Gelukkig nieuwjaar

Even sjoelen

We gaan de sjoelbak uitlenen voor vanavond. Maar omdat ie nu toch klaar staat is er niets op tegen om even een potje, nou ja een paar potjes, te spelen. Tevens wil ik er even op wijzen hoe ontzettend goed ik ben in dit spel. Vooral als ik mijn lenzen nog niet in heb en ik ook nog niet eens ben aangekleed. Maar wel vijf stenen in alle poortjes hè!!! (Ik moest de puntentelling even opzoeken bij Wikipedia en daar komt de term 'poortjes' vandaan.) Nou een gezellige oudejaarsdag gewenst dan maar!

Mac op de foto!

Je zou misschien denken dat hier een hond lekker is gaan liggen naast een kussen. Niets is minder waar, onze lieve Mac is op de vlucht, voor mij. Ineens wil hij niet dat er foto's van hem gemaakt worden (voor alle duidelijkheid, ik gebruik geen flits). Als hij mijn kleine fototoestel ziet,  kruipt hij weg, achter een stoel of zo of achter een dik kussen. Veel meer wegkruipplekjes zijn er niet in onze kamer. Ja, onder het bureautje of in zijn mand, maar dan is hij nog heel duidelijk te zien en te fotograferen. Zie je trouwens die ontzettend beledigde blik. Dwars langs me heen kijkend? Wat een lieverd hè.

Babykleertjes (2)

Dit vestje zat ook in het rieten koffertje. Alle drie de kinderen hebben het gedragen, maar mijn moeder breide het zo'n tweeëndertig jaar geleden voor onze oudste zoon. Ik vind het zo schattig en ook dit hangt nu in de kast bij Nienke.
En dan dit roze kieltje. Gesmockt door mijn moeder. Dat was natuurlijk voor Nienke en die heeft het ook vaak gedragen.

Smocken, je ziet het niet zo heel vaak meer en dan nog alleen in hele dure winkels. Zelf heb ik het ook nog geleerd vroeger op school. Maar daarna heb ik het nooit meer gedaan.
Enfin, onze kleindochter zal dus twee dingen dragen die door haar overgrootmoeder zijn gemaakt.
Ze heeft ook nog een levende overgrootmoeder en die heeft een dekentje gebreid.  Hoe leuk is dat?

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dat ik het programma Hello Goodbye met Joris Linsen  geweldig vind. Het schijnt dat er al 100 afleveringen zijn geweest (daar is de NCRV trots op zeggen ze, vandaar dat ik het weet) maar ik zag er nog maar een stuk of vijf. Echt jammer!

Ode an die Freude

Hij is al niet nieuw meer, maar ik zag hem gisteren voor het eerst (bij Hanneke Groenteman). Een super flash mob: Ode an die Freude. En zeg nou zelf, daar wordt een mens toch blij van?

Inge Loök, Postcrossing

Een beetje aan de late kant, deze kaart.Dat kwam door al die sneeuw natuurlijk.  Maar toch superleuk, want Inge Loök. Van de Finse Mervi en via Postcrossing. De twee dametjes in een rode eend, zoals ik vroeger ook had.

Babykleertjes (1)

Heel veel babyspulletjes heb ik niet bewaard. Een klein rieten koffertje vol. Het meeste zal na drie kinderen ook wel versleten zijn geweest. Maar de dingetjes die ik nog wel had bewaard heb ik tijdens de kerstdagen gewassen en gestreken. Ze liggen nu kant en klaar in het nieuwe babykamertje bij dochter en schoonzoon. Het lakentje is echt oud. Daar heb ik zelf onder gelegen. Ik denk dat mijn moeder het heeft gemaakt. Het is het enige dat bewaard is gebleven. Ik ben van 1951 en mijn moeder heeft alle babydingen weggegeven in 1953 met de watersnood. Ze vond absoluut dat ze dat moest doen en deed het ook van harte. Maar toen mijn kinderen werden geboren vond ze het wel jammer dat er niets meer was. Behalve dus dat lakentje, met een sloopje erbij.

Citroenrasp

Er is hier wel eens de draak gestoken met volkomen belachelijke en overbodige hulpjes in de huishouding en speciaal in de keuken. Zoals de bananensnijder. Maar dit is een citroenrasp. Tuurlijk, ik heb het jaren zonder dit dingetje gesteld, Een gewone rasp werkt prima. Toen ik dit ding zag (bij Dille en Kamille) wist ik eerst niet eens wat het was. Daar word ik nieuwsgierig van  en na de uitleg heb ik het gekocht. Geen dure aanschaf, ik weet het niet meer, maar ik gok 1 euro 50 of zo. En een lol dat ik er van heb. Met een rasp ging ik er toch wel eens doorheen, of ik haalde er te weinig van af uit voorzichtigheid. Maar nu? Het is geweldig.Echt!

Roodkapje (23)

Wat zijn ze toch leuk hè, mijn Roodkapjekaarten. Dat deze uit Nederland komt moge duidelijk zijn. Ik kreeg hem via Postcrossing van Monique uit Goes (uut Hoes) en ik ben er erg blij mee. Dankjewel, Monique!

Kerstboodschap

Nou, mijn kerstboodschap is in ieder geval niet uitgelekt. Dus maak ik hem nu bekend, gewoon op eerste kerstdag 2012:  ik wens jullie fijne kerstdagen, met licht, warmte en gezelligheid en alles wat je nog meer zou wensen.  

Licht

'Licht' is het thema deze week bij 'Stuur een Foto'. Hoe kan het ook anders in deze tijd van het jaar. Langzaam aan gaat het weer lichter worden. Dubbel licht is het op deze foto. Ik maakte hem in Syrië, februari 2011. Arm Syrië... ik hoop met heel mijn hart dat het weer licht gaat worden in dat prachtige land!

Kletzenbrood

Toen ik gisteren een paar boodschappen deed bij de Deka, was daar een meisje hapjes aan het maken. Het was Kletzenbrood. Ze sneed een broodje zoals op de foto in dunne plakjes en deed daar een beetje Brie op en een klein likje appelstroop. Ik mocht proeven. Tsjongejonge, wat was dat lekker. Ik had nog nooit van Kletzenbrood gehoord, maar ik nam meteen een broodje mee. Het is maar heel klein hoor zo'n broodje en over de herkomst verschillen op het internet de meningen. Sommigen zeggen dat het uit Spanje komt, maar de algemene mening is Oostenrijk. Kletzen zouden dan gedroogde peren zijn. En dit zit er allemaal in:  verschillende meelsoorten, vijgen, peren dus, pruimen, walnoten, hazelnoten, rozijnen, specerijen en rum. Al deze ingrediënten geven het een zoete, kruidige geur en smaak.
We hadden toevallig eters en ik serveerde het met de brie en de appelstroop als hapje bij de borrel. Mijn gasten hadden er ook nog nooit van gehoord, maar vonden het heerlijk.
Ik denk dat het alleen voor de feestdagen te koop is, maar er zijn recepten genoeg te vinden, dus wie weet, misschien ga ik het een keer proberen te maken. Kletzenbrood! Kennen jullie het?

Cinderella en Willy Schermelé

Toen ik laatst zo'n leuke Roodkapjekaart kreeg, getekend door Willy Schermelé was ik meteen terug in één van mijn favoriete sprookjes. Dat was niet Roodkapje maar Assepoester ofwel Cinderella. Cinderella and the Glass Slipper heette het boek dat ik had. In het engels ja, want ik had een tante en een oom in New Zealand die behalve foto's ook wel eens een cadeautje stuurden. Voor Bertie, staat er in veel liefs van Michael en Rodger. Ik kon dat boek natuurlijk helemaal niet lezen, maar de tekeningen waren zo duidelijk en zo mooi dat ik het toch snapte. En nu nog steeds ben ik er weg van. Willy Schermelé leefde van 1904 tot 1995 en dit boek werd gepubliceerd in de jaren vijftig. Zij was actrice, maakte modetekeningen en illustreerde.
Smaken verschillen natuurlijk hè, maar ik vind deze tekeningen echt veeeel mooier dan al dat Disneywerk. Enfin, kijk zelf maar, nu wat groter:

Life of Pi

Jaren geleden, ik gok tien jaar geleden, las ik in een tijdschrift de vraag aan JanTerlouw welk boek dat jaar de meeste indruk op hem had gemaakt. Zijn antwoord was Het leven van Pi.Van Yann Martel. Ik was fan van de boeken van Jan Terlouw en ook wel een beetje van Jan Terlouw zelf en omdat hij het zei wilde ik dat boek lezen. Dat heb ik ook gedaan en nog eens en het boek is jarenlang mijn favoriete boek geweest. Eng dus om de film te gaan bekijken. (Een collega van me vertelde dat hij ieder jaar Koning van Katoren voorlas in zijn klas en dat hij dat sinds hij de film heeft gezien niet meer zal doen). Maar we gingen toch, want hoe ze dat nou gingen verfilmen, een tijger in een boot op de oceaan, dat leek me niet te doen en maakte nieuwsgierig. Bovendien las ik goede kritieken en was ik toch niet meer van plan het boek te herlezen. Weinig risico dus!
Ik vond het een bijzondere film. Ongelooflijk hoe ze zoiets kunnen maken. Ik weet natuurlijk nog steeds niet hoe ze zoiets maken, maar ik heb nu gezien hoe het er uit ziet. In 3-d overigens. Zo echt!! En verder is er niet erg afgeweken van het verhaal in het boek en waren de beelden zo ongeveer als ik ze in mijn hoofd had. Het verhaal van Pi(scine) Patel, een Indiase jongen van zestien. Zijn vader heeft een dierentuin, maar de familie wil emigreren. Familie en dieren worden ingescheept, maar het schip vergaat. Als enige overleeft Pi,  met een tijger, een aap, een zebra en een hyena. Of toch niet?

Kerstpost

Ik vind het superleuk om kaarten te krijgen. Niet voor niks ben ik zo lang zo actief geweest met Postcrossing natuurlijk. Er gaat bijna geen dag voorbij waarop ik geen kaart krijg; vaak krijg ik er meer dan een. En ik verheug me ook altijd op de kerstpost. Maar de klad zit er in wat dat laatste betreft. Veel mensen sturen een berichtje per mail of met Facebook. Ook leuk hoor, maar wat mij betreft gaat er niets boven een handgeschreven kaart als teken dat iemand ergens even aan je denkt. Tuurlijk, ook bij een e-mailcard denkt degene die hem stuurt even aan je, dat is dus eigenlijk niet anders. Maar je kunt zo'n kaart niet vasthouden, niet neerzetten, niet ophangen. En om nou een mapje 'kerstpost' te maken en daar die mailtjes in te verzamelen lijkt me niks.
't Komt vast door de crisis, vást. Dus ik hoop maar dat we na de crisis weer kaarten gaan sturen. Echte kaarten, zoals deze die ik deze week op school kreeg. Voor juf Betie...

Ikje

Hierbij het 'ikje' dat mijn schoonzus schreef en dat gisteren in de NRC was geplaatst.

Invaljuf

Juf, eh, hoe oud bent u eigenlijk, want u was toch al lang gestopt met werken?
Ja, dat is waar, nou wat denk je? Doe maar eens een gokje.
Eh veertig?
Ouder.
Vijfenveertig dan?
Nog ouder.
Zevenenveertig?
Veel ouder.
Vijftig?
Je wordt al een heel klein beetje warm.
Zestig.
Heel warm, heel warm.
Eenenzestig dus.
Precies. Wel leuk dat je eerst dacht dat ik veertig was.
Nou, dat heb ik van mijn vader geleerd. Die zegt dat je tegen vrouwen altijd de helft moet zeggen van wat je denkt!

Roodkapje (22)

Roodkapje is op weg gegaan
En ziet dan zoveel bloempjes staan!
Al spoedig zit ze dan gebukt
En heeft een ruikertje geplukt.
Maar... achter het groen loert het gevaar
Al wordt ze het ook niet gewaar.

Deze kaart kreeg ik van Mirjam uit Nieuwe-Tonge. Via Postcrossing. Het rijmpje staat op de achterkant.
Ik werd er heel erg blij van en nog steeds als ik er naar kijk. Dankjwel, Mirjam!

Het ontwerp is van Willy Schermelé. Van haar werk ben ik al jaren fan, al sinds ik klein was. Later meer over haar werk!

Kerstversiering

Kerstversiering, dat vraagt Els bij Stuur een Foto (klik) Nou hebben wij een zeer rustige boom, met alleen maar lichtjes en die had ik al laten zien. Maar toch is er nog wel wat te fotograferen. Deze balletjes namelijk die ik aan de lamp heb gehangen. Ik vind het wel een bijzondere foto, gemaakt met het fototoestel plat op tafel onder de lamp. Die grijze kronkels en de grijze (metalige) kapjes vormen samen de lamp en de ballen zijn aan een doorzichtig draadje er aan gehangen. Ik vind het resultaat zelf erg leuk. Verder versieren we niet veel.Kaarsen staan er altijd dus dat telt niet.  Ik maak nog een krans en als die voor kerst klaar is laat ik hem misschien zien. Als hè, als...

Pureepers

Zo'n klein boekje met de titel 'Huis en Comfort', ik kan het gewoon niet laten liggen. Ik spit het helemaal door, van voor naar achter en andersom. Zoveel handigheidjes waar ik nog nooit van heb gehoord, die ik nog nooit heb gezien en die ik ook nog nooit heb gemist. Ha, ik houd er van. Neem nou deze pureepers. Of eh een tandenstokerhouder voor in de handtas. Navulbaar. Een druppelvanger voor om de tuit van een theepot. Inlegzolen met kaneel, een welriekend idee. Een kozijncleaner met schraper voor hardnekkig vuil. Transparante kunststof ringkussentjes voor als uw ringen te groot zijn.
Als ik nou een proefbestelling doe, krijg ik de grote catalogus met 1000 verrassende nieuwe produkten gratis. Zal ik?

Weekend!

Een heel vrolijk, gezellig, stralend en warm weekend gewenst allemaal!

Alles is Familie

'Alles is Familie', zagen we gisteren in het filmhuis. Gistermiddag om precies te zijn. En wat is het toch lekker om na twee dagen werken 's middags gewoon met alle andere bejaarden (waaronder twee erg bekende bejaarden)  naar een film te kijken. Maar dit terzijde.                                    De film... tja wat zal ik er van zeggen? Dat ik af en toe erg heb gelachen, dat echtgenoot echt genoot en nog veel harder moest lachen. Dat de film erg lang duurde. Dat ik vond dat de grapjes soms toch wel gezocht waren. Dat de sterrencast goed speelde en dat iedereen er erg aantrekkelijk uitzag, speciaal Benja Bruijning in de rol van Charlie. Dat ik nog nooit van Benja Bruijning had gehoord trouwens. Dat ik de hele film door zat te bedenken waar ik Kees Hulst ook al weer van kende. En dat ik bij Martine Bijl toch steeds denk 'daar heb je Martine Bijl', ook al doet ze het hartstikke goed. Dat het allemaal een beetje veel was, maar dat ik aan het eind toch ook nog even tranen in mijn ogen had.
Nou, dat dus allemaal!

Tonio

Toen deze week bekend werd dat de schrijver A. F. Th. van der Heijden de P.C. Hooft-prijs krijgt uitgereikt voor zijn gehele oeuvre, was ik net Tonio aan het lezen. Tonio, een requiemroman. Ik associeer requiem met muziek, maar vanaf nu zie ik het  als een soort monument voor een gestorven persoon. In dit geval een monument voor Tonio, de zoon van de schrijver en zijn vrouw Mirjam Rotenstreich. Tonio kwam in mei 2010 om het leven na een verkeersongeluk. En een monument voor de liefde tussen deze drie mensen. Meer dan 600 bladzijden telt het boek en je kunt het niet wegleggen.  A.F.Th. van der Heijden werkte er 9 maanden lang 9 uur per dag aan vertelt zijn vrouw hier: Klik Tonio levend houden... dat is gelukt. Zelfs voor mensen die hem nooit hebben gekend. Echt heel erg mooi!
(Ik ben jaren geleden eens begonnen in een ander werk van A. F. Th. en dat kon me toen op dat moment niet pakken, maar ik ga opnieuw beginnen, dat is zeker)

When the Thames froze

Zomaar een lekker liedje. Ik geloof dat het van vorig jaar is, maar ik vind het nog steeds leuk

Scheiden

Zo'n advertentie had ik nog niet eerder gezien. Misschien omdat scheiden bij ons niet aan de orde is en niet geweest ook. Maar nu zag ik het en ik moet zeggen dat ik het op z'n zachtst gezegd toch een tikje merkwaardig vind.

Kerstboom (2)

Het leek mooi, alleen de witte lichtjes in de boom.
Maar ik ben juist erg van kleur de laatste tijd en dus vond ik het toch een beetje saai. Bovendien is het buiten al grauw genoeg.
Nou had ik nog een paar snoertjes gekleurde lichtjes. En nu die er bij hangen ziet de boom er echt geweldig uit.
Toch is het gek, gekleurde lichtjes. Het zou vroeger niet in me opgekomen zijn...

Oud!

Ik ben altijd lid van de bond geweest in mijn werkzame leven. En dat ben ik nog steeds. Uit solidariteit en ook omdat ik nog regelmatig werk natuurlijk. Van de AOB ben ik lid om precies te zijn. Ik denk dat ik het aan dat lidmaatschap te danken heb dat ik tegenwoordig iets krijg van de ANBO: een krantje. Met soms lezenswaardige zaken hoor, dat wel. De ANBO, dat is voor ouderen. Oké, ik ben niet meer heel jong, al voelt het anders. Maar om nou maar meteen te veronderstellen dat ik een Senioren GSM nodig zou hebben, of een parelarmband of een nostalgisch spellenpakket... Ik vind het eigenlijk maar niks. Ik denk dat de meeste ouderen al lang om kunnen gaan met een mobiele telefoon en ook geen infrarood thermometer behoeven. Of misschien ook wel hoor, maar dat ze het dan gewoon kopen, al dan niet via internet.

Stuur een foto: Kerstboom

Tja, het thema deze week bij Stuur een Foto: kerstboom. Dit is die van ons. Op vijf december aangeschaft, een dagje buiten laten staan en nu siert hij (zo scheef als hij is, maar dat zie je niet op de foto), onze woonkamer.
Wat versiering betreft houden wij het simpel, zeer simpel, we versieren niet. De keuze is altijd rood of zilver of alleen lichtjes. De laatste optie heeft al jaren mijn voorkeur en deze keer kreeg ik mijn zin. Alleen lichtjes dus en reken maar dat het mooi staat.
Nou, kom doe eens mee en show je kerstboom bij Stuur een Foto: klik.

Joop van den Ende, de biografie

Helemaal, maar dan ook helemaal ben ik verdiept in deze biografie van Joop van den Ende. Geschreven door Henk van Gelder, maar wel op initiatief van Joop van den Ende. Ik was op het moment dat ik dit boek kreeg twee andere boeken aan het lezen. Allebei heel goed (De Kakkerlak van Jo Nesbo en Tegenlicht van Esther Verhoef), maar nadat ik een klein stukje in de biografie had gelezen, kreeg deze voorrang. Ik vind het boeiend om te zien hoe een doodgewone jongen, met alleen een timmerdiploma, bereikt wat hij bereikt. Het is gewoon eigentijdse geschiedenis en daarbij komt dat ik veel van zijn produkties, met name de musicals heb gezien en er van heb genoten. En zo'n prachtig theater als het DeLaMar... Ja, mijn bewondering voor de man was al groot. Hoe het allemaal is gegaan en wat een creatieve geest en een lef je moet bezitten is allemaal te lezen in dit boek. Laat het maar sneeuwen. Ik ga weer lekker verder lezen!

Roodkapje (21)

Joehoe, hier is weer een Roodkapje. Mijn verzameling groeit gestaag... Dit Roodkapje kwam uit Engeland naar me toe, via Liliane. Thanks for the Red Riding Hood!

Tien kilometer!!!!!

Denk nou maar niet dat het allemaal rozengeur en maneschijn was met de Sinterklaascadeautjes. Nee denk dat niet. Ik heb ook nog een buitengewoon grappig kind, die mij met een twee kantjes lang gedicht namens de Sint een startbewijs deed toekomen:

 

Tsss, tsss... Voor de tien kilometer. TIEN. Ook zijn broertje verblijdde hij met een inschrijving, maar die kan dat ongetraind makkelijk aan, dat heeft hij al eerder vertoond. Maar ik, ik kan dat ongetraind niet aan en getraind waarschijnlijk ook niet. En geen schijn van kans dat ik het gewoon vergeet hè, want oudste zelf  en echtgenoot lopen de halve marathon. Bovendien de vriendinnen van de jongens gaan ook voor de tien. 't Is verschrikkelijk!

Herman van Veen in Carré

Afgelopen vrijdag waren we naar Carré, naar Herman van Veen. De voorstelling heeft als titel: Kunt u niet nog eens...
Herman van Veen heeft vaak gespeeld in Carré (wij waren daar vaak bij) en als cadeau voor het 125- jarige theater was dit programma bedoeld. Met veel liedjes die het publiek dat hem daar vanaf 1971 zag optreden graag nog eens wilde horen. Dus natuurlijk kwam Suzanne langs en Liefde van later en... maar ook wel wat minder bekende of misschien wel nieuwe nummers. Ik vind het altijd mooi om te zien hoe een artiest de zaal bespeelt. Hoe het hele publiek soms zachtjes meezong, maar alleen als Herman van Veen dat aangaf. En ik moet altijd heel erg lachen om zijn voetbal/tennisact.
De eindtijd was 22.30 maar dat werd uiteindelijk 23. 30 uur. Na de eerste toegift, gingen er al mensen weg, maar niet de echte fans. Die wisten dat hij heus nog wel een keer terug zou komen. Dus bleven ze klappen. Enfin, hij bleef terugkomen. Wij zaten midvoor balkon, maar eindigden voor in de zaal op nog geen meter afstand. Daar maakte ik deze foto. Herman van Veen was toen nog alleen met Edith Leerkes, de gitariste op  het podium. Mooie avond.

Opa en Oma Pluis

Sinterklaas is weer voorbij. Hier bij ons wel in ieder geval. We hadden het erg gezellig met elkaar en we kregen leuke, lieve, grappige, handige, warme en lekkere cadeautjes. In plaats van de B, of de S of de P kreeg ik deze keer de O. Van Oma natuurlijk. En het boekje Opa en Oma Pluis. Het is een boekje dat we niet hadden toen onze kinderen klein waren. Ik heb het gemist of misschien was het er toen wel niet, want anders had ik het vast gekocht. Zo schattig.
Onze kinderen citeerden toen ze dit boekje zagen trouwens moeiteloos een ander Nijntjeboekje, eentje dat we wel hadden: Nijntje in de dierentuin. Ik ken het zelf ook nog bijna in z'n geheel uit mijn hoofd. 'Zeg Nijn', zei vader op een dag, 'ik heb een goed idee. We gaan eens naar de dierentuin, ga jij dan met me mee? '
Zou Nijntje al cultureel erfgoed zijn?
Ik weet wel dat Postcrossers vaak om een Nijntje/Miffy card vragen.

Sinterklaas

Wij vieren vandaag Sinterklaas. Vind ik eigenlijk niks hoor, ik vind 5 december is 5 december en niet 2 december. Maar het kwam nou eenmaal zo beter uit en van de andere kant mag ik blij zijn dat mijn kinderen Sinterklaas willen vieren. Want je zou het aan de winkels te zien niet zeggen, maar toch schijnt de (in mijn ogen) verschrikkelijke Kerstman ieder jaar populairder te worden. Vind ik jammer. Maar het is waarschijnlijk niet heel lang tegen te houden.
Hoe dan ook, het is hier een drukke dag vandaag want je denkt toch zeker niet dat mijn gedichten al af zijn hè? Dus ik moet aan de slag.  Voor de mensen die het ook vieren : veel plezier! En voor alle anderen: fijne zondag gewenst!

Jarige Mac!

Op 1 december 1997 werd onze Mac geboren. Ian Mac van den Princen van Oraengien. Vandaag is hij dus jarig. Vijftien jaar!!! Alsof het gisteren was herinner ik me hoe we naar het nest gingen kijken om een pup te kiezen. Ha, kiezen... we hadden niks te kiezen. Mac koos zelf. Hij werkte zich omhoog langs Nienkes arm en begon aan haar oor te sabbelen. Dat was volkomen duidelijk. Ik zie de trui voor me die ze droeg die dag.
Vijftien jaar... wat een herinneringen. Toen hij bij ons in huis kwam leefden onze ouders nog allemaal. Jongste zoon zat nog op de basisschool en was supertrots toen Mac en ik hem uit school kwamen halen. Dat hij als pup door het ijs is gezakt, waarna Nienke hem onder een warme douche heeft gezet. Dat hij sindsdien nooit dol is geweest op water. Het strand, rennen aan het strand. Bij een lange wandeling liep hij ver vooruit en dan weer terug. Nooit moe. Het strand is nog steeds een hoogtepunt in zijn leven en hij kan dan ook nog wel even heel hard rennen.
Ach, onze Mac, de liefste hond van de wereld.