Netflix en Adolescence

 

Sinds een paar maanden hebben wij Netflix. Gewoon zelf. Hiervoor liftte ik wel eens mee op het abonnement van een kind, maar dat was echt een heel gedoe. 

Mijn man vond dan de serie of film op zijn computer en sloot de computer aan via de HDMI-kabel op de televisie. Daartoe moest hij met zijn laptop op zijn knieën op de grond. Mij lukte dat niet. 

Nu hoef ik alleen nog maar het kanaal in te toetsen en klaar is Bettie. 

Dit was de eerste serie die ik keek. Adolescence. En wat voor serie, echt heel erg goed. Je wordt er niet vrolijk van trouwens, dus als je iets ontspannends zoekt zou ik het niet doen.

Adolescentie, de periode tussen kind zijn en volwassen zijn. 

Jamie is een jongen van dertien en bevindt zich dus precies in die periode. Hij wordt gearresteerd voor de moord op een meisje van zijn school. 

Hij moet de cel in, maar ontkent. Zijn gezin is er natuurlijk ook bij betrokken. Zijn ouders, zijn zusje. 

Hoe dat verder gaat zal ik hier niet vertellen.

Het belangrijkste vond ik dat het me deed beseffen dat kinderen op die leeftijd een eigen wereld hebben. En in die wereld zijn ouders en opvoeders niet aanwezig. Ze weten er ook niks van. Het is een ándere wereld. 

De betekenis van emoticons bijvoorbeeld. Die kinderen weten wat daar voor betekenis aan wordt gegeven. Ik niet. De invloed van zo'n naar figuur als die Andrew Tate. Daar had ik nou toevallig wel over gehoord maar zo zijn er nog heel veel meer van die types. Vrouwenhaat. Invloed via de media. 

Het is verschrikkelijk en bedreigend. Totaal anders dan toen ik dertien was en ook anders dan toen onze kinderen dertien waren. 

Ik ben blij dat ik mijn kleinkinderen niet hoef op te voeden in deze tijd. En ik ben blij dat ze capabele ouders hebben. Voor de rest is het afwachten en hopen dat het goed gaat. 

Ik zei het al, ik werd niet blij van de serie. Maar toch...als je interesse hebt in de leefwereld van kinderen of kleinkinderen, vind ik  het een aanrader!

Je moeder blijft je moeder en je vader blijft je vader

 'De Nederlandse bewaaksters van Auschwitz' is een podcast waar ik naar luisterde. Geboeid naar luisterde. 

In de tweede wereldoorlog waren er heel wat Nederlanders in dienst van de Waffen SS. Een heleboel, vijfentwintigduizend. Daar hoorde je nooit zoveel over, maar het is best veel. 

Van die groep waren er vierentwintig bewaker in Auschwitz geworden en van die vierentwintig waren er negen vrouw. 

Over die vróuwen gaat de podcastserie. Er zijn zes afleveringen en daarin wordt gekeken hoe het zo gekomen is. 

Hoe kwamen die vrouwen daar terecht. Waarom kozen ze er voor. Hoe is het ze in het kamp vergaan en hoe ging het na de oorlog verder met ze. Hoe was hun leven. Wat vonden hun slachtoffers.  

Tenslotte: wat wisten hun kinderen en wat vonden die er van? 

De vrouwen zijn allemaal al lang dood, maar hun levens worden helemaal gereconstrueerd. Door Stijn Reurs en Harm van Atteveld. 

Het zijn bijzondere verhalen, allemaal. 

Ze waren niet allemaal in- en inslecht zoals ik vroeger gedacht zou hebben.  Ze waren ook soms naïef,  zielig of beperkt of allebei. Sommigen uitgesproken wreed. Anderen niet, die deden ook wel eens iets vriendelijks. Bovendien wordt tussen neus en lippen door vermeld dat zo'n kamp, als in Vught ook echt gebouwd werd door Nederlanders. Maar dit terzijde. 

Het meest bijzondere vond ik dat de kinderen van de vrouwen zonder uitzondering niets wisten. 

De makers zoeken de ze op en zijn eigenlijk uit op informatie, maar iedere keer blijken de kinderen van niks te weten. 

Ze krijgen het dan  tamelijk onverwacht te horen en dan horen wij weer hoe ze er op reageren. 

Tegelijkertijd zo'n beetje,  keek ik naar de serie Brandmerk. Daarin gaat het per aflevering over het kind van een crimineel, van een gedetineerde.

Ik heb nog maar twee afleveringen bekeken, maar was onder de indruk. 

Dan ben je een jongetje van drie en dan wordt je moeder opgepakt en langdurig gestraft. Het jongetje in kwestie heeft heel lang gedacht dat zijn moeder ziek was en in een ziekenhuis verbleef. 

Zo te zien een volkomen normale jongvolwassene geworden. Maar dat is natuurlijk alleen maar wat ik in die uitzending zie.  Toch heel bijzonder om te zien. Ook dat die kinderen min of meer solidair blijven met hun moeder of vader. Ze opzoeken in de gevangenis, daar positieve herinneringen aan hebben. 

Vaak hoor ik dat tv pulp is en ik moet zeggen dat ik ook veel hetzelfde zie. Wéér Boer zoekt vrouw, wéér Wie is de mol. Niks mis mee hoor, maar dit soort tv is er ook. Gelukkig.

Vaandeldrager

 Een tijd geleden zagen we een documentaire over de aankoop van het schilderij De Vaandeldrager van Rembrandt. 

Ik had hem al eerder gezien, die docu,  maar raakte weer net zo geboeid als de eerste keer. 

Ik denk omdat het zo'n totaal andere wereld is dan mijn wereld. 

Ook omdat de Vereniging Rembrandt een bekende organisatie is, waar ik bijna niets van wist. Een organisatie die geld te verdelen heeft als het op kunst kopen aankomt en dat ook doet, dat verdelen. 

Of eigenlijk het bestuur doet dat en zij zijn weer gemandateerd door de leden. Ze besteden hun geld, een heleboel geld,  niet alleen aan Rembrandts trouwens. Enfin, dat krijg je allemaal te zien.  

Het leverde een zeer fraai kijkje op in dat bestuur. 

De directeur van het Rijksmuseum onderhandelt over de aankoop van De Vaandeldrager. Er was 175 miljoen voor nodig.  

De staat betaalt uiteindelijk een heel groot deel en de rest moet worden betaald door de Vereniging Rembrandt en het Rijksmuseumfonds. 

Is er genoeg, gaat het lukken? Er is ook een kaper op de kust. Superspannend om te zien. 

Inmiddels wéten we dat het gelukt is. De Vaandeldrager hangt te schitteren in de Eregalerij van het museum. 

Ik kende de Vaandeldrager van plaatjes en het was niet bepaald een favoriet schilderij. Hoewel Rembrandt zelf model was voor het portret en dat vind ik nou juist weer wel heel leuk. 

Ik vind het mooi dat-ie er is, dat de aankoop gedaan is en dat de Vaandeldrager hangt waar hij hoort te hangen en dat is in het Rijksmuseum Amsterdam. 

Nou en geïnspireerd door de docu gingen we toen we voor iets anders in het Rijks waren, toch nog maar  even kijken in de Eregalerij. 

Niet alleen naar de Vaandeldrager, er werd ook gewerkt aan de Nachtwacht. Prachtig om te zien. Wat een werk en hoe durf je er aan te beginnen. Knap hoor die vrouwen die daar werken! 

Dossier Afgestaan

Ik keek naar een prachtige docuserie: Dossier Afgestaan.

Voor wie het niet heeft gezien, ik vond het een absolute aanrader. 

Ik ben zelf dochter en moeder en misschien kan ik me daarom een voorstelling maken van het verdriet. Een vóórstelling, meer niet. 

Ik vond het aangrijpend, boeiend en interessant, dat ook. 

Het zijn vier afleveringen over wat er op dit gebied speelde in de jaren zestig en zeventig.

Aan het woord komen afstandsmoeders en afstandskinderen en adoptieouders.

Het gaat over ongehuwde, zwangere vrouwen,  moeders van toen, voor wie 'een oplossing' werd gevonden. 

Want ongehuwd zwanger, dat kon echt niet. De schande!!! 

De meisjes gingen dan weg thuis, zogenaamd om te kuren ergens of om bij een ziek familielid elders te gaan helpen. Ondertussen bevielen ze in een speciaal daartoe opgezet huis. Mochten na de geboorte niets meer met de baby te maken hebben, kregen geen informatie meer en tekenden daarvoor. Echt verschrikkelijk. En de rol van de Raad voor de Kinderbescherming in deze is zeer twijfelachtig. 

Het gaat over de baby's van toen.  Over de kinderen en volwassenen die ze werden en over de vragen die ze ook nu,  na zoveel jaar,  nog hebben.  Sommige kinderen werden snel geadopteerd. Bij andere kinderen duurde het langer, soms wel een jaar. Die kinderen mochten zich niet hechten aan de verzorgsters en de verzorgsters ook niet aan de baby's. 

Over hoe de kinderen nu willen wéten wat hun afkomst is, ook als het in het adoptiegezin goed is gegaan met liefhebbende adoptieouders. Wat een moeite het kostte om te ontdekken wie en hoe. 

Schrijnende verhalen. 

En het gaat in de derde plaats ook over de adoptieouders. Wachtlijsten waren er van mensen die ongewenst kinderloos waren. Ook hun kant wordt bekeken. 

Nogmaals een aanrader. Ik bekeek deze serie in de afgelopen weken. (NTR/NPO2). 

Heel toevallig, echt heel toevallig las ik in dezelfde periode een boek hierover. Daarover morgen! 

To serve them all my days

 

De onbekende soldaat waar ik het eerder over had, was een slachtoffer van de Eerste Wereldoorlog.

Heel toevallig geniet ik op dit moment heel erg van een serie die speelt in de tijd van die oorlog. 

Uitgezonden door ONS. Nog nooit heb ik iets van ONS gezien en ik zou het gemist hebben als niet mijn eigen Vara-gids er aandacht aan had besteed. 

Wow, deze serie. Ik lag er klaar voor hoor, reken maar. Zondag was aflevering twee. 

Dat de Vara-gids er aandacht aan gaf is niet zo gek. Je ziet hier David Powlett-Jones, om wie het verhaal draait. De naam klinkt deftig, maar David is een doodgewone mijnwerkerszoon uit Wales.

David is net terug uit de Grote Oorlog. Die is nog niet afgelopen, maar David is gewond geraakt en afgekeurd in Passchendaele. 

Geestelijk en lichamelijk nog  een wrak, keert hij terug in Engeland en komt terecht als leraar op een jongens- kostschool: Bamfylde. 

Zeer traditioneel en zeeeer Engels.

David weet niks van leraar zijn, maar de Headmaster heeft heel veel vertrouwen in hem, terwijl hij niet eens diploma's heeft en neemt hem toch aan. Er is natuurlijk een tekort aan leraren, alle gezonde jonge  mannen zijn in het leger. 

En Bamfylde werkt helend. De schooljongens, de oudste is niet heel veel jonger dan David, ook. De collegae, de omgeving...alles helpt David.  

Iedere keer moet de Headmaster weer namen noemen van omgekomen oud-leerlingen. 

Maar David groeit. Hij wordt een geweldige leraar geschiedenis en zijn leven concentreert zich in alle aspecten op Bamfylde. 

Aan het eind is David zelf Headmaster geworden en moet hij namen noemen van oud-leerlingen die slachtoffer zijn geworden in de Tweede Wereldoorlog.

Toen ik deze serie lang geleden zag (jaren tachtig) heb ik het boek waar de serie op gebaseerd was, onmiddellijk gekocht. 

Dat boek heet in de vertaling: Al de dagen van mijn leven. Het is geschreven door R.J. Delderfield, een superverteller. En ik denk dat ik het sindsdien toch zeker wel drie keer heb gelezen.  

Het staat prominent in mijn kastje lievelingsboeken. Dat zijn de boeken die niet weg mogen, ook niet als ik nog veel meer weg doe dan ik nu doe. 

All creatures great and small

 Zomaar ineens ben ik helemaal verslaafd aan deze serie: All creations great and small. On BBC First. 

Ik zei het al, ik heb behoefte aan ontspannende en rustige, optimistische lectuur en dus ook aan ontspannende, rustige, optimistische televisie. Dit is heerlijk, echt relaxt. 

In het dorpje Darrowby, op het platteland wonen en werken twee dierenartsen en een derde die het nog een beetje moet leren en de vraag is of hij nou wel of niet is afgestudeerd. 

Siegfried is de opperdierenarts en zijn broer Tristan moet nog veel leren vindt Siegfried. En dan is er James Herriott die in de praktijk is komen werken en steeds beter leert omgaan met Siegfried.  Siegfried deugt wel maar kan knap lastig kan zijn. Hun huishoudster is Mrs. Hall. 

In dit seizoen is James verliefd op Helen en Siegfried op Diana. En of dat allemaal ook echt wat gaat worden? En tussendoor genezen dieren, zijn er zieke dieren, dieren en nog eens dieren

Als je mij vier afleveringen op een avond zou voorzetten, keek ik ze allemaal achter elkaar en het zou me niet vervelen. 

Het komt natuurlijk doordat ik zo genoeg heb van al die praatprogramma's met steeds dezelfde gasten en die eeuwige injectiespuit. En genoeg van het nieuws dat onafgebroken slecht is. Ik kijk heus nog wel eens hoor, een mens moet wel een beetje op de hoogte blijven van de gebeurtenissen in dit land en in de wereld. Maar het wordt steeds minder. Tja...

Een huis vol

Een huis vol... een serie die ik al een aantal jaren volg. Het gaat over grote gezinnen, met zes kinderen of meer. Dit gezin hierboven op de foto bijvoorbeeld: de familie Jelies, van Urk. Zij hebben acht kinderen en het negende kindje is op komst. Zeven meisjes hebben ze en een jongen, Harrie. Dus nu hopen ze dat het weer een jongen wordt. De ouders én de kinderen zijn zo lief. Behulpzaam en beleefd. Maar ik heb natuurlijk geen enkel zicht op wat er van de opnames wordt weggelaten.  

Deze familie is  Christelijk, traditioneel en laten dat zien. Het gezin deed vorig seizoen ook al mee en is bij mij favoriet. Hoewel ze moeten wedijveren met een nieuw gezin:

 

Ook weer van die vriendelijke, lieve mensen. Geduldig en grappig zijn ze. En vooral allemaal erg aardig tegen elkaar.  Dit is het creatieve gezin, de moeder heeft een bedrijf met allerlei workshops voor kinderen. De vader is schrijver, van kinderboeken geloof ik. De moeder was zwanger en ging een echo laten maken. Vader had met de oudste dochter al een babypakje uitgezocht en die avond zouden ze het aan de andere kinderen vertellen. Na de echo. Maar op die echo zagen ze dat het mis was gegaan. Terug naar huis, waar de taart al klaar stond. Hoe ze dat gingen vertellen aan de kinderen. Op een manier... echt bewonderenswaardig. 

Dan is er nog een gezin met elf kinderen(11) en een kleinkind. En een gezin met zes dochters waaronder een vierling.

Zelf ben ik enig kind. Alleen is maar alleen. Daar had ik trouwens als kind geen probleem mee hoor. Ik heb alleen maar goede herinneringen aan mijn jeugd Maar ik vond het wel altijd erg gezellig bij gezinnen met veel kinderen. Dus o.a. daarom hebben wij drie kinderen. En dat vond ik al veel. 

Toch verklaart het nog niet helemaal waarom ik dit nou zo'n leuk programma vind. Nou ja, maakt ook eigenlijk niet uit hè.

 

Brideshead Revisited

 Dat ik mijn vorige blogje 'Marken revisisted' noemde, dat is wel een beetje gek.
Vooral omdat ik normaal gesproken juist probeer Engels te vermijden. En dan vooral woorden die ook volkomen duidelijk zijn in het Nederlands.
Zoals in dit geval.  Ik had gewoon kunnen zeggen 'Terug naar Marken', of zoiets.

Maar ik weet hoe het komt.

Nog steeds ruim ik op, nog steeds verwijder ik dingen, boeken dvd's.  Ik wil bovendien niet dat er hier in huis nog ongelezen boeken of ongeziene dvd's zijn. Ik wil ze gezien of gelezen hebben voor ze weggaan.  Of zo goedgekeurd  dat ze mogen blijven.

 Ongelezen boeken, dat waren er maar een paar. En dvd's ook niet zo veel.
Maar een daarvan was Brideshead revisited.

Ik weet nog dat er indertijd een hoop reclame werd gemaakt voor de serie.
Ik verheugde me er op en zag de eerste aflevering, die ik inderdaad heel goed vond. Maar ja, ik heb het altijd behoorlijk druk gehad en nadat ik een paar afleveringen had gemist, ging ik niet meer kijken.
De dvd kocht ik vele jaren later op een rommelmarkt, voor ooit. En ooit is blijkbaar aangebroken, NU.
Wow, wat een serie. Ik ben nog niet klaar, wil niet bingen. Maar prachtig, prachtig.

Kunstdetective

Hier zie je Arthur Brand, de kunstdetective.
Hij zit hier op zijn eigen bank met een echte Picasso: Portret van Dora Maar. Het doek was gestolen van een steenrijke sjeik (vanaf zijn boot!!) en Brand vond het terug.
Miljoenen waard dat lapje.
Ik ben geen Picassofan, maar toevallig vind ik deze wel mooi , vanwege de kleuren.
De foto pikte ik van de site van Brand, hier, klik

Boeiend om te zien hoe hij , Brand, dit nou weer voor elkaar kreeg. Of eigenlijk zag je daar niet al teveel van natuurlijk. Maar ik vond het toch spannend.
In ons eigen museum vond jaren geleden ook een kunstroof plaats en ook dat wat er toen werd gestolen,  is voor een deel door Arthur Brand teruggevonden.                                                                   
Vijf van de vierentwintig gestolen schilderijen zijn teruggekeerd en na een grote restauratie weer te zien in het museum.                                                                                                                                         
Bezoekers vinden het altijd interessant om die teruggevonden schilderijen te zien.                                En te horen en te zien hoe dat gegaan is.
Het verhaal van de doodskist die in het museum staat, nog steeds. Hoe die dieven zich onder die kist hebben verschanst en hoe ze, toen 's avonds de bewaker zijn ronde had gelopen, op hun zeven gemakken tevoorschijn kwamen.

Nog negentien doeken zijn weg. En een heleboel zilver.  In het museum hebben lege lijsten gehangen. Als een soort protest. Die hangen er nu niet meer, maar lang niet alles is teruggevonden hè, nee lang niet alles.

Dit schilderij is wél terug. Het heet Vrouw Wereld en Jacob Waben schilderde het in 1622

Hoe dan ook, de serie over Arthur Brand, daar kan ik me oprecht op verheugen. Nog vijf afleveringen te gaan. Dinsdag a.s. is er weer een,  over de gestolen ring van Oscar Wilde.
  
En dat schilderij, Vrouw Wereld, daar kom ik nog wel eens op terug misschien. Dat barst namelijk van de symboliek en dat maakt het voor mij nogal bijzonder.

Wat weet U van...

Had ik in ' De Slimste Mens' de vraag gekregen ' Wat weet U van San Marino?', had ik niet gescoord.
Ik weet alleen waar het ligt.  Ongeveer.
En nu kreeg ik zomaar een kaart uit San Marino.

Wat ik dan leuk vind is dat de postzegel een kasteel toont dat ook op de kaart staat. . '
'Warm greetings from the smallest republic in the world', schrijft Erika.
Een kaart via Postcrossing. Na tien jaar heb ik kaarten uit veel verschillende landen. Nog lang niet alle landen trouwens. Dit is mijn eerste uit San Marino

En nu kan ik meedoen hoor. Aan de slimste. San Marino, republiek, dwergstaatje, Italië, kasteel.

Jarenlang vond ik er niks aan. Maar dit jaar ineens wel. En vanavond de finale: ik heb zelfs twee favorieten, Astrid en Francis.

De Slimste

Wij kijken hier zeer regelmatig naar De slimste mens. Niet alle uitzendingen en ook niet alle uitzendingen helemaal. Ik neem het soms op en bij het afkijken spoel ik dan, na de kennismaking met de nieuwe kandidaat, door tot de puzzel en daarna de galerij.
De puzzel omdat ik dat echt spannend vind. Veel kandidaten zijn er erg goed in. Ik zie het vaak ook, maar niet altijd en lang niet zo snel als sommige deelnemers.
Dan heb ik amper de tekstjes gelezen en dan zijn er al weer drie antwoorden gegeven.
De galerij vind ik leuk omdat het zo onvoorspelbaar is. Soms weet ik alles, dan zie ik het ook. Maar soms net als de kandidaten, weet ik het gewoon echt niet.
Tenslotte wil ik wel weten wie de slimste van de dag is.

Je zou dus kunnen spreken van een haat-liefdeverhouding. Aan de ene kant vind ik het allemaal veel te lang duren en dat dan ook nog eens iedere dag. Aan de andere kant vind ik het ook gewoon leuk allemaal.
En ik kan me ook nog eens lekker ergeren aan en opwinden over Philip en Maarten..
Waar  ik me niet aan ergerde, in tegendeel, is aan deze tekening van Jos Collignon. Gisteren in de Volkskrant.
Wij lezen de Volkskrant alleen in het weekend, maar deze lag ergens waar ik wat aan het drinken was. Toeval dat ik het zag.
Wat een goeie tekening. Wat ontzettend goed bedacht.
Hoe Maarten daar hangt en commentaar geeft, hoe Philip hem vraagt: Fijne dingen, die theezeefjes Maarten? Ik vind het briljant.
En dan  natuutlijk die bejaarde die het antwoord de héle dag kan zeggen. Hoe vaak heb ik niet precies hetzelfde.
Wat vindt U van de slimste?

Niks op tv?

In de vorige periode heb ik me flink geeërgerd aan het tv-aanbod. Er waren nogal veel herhalingen en ook heel wat programma's waar ik niet eens aan begin.
Maar ik ben een liefhebber. Ik kijk 's avonds graag op de bank, onder een dekentje, televisie. Dan moet er wel wat zijn natuurlijk en ik vond bijna niks.
Gelukkig is  zomaar ineen Maestro weer terug en dat vind ik erg leuk. Ik zag het  vorig jaar voor het eerst en toen heb ik er ook van genoten. Nu weer.
Mensen die leren hoe ze moeten dirigeren en niet zo maar een beetje, nee, ze moeten een echt orkest leiden, het Orkest van het Oosten.
En dat kunnen ze niet en gaan af als een gieter. Dan gaan ze nog beter hun best doen en je ziet absoluut een stijgende lijn.
Het zijn bekende mensen die het doen, die het lef hebben om het te proberen en ik vind het gewoon spannend. De reacties van de musici, (ze zeggen niks, maar ze kíjken!) zijn onbetaalbaar.
Ik ben natuurlijk zwaar op de hand van Ria Bremer (80)

Foto: Avro/Tros

En er was nog een programma dat ik leuk vond en dat was echt nieuw: The Masked Singer.De titel beviel me niet en ik keek eigenlijk per ongeluk, maar was meteen verkocht.  In het programma zijn bekende Nederlanders totaal onherkenbaar vermomd, in prachtige kostuums,  bijvoorbeeld als neushoorn, robot , papegaai, zeewezen en nog meer. Werkelijk prachtige kostuums.
Ze gaan zingen en het is aan de jury (en aan de kijker) om te bedenken wie de vermomde zanger(es) zou kunnen zijn. Ze krijgen ook nog wel wat tips.
Het is supermoeilijk. Ik heb zelf slechts een iemand kunnen raden. Een paar anderen kénde ik ook helemaal niet, dus die kón ik ook niet raden.
Nou ja en dan valt er iedere aflevering een iemand af en die moet zich bekend maken. Het masker afzetten. Dat ging tergend langzaam en dan zat ik echt mijn adem in te houden.
Ik vond het superspannend. Echt. (Al heb ik het gezwets van die jury af en toe doorgespoeld, daar heb ik niet altijd geduld voor). Maar als geheel erg leuk. Goed gepresenteerd  ook,  door Ruben Nicolai.

Foto: Het Parool

In dit pak zat trouwens Guido Spek. Daar had ik nog nooit van gehoord. Maar ook Rintje Ritsma deed mee en Catherine Keyl.
Jullie gekeken? Of anders nog tips?

Televisie

Soms is er helemaal niks op televisie. Er is wel wat natuurlijk maar niets wat mij ook maar een klein beetje aantrekt of boeit. Er zijn ook heeeel veel herhalingen trouwens.
Toch zijn er altijd zaken die met kop en schouders boven alle pulp en rotzooi uitsteken en die worden dan door mij ook hogelijk gewaardeerd.

* Ik heb bijvoorbeeld genoten van 63-UP.
In die serie zijn mensen om de zeven jaar gevolgd (door Michel   Apted), vanaf hun zevende, 7-UP dus. Heel erg leuk om te zien hoe je in sommige 63-jarigen van nu, nog precies de 7-jarigen van toen,  terug ziet. Ik verheug me nu al op de volgende serie. Over zeven jaar.

* Dan de serie 'Helden van het Maxima'

Een kleine serie (3 afleveringen) waar ik echt van onder de indruk was.
Hierin werden werkers in het Prinses Maxima Centrum (kinderoncologie), een jaar lang gevolgd. De directeur, de artsen, de onderzoeker, het hoofd van de apotheek en de verpleegkundigen.
Ik heb er soms met tranen in mijn ogen naar zitten kijken. Want inderdaad, helden zijn het.
Je moet het maar doen, je moet er maar tegen kunnen.

Werken voor en met kinderen met kanker. Deze mensen doen het met zoveel liefde en inzet...
Diep respect!

* Poldark natuurlijk. Heerlijk! Superromantisch en spannend en in een geweldige omgeving opgenomen

En dan nog even een guilty pleasure van mij.
Wat iemand anders misschien onder pulp zou rangschikken.
Maar ik kan er buitengewoon van genieten: Dr. Quinn, Medicine Woman.
Een serie over Michaela Quinn die in in het (wilde) westen van Amerika arts wordt. Het begint zo rond 1870.  Dr. Mike is de eerste vrouwelijke arts in dat gebied . Ze heeft  heel wat te overwinnen en dat doet ze ook. Met een geliefde en drie aangenomen kinderen en een eigen kind en heel braaf, moreel hoogstaande ideeën en dat suddert maar door.
Er zijn in zes seizoenen geloof ik zo'n 150 afleveringen gemaakt en die worden allemaal uitgezonden op RTL8.  De serie is hier uitgezonden in 1993. Ik heb toen wel eens incidenteel een aflevering gezien, maar veel tijd had ik niet toen.
Ik neem de afleveringen op en kijk er dan drie of vier achter elkaar als  het me uitkomt en ik moe ben. Of zoals nu met de warmte.
We zijn al in seizoen 5, dus ik val straks in een gat. Een groot gat.

Het Geheim van de Meester

Ik schreef eergisteren over Charlotte Caspers, letterlijke en figuurlijk het middelpunt van Het Geheim van de Meester.
Vervolgens togen we naar Gorssel voor die vier Zwitserse broers.
Maar wat ik niet wist, was dat er daar in Gorssel  ook een grote tentoonstelling was, gewijd aan het  tv-programma Het Geheim van de Meester.
Een programma waar ik heel erg van heb genoten. Dus dat was niet alleen een verrassing, maar ook een cadeautje.
De foto's hieronder zijn trouwens niet van mij, maar van mijn man.

Carel Willink, Portret van Wilma, 1938

Het programma draaide om reconstructies van bestaande Nederlandse kunstwerken. Na diepgaande speurtochten, door een team van deskundigen naar het kunstwerk, was het aan Charlotte om het na te schilderen. Met de juiste verf en de juiste eh... van alles en nog wat.
En vooral met het juiste talent!!! Want dat heeft ze. Tsjonge, dat heeft ze echt! 
In Gorssel hing al dat werk tentoongesteld en kon je zelf  proberen, erachter te komen wat het origineel was. Bij het voorbeeld hierboven wist ik het. Misschien omdat ik het origineel heel goed ken. Maar er waren er ook bij waar ik heel erg twijfelde.

Wat moet het moeilijk geweest zijn (en leuk en spannend).
Dit Portret van Wilma, het origineel,  werd bijvoorbeeld maar een dag uitgeleend. Het moest diezelfde avond terug naar de Fundatie. Eén dag maar om cm voor cm  onder een microscoop alles te bestuderen. Met bewakers erbij! Met röntgenstralen onderzoeken of er een ondertekening is gemaakt, een verfmonster nemen, de lak en de lijst onderzoeken enz. enz. En Charlotte ging in gesprek met Sylvia , de laatste vrouw van Willink, die haar weer wijzer maakte over zijn werkwijze.

Zelfportret met bontkraag, Charley Toorop, 1940

Veel informatie in deze tentoonstelling en heel veel moois te zien. Ik was al fan en blijf dat voor altijd, van het museum, van het programma, maar vooral van Charlotte Caspers. Nog te zien tot 10 juni. Meer info: klik

Ps. Toen ik aan enthousiast aan iemand vertelde wat ik had gezien, zei diegene: 'Maar waarom ? Waarom zou je zo'n bekend werk na schilderen? Het is er toch gewoon?'
Tja...

Ps 2: Ik geloof dat de meeste uitzendingen van het Geheim van de Meester nog te zien zijn. Deze in ieder geval wel en hier is een link: https://www.avrotros.nl/hetgeheimvandemeester/gemist/detail/item/charley-toorop-zelfportret-met-bontkraag-26-02-2019/

Kunst

Hebben jullie gekeken naar Project Rembrandt?
Ik wel, ik vond het een leuk programma en ik ging helemaal meeleven met de kandidaten.
Ik ging me ergeren aan Susanna, die ik dan toch ook wel weer stoer vond. En ik vond de vrouwelijke leraar niet leuk, maar Annechien S. juist weer wel. Nou dat dus.

Maar in ieder geval had ik respect voor de deelnemers. Veel respect.
Ik kon in de finale niet helemaal kiezen tussen Sebas en Nard. Sebas won en ik vond het erg mooi wat hij had gemaakt. Die jongen is nog maar 21!!!

Enfin, toen we afgelopen maandag in Amsterdam waren, de dag na de finale, besloten we om toch even naar het schilderij van Sebas te gaan kijken, in het Rijksmuseum. Dat is ook wat hè. Je schilderij in het Rijks. 
We waren zoals je ziet niet de enigen!

Het schilderij heet 'Een Vallend Boek' en de jonge kunstenaar, die trouwens kunstgeschiedenis studeert,  heeft op zijn doek een burn-out willen verbeelden. Het blijkt dat een op de drie studenten een verhoogde kans heeft op een burn-out

We zijn deze keer niet verder het museum ingegaan. Dit was genoeg en het was prachtig weer.
We liepen nog even op het Museumplein. Het tulpenfestival is aan de gang en dat kun je daar heel mooi zien.
En toen zagen we nóg een kunstenaar. Deze zat, op zijn dooie gemakje, midden op de stoep schuin tegenover het concertgebouw, te schilderen.

Ik mocht een foto maken, maar het leek me niet dat hij een praatje wilde. Dus ik weet ook helemaal niet of hij net als Sebas een amateur is. Misschien is hij wel heel beroemd. Hoe dan ook, ik vond zijn schilderij in wording geweldig.

Ik constateer nu dat ik al bijna een hele week aan het vertellen ben over dat ene dagje Amsterdam, vorige week maandag. Altijd wat te zien en te beleven!

Krabbé zoekt Gauguin

Ik ben niet speciaal  fan van Jeroen Krabbé of zo, maar ik vind wel dat hij mooi en knap werk heeft gemaakt. Schilderwerk. Ook van Paul Gauguin ben ik niet speciaal fan.
Toch heeft de serie Krabbé zoekt Gauguin,  me een paar prettige uren bezorgd.
Ik keek per ongeluk. Ik had aflevering twee per ongeluk opgenomen. Toen keek ik even en was verkocht.
Aflevering een was nog te vinden en de rest nam ik natuurlijk op.
Jeroen Krabbé reist voor het programma steeds naar plekken waar Gauguin heeft geleefd en gewerkt. Daar laat hij dan schilderijen zien die de schilder er maakte en bezoekt hij plekken waar de schilder ook was. Hij stelt vragen, laat zien en enthousiasmeert.  Hij komt in Kopenhagen, Parijs, Martinique, Tahiti enz.en we komen  veel te weten over het persoonlijke leven van  Gauguin. 
Wow wat een topbaan heeft Jeroen Krabbé. . Zoiets zou ik ook wel willen doen. Morgen meteen.
Het mooie (en het verschil met mij) is, dat Krabbé ook echt verstand heeft van schilderkunst en dat merk je meteen. Als hij ergens op wijst denk ik: 'Óh ja, nu zie ik het'.
Goed programma. Er zijn nog een paar afleveringen te gaan (vanavond deel vijf) en de rest kun je vast nog wel vinden.

En aangezien er verder zowat niks leuks of nieuws op tv is ...  of zie ik dat verkeerd?
Zijn er toch nog programma's die leuk zijn of mooi? Waar kijken jullie naar, of is het alleen nog Netflix?

De Nazileerling

Geen fictie deze keer, maar het verhaal van Dick Woudenberg.
Deze Dick, geboren in 1928, had een jeugd die volledigd werd bepaald door het nazisme en door de NSB. Zijn verhaal werd opgetekend door Micha Cohen. De naam zegt het al, afkomstig uit een totaal ander milieu.
Dick Woudenberg was echt een nazi-leerling. Hij zat bij de Jeugdstorm, ging naar de Reichsschule. En trok naar het front, als 16-jarige. Zijn vader was een hele hoge NSB-er. Rost van Tonningen was een huisvriend. Zijn broer sneuvelde aan het front. Zijn zus trouwde met een nazi. Dat was de ene helft van de familie. Aan de andere kant zaten juist felle anti-nazi's.
 Hoe had een kind met zo'n opvoeding zich aan die opvoeding onttrekken. En hoe moet een kind als de oorlog voorbij is, de vader een langdurige gevangenisstraf uitzit, de moeder nog steeds contacten onderhoudt met de weduwe Rost, hoe moet een kind, een jong-volwassene daarmee omgaan?
Een boeiend boek om te lezen. En natuurlijk de eeuwige vraag hoe zou het mij zijn vergaan in dergelijke omstandigheden.

In dezelfde week zag ik op televisie een uitzending over kinderen van foute ouders. Toeval.

Dicte

Na Homeland, kozen we voor een volgende serie op Netflix en dat is Dicte.
Dicte Svendsen is een vrouw, zo rond de veertig.
Ze is pas verhuisd van Kopenhagen naar Aarhus en ze werkt als (misdaad) journalist. Ze is gescheiden maar nog goeie vrienden met haar ex-man. Hun dochter Rose, van achttien, woont bij haar.
Dicte probeert samen te werken met de politie, nl met Wagner die je hier op de foto ziet. Zo komt ze aan informatie over de misdaden die zich in haar buurt afspelen, maar ze is ook echt actief in het oplossen.
De misdaden vind ik best hoor. Maar het leukst in de serie vind ik de ontwikkelingen in Dictes persoonlijke leven.
Zo heeft ze ouders die ze niet meer ziet nadat ze op haar zestiende zwanger raakte en gedwongen werd het kind af te staan. Wegens de godsdienstige opvattingen van die ouders. Dat kind, een zoon, die ze dus niet kent, komt bij een onderzoek ineens naar voren. Dictes ex komt vlakbij wonen. Ze heeft twee vriendinnen. De ene is zwanger, maar heeft een slechte relatie en raakt een beetje verliefd op Wagner, de politieman. Hij ook op haar. De andere, Anne, krijgt een relatie met Dictes ex en Dicte zelf krijgt ook weer een relatie, met iemand van de redactie.

Nou, zo dus.
Lekker, zeer ontspannen tv kijken.
En ik vind Dicte (Iben Hjejle), zo leuk om naar te kijken. Zo'n leuke kop!!
Er zijn drie seizoenen en het zijn telkens twee afleveringen die bij elkaar horen. We zitten inmiddels al in seizoen 2. Het gaat zo langzamerhand een heel klein beetje vervelen, maar ja, ik wil toch echt weten hoe het allemaal verder gaat met al die mensen.Dus:
'Zullen we er nog eentje doen?'. 'Ja goed, doe maar'.

Nadat ik vorige week iets schreef over Homeland, kwamen er hier wat tips over andere Netflixseries. Ik noem ze maar even, misschien zijn er meer mensen in zo'n fase dat ze gewoon lekker willen kijken en verder niks.

1. Rita
2. Johan Falk
3. The Bridge
4. The Crown
5. Blacklist
6. Outlander
7. Bonusfamilje

Rita, The Bridge en The Crown heb ik al gezien. Rita was gewoon een tussendoortje, The Crown en The Bridge vond ik echt heel goed.  Aan Outlander was ik al eens begonnen en was er enthousiast over. Maar op een of andere manier is het er niet van gekomen om de hele serie te zien.
Ook onze kinderen gaven tips:

1. Sherlock
2. Mindhunter
3. The Americans
4. Mad Men
5. Outlander
6. Suits
7. Modern Family
8. The Crown

Suits zijn we aan begonnen, maar dat vonden we niks. Maakt niet uit. 
Wij kunnen nog een poosje vooruit. Er is genoeg. 
Als iemand mij een tip zou vragen, zou dat trouwens toch echt Homeland zijn. De allerbeste serie vind ik!

Homeland

Toen we vorig jaar naar Portugal gingen, in april, hadden we net twee afleveringen van seizoen 6 van Homeland gezien.
Ik kon wel een paar afleveringen opnemen tijden onze afwezigheid, maar niet allemaal. Dus ik vroeg mijn vriendin om zo'n beetje vanaf aflevering zes op te nemen. Dat deed ze ook, maar hier thuis is er iets mis gegaan, waardoor er niets was opgenomen. Het verhaal is best ingewikkeld , dus een paar afleveringen overslaan, was geen optie. Gevolg: geen Homeland.
Afwachten, dát moesten we.
En nu was het zover. Seizoen 6 op Netflix.
Wat kwam dat ontzettend goed uit deze week.
We kunnen niet veel doen.
We zijn aan huis gekluisterd, gericht op pijn en ontstekingen. Gericht op een katheter en een drain. Gericht op eventuele koorts en bloeddruk. Gericht op medicijnen. Bellen met het ziekenhuis en zo.
Dus soms zaten we 's morgens om tien uur al naar deze dame hierboven te kijken. Dat leidde erg af. Want oh wat is ze toch goed deze Carrie Mathison. Gespeeld door Claire Danes
Het niveau van de eerste serie is nooit meer teruggekomen, maar dan nog is het erg goed. Spannend, dat vooral.
Twaalf afleveringen zagen we. Jammer dat het er weer op zit. Erg jammer. Maar seizoen 7 kunnen we al dit voorjaar zien, als ik het goed heb begrepen.

We kijken nu Dicte, op Netflix. Binge-watchers zijn we geworden!

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit:
Ongeveer een half jaar geleden schreef ik hier een blogje over een schilderij van Torrentius. Ik had er over gehoord in het programma Onvoltooid Verleden Tijd, op de radio. Ik ben dat schilderij gaan bekijken in het Rijksmuseum en ik vond er niet veel aan. Geen schilderij om nog eens voor terug te gaan. Je kunt het blogje trouwens nog lezen, hier
Maar ik had ook gehoord dat er een film over is gemaakt en die film wilde ik heel graag zien. Hij was echter niet in Hoorn en ik heb verder geen moeite gedaan om elders te kijken.
Maar met wat geduld...
Zondag 7 en Zondag 14 komt die film gewoon op televisie. In het programma Kunstuur. NPO2, 17.40