Onthaasten

Dit is voor mij geen vakantietip, meer een algemene tip.
't Is erg, zie mezelf daar gewoon zitten aan het strand en dat duurt maar en dat duurt maar.
Mooi is het wel, echt wel en ik maak een paar foto's, maar dan ben ik ook wel weer klaar en heb ik eigenlijk geen zin om op het gesis te wachten.
Dat komt ook niet natuurlijk, dus waarom zou je wachten. Er is nog meer te doen, te zien, te beleven. Hup!

Ik geloof niet dat ik moet ontstressen. Onthaasten misschien. Want ik heb het altijd druk, werk of geen werk, pensioen of geen pensioen.
In mijn geval zou het wel eens goed kunnen zijn om wat meer geduld te betrachten. Want geduld... ik was al niet bepaald een geduldig typje, maar het wordt alleen maar erger!!
Dus deze Toos en Henk, bewaar ik eens een tijdje. Boven m'n bed misschien wel.

Het tere kind

Een dikke pil, meer dan 500 bladzijden. Achter elkaar uitgelezen! Lidwien maakte de lezers van haar blog attent op een ander boek van deze schrijfster: Klik 
Een schrijfster die ik nog niet ontdekt had. En ze had gelijk hoor, Lidwien. Jodi Picoult kán schrijven.
Het boek waar Lidwien het over had, was niet beschikbaar, dus het werd een andere titel: Het tere kind.
Vrolijk kun je van dit boek beslist niet worden. Integendeel, het is een afschuwelijk verhaal. Maar wel heel reëel, het zou zo maar gebeurd kunnen zijn.
Het verhaal:

'Osteogenesis Imperfecta' dat is de ziekte waar Willow O'Keefe mee geboren is. Een hele ernstige ziekte: Willow kan op ieder moment, door een kleine verkeerde beweging of een kuchje iets breken, zo broos zijn haar botten.
Na zes jaar voor Willow te hebben gezorgd, komen haar ouders in geldnood. Dan krijgt moeder Charlotte een reddingslijn toegeworpen. Ze kan haar arts verloskundige een proces aandoen omdat deze haar niet van tevoren heeft verteld dat haar baby zwaar gehandicapt zou zijn. Met een schadevergoeding zal Willow levenslang verzekerd zijn van de zorg die ze nodig heeft. Maar de arts-verloskundige die Charlotte voor de rechter daagt, is niet alleen Charlottes arts, maar ook haar beste vriendin.
 
Het verhaal wordt verteld door de verschillende hoofdpersonen. Amelia, Willows oudere zusje, Piper, de arts en exvriendin van Charlotte, Willow's vader die het met zijn vrouw niet eens is, de advocaat...
Het is echt een heel naar verhaal, maar zoals ik al zei: je moet door!

Ik begon meteen aan het volgende Jodi Picoult-boek, maar dat werkte niet. Eerst dit maar eens even laten zakken.

Miesje Sandelhout

Oh wat kan je toch blij zijn als je je verzameling kunt uitbreiden.
Ik vond twee nieuwe oude Miesje Sandelhout-boeken.
Nu nog twee te gaan. Dan heb ik ze alle zeven.
Logisch eigenlijk dat het er zeven zijn.
De serie begon met 'De ZEVEN zusjes Sandelhout'.
Dat was het deeltje dat ik niet hoefde te kopen, omdat ik het zelf had.
Pieter Nierop schreef het eerste deel in 1958 en alle boeken zijn geïllustreerd door Lies Veenhoven.

P.s.: Ik heb ze ook gewoon weer gelezen.  Was weer gezellig hoor, met Coby, Liesje, Wiesje, Giesje, Miesje, Letje en Netje. En wat een mooie naam hè: Sandelhout.
Ach in mijn hoofd word ik gewoon niet ouder. Wel wat ouder dan acht natuurlijk, maar niet echt oud.
En trouwens ik kon toch niet slapen en dus was het geen verspilde tijd!

Rijtjes

Toen ik in de derde klas (groep 5) zat, bij meneer Pieterse, kreeg ik voor het eerst huiswerk.
Ik weet nog heel goed hoe reuze interessant ik dat vond. Het was vaak rekenwerk of aardrijkskunde.
Het was allemaal nog niet zo ingewikkeld hoor,  op school.
Je kreeg een atlas voor je neus en je moest opschrijven welke plaatsen en wateren je van elk van de 11(!) provincies moest leren.
Ik had mazzel, want zo'n rijtje uit mijn hoofd leren, daar was ik goed in. Zo goed zelfs dat ik meer dan vijftig jaar na dato nog steeds de rijtjes van toen ken.
Behalve van Limburg, ik denk dat ik toen ziek was of zo.
Maar Groningen of Friesland, pfff roept u maar: Groningen, Zuidhorn, Grijpskerk, Zoutkamp, Ulrum, Warffum enz.
Zo'n atlas vond ik een tijdje geleden op de rommelmarkt in Enkhuizen. ( Enkhuizen, Hoorn, Edam, Volendam, Purmerend).
Iemand deed hem weg voor een euro. Het is de 33e druk, uit 1960. Dat is ook echt het jaar dat ik in de derde klas zat.
Naast de kaart staat wat informatie over de provincie en die moest ik ook leren.
Sas van Gent: suiker en spiegelglasfabrieken. En Terneuzen is een drukke havenplaats. Dat klopt nog steeds.
Ik dacht echt dat het dezelfde atlas als die van mijn school was.
Hij lijkt er erg op, dat wel.
Maar achterin staan de bisdommen vermeld en de plaatsen waar een seminarie was. Ik was niet op een katholieke school, dus dat leerde ik niet. Evengoed toch heel erg leuk.
Een foto dan,  natuurlijk van de derde klas.
Zie je meneer Pieterse zitten, met z'n strikje? Naast Koos de Ruiter en achter Elsje Schouten en Wilma Vermeulen?
Voor mijn gevoel was hij wel bijna honderd.
Ik geloof nu dat hij in het leger had gezeten.
Want als de bel ging, riep hij: Naast de bank (wij stonden allen op)... mars... links -twee -drie -vier (wij marcheerden allen het lokaal uit).

En op tafel, op het geruite tafelkleedje, het potje rode inkt...

Fotocursus

Een tijd geleden las ik ergens op een blog over een cursus fotografie. Zo lang geleden dat ik niet eens meer weet waar ik het heb gelezen.
De naam had ik genoteerd en eindelijk vorige week kwam het er van om eens te gaan kijken.
Dat was hier:  klik    Else Kramer ik-wil-beter leren-fotograferen.
Ja, wie wil er nu niet beter leren fotograferen. Dus ik heb me meteen aangemeld.
Wie dat doet, krijgt iedere dag een e-mail met daarin een opdracht voor de dag. Zes dagen lang en als bonus een zevende dag.
Op Else's site vind je verder tips en filmpjes en de foto's die je die dag maakt, kun je laten zien op een Facebookpagina.
Dit waren de opdrachten:
Dag 1: Kijk naar boven
Dag 2: Afval
Dag 3: Fotografeer de wereld via reflecterende zaken
Dag 4: Herhaling
Dag 5: Klein geluk
Dag 6: Schaduwen
Dag 7: Iets engs

Ik vond het erg leuk om te doen, al heb niet geleerd beter te fotograferen.
Er was geen feed-back of zo.
Wel leerzaam was om op die FBpagina de foto's van anderen te zien en te vergelijken.
Maar vooral dat je andere onderwerpen krijgt aangereikt en jezelf vervolgens dwingt om op zoek te gaan en te kijken, dát maakte het spannend.
De foto's van Else Kramer vind ik mooi. Ik zou best een echte cursus willen doen bij haar. Dat zou in Rotterdam kunnen, of via de mail. En dat kan voor een smart phone of voor een camera. Eén dag of een veel langere cursus.
Veel mogelijkheden, maar... de prijs houdt me tegen. Van de andere kant, als je echt iets wil...
Ik moet nog maar eens heel goed na gaan denken.

Hier zijn trouwens wat foto's die ik vorige week maakte. Kijk zelf maar in welke categorie ze thuishoren, haha

 

Met die brugfoto heb ik een klein beetje gesmokkeld. Het is nl. een brug over de Donau en daar was ik vorige week niet. Ik had een heleboel schaduwfoto's gemaakt op het strand, want daar was ik wel.  Hele leuke al zeg ik het zelf, met ... Anna.
Maar ja, die had met de warmte niet veel kleren aan en dat kan ik dus niet laten zien,  bedacht ik later. Dat dat niet kan tegenwoordig, daar krijg ik dan de pest over in en toen was ik meteen helemaal klaar met de schaduwfoto's.
Iets engs heb ik nog niet gevonden. De dingen die ik eng vind zijn niet te fotograferen. Maar ik blijf er over nadenken.
En Else Kramer: dankjewel! Voor de zekerheid nog een keer de link: http://elsekramer.nl/ik-wil-beter-leren-fotograferen

The fault in our stars

Al weer een hele tijd geleden schreef ik over het boek 'Een weeffout in onze sterren', van John Green.
Als je wilt kun je dat hier nog lezen: klik.
Ik constateerde dat het een ontroerend boek was, over twee jonge mensen met kanker. Dat het gemakkelijk sentimenteel had kunnen zijn, maar het niet was.
En nu de film.
Ik had weer dezelfde twijfel als altijd, gaat de film het boek bevestigen of verpesten? Ga ik er naar toe?
De film draaide niet in ons filmhuis, maar wel in de spiksplinternieuwe Hoornse bioscoop. Die ik wilde zien. Daar is lang genoeg op gewacht, een jaar of twintig, geloof ik.
Bovendien appte de vriendin van oudste dat zij geweest waren en dat ze het een aanrader vond.
En we hadden nog twee bioscoopbonnen. Dus we gingen.
Wat zal ik er van zeggen?
Dat de film het boek goed volgt. Geen zijweggetjes. Voor zover ik me herinner dan hè want het is al een hele tijd geleden dat ik het boek las.
Dat ook de film niet te sentimenteel was. Ik heb zelfs niet gehuild, nou ja, heel eventjes. Terwijl ik een echte huiler ben. Ik huil soms zelfs bij reclames op tv.
Dat  de hoofdpersonen Hazel Grace Lancaster en Augustus Waters  uitstekend gespeeld werden door Shailene Woodley en Ansel Elgort
Dat er toch ook, ondanks het onderwerp,  veel humor is. Een beetje cynische humor.
Dat Hazel Grace en Augustus in de film in Amsterdam komen om de Nederlandse schrijver te bezoeken van het boek waar ze allebei fan van zijn. En dat je inmiddels een wandeling kunt maken langs de plekken die zij samen in Amsterdam bezochten.  Klik
Dat als ik moest kiezen tussen het boek en de film, dat ik dan het boek zou kiezen. 
En dat je dat boek cadeau krijgt als je het Koningin Wilhelmina Fonds met 25 euro steunt. Klik

Boeddha

Door de rommelmarktfoto's van gisteren dacht ik terug aan onze eigen reis naar Beijing. Inmiddels al weer een paar jaar geleden, maar zo'n andere wereld dat het nog een verse herinnering lijkt.
En na dat ik weer eens alle foto's had bekeken en dus een paar uur later, dacht ik: 'wat heb ik eigenlijk voor souvenirs meegenomen?'
Niet veel,  alleen een tegeltje voor mijn afschuwelijke tegeltjesmuur en een muismat (die je hiernaast ziet).
En een paar stempels met karakters voor onze naam.

Niet veel hè?  Maar het zinnetje dat ons altijd weerhoudt van foute aankopen 'Hoe zal 't in Culemborg staan?', dat zinnetje was toen ook al in gebruik.
Toch vergeet ik nog iets en dat is een kleine Boeddha. Die heb ik in Beijing gekocht en aan echtgenoot gegeven, want er wordt gezegd dat je een Boeddha niet voor je zelf mag kopen.
Hij is zo klein, die Boeddha, dat we hem eerst een jaar zijn kwijt geweest.
Pas toen we de grote koffer weer eens nodig hadden kwam hij tevoorschijn. Hij zit nu op de rand van de klok met zijn gezicht naar de deur gericht. Want dat hoort zo bij Boeddha.
Als je niet goed kijkt zie je hem niet eens.

Als je niet  goed kijkt zie je trouwens ook niet de laag stof op de randjes van de klok.
Die zie ik namelijk ook alleen maar als ik heel goed kijk of zo nodig een foto moet maken.
Hoe dan ook, daar zit-ie  met een zak op z'n rug en een perzik  in z'n hand. Uiteraard zijn dat symbolen. De zak staat voor reizen en zoeken naar jezelf,  de perzik voor verbondenheid en onsterfelijkheid.
Ik ben geen Boeddhist, maar in de levenswijze van Boeddhisten is veel te vinden dat me aanspreekt.
En deze kleine Boeddha spreekt me ook aan, dus hij mag blijven. In Hoorn.
Maar in Culemborg zou hij het vast ook heel goed hebben gedaan!

Rommelmarkt

Nou ja, wie wil dit nu in zijn of haar huis ophangen?
Ik in ieder geval niet.
Ik zou wel eens willen weten waar deze plaat terecht is gekomen, bij wie en is het ook werkelijk opgehangen?
Daar zal ik nooit achter komen ben ik bang. Maar de foto is leuk. En gezien op een rommelmarkt natuurlijk.

Deze serie gaat nog wel een tijdje door denk ik.
En je kunt meedoen hoor.
Mail dan een foto van iets of iemand op een rommelmarkt, of van een rommelmarkt zelf,  aan mij.
Hier is mijn adres: klik.
De volgende donderdag plaats ik dan jouw foto met een link naar jouw site.
Oh ja en als je op de foto klikt, wordt-ie groter (hoop ik).

Els stuurde twee foto's en ik plaats ze allebei. De eerste is van een rommelmarkt in Beijing. En je ziet dat een markt in Beijing toch weer hele andere voorwerpen oplevert dan de rommelmarkt in de IJhallen. Bijv. een schattig flesje. zoals je dat op de tweede foto ziet.

Els' blog vind je hier: klik
Ik ben ook in Beijing geweest, maar zoiets leuks heb ik niet gezien, anders had ik het beslist meegenomen.

Post bij Stuur een Foto

'Nog even' zegt Els van Stuur een Foto, 'nog even en dan verdwijnt de slakkenpost uit ons leven
En dus ook de brievenbussen.
Dus stuur nog maar gauw een foto'.
Nou bij dezen.

Ik denk dat Els gelijk heeft. Dat is de reden dat ik vrij fanatiek Postcrosser ben. Dan krijg je nog eens leuke post.
Sowieso stuur ik zeer regelmatig kaarten.
Maar brieven?
Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een brief heb geschreven of gekregen. Echt met de hand geschreven bedoel ik dan hè. Zo'n brief waar in staat wat de schrijver allemaal heeft beleefd.
Jammer eigenlijk.

Enfin nog even dus en dan verdwijnen de brievenbussen. Er zijn er al veel minder dan vroeger. Deze staat nog mooi te wezen,  in Deventer. 

Stokrozen

In Amsterdam, in de wijk waar mijn dochter woont, zijn er rond de lantaarns stokrozen geplant of gezaaid. Dat ziet er zo leuk uit.
Stokrozen zijn toevallig mijn favorieten,  dus dat maakt het extra leuk.
Iemand ergens daar in Noord,  heeft dat bedacht en ik wou dat die man/vrouw hier ook wat te zeggen had.
Die man/vrouw zou het vast niet goed vinden dat er hier voor onze deur zo'n afschuwelijk plantsoen ligt met een zooi ongeregelde troep - qua beplanting - er in.
Met een boom die veel overlast geeft. Het ziet er allemaal zeer armoedig uit. Daar zijn alle mensen uit ons rijtje het over eens.
Het enige antwoord van meneer gemeente is:  Ik vind het mooi!
Dat niemand van de bewóners het mooi vindt, daar heeft hij geen boodschap aan.
En als ik opmerk dat de door iedereen verafschuwde boom veel licht wegneemt in mijn kamer, zegt hij 'ja, maar u hebt ook een klein raam!'
Volgende week ga ik maar weer eens in actie komen.
En tegelijkertijd, terwijl ik dit schrijf, denk ik:  'mens, waar maak je je druk over. Zoveel ellende in de wereld en jij zit je op te fokken over een plantsoen dat je niet bevalt!'

Kunstenaar van het jaar (2015)

Zoals ieder jaar kreeg ik in mijn mailbox een verzoek van de Stichting Kunstweek om te stemmen. Ik werd verzocht te stemmen op diegene die ik 'Kunstenaar van het jaar' zou willen noemen.
Het doel van de stichting en die verkiezing is om kunst onder de aandacht van het publiek te brengen. De kunstenaar die gekozen wordt, krijgt de eer en een geldbedrag. En hoewel je natuurlijk kunt twijfelen over zo'n verkiezing (is kunst een wedstrijd?), lijkt het mij gewoon leuk voor de kunstenaar van het jaar, dus ik doe mee.
Het gaat zo:

Verkiezingsrondes

De eerste verkiezingsronde is de nominatieronde. Circa 100 kunstkenners dragen hun meest gewaardeerde kunstenaars voor nominatie voor. De 90 meest voorgedragen kunstenaars zijn de genomineerde kunstenaars.
De tweede verkiezingsronde is de eerste publieksronde. In deze ronde kan iedereen stemmen op maximaal twee genomineerde kunstenaars en desgewenst op een kunstenaar naar eigen keuze. Deze ronde leidt tot de bepaling van de 25 halve finalisten.
In de derde verkiezingsronde brengen de 100 kunstkenners een stem uit op de vijfentwintig halve finalisten. Deze ronde leidt tot de 8 finalisten.
De vierde en laatste ronde van de verkiezing is weer een publieksronde. Deze vindt kort voor de Kunstweek plaats, zodat op de eerste dag van de Nationale Kunstdagen in de Kunstweek, de Kunstenaar van het jaar bekend gemaakt kan worden. Ook de Galerie van Hedendaagse Kunstenaars is dan bekend. Hierin worden de 100 meest gewaardeerde kunstenaars vermeld in de volgorde van het aantal stemmen dat ze kregen. Naast de Kunstenaar van het jaar , worden het Talent van het jaar en de Briljanten Kunstenaar van het jaar bepaald. Talent van het jaar is de kunstenaar die jonger is dan 35 jaar en het hoogst eindigt in de Galerie van Hedendaagse Kunstenaars. De eretitel Briljanten Kunstenaar gaat naar de kunstenaar die ouder is dan 65 jaar en het hoogst eindigt in de Galerie van Hedendaagse Kunstenaars. 


Het allerleukst van deze verkiezing vind ik dat je dus die lijst genomineerden ziet en - met een simpel klikje -  werk van die genomineerden.
Er zijn in de lijst kunstenaars die ik ken. Marlene Dumas bijv. Maar een groot aantal ken ik niet. Ik neem mijn taak serieus, dus ik ga dat allemaal bekijken.
Dit jaar ga ik stemmen op Marlene Dumas. Ik vind haar werk geweldig. En eigenlijk vind ik het raar dat zij niet al lang Kunstenaar van het jaar was.
Vorig jaar, won Erwin Olaf en daar was ik het helemaal mee eens. Ik had ook op hem gestemd als ik me goed herinner.
Ik mag trouwens twee stemmen uitbrengen en mijn tweede stem gaat naar de fotografe Rineke Dijkstra.

Vorig jaar is er 56.000 keer gestemd, dus als al die mensen goed kijken, heeft de Stichting Kunstweek, haar doelstelling bereikt lijkt mij. Een goede zaak.

Meer info vind je hier: http://www.kunstweek.nl/verkiezing2014/ronde2/   
(De foto's van het werk van Marlene Dumas en Rineke Dijkstra zijn niet door mij gemaakt, maar van het internet geplukt, hier http://www.saatchigallery.com/artists/marlene_dumas.htm en hier
http://www.dutchartevents.com/tag/rineke-dijkstra/ )

Jette Schröder: Lieke in de hoofdrol

Altijd als we op Anna passen zie ik heel veel kinderboeken. Vooral omdat Anna ze aansleept, ze wil altijd heel graag voorgelezen worden. Maar ook omdat ik van kinderboeken houd.
Er zijn zoveel leuke boeken voor hele jonge kinderen.
Het leukst vind ik de boekjes waar zo'n kleine Anna ook wat mee kán.
Bijv. een boekje waar een tram in staat en als je dan op een knopje drukt hoor je het geluid van een tram. Of van een fietsbel bij een plaatje van een fiets.  Toen Anna nog niet de kracht had om zelf te drukken, pakte ze al mijn vinger en zette die op de knop.
Of een boekje met allerlei dieren en dan kun je met je vinger aaien over zo'n dier en voel je de huid. Echt heel leuk en je weet niet niet hoe snel zo'n kleintje door heeft wat er moet gebeuren.

Dus toen ik dit boek zag staan was ik verbaasd. Want hier is Anna echt nog niet aan toe.
Maar toen zag ik het: dit boekje is geschreven door Jette Schröder en zij is zeer binnenkort (ook officieel) Anna's tante.  Ik heb haar verschillende keren ontmoet op verjaardagen.
Nou en als je de schrijfster kent, ga je het natuurlijk lezen.
En ik moet zeggen het is een hartstikke leuk boekje. Het ziet er goed uit, het is een leuk verhaal en het is goed geschreven.
Het is eigenlijk een meisjesboek. Zo'n boek waar ik als kind dol op was. Maar dan zeer beslist van deze tijd.

Het verhaal:
De klas gaat een toneelstuk opvoeren en na een spannende auditie krijgt Lieke de hoofdrol. Ze is dolgelukkig, maar haar beste vriendin Eva doet ineens heel raar tegen haar. Wat is er aan de hand en waarom wil Sam, de nieuwe jongen, niet meedoen met het toneelstuk? Komt het allemaal nog wel goed..?

Van de hoofdpersonen staan er door het hele boek verspreid,  vriendenboekbladzijdes.
Met achterin ook zo'n bladzijde van Jette zelf. Wat een idee.
Verder is er nog een website voor meisjes die vriendin met Lieke willen worden.

Jette is al bezig met het tweede boek hoorde ik.

En Anna? Die boft maar met zo'n leuke tante. Trouwens, ze heeft nog zeven andere tantes en ooms en dáár boft ze ook mee!

Het zomert gewoon door...

Hoe kan het dat het nieuws je de ene keer weinig doet en dat je de volgende keer zeer diep geraakt bent?
Dat vind ik een heel merkwaardig mechanisme.
Het nieuws was de hele week al slecht:  grondoffensief Gaza, honderden Palestijnen gedood, nog veel meer gewonden, afschuwelijke demonstraties en in Syrië gaat het ook maar door.
Ik heb het gelezen en gezien en eigenlijk tamelijk onbewogen naast me neer gelegd. Ik ging over tot de orde van de dag.
Deed dingen die in huis gedaan moesten worden, las een boek dat ik uit wilde hebben uit, had een oppasdagje enzovoorts, enzovoorts. Gewoon getut en dan nog met mooi weer ook.
Toen, eergisteren,  de vliegramp, met zoveel slachtoffers... En dat hakte er behoorlijk in. Ik kon er niet van slapen. Terwijl ik niemand van de slachtoffers ken en ook geen familie of vrienden van de slachtoffers die ook slachtoffer zijn.
Ook gisteren kon ik het maar moeilijk uit mijn hoofd zetten. Het hoeft er ook niet uit, uit mijn hoofd. Het is ook echt verschrikkelijk en het ís ook iets waardoor je van slag mág zijn. 
Alleen ik begrijp niet goed hoe het werkt. Is het omdat het misschien een vergissing was. Maar als het geen vergissing was, is het aantal doden nog steeds hetzelfde. Is het omdat de media natuurlijk en terecht zo uitgebreid berichten dat je het eigenlijk niet kúnt missen? Is het omdat het vooral Nederlanders betreft? Die eigenlijk niets te maken hebben met de Russische burenruzie.  Maar slachtoffers zijn toch slachtoffers? Is het zelfbescherming? Verzadiging?

En ondertussen zomert het gewoon verder... alsof er niks aan de hand is!

Niet

Vandaag maar even niet...

Nieuwe serie

Mijn grootste map met bewaarde foto's is de map 'Rommelmarkt'.
Daar kan ik niks aan doen. Ik moet gewoon foto's maken op een rommelmarkt.
Waarmee ik maar wil zeggen dat dit wel eens een lange serie zou kunnen worden.
Nog langer en leuker wordt de serie als je meedoet. Heel simpel: mail mij je foto van iets of iemand op een rommelmarkt, of van de rommelmarkt zelf.
Die foto plaats ik hier de volgende donderdag, met natuurlijk een link naar jouw blog.
Zonder blog kun je gewoon meedoen, maar dan zonder link. 

Hier is mijn adres: klik

Novib

Al jaren lang, ik denk bijna vijfendertig jaar, hebben wij de Novibkalender in huis. Een abonnement hebben we en toen ik dat abonnement ooit eens had opgezegd, kwam de kalender gewoon toch. Dat leek me een teken dat ik het niet had moeten opzeggen, dus toen hebben we het maar zo gelaten. Het is voor een goed doel natuurlijk ook hè.
Prachtige foto's zijn het altijd. Echt heel mooi. Altijd van mensen of kinderen in ontwikkelingslanden. En nooit zielige foto's. Juist foto's die de kracht van mensen laten zien. Sterk! De foto van deze maand sprak me ook weer zo aan. Dus ik laat hem gewoon even zien.
Gemaakt in Niger. Door Giacomo Pirozzi

Bij nacht

Bij 'Stuur een Foto' is het onderwerp deze week 'Bij nacht'. Ik doe mee met deze foto, bijna een jaar geleden gemaakt op Scheveningen. Ze hebben daar een vuurwerkfestival.
Ik houd helemaal niet van vuurwerk. Eigenlijk heb ik er een hekel aan. Vooral  aan oudejaarsvuurwerk. Maar dit was toch wel erg mooi.
En de foto zal technisch wel helemaal niet goed zijn. Maar ik vind het toch een mooie. Ik doe er gewoon nog een, deze:

Heb je ook een mooie nachtopname, doe dan gewoon even mee en Stuur een Foto: klik.
En hier vind je informatie over het vuurwerkfestival dat ook dit jaar gehouden zal worden. Klik.http://www.vuurwerkscheveningen.com/

Test

Je zou een...

kunstenaar moeten zijn!

Je bent creatief, houdt van jouw vrijheid en haat takenlijsten en hiërarchische structuren. Je hebt rust nodig voor jouw creaties en probeert graag nieuwe dingen.

Op Facebook en het ww web barst het werkelijk van de testen en testjes. Grotendeels flauwekul natuurlijk, dat weet ik ook wel. Maar leuk.
Laatst deed ik er een en daar kwam uit in welke stad ik het best had kunnen wonen.
Dat werd Amsterdam. Heel gek, want ik houd erg van Amsterdam hoor, maar Londen was ook een mogelijkheid en die werd niet voor mij geschikt geacht. Terwijl ik toch echt zou kiezen voor Londen.
Enfin, soms kan ik de verleiding dus niet weerstaan en beantwoord ik 'eventjes'  8 vragen.
In dit geval waren het acht vragen die dan duidelijk zouden maken welk beroep ik echt had moeten hebben.
Hiha...ik had zoals je ziet eigenlijk kunstenaar moeten worden.
Nou ben ik eigenlijk altijd erg tevreden geweest met mijn beroep (juf op een basis of sbo-school), maar ik had graag kunstenaar willen zijn. Echt waar.
Alleen dan moet je natuurlijk wel talent hebben ergens voor en dat ontbreekt volledig.
Ik had graag een echt talent willen hebben.
Dat ik bijv. een fantastische cellist zou zijn. Of dat ik zou kunnen schilderen op hoog niveau.
Fotograaf. Ja dat lijkt me nog het allermooist. Dat ik een topfotograaf zou zijn, met exposities over de hele wereld.
Helaas, het is niet zo gegaan. Die talenten hè.  Maar ik ben  een gelukkig mens. Dat dan weer wel! En trouwens, misschien is dat ook wel een talent.

Nb.: Dat van die takenlijsten die ik haat... dat klopt helemaal niet. Ik ben juist een en al takenlijst! Geeft rust. (die ik dan weer nodig heb voor mijn creaties, hahaha!)

Vijfendertig jaar geleden!

Vandaag precies vijfendertig jaar geleden werd deze foto gemaakt. Het was op vrijdag de dertiende juli.
Maar die ongeluksdag heeft ons juist geluk gebracht!

Moriaantje

Op de fiets met Anna zit ik vaak te zingen. Allerlei ouderwetse kinderversjes. Versjes die ik zelf als kind geleerd heb en nooit meer ben kwijtgeraakt. Cultureel erfgoed zou je kunnen zeggen.
Als ik zing: In Den Haag daar woont de graaf, dan steekt Anna haar handje al uit. Ze kan nog niet haar vingertje en haar duim apart laten zien, maar dat komt nog wel.
Vorig week zong ik ook Moriaantje zo zwart als roet.
Net die dag was de Zwarte Piet discussie weer los gebarsten en ik dacht bij mezelf: nog even en Moriaantje wordt verboden op straffe van...
En ik dacht ook: en toch zing ik het. Want, nogmaals, cultureel erfgoed en het is een lekker liedje als het zonnetje op je bolletje schijnt.

Een paar dagen later vond ik op de Dordtse boekenmarkt dit boekje. Heel erg leuk om te lezen. De teksten van die oude kinderliedjes, daar denk je eigenlijk nooit over na. Maar er zit vaak toch iets achter en daarover gaat dit boekje.
Jan Huigen bijv.,  van Jan Huigen in de ton, bestond echt (1561-1611) was koopman en ontdekkingsreiziger. Tijdens zijn laatste reis, met Willem Barentz schreef hij in zijn journaal over een ton, die als baken geplaatst werd.
En Jantje (van in Den Haag daar woont...) was een zoon van Floris V. Hij moest zijn vader na diens dood, op 12-jarige leeftijd opvolgen.

Dat soort zaken vind ik leuk om te weten. Het boekje staat er vol mee.  En dan Moriaantje.

Het lied blijkt nog veel langer te zijn.
Het verhaal op rijm is een vertaling van Die Geschichte von den schwarzen Buben, van Heinrich Hoffmann. Het gaat over een groepje jongens dat een Moriaan zonder hoed uitlacht en spot met zijn zwarte huid. De jongens krijgen op hun donder van ene Niklaas, die ze vervolgens in een grote inktpot stopt: hier gaan ze, zwarter nog dan roet en dan het moortje zonder hoed. 

En de moraal in de slotstrofe:

In 't zonlicht stapt de brave moor
De zwart geverfde knapen voor
't Was enkel door hun stout gespot
Dat zij geraakten in den pot
Dus: lieve Kind'ren spot toch niet,
Als gij iets vreemds aan and'ren ziet!

(ik kan er dus voor Anna gewoon een stukje bij zingen: lieve Anna spot toch niet, als je iets vreemds aan and'ren ziet)

Hoedje

Tja, die Dordtse boekenmarkt...
Dit is een van de boeken die ik daar kocht. Voor één euro. De Kingfordschool van Cissy van Marxveldt. Zo'n leuk boek en in prima staat.
Ik heb het boek vroeger gelezen en het past helemaal in mijn verzameling oude meisjesboeken. En ook in de sub-verzameling Cissy van Marxveldt. Het boek is uit 1922 en dit is een zesde druk, dus mijn exemplaar zal iets jonger zijn.

Ik viel natuurlijk meteen op de afbeelding, al wist ik niet precies waarom.
Toen ik thuis was, wist ik het weer. Dat hoedje... Ik heb een foto van mijn moeder waarop ze net zo'n soort hoedje draagt. Die foto hangt naast mijn 'werk'tafel en ik kijk er vaak naar.
De roaring twenties. Charmant.
Een rommelmarkt eerder kocht ik de tweede serie van The House of Eliott. Ook voor een euro. Dat is één en al hoedje. De eerste serie had ik al, die ga ik nog eens bekijken en dan lekker deel 2 er achter aan. Heerlijk. 

In 'het Boekenmuseum', een site over o.a. meisjesboeken vond ik een paar recensies over het boek. Uit 1922/1923 dus ook. Erg leuk om te lezen. Klik.

De laatste bordjes!

Schattig dit, opgestuurd door Els van KnutzEls. Je vindt Els' blog hier.   
En bij haar is het beslist duidelijker te lezen!

Ook mijn vriendin Marion stuurde een leuk bordje. Maar de tekst is helaas onleesbaar. Ik had de foto hier geplaatst Marion, maar ik kan het niet beter krijgen, dus haal ik hem weg.

Tenslotte dan mijn eigen bordje. Hoewel...Eigenlijk zie ik nu zo veel bordjes die ik best nog had willen laten zien, dat ik er gewoon drie doe.

Dit bordje zag ik in China. Honor the teachers. Dat zou wel mooi zijn, toch? En verder ook natuurlijk.

Zo'n lief bordje, dit. Ik zag het in Duitsland. Hier heb ik het nooit gezien

En de laatste. Die heb ik geloof ik al eens eerder laten zien. Maar het is zo'n leukerdje

Klaar nu met de bordjes. Volgende week een nieuwe serie. Denk ik!

Nederland - Argentinië

Nou inderdaad, de emoties lopen steeds verder op. Bij mij ook hoor, ik had echt hartkloppingen afgelopen zaterdag. Wat was dat bloedstollend spannend zeg.
En vanavond?
Dan trek ik gewoon mijn oranje sokken weer aan (mijn ongewassen oranje sokken sinds de tweede wedstrijd van oranje, want als ik ze was, gaat het mis), ik eet gewoon weer een oranje tompoes (ik vind eigenlijk alleen de bovenkant lekker, maar als ik hem niet helemaal op eet, gaat het mis) en ik ga weer geheel vrijwillig 90 minuten in de zenuwen zitten. Of 120. Of met strafschoppen nog langer.
Ondertussen is mijn bewondering groot voor de mensen die al tijdens de wedstrijd of meteen erna iets grappigs verzinnen zo iets als bijvoorbeeld de foto hierboven.
Elke keer weer iets anders. Heerlijk als je zo ad rem kunt reageren.

Dordtse boekenmarkt

Behalve dat de stad Dordrecht een bezoek meer dan waard is (ja,  ik dacht ik zeg het nog maar even) hebben ze er ook nog eens een boekenmarkt. Altijd begin juli, op een zondag.
Ik ben op meerdere boekenmarkten geweest, maar dit vind ik echt een van de betere markten. Dat komt omdat het zo overzichtelijk is. Niet HEEL erg groot, zodat je het idee hebt dat je alles kunt zien. En dat is fijn. Afgelopen zondag was het weer zover.

We gingen al vroeg want het is een pittig eindje rijden en ik wil én de boekenmarkt zien én mijn enige oom bezoeken én lekker een stukje Dordt lopen.
Het was dus nog stil toen we kwamen, mensen waren denk ik na de voetbalwedstrijd nog aan het uitslapen. Heerlijk was dat.

We zagen uiteraard weer van alles. Strips en stokrozen,

 muziekboeken, boeken over steden, kinderboeken, romans (oude en spiksplinternieuwe), boeken over motoren, gedichtenbundels, dingen die met boeken te maken hebben, leuke boeken, grote boeken, boeken over het koninkrijk of over bloemen  en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dat alles in een mooie omgeving.
Het bleef trouwens gedurende de markt bijna helemaal droog. En de paar spatjes die er vielen... ach daar had bijna niemand last van.

Pfffff!

Guy Rose, een Amerikaanse kunstschilder, maakte dit portret. Ik vind het mooi. Vooral omdat ik me ongeveer zo voel als deze dame.
Dat heb ik niet vaak gelukkig, maar nu dus wel.
 Beetje hangen, beetje dit, beetje niks eigenlijk.  Kan me zelfs niet concentreren op een boek. Bah!
Nog net genoeg puf om even op Guy Rose te googelen. Dus als je wilt kijken, kan dat hier: klik

Oh ja en ik had bedacht dat ik af en toe maar eens een link moest geven van een blog waar ik regelmatig kijk en waar ik van geniet of waar ik verwonderd over ben of... Nou ja, van alles dus.
Guy Rose zag ik op dit blog. Klik weer. Iemand die het leuk vindt om 'Eye Candy' met ons te delen.
En ja, dat vind ik ook leuk.
Maar nu dus even niet!

Weer een Roodkapje

Zomaar een verrassing op de mat. Een kaartje van Jolande.
Echt superleuk, eentje die ik helemaal nog niet kende.
Uit Leuven.
Dankjewel, Jolande, ik ben er hartstikke blij mee.
Enne... weet je al wat Roodkapje is in het Portugees?

Voor de leuk

 Zomaar, omdat ik het grappig vind.
Het is eigenlijk Street Art, maar dan binnen.

Enfin kijk zelf maar: Gilbert Legrand. Klik!

Tillerman

Een kast vol kinderboeken heb ik en soms herlees ik ze. Ik denk dat ik dit boek voor de vierde keer lees. En het is niet eens een boek dat ik als kind al had of las.
Op de achterkant staat Bart, de naam van onze oudste zoon. Met een datum: 5 december 1992. Ik stickerde de boeken van de kinderen vroeger, zodat ze hun eigen boeken zouden kunnen krijgen als ze het huis gingen verlaten. Bart is al  vijftien jaar de deur uit, maar deze boeken staan hier lekker nog.

Dit is deel een van een serie over de vier kinderen Tilleman. Zij worden op een dag door hun moeder die geestelijk niet in orde is, achter gelaten. Dicey, de oudste is dan dertien, James is elf, Maybeth is negen en Sammy zes.
Hun moeder stapt uit de auto, zegt dat alle kinderen goed naar Dicey moeten luisteren en loopt weg. Ze komt niet terug. De kinderen hebben geen vader en besluiten bij elkaar te blijven. Ze gaan op weg naar hun enige familielid, een tante van hun moeder. Een lange reis.  Ze zijn bang dat ze zullen worden opgepakt, dat de kinderbescherming ze uit elkaar zal halen en moeten het dus zonder geld en zonder hulp met elkaar doen. En dat doen ze.

Dat is het begin van de serie, het eerste boek.
De tante blijkt niet meer te leven, haar dochter wil de kinderen eigenlijk niet in huis hebben. Dan horen ze dat ze nog een grootmoeder hebben. Ver weg. Weer gaan ze op weg. In de hoop dat hun grootmoeder ze wil opnemen.

Het mooie van deze serie is dat je de kinderen en hun ontwikkeling heel goed leert kennen. Dat je ze volgt en dat ze in je hoofd blijven zitten.  Alle vier zijn ze bijzonder. Dicey is krachtig, sterk. Ze moet wel. James is superintelligent. Maybeth is mooi en lief, maar haar leerkrachten denken dat ze achterblijft. En Sammy is een boender.
Het mooie is ook dat in de volgende boeken de vier kinderen Tillerman steeds blijven, maar dat er een andere hoofdpersoon is.
Bijv. in De Hardloper gaat het om Bullet Tillerman. Dat is de broer van hun moeder, die gesneuveld is in Vietnam. 
En Wilhelmina Smiths is een klasgenoot van Dicey.  Háár leven ( van een zwart meisje dat talent heeft voor ballet) wordt beschreven in het gelijknamige boek.

Ik ben tegenwoordig niet meer zo op de hoogte van kinder/ jeugdboeken. Maar de boeken uit deze serie zijn volgens mij allemaal klassiekers die gelezen zouden moeten worden. Ook door volwassenen die van kinderen en lezen houden.
Er zijn nog twee jeugdboekenseries die ik geweldig vind, maar daar over een andere keer misschien meer!

En BART als je dit blog leest (zoals je altijd zegt, haha), wil je ze terug?