimd gevoel geeft in mijn hoofd en dat is prettig.
Bovendien heb ik me al jaren geleden voorgenomen onze kinderen bij onze dood niet op te zadelen met spullen die ze eigenlijk niet willen, maar waarvan ze het evengoed moeilijk zullen vinden om die weg te doen. En het werk dat dat allemaal met zich meebrengt en het verdriet dat daar ook bij hoort, gun ik ze niet.
Ik spreek natuurlijk uit ervaring in dit geval. Wij hebben twee huizen moeten leeghalen en ik heb dat heel moeilijk gevonden. In het geval van mijn ouders, hebben we er bijna een jaar over gedaan. 
Dus sindsdien ben ik eigenlijk altijd al bezig met minderen van spullen. Maar ontspullen gaat me veel te ver.

Even terug naar Marie. En laat ik het dan alleen maar over het boeken hebben. Marie stelt voor allle boeken op de grond te leggen en me af te vragen of ik er blij van word. Allemaal even aanraken en me een kast voor stellen waar alleen maar boeken in staan waar ik blij van word.
Nou ja, ze geeft voorbeelden en is trots op zichzelf dat ze een boekenkast heeft met maar dertig boeken. Maar ik ben blij met mijn boekenkasTEN met honderden boeken. Dat geeft mij een fijn gevoel. Ik heb heus wel wat weggedaan en er komen nauwelijks nog nieuwe boeken bij. Maar het feit dat al die andere boeken er staan en dat ik ze op ieder gewenst moment kan pakken en inkijken. Dat vind ik heerlijk.
Daarbij ze staan niemand in de weg. Oké boeken verzamelen stof, maar eens in de zoveel tijd, ruk ik ze allemaal uit de kast. Maak de kast schoon, klop en zuig de boeken uit en zet ze weer netjes terug. Daarna weer dat supertevreden gevoel.En onze kinderen als we dood zijn? Die willen vast wel wat houden en de rest is zo in dozen gedaan en kan naar een kringloop. Geen werk.

Om kort te gaan Maries belangrijkste criterium (niet alleen bij boeken) is 'Word ik er blij van?' En ja dan zijn er naast boeken toch nog aardig wat spullen waar ik blij van word. Meer dan Marie wenselijk acht. Het zij zo.

Ps.: Er zijn ook nog heel wat spullen waar ik niet blij van word, maar die toch niet weg mogen omdat mijn man er blij van wordt. Tja...

Betondorp

Op mijn lijstje van het boek "111 plekken in Amsterdam, die je gezien moet hebben', kan ik weer een plek wegstrepen: Betondorp.
Ik kende Betondorp zoals zovelen, alleen als geboorteplaats van Johan Cruijff. Daar groeide hij op en daar was hij altijd aan  het voetballen. Ik wist verder dat het een tuindorp was, maar dat was dan ook alles en geweest was ik er nooit.
Nu dus wel en het was beslist de moeite waard.

Ik dacht voorheen dat het een beetje een troosteloze, grauwe buurt zou zijn. Maar dat is helemaal niet het geval. We troffen het met het weer, dat scheelt natuurlijk wel en ik las ergens dat er een flinke opknapbeurt is geweest, maar hoe dan ook,  ik vond het er eigenlijk heel goed uitzien. Strak, modern en ja beton dus. Hoe dan ook, we zeiden tegen elkaar dat we hier best zouden kunnen wonen..
Alles is gegroepeerd rond de Brink, als in een echt dorp

 

De straten hebben namen als Akkerstraat, Veeteeltstraat, Landbouwstraat, Oogststraat.

De wijk is gebouwd tussen 1922 en 1925. In die tijd waren bakstenen kostbaar en de lonen voor bouwvakkers waren hoog en dus werd er iets nieuws en goedkopers geprobeerd: beton!

De architecten lijken voor de vormen van de gebouwen te zijn geïnspireerd door De Stijl.

Er was een gemeenschapshuis, er waren winkels, er was een bibliotheek. Allemaal rond de Brink

Dat gemeenschapshuis is nu een Hindoetempel:

Er is veel groen

Er zijn hofjes en het ziet er prima uit allemaal. 

De deuren vond ik ook opvallend. Veel waren in deze kleuren: 

Over Johan Cruijff werd altijd gezegd dat hij op straat leerde voetballen en dat dat in die tijd ook nog makkelijk kon.

Nou, op de dag dat wij er waren had dat nog altijd gekund, het was er uitgestorven. Nodig is het niet want er is (en terecht op deze plek) een prachtige Cruijffcourt. 

Wie weet zag ik hier de nieuwe Cruijffie. Wie weet?
Maar Cruijf was niet de enige beroemdheid die hier startte. Ook Gerard Reve is hier geboren en zijn boek De Avonden (dat vele jaren geleden toen hij nog G.K. van het Reve heette,  een verpletterende indruk op me maakte) speelt in Betondorp.
En kijk, er is in ieder geval een klein stukje verderop een café naar dat boek genoemd

 We eindigden deze dag met een ritje over de Nieuwe Ooster. Waar het zoals dat hoort mooi en rustig was.
Er is daar ook een Uitvaartmuseum, genaamd:  Tot Zover. Dat vind ik dan wel weer humor.
Ik had er nog niet eerder van gehoord en ik houd erg van musea, dus we gingen kijken. Maar we waren er klaarblijkelijk niet aan toe.
Want hoewel de manier waarop wij mensen omgaan met de dood veel zegt over wie we zijn, onze afkomst en de tijd waarin we leven, en  hoewel alles er echt heel mooi uitziet en ook beslist interessant was, zijn we afgehaakt. Er was een tentoonstelling over post-mortem fotografie. Eigenlijk iets wat vroeger en ook nu nog heel normaal is hoor, maar we werden er een beetje beroerd van en vertrokken zeer snel. 
Kop in het zand? Ja vast. Het zij zo.

Vandaag of liever gezegd vannacht...

22 mei: Mars in vol ornaat

Op 22 mei is de rode planeet volledig te zien vanaf de Aarde. Mars staat dan ‘in oppositie’ met onze zon, wat betekent dat deze tegenover de zon staat. De planeet komt op rond zonsondergang en gaat rond zonsopkomst weer onder. Oftewel: hij is de hele nacht te zien.

De tekst hierboven en de tekening zijn helemaal overgenomen uit een berichtje dat ik kreeg van National Geographic.
Ik ben helemaal niet zo bijzonder geïnteresseerd in sterren en planeten. Maar dit vind ik leuk. Ik ga zeker even kijken vanavond en dan kan ik daarna zeggen dat ik Mars heb gezien. Leuk toch?

Vooruit met de geit

Het is me wat... Ben je lekker aan de wandel met je tweelingkleindochters, blijkt ineens dat je niet de enige bent die wil wandelen!
'Vooruit met de geit' en een mooi weekend gewenst!

Zoni

In mijn bibliotheek is bij de ingang altijd een tafeltje met daarop boeken rond een bepaald thema. Vorige week was dat 4&5 mei. Dit boek lag er en ik nam het mee.
Dat bleek achteraf een zeer goede zaak, ik heb het achter elkaar uitgelezen.
Weer zo'n bijzonder leven van iemand die heel veel heeft meegemaakt en gedaan.
Zoveel dat je het je bijna niet voor kunt stellen.
Het verhaal:  
Het is de  persoonlijke geschiedenis van Zoni Weisz. 
Hij is een Sinto. Een Sinto is iemand van het volk Sinti. Vroeger noemde je ze zigeuners. 
Zoni is bovendien een overlevende van de Holocaust. Zijn ouders, zijn zusjes en zijn broertje werden vermoord in Auschwitz. Zelf ontkwam Zoni die toen 7 jaar was omdat hij toevallig bij zijn tante logeerde.
En verder is Zoni, echtgenoot, vader, bloemist en ontwerper. Niet zomaar een bloemist maar eentje die bijv. de versiering bij het huwelijk van Maxima en Willem Alexander maakt. Een promotor van de Nederlandse bloemsierkunst. 
Zoni zet zich in voor erkenning van het leed en schadeloosstelling van de Sinti in Nederland. Hij is lid van het Auschwitzcomité en spreekt de Bundestag toe. En dit jaar sprak hij (78 jaar oud) , op de dag dat de Holocaust herdacht wordt,  de Verenigde Naties toe.

Een zeer bijzonder leven  en derhalve een zeer bijzonder boek. En aangrijpend!
Mooi ook dat je ondertussen heel wat leert over Sinti en Roma en hun geschiedenis. Daar wist ik heel weinig van. Dat deze volken oorspronkelijk uit India en Pakistan komen bijvoorbeeld, ik had geen idee.

Veldbloemen

Mooi hè? Zo simpel en toch zo mooi. Een klein boeketje veldbloemen, geplukt op een wandeling.

Lijmen

Tegen muziek als achtergrond kan ik gewoon niet.
Ik wil luisteren en als dat niet kan, dan maar niet. En dan komt daar nog bij dat ik ben blijven steken in de sixties. Dus ik loop echt heel erg achter.
Zo komt het dat ik dit liedje afgelopen zaterdag pas voor het eerst hoorde,  in De Taalstaat van Frits Spits. Mijn favoriete radioprogramma. Maar waarom het op zo'n ongelukkig tijdstip wordt uitgezonden, zaterdagmorgen van 11-13 uur is mij een raadsel. Toch probeer ik er zo vaak mogelijk naar te luisteren.
Afgelopen zaterdag hoorde ik dit liedje en ik hield mijn adem in... zo prachtig.
En daarom laat ik het hier ook nog eens horen: Maaike Ouboter zingt Lijmen

Vier blogjes over één bezoekje aan Amsterdam.

Wat kan er veel op één dag hè. De dag begon met een bezoek aan de tandarts, maar dat heb ik uiteraard verdrongen. Daarna hadden we twee bijzondere ontmoetingen, een gratis prachtig uitzicht vanaf de Lookout, (een preview zeg maar) en natuurlijk de iepen.
Een wandeling door Amsterdam om Lentesneeuw te zien. Dat was ons eigenlijke doel.
Daarvoor moesten we langs de iepen van Amsterdam. Zij laten in deze tijd hun zaden vallen en als het dan een beetje waait lijkt het of het sneeuwt. 
Déze iep zag ik vanuit een klein keldertje, waar een rommelewinkeltje in is gevestigd.

Een winkeltje, bevrouwd door een dame die tegen de zeventig liep, maar er uit zag als vijftig. Ze vond het zo langzamerhand tijd worden om er mee te stoppen. En ze hield er niet van dat overal een festival van wordt gemaakt. Zoals dat gedoe met die iepen. 

Ik was het niet met haar eens. 

Dit, zo met uitzicht op een 'Amsterdamse school' gebouw, vond ik ook  prachtig. Het is het voormalig Scheepvaarthuis, nu is het een hotel.

We zagen verder de hoogste iep, die is uit 1895 en is 35 meter hoog. We zagen een duiveltjesiep. Die is herkenbaar aan twee 'oortjes' aan het uiteinde van het blad.  

We zagen ook de oudste iep, dat is deze:

Het is een veldiep uit 1891. 

Er zijn 55 verschillende soorten in Amsterdam. Niet dat ik nou zo heel veel verschil zag hoor. Maar mooi is het allemaal wel met dat zachte groen.

Tja, maar waar is nou toch die lentesneeuw.

Nou, die was er niet tijdens deze wandeling. Dan moet het nl. een beetje waaien en dat deed het niet. 

Zaadjes waren er meer dan voldoende. Kijk maar:

'Neem wat zaadjes mee en plant ze in een pot',  zei de mevrouw van het winkeltje in de kelder. 

Goed idee! Dat hebben we dus gedaan. 

Een klein iepje in onze achtertuin lijkt me wel gezellig. Of in het verschrikkelijke gemeenteplantsoen voor mijn deur. Of allebei. 

En die sneeuw... die hebben we gewoon zelf gemaakt:

Nog een ontmoeting

'Dierbare Amsterdammers' is een  soort tentoonstelling waar we tijdens de Lentesneeuwwandeling op stuitten.
Het is een openlucht foto-expo,  langs de Amstel en voor de Stopera.
Er staan hele grote foto's, waarop bekende fotografen oudere mensen en oudere dieren in de spotlights hebben gezet.
De tentoonstelling is gemaakt door de Dierenbescherming en de Stichting OOPOEH (Opa's en Oma's Passen Op Een Huisdier)
Zo'n foto als deze bijvoorbeeld:

Of deze:

Of deze prachtige foto:

En toen gebeurde het weer. Ik sta naar die foto te kijken, ik draai me om en daar staat Mevrouw Everts herself.
Best bereid om even voor mij te poseren. Zo leuk.
Ze vertelde dat ze zelf geen huisdier meer heeft. Ze had altijd honden, maar dat ging niet meer. Daarna had ze nog een poes, maar ze was een beetje bang dat ze met haar rollator tegen het dier zou aanbotsen

De stichting OOPOEH kende ik trouwens al. Een supergoed initiatief vind ik. Het is eigenlijk heel simpel.
De Stichting zet zich in voor een actiever leven voor ouderen en een leuker leven voor huisdieren. Voor dit doel zetten zij ouderen in als maatje voor huisdieren in de buurt. OOPOEH wil hiermee drie vliegen in één klap slaan: ouderen helpen aan meer gezelschap en beweging, huisdieren helpen aan de aandacht en verzorging die zij nodig hebben en baasjes helpen aan een betrouwbare oppas. Het is géén commerciële oppasdienst of uitlaatcentrale.

Ik heb eens even gekeken. In mijn omgeving zijn er aardig wat baasjes die een oopoeh zoeken voor hun hond.
Een 3-jarige bordercollie bijvoorbeeld. Enthousiast en vrolijk. Rustig in huis. Dol op spelletjes, goed met kinderen en mensen, maar komt liever niet in contact met reuen van andere rassen. Er wordt een oopoeh gezocht die hem 2x wil uitlaten op dinsdag en die het leuk vindt om een spelletje met hem te doen. Hij is geslaagd voor de basis- en vervolgcursus.

Nou zoiets dus. Je kunt  ook op een poes passen, of op een cavia of op een varken.
Ik vind dat ik het hartstikke druk heb, maar anders zou ik het zo doen.
(Op een hond natuurlijk hè, niet op een varken)

Een bijzondere ontmoeting

We zetten onze wandeling voort. Het was heerlijk weer, een prachtige dag.
De route langs de iepen leidde ons door mooie stukken van Amsterdam. Heel mooi.
En op zoek naar de oudste iep, kwamen we toen over de Nieuwe Keizersgracht. Midden in de vroegere Jodenbuurt.
Ik stond stil  om de plaquettes te bekijken op de muur van een van de huizen..
Twee mooie koperen, gedenkplaten.

Twee koperen platen ter herinnering aan vier mensen die uit dit huis werden weggevoerd.
Omdat zij Joden waren.
Een man, een vrouw en hun twee zoons van 20 en 24 jaar. Omdat zij Joden waren.
Hun 17-jarige dochter dochter/zus, Betty Kok, kon onderduiken en overleefde als enige van dit gezin.
Terwijl ik daar stond te lezen en weer voor de zoveelste keer overdacht hoe zoiets toch mogelijk geweest is, hoorde ik achter me iemand zeggen: 'Ík ben het'

En daar stond ze:  mevrouw Betty van Essen - Kok. Betty Kok.
Daar stond ze voor haar ouderlijk huis.
Ze vertelde dat ze in Jeruzalem woont en hier was voor de herdenkingen op de vierde mei.
Een kwieke, kleine vrouw, die inmiddels 91 jaar moet zijn.
We raakten aan de praat en het werd een mooi gesprek.
We hadden het over het toenemend anti-semitisme hier in Amsterdam, misschien in Nederland.
En over de noodzaak om kinderen te vertellen over wat er gebeurd is. Over het belang van goede geschiedenislessen.
In 2009 heeft Betty Kok de plaquettes zelf onthuld.

Van deze gracht zijn tweehonderd mensen weggehaald en slechts dertien overleefden.
Dat was voor de huidige bewoners aanleiding om de massaliteit van de deportaties hier duidelijk te willen maken.
Aan de overkant van het water is een wandelpromenade, met langs het water een hardstenen band. Op die band zijn de namen van de bewoners aangebracht, precies  tegenover het huis waar ze woonden.

Schaduwkade heet dit project. Wat een mooie naam.
Op deze zelfde gracht was  ook nog de Joodsche Raad gevestigd, van waar uit de deportaties werden geregeld.

Over Betty Kok is best veel te lezen. Er is o.a. een getuigenis van haar in Yad Vashem, het Holocaustmonument in Jeruzalem
Die had ik kunnen zien, want ik was daar. Maar het was toen niet te doen om alles en alles te bekijken. Het was te veel, te indrukwekkend.

Het onverwachte begin van een wandeling

Het is alweer drie jaar geleden dat wij een wandeling fietsten, getiteld Catch the Springsnow. Je kunt er hier nog over lezen. Klik
Wij hadden toen lang niet alles gezien en namen ons voor om de rest van die wandeling het volgend voorjaar te doen.
Want sneeuw in de lente, sneeuw van de 75.000 Amsterdamse iepen, die hun zaadjes over de stad uitsneeuwen, dat is toch echt superleuk.
Het kwam er niet van, tot afgelopen dinsdag.
En deze keer gingen we de tocht niet fietsen maar wandelen.
Het werd een zeer bijzondere tocht.
Dat begon al bij de start, bij Eye (in Noord). We parkeerden onze fietsen en mijn man zei dat hij eens even in dat gebouw daar wilde kijken. Dit gebouw, het oude Shellgebouw:

Deze foto maakte ik later op de dag vanaf de pont

Het bleek dat je er op kan, bovenop dit gebouw.
En omdat het nog niet officieel geopend is, mocht dat gratis. Moest je wel een kaartje hebben gereserveerd en dat hadden wij niet. Mijn man wist er vaag iets van en ik helemaal niet. Maar omdat het  nog stil was en men ter plekke probeerde een kaartje voor ons te regelen, wat niet lukte, mochten we toch instappen in de lift.
Lieve jongens en meisjes werken er, zeer behulpzaam.

Hoewel, instappen ... eerst werd er nog een foto gemaakt, die heel gevaarlijk lijkt maar het niet is natuurlijk.

En daarna naar boven. Ik was totaal niet voorbereid, en dus eigenlijk ook niet bang. In het begin zo'n 80 meter hoog, vond ik het prachtig. Maar later ging de hoogtevrees toch opspelen en vond ik het best eng. Het zweet brak me uit. Maar nog steeds prachtig natuurlijk. Wat een uitzicht.

Je kunt zelfs tot 85 meter en dan zie je de binnenstad, de polders, de havens, het IJsselmeer. Je ziet de ponten varen en je ziet de drukte bij het station

Er is een restaurant, je zou daar dus bijv. in het avondzonnetje kunnen genieten van een hapje en een drankje en dan dat uitzicht. Er staan overal videoschermen met informatie over Amsterdam.
Maar wij genoten dus nu van het uitzicht en dat is aan alle kanten heel erg mooi. Mijn foto's zijn niet zo best, mijn lens moet dringend schoongemaakt en het was wat nevelig,  maar toch laat ik er een paar zien.

 

 

Een kaartje kost 15,00. Dus dit was voor ons echt een mooi cadeautje.
Ik denk trouwens wel dat ik het er voor één keer voor over zou hebben. Zoals je ook op de Eiffeltoren wilt uitkijken over Parijs en op het Empire State Building in New York, is het ook mooi om over Amsterdam uit te kijken.

En er komt nog iets bijzonders bij daarboven: een schommel waarmee je over de rand kunt schommelen. Ik voel zelfs terwijl ik dit alleen maar noteer, de hoogtevrees. Ik zou denk ik ter plekke dood blijven. 

Hoe dan ook, voor ons was dit een superbegin van een dagje Amsterdam. Het zou een zeer bijzondere dag worden met een paar bijzondere ontmoetingen. Daarover een andere keer meer. Meer info: klik

Ps.: Als je in de openbare bibliotheek in Amsterdam, die vlakbij het station, helemaal naar boven gaat, heb je ook een prachtig uitzicht over de binnenstad. Gratis.