Lego

Mooi hè? Of vind je het niks? Want dat kan natuurlijk ook.
Maar toen wij alweer een tijd geleden Lego zaten te sorteren, viel ons op hoe mooi die poppetjes eigenlijk zijn. Allemaal zeer eenvoudig en met eigen kenmerken die je ook heel goed door elkaar kunt gebruiken. Het hoofd van het poppetje linksonder, met dat ooglapje zou misschien beter bij een piraatje hebben gepast en linksboven met dat harnas klopt ook niet helemaal.
Maar zo is het ook leuk. vind ik. De grote doorzichtige legosteen waar er acht in passen dus, staat nu in onze vensterbank en ik geniet er van.
Tja...
Ps. Anna, die volgens mij nog nooit met lego heeft gespeeld, ze is nu nog van de Duplo, zag wel meteen dat het mannetje met de brief op zijn buik een postbode is en dat die pet dus niet klopt. Dus nu zit het er dik in dat we over een poosje acht verkeerde poppetjes gaan maken en dat zij dat dan even herstelt!
En voor eventuele andere liefhebbers: de grote legosteen is er in nog grotere formaten!

Hendrik Groen

Ik had helemaal geen zin in dit boek. Er is zoveel reclame voor gemaakt dat het me ging tegenstaan. Maar na de eerste alinea was ik al verkocht
Dinsdag 1 januari 2013: Ik hou ook het komend jaar niet van bejaarden. Dat geschuifel achter die rollators, dat misplaatste ongeduld, dat eeuwige klagen, die koekjes bij de thee, dat zuchten en steunen.
Ik ben zelf 83 ¼ jaar.
Hendrik is niet meer zo soepel als hij was en zit in een verzorgingshuis in Amsterdam Noord. Maar zijn geest is nog zeer scherp,hij zit niet achter de geraniums. Integendeel. Hij richt met vijf andere aardige mensen uit het tehuis een club op: Omanido, oud-maar-niet-dood.
Ze organiseren om de beurt een uitje voor de groep. De directrice van het huis vindt het niks, maar Hendrik cs vinden de directrice niks. Ook het bestuur vinden ze slecht.
We leren Hendriks vrienden kennnen. De charmante Eefje, de mopperkont Evert. Het gaat over bezuinigingen in de zorg en euthanasie en urineverlies. Over de Canta en afgezette tenen.
Hendrik Groen is hilarisch en soms hartverscheurend.  Ik heb het met veel plezier zijn observaties en meningen gelezen
En me voorgenomen...

Victor Meijer maakte de tekening op de kaft. En dat heeft hij zo gedaan dat ik absoluut geloof dat Hendrik Groen er zo uit ziet..
Het tweede deel las ik ook. Meer van hetzelfde, maar toch wederom geslaagd.

Nb.: Al die tijd was het niet bekend wie de schrijver was. Er werden veel bekende mensen op aangekeken. Was het Sylvia Witteman, Arnon Grunberg, Kluun? Remco Campert werd genoemd. 
Maar iedereen ontkende. Er was veel speurwerk.
Tot deze week bekend werd dat ene Peter de Smet de schrijver zou zijn. 'De bewijzen' stapelden zich op. Maar Peter de Smet ontkent, las ik  in een artikel in de Volkskrant.
Gelijk heeft hij. Zo is het veel leuker!

Outlander

Man oh man, ik zit helemaal in Outlander.
Op televisie is niet zoveel te beleven, maar dan is er nog Netflix. En Outlander dus.
Onze dochter vertelde erover en aanvankelijk dacht ik dat het niks voor mij zou zijn.
Een vrouw, Claire,  die op wonderbaarlijke wijze terecht komt in het Schotland van tweehonderd jaar eerder.
Dat spreekt me eigenlijk niet aan.
Maar ik ging toch kijken en nu... ja we zitten midden in aflevering drie en ik weet bijna zeker dat het wel uitgekeken gaat worden.
Een hele klus, want er zijn zestien afleveringen in seizoen 1 en seizoen 2 is er ook al.
Het punt is dat ik nu ook perse wil zien hoe het afloopt en dan vooral of Claire terugkeert bij haar eigen man met wie ze, net na WO2,  op een tweede huwelijksreis was).
Ik kan natuurlijk de allerlaatste aflevering gaan bekijken, maar dat vind ik nou ook weer niet leuk.
Bovendien is het superromantisch en soms heb ik daar zin in. Die mooie rooie hoofdpersoon naast Claire trekt ook nogal.
Dus, vanavond aflevering vier!

Koningsdag

Toen ik vanmorgen wakker werd en hoorde dat mijn man ook wakker was vroeg ik wat hij er van zou vinden om vandaag lekker thuis te blijven en te tutten. 'Jaaaa', zei hij en klonk bepaald opgelucht.
We waren al een paar dagen aan het bedenken wat we zouden doen. Naar Odin in Den Haag en daar rommelmarkten, met Anna en haar moeder naar het Vondelpark, gewoon struinen in ons eigen Hoorn.
Maar het is koud, ik was gisteren al met dochter naar de rommelmarkt in Alkmaar en was daar door en door koud geworden. Kortom, de beslissing is gevallen. We blijven lekker thuis.
Misschien steken we de vlag uit, al is onze vlaggenstokhouder bij lange na niet zo mooi als deze, die ik in de Jordaan zag.

Misschien kijken we een beetje tv om te zien hoe de koningin gekleed is.
En misschien gaan we toch nog even op stap. Niets veranderlijker dan de mens,  lees Bertie en Frits.

Maar éen ding is zeker. We eten beslist een tompouce.

 

Wanneer is dat gebruik eigenlijk ontstaan? Toen ik een kind was had je dat nog niet. Wij kochten een balletje aan zo'n eleastiekje en bekeken een optocht of zo.  

Fotootje gepikt van Jeugdsentimentennet.

Dat balletje, daar verheugde ik me ieder jaar op. Waarom weet ik niet , je gooide het weg en het kwam weer terug. Je stuiterde er mee en dat was het. Gek eigenlijk.

Even terug nog naar de tompouce.  Daarnet las ik hoe je zo'n ding eet. Niet dat ik daar tot nu toe problemen mee had hoor. Maar dit is de manier:

 http://www.zie.nl/video/knmzxcqf0wbo

Heb je je ooit afgevraagd waar de naam ‘tompouce’ vandaan komt? Ik eigenlijk niet.
Maar ik weet nu dat de dwerg Charles Sherwood Stratton de inspiratie vormde voor dit zoete gebakje. Charles was 63,5 cm lang en trad in een circus op onder de naam General Tom Thumb. In 1844 en 1845 reisde het circus door Europa. Ook Nederland werd bezocht. Het verhaal gaat dat een Amsterdamse bakker geïnspireerd raakte door de dwerg en een gebakje naar hem vernoemde: de tompouce, de Franse benaming voor Klein Duimpje.
(Deze info komt uit de Nieuwsbrief van Margriet)

Uitslag

Goeiemorgen: hier ben ik met de uitslag.
Uitslag ja, want er waren maar liefst achttien mensen die leuke post wel zagen zitten.
Dat waren me er dertien teveel;  ik heb helaas moeten loten. 
Dus: willen de volgende mensen mij een mailtje sturen met hun naw-gegevens?
Het zijn Emie, Marleen, Petra, Mapi en Jeanne. 
(Ik wist helemaal niet wat naw-gegevens waren, tot ik laatst zelf mijn naw-gegevens op moest sturen en bedacht dat het naam, adres, woonplaats zou kunnen betekenen.)

Ik heb wel een reservelijstje gemaakt, omdat ik het leuk vond om die enveloppen te vullen.
Wie weet komen die mensen later nog eens aan de beurt.
Wie weet.

Hier is mijn adres:
bettievdgriend@hotmail.com

De Neger

Foto gepikt van internet

Terwijl ik zat te smullen van Chocolat, (helaas niet letterlijk, maar van de film waar ik het gisteren over had, over de eerste zwarte podiumartiest in Frankrijk), moest ik steeds denken aan  De Neger. Ik zou bijna zeggen: onze eigen neger.
Dat zit zo:
De Neger had in Terneuzen een café, genaamd Porgy en Bess.
Maar zo werd het in de tijd dat ik in Terneuzen woonde (vanaf mijn twaalfde tot mijn zevenentwintigste) nooit genoemd.
Nee, het heette De Neger.
Als in 'Zullen we vanavond naar De Neger gaan?'of  'Is er nog wat te doen bij De Neger?'.
En voor er misschien wat wenkbrauwen gefronst gaan worden... daar is niets discriminerends aan.
Maar dan ook niets.
Voor zover ik weet is er altijd alleen maar respect geweest voor De Neger. 
Ik weet dat het gebruik van het woord neger niet meer mag, maar in mijn ogen en zeker in dit geval, wel.

De Neger, dat was Frank Koulen. Hij was een Amerikaan die in 1944 bij de geallieerden hoorde en dus bij de bevrijders van Terneuzen.
Hij werd verliefd op een Terneuzens meisje, trouwde met haar en bleef. En begon een café. Eerst een lunchroom en toen een café, dat was in 1957.
Dat café werd mateloos populair als jazz-café en was ook landelijk bekend bij jazz-liefhebbers. Frank Koulen speelde zelf trompet en haalde beroemde artiesten naar Terneuzen, zoals Chet Baker, Boy Edgar, Art Blakey.
Een hele prestatie, want Terneuzen was toen nog wel echt een gebied, dat nauwelijks bij Zeeland of Nederland leek te horen.
En ik... ik mocht niet naar De Neger.
Dat had niets met discriminatie te maken.
Maar ik deed het natuurlijk toch. Zo'n beetje vanaf de vierde klas van de middelbare. Ik ben wel eens verraden en kreeg behoorlijk op mijn donder.
Toen ik eenmaal juf was en werkte in Terneuzen, hield niemand mij meer tegen en kwam ik er regelmatig.

Frank Koulen is al lang geleden overleden, in 1985. Toen was ik al weg.
Maar Porgy en Bess is er nog steeds. Een paar jaar geleden was er een reünie van mijn oude school en de after-party was daar. Er was niet veel veranderd!

Monsieur Chocolat

 Monsieur Chocolat is een film over de legendarische Franse clown Chocolat. Zo'n beetje rond 1900.
Hij werkt aanvankelijk in een circusje als een soort negerkoning die het publiek laat schrikken met rare geluiden.
Op dat moment is de clown Foottit net op het punt dat hij wat anders moet gaan verzinnen om zijn publiek vast te houden.
Ze gaan samen werken en Monsieur Chocolat, die eigenlijk Rafael Padilla heet, wordt een stereotiep van een domme, zwarte man, de clown die de klappen krijgt.
Maar ze hebben veel succes.
Helaas kan Chocolat kan niet goed omgaan met de roem en het geld.
En er komt een moment dat hij ziet dat hij zich gaat afvragen waarom hij degene moet zijn die de klappen krijgt, waarom hij op een affiche als een karikatuur wordt afgebeeld en waarom hij geen serieus acteur zou kunnen zijn. 
Dan is er nog liefde in het spel en jaloezie en discriminatie dus en vriendschap. Het is maar wat je er uit haalt.

Ik vond het een mooie film. Een historisch drama over de eerste zwarte artiest in Frankrijk.
De hoofdrol is voor Omar Sy, die al onvergetelijk was door Intouchables. En de andere hoofdrol, Foottit, wordt vertolkt door James Thierrée. Nooit van gehoord hoor, maar hij is een kleinzoon van Charlie Chaplin. Dat vind ik dan weer leuk en dan zit ik echt te kijken of ik een gelijkenis zie. Ja, die zag ik.
Een aanrader deze film.

Wil jij leuke post in je brievenbus?

'Komende week ga ik weer eens blije enveloppen (= snail mail zonder lange brief) vullen. Voor blogvriendinnen. Ik maak zeven enveloppen vol. Wil jij er één? Schroom dan niet en laat je reactie achter!'

Dat schreef Ageeth op haar blog Ogenzalf, klik
 
Ik schroomde niet en was een van de gelukkigen.  Gisteren kwam er een dikke envelop.
Iedereen die hier leest weet dat ik gek ben op post. Leuke post natuurlijk hè. (Om die reden begon ik met Postcrossing en doe ik dat nog steeds)
Maar dit is ook  bijzonder. 
Ik had toevallig een hele leuke dag gisteren, was laat thuis en vond die envelop. Wat een perfecte afsluiter.
Kijk maar, dit zat er allemaal in:

Wat is dat leuk hè. Dat zelfgemaakte stempelafdrukje ook van een ontkiemend zaadje sweet pea. 
Ze gaan de grond in hoor Ageeth, die zaadjes. En superbedankt voor deze snail-mail. 

Geheel geïnspireerd dacht ik zelf ook maar eens een paar snail-mails te gaan maken en versturen. 
Als je nou net zo van post houdt als ik, moet je even hier reageren. Wie weet vind jij dan binnenkort ook mooie post in je brievenbus. 
Ik zeg het Ageeth na: Schroom niet en reageer!

De Doodsvogel

Het tweede boek van Samuel Bjørk.
Natuurlijk moest ik weer zoeken hoe dat streepje door de o moet worden gemaakt.
Maar nu heb ik het even opgeschreven, want als Bjørk nog een boek maakt, ga ik het beslist lezen. Geen twijfel mogelijk.Heb ik ook weer die ø nodig
Dit was namelijk ook weer een spannende thriller.
Met het inmiddels bekende speurdersteam onder leiding van Holger Munch.
En met Mia Krüger de superspeurder.
Het gaat weer over een rituele moord, deze keer op een tienermeisje.
Ze wordt gevonden in een soort pentagramvorm, kaarsen om haar heen, een witte lelie in haar mond en overdekt met vogelveren.  En natuurlijk dreigt er nog meer gevaar.
De moordenaar moet gevonden worden.

Op het eind als ik het goed heb begrepen geeft Bjørk een aanwijzing voor een eventueel volgend boek: Mia ziet 'in een flits een vrouw met een rood gewatteerd jack aan voor haar flat, alsof ze daar al een hele stond en alleen maar op haar komst had gewacht. IJverige handen bonden iets aan de deurklink vast, waarna de vrouw weer naar beneden verdween. En opging in de jagende sneeuw'.

Kom maar op met dat derde boek, Samuel Bjørk!

Ps.: Wat ik bij het vorige boek opmerkte, geldt ook voor dit boek. Je moet er wel tegen kunnen...

Weer op zoek.

Na 'Het Boomzagertje', moesten we natuurlijk nog wel op zoek naar de blauwe violist. Weer zo'n beeld in Amsterdam waarvan de maker anoniem wil blijven. In het boek 111 plekken in Amsterdam die je gezien moet hebben werd deze violist ook genoemd, met nog twee anonieme beelden.
En hier is hij dan

We waren nog niet klaar want in de Anjeliersstraat was ook nog zo'n anoniem beeld. Op de gevel van nr. 175. Een harmonicaspeler. Gevonden.

 

Toen we heel veel later langs de Stopera kwamen, heb ik toch ook nog even de man met de viool gefotografeerd, die misschien een beetje op Prins Claus lijkt en daardoor soms wordt toegeschreven aan Koningin Beatrix.  Die kende ik al, maar toch bijzonder.

Er zijn er nu nog twee die we niet gezien hebben. Eentje in de Kinkerstraat. En eentje op het Oudekerksplein waar we laatst nog uitgebreid waren.
Niet gezien. Soms moet je echt ergens op gewezen worden om het te zien.
Maar goed, die twee komen beslist nog een keer aan de beurt.

Ha, 111 plekken die je gezien moet hebben in Amsterdam. Tja al deze  beelden bij elkaar waren samen nog maar één van die 111.
We gaan niet alles bekijken. Een stuk of twintig plaatsen hebben we ooit al eens gezien, die vallen dus af.
En niet alles lijkt ons even leuk. Ik hoef bijv. niet speciaal een interieur van een modern restaurant te zien. Ook niet het Nationaal Rugbycentrum.  En zo zijn er nog meer afvallers.
Maar dan nog blijft er meer dan genoeg over.
Iemand zei laatst tegen me 'Nou dat Amsterdam, dat heb je nou toch wel eens gezien zeker'.
Niet dus!

En weer een Amsterdamse school, maar iets anders

Had ik het gisteren over de tentoonstelling over de Amsterdamse school in het Stedelijk, in hetzelfde Amsterdam zag ik de volgende dag een échte school.
Een hele echte Amsterdamse school, in de Anjeliersstraat, hartje Jordaan.
Een school genoemd naar Theo Thijssen, schrijver van mijn favorietste boek aller tijden:  Kees de jongen.
Wel eens gelezen? Nee? Maak dan toch voort!
Theo Thijssen dus.
En kijk, er is een school naar hem genoemd in de Jordaan. Terecht natuurlijk.

Met een gedenkbord en een citaat, nog wel. Daar staat hij hoor, Theo met zijn snor.
En als ik nou toch directeur was van die school, dan zou ik eerst proberen om de ouderraad zo ver te krijgen dat zij Theo mooi schoon maken. En als dat niet zou lukken zou ik samen met het gehele team er een studiemiddag aan besteden en als dat ook niet zou lukken, zou ik het zelf doen. Echt!
(Het kan natuurlijk ook zijn dat ze er aan bezig zijn, de linkerkant is schoon, maar als dat niet zo is....)
Er was ook nog een ander bord op dezelfde muur, dat mij tot nadenken stemde:

 

Een school voor individueel onderwijs? Eh... wat is dat dan en hoe doen ze dat? Het zou wel mooi zijn hoor, daar niet van. Ik zou er wel eens willen kijken. 

En een school voor dikke pret? Ik moest er om lachen, maar vind het tegelijkertijd raar. Niet dat ik tegen dikke pret ben natuurlijk, maar om dat nou op je school te zetten... Zouden ze wekelijks of dagelijks een lachuurtje doen. Zouden ze aan willen geven dat het een leuke school is waar gelachen kan worden? Vinden ze dat alles of bijna alles op school leuk moet zijn?  Zoals in het leven van kinderen volgens heel wat ouders alles leuk moet zijn. Leren kinderen er dikke pret te hebben?

Ik weet het niet, nee, ik weet het niet.

Wonen in de Amsterdamse School

Zondagmorgen, negen uur: Museumtijd.
Wat was het nog heerlijk rustig in vergelijking met een paar uur later. Vooral bij het van Goghmuseum stonden lange, lange wachtrijen.
Maar wij hadden daar geen last van, we gingen naar het Stedelijk. Naar de tentoonstelling die hierboven staat aangekondigd.
De Amsterdamse School, maar dan niet de architectuur van de stroming (waar ik ook erg van houd), maar allerlei gebruiksvoorwerpen, versieringen en meubilair. Uit de periode 1910 - 1930: de roaring twenties. expressionisme, art déco.
En oh wat was het mooi om te zien.
Zal ik maar gewoon eens beginnen met een stoel te laten zien uit die periode? Een stoel die wat mij betreft morgen bij ons in de kamer zou mogen staan:

Of wat dacht je van de lampen?

Er waren stoffen en tapijten en tafels en servetringen. Sieraden en posters. Kortom het leven in die jaren, kleurrijk. Toegepaste kunst. Echt erg mooi vind ik.
Ik denk niet dat het voor iedereen in die periode was weggelegd trouwens. Wel heb ik het idee dat het misschien wat meer op vrouwen was gericht.

Typografisch vind ik het ook zo mooi
Er was echt heel veel te zien en ik maakte gigantisch veel foto's.
Maar ik kan het toch nooit zo overbrengen, dus zoals zo vaak: ga zelf maar kijken. Zeer de moeite waard en je hebt alle tijd want nog tot eind augustus.
Er waren toen wij er waren trouwens allerlei superleuke aktiviteiten, maar ik weet niet of dat altijd zo is.
Zo kon je een dans leren uit die tijd,de  Lindy Hop of je kon op de foto in zo'n interieur. Er waren rondleidingen en audiotours, maar het leukst vond ik dat kinderen met een bouwplaat een klok in elkaar konden zetten en die versieren op de Amsterdamse School Manier.

Nou de kinderen die déze klokken maakten hebben hun ogen echt goed de kost gegeven

Wat is er veel veranderd in musea hè.
Ik ben zelf altijd al een museummens (kind) geweest. Maar het moest wel altijd stil zijn en nu: niks stil. Ik zag heel veel kinderen en die hadden het ook erg naar hun zin. 
Kijken en bewonderen (of niet)  en leren.

Mind the Gap

De man die in de Londonse Tube altijd waarschuwde voor de opening tussen trein en platform met 'Mind the Gap', is overleden.
Natuurlijk heb ik hem niet gekend, deze Phil Sayers, maar wat heb ik zijn stem vaak gehoord.
Ik vond een stukje over hem en zijn vrouw, die ook een metrostem is,  op youtube.
Vooral het slot van het filmpje is erg grappig, vind ik. Hij en zijn vrouw praten met hun metrostem tegen elkaar.



En wat krijg ik toch ontzettende zin om naar London te gaan!!! Vorig jaar was ik er precies op deze dag.

L'heure bleue

Het Blauwe uur. De benaming voor het uur net voor zonsopkomst en net na zonsondergang als de lucht en de omgeving een blauwe kleur krijgen. Dat duurt nooit zo lang, zeker geen uur.  Misschien een kwartiertje of zo.
De term is Frans.
Ik houd  van molens en (als het niet te
koud is) ook van dit moment van de dag. Dus voilà!
Toen ik deze foto maakte waren we op de terugweg van het strand, waar we de zonsondergang hadden willen bekijken. Helaas ging dat mis. Het was eerst prachtig, maar er kwamen wolken en we hebben de son niet in de see sien sakken.
We gingen huiswaarts en waren daardoor in het blauwe uur bij de molens. Elk nadeel...

Anna in de bieb

Zo blij ben ik met onze bibliotheek dat ik er een stukje over schreef. Hier, klik.
Maar toen was ik nog niet echt in het kindergedeelte geweest. Ik had het natuurlijk wel gezien, het ziet er altijd erg gezellig uit.
En ik had me voorgenomen om bij gelegenheid met Anna naar dat gedeelte te gaan. Gisteren was het zover! En het was leuk. Superleuk.
Want waar kan je nou gewoon wat knuffels verzamelen ...

En dan daarmee naar boven klimmen en in een bed heerlijk gaan zitten of liggen lezen?

Waar kun je zo lekker gaan spelen?

 

Verkleden kan je er ook  en als je nou net op een leeftijd bent dat je dat geweldig vindt...

Dan kan je toch zeker wel van geluk spreken, lijkt me

Als je dan ook nog kan gaan trouwen (met je mama, want dat wil je als je net drie bent)...

Tja, dan heb je echt een heerlijke middag. Evenals je oma. 

Ik ging nog even mijn complimenten over brengen aan een bibliotheekmevrouw en zij vertelde me dat het hier allemaal bedacht is door kinderen.
Met als hoofddoel om kinderen aan het lezen te brengen natuurlijk.
Anna was veel te druk met alles ontdekken, om wat te lezen.
Maar zij hoeft op dat gebied niet gestimuleerd te worden, gelukkig.
En we namen natuurlijk nog wel een paar boeken mee naar huis.

Vossen

Dit zijn tekeningen, gemaakt door de klas van mijn meest creatieve (ex)collega Lidwien.
Iedere week als ik op school ben, kijk ik even wat zij met haar klas heeft gemaakt. Echt leuk vind ik. Misschien heeft ze De Fantastische Meneer Vos (Roald Dahl) voorgelezen en zijn de tekeningen naar aanleiding van dat boek gemaakt. Zo niet moet ze dat gewoon alsnog doen!
Het zou ook kunnen zijn dat er ineens een soort vossenhype is.
Een tijdje geleden was er een Flamingohype. Ik zie nog steeds veel flamingoafbeeldingen, maar niet meer zo vaak als eerst.
Zeker is dat ik niet alleen op school, maar echt overal vossen zie.  Best leuk.
Vooral op kraamcadeautjes (ik zag er de laatste maanden nogal veel!), waren vosjes te zien.
Maar het leukst zou ik het vinden om eens in het echt een vos te zien.
Mijn vriendin S. zag er ooit eens eentje op een tamelijk drukke plek in London. Ik zag alleen maar eekhoorns daar.
Onze oudste zoon, die in Den Haag, heeft er al een paar keer een gezien, terwijl hij aan het hardlopen was in de duinen.
Sinds ik dat weet kijk ik, als ik daar wandel,  steeds heel goed uit, maar tot nu toe nog geen vos gezien. Een keer een flitsje, maar dat kan net zo goed iets anders zijn geweest.
Voorlopig zullen we daar nog best vaak wandelen, dus ik houd hoop!

De 9 dagen van Rabbit Hayes

Dit is weer een boek dat ik misschien niet gelezen zou hebben zonder de leesclub van Els.
Dus ik ben blij met die leesclub. Ik bestelde het boek in de bieb, moest even wachten en kon het afgelopen vrijdag halen.
Het boek leest heel makkelijk + ik had een bijna slapeloze nacht, dus nu is het uit.
Dat betekent al dat ik het een goed boek vond.

Het verhaal:
Rabbit  is 44, heeft borstkanker en is terminaal. Haar laatste 9 dagen worden beschreven en in die negen dagen maken we kennis met haar 12-jarige dochter Juliet, met haar ouders, met haar broer en zus, met haar vroegere geliefde Johnny en met haar beste vriendin.  We horen over het verleden, maar ondertussen wordt er getreurd, gelachen, gescholden. Kortom er wordt geleefd. 
Een kleurrijke familie die om Rabbit heen staat,  een kring van mensen die wel móeten inzien dat er geen kansen meer zijn voor Rabbit.  
En er moet een beslissing genomen worden over de toekomst van Juliet. Bij wie van de familie gaat zij die toekomst beginnen?

Ik was voorbereid op zakdoeken, maar ik had ze niet nodig. Het verhaal is geestig geschreven en ondanks het onderwerp moest ik eerder lachen dan huilen.  Dat vind ik heel knap, want het is nou ook weer niet zo dat ik zat te stikken van het lachen. Dat zou  niet goed zijn. Omgaan met zoiets ernstigs, daar gaat het om. Dat kun je niet van tevoren leren, lijkt me. Maar dat liefde helpt, sterker nog,dat het daarom draait,  dát werd heel duidelijk.

Kanniewachte (2)

Nieuwsgierig naar de kleur van de tulpen op het tulpenveld waar ik bijna dagelijks langs loop.  Nieuwsgierig, dat was ik.
'Kanniewachte', zei ik. Ageeth verwoordde het mooier in een reactie: 'tulpen die kleur gaan bekennen' schreef ze.
En nu hoef ik niet meer te wachten. De tulpen hébben kleur bekend. Kijk maar:

Dit was gisteren.. Ineens ging het toch snel. Al is dit nog niet echt volle glorie. Die komt nog.
Ik probeer in mijn wandelingen variatie aan te brengen, maar voorlopig is de wandeling langs dit veld mijn enige route.
Vooral omdat aan de andere kant lammetjes zijn. Nog niet zo veel, maar dat komt nog wel.
Dit schaap moet ook nog even geduld hebben.

Huis

Zo'n huis... ik liep er langs op een vroege wandeling.
 Zou je daar nou niet in willen wonen?
Het ziet er zo vriendelijk uit. Je zou je geborgen kunnen voelen in zo'n huis.
Het stond nog leeg (niet te koop).  Er stonden een paar stoelen in en er lag wat gereedschap.
Er werd gewerkt.
En ik was jaloers. Nou ja, niet erg hoor, want ik ben beslist blij met ons eigen huis.
Maar dit en dat je er dan in gaat beginnen en het helemaal naar je hand kunt zetten. Van binnen, want van buiten vond ik dat het niet echt veranderd zou moeten worden.
Natuurlijk ook nog bedenken wat er in zou moeten. Veel speurwerk.  Ik zou er zin in hebben.

De Kinderkaravaan

Toen ik de film The Revenant had gezien, wist ik meteen al dat ik De Kinderkaravaan van An Rutgers van der Loeff, wilde gaan lezen. Voor de zoveelste keer. Herlezen dus. Een van de mooiste kinderboeken die ik ken.
Het verhaal speelt zich af in dezelfde omgeving als die van de Revenant,  namelijk het onontgonnen westen van Amerika.
En ook in dezelfde tijd.
An Rutgers van der Loeff las een krantenbericht in een oude Zwitserse krant, overgenomen uit een Amerikaans blad. Het was het korte relaas van een in 1844 volbrachte, historische tocht van de zeven kinderen Sager.
Toen is ze gaan speuren en schreef er een boek over. Een prachtig boek, dat ik nu (zowat bejaard) nog net zo geboeid lees als toen ik twaalf was.
Het verhaal:
Vader Henri Sager was een trekker, een pionier. Met zijn vrouw en kinderen vestigde hij zich een tijdje in Mississipi. Maar bleef daar niet. Hij was een voortrekker en wilde verder.
En zo vertrekken Henri en zijn vrouw met hun zes kinderen in een huifkar met een os en een koe en een wolfshond. Het leven is niet makkelijk. Overal is gevaar, wilde dieren, Indianen.
Onderweg wordt het zevende kindje geboren, een meisje Indepentia.
En dan gaat het echt mis. Beide ouders worden ziek en sterven.
De oudste, John, wil niet dat zijn broer en zusjes 'verdeeld' worden over de andere trekkers en besluit zelf zijn gezin te leiden naar het gebied waar zijn vader naar toe wilde. Oregon.
Dat wordt een barre tocht. John is dertien. Dan heb je Louise van twaalf, broer Francis van elf. Dan de jongere zusjes Catherine, Matilda en Lizzy en natuurlijk de baby.
Ze gaan, zonder huifkar, te voet.  Zeven kinderen en de dieren. De koe is van levensbelang voor de baby.
Ze hebben het gered, deze dappere kinderen. Met elkaar. Ze komen na een lange, lange tocht aan in Oregon, meer dood dan levend.
Daar worden ze opgevangen door de zendeling Marcus Whitman en zijn vrouw Narcissa. Ze worden geadopteerd en ze mogen weer kind zijn.

Tot zover het boek.

Maar toen ik het voor het eerst las, was er nog geen Internet en ik ging ook verder niet op onderzoek.
Nu wel. En ik ontdekte dat de kinderen nog drie gelukkige jaren hebben gehad bij de Whitmans.
Helaas ging het opnieuw fout. De pleegouders, John, Francis en Louise werden vermoord door Indianen. In 1847. Er waren veel Indianenkinderen gestorven aan de mazelen, een tot dan onbekende ziekte, waar ze geen weerstand tegen hadden.  Het was waarschijnlijk een vergeldingsmaatregel.
Catherine, Matilda, Lizzy en de baby overleefden het. Ik vond een foto van ze.

Henrietta (dat is Indepentia)is niet oud geworden, zij werd neergeschoten door een outlaw. De andere zussen kregen samen 25 kinderen en Catherine schreef een verslag over haar ervaringen: Across the plains.

Message in a bottle.

Het tinkelde een beetje, toen we in het stadje Hattem onder de poort doorliepen.  Dus ik keek wat er op de grond lag en dat tinkelen veroorzaakte. Een fles! Een fles die zachtjes heen en weer rolde.
Ik begon me al te ergeren: ' Ruim je troep op en laat geen flessen liggen. Straks pakt een kindje hem'.
Maar ik keek toch even iets beter en toen zag ik dat er een briefje in zat, een rolletje

Flessenpost!!! Ah wat leuk. M'n hele leven hoop ik al dat ik eens flessenpost vind, ik kijk altijd op het strand of aan de waterkant of er misschien iets ligt. Maar nog nooit iets gevonden. Ik heb gewoon niet bedacht dat het ook op straat zou kunnen zijn.
Maar het was zo en dit zat er in:

Een tekening en op de achterkant staat:

Hattem hoi,
Je bent een vinder, gefeliciteerd!
Voor meer tekeningen en steden, ga naar Facebook messagesinabottle of Instagram messages_in_a_bottle

Op Facebook heb ik het niet kunnen vinden, op Instagram zag ik heel veel meer tekeningen.
Maar de bedoeling werd niet duidelijk. Moet ik de tekening misschien doorgeven, om te zien waar hij terecht komt? Mag ik de tekening hebben en moet ik misschien zelf iets verzinnen om in de/een lege fles te doen?
Dat laatste lijkt me eigenlijk wel leuk. Ik moet er maar eens goed over denken. Suggesties welkom

Een ding is zeker, voor het eerst in mijn leven kreeg ik flessenpost. Super!

Juffrouw Snaterbek

Leuk plaatje dit.
Totaal niet bang, dit tweetal. Maar dan ook totaal niet. Ze bleven gewoon zitten kwekken, zoals vrouwen dat soms kunnen doen. Nergens erg in.
Ik moest meteen denken aan het dagboek van Anne Frank.

'Kwek, kwek, kwek zei juffrouw Snaterbek'
Dat was de titel van een opstel dat Anne Frank ooit moest schrijven voor straf, omdat ze teveel had zitten kletsen onder de les.
Ze had van dezelfde leraar al eerder een strafopstel moeten maken met als onderwerp 'Een kletskous'.  Dat deed ze, met als argumenten dat praten vrouwelijk is, dat ze haar best zou doen om het een beetje te temperen, maar dat ze het wel nooit zou afleren, daar haar moeder net zoveel praatte en dat aan overgeërfde eigenschappen nu eenmaal weinig te doen is.
Ze kletste weer en moest weer een opstel maken, nu met als titel 'Een onverbeterlijke kletskous'.
Ook dat lukte, maar ze kletste toch weer en toen kwam dat 'Kwek, kwek, kwek , zei juffrouw Snaterbek' als titel.
Nu werd het moeilijk voor Anne, omdat ze het onderwerp al uitvoerig had besproken. Maar ze kreeg hulp van een vriendin en maakte een gedicht, handelend over een moeder eend en een vader zwaan, met drie kleine eendjes die teveel kwebbelden.
De leraar las het gedicht in de klas voor en ook in andere klassen en sindsdien mocht Anne praten en kreeg nooit meer strafwerk.

Bij dat laatste dacht ik altijd, 'nou dat heeft ze dan in ieder geval meegemaakt, een leraar die haar begreep en waardeerde'. 

Vogeltjes

Ik ben niet zo erg van de vogels. 

Maar deze vind ik leuk. En als ik aan het strand ben kan ik er lang naar kijken.

Ze zijn zo ontzettend snel op die dunne pootjes.

Ze rennen mee met de wind en de golven.

Grote groepen en allemaal tegelijk dezelfde kant op.

Ze lijken wel een beetje te zweven.

Strandlopers zijn het. Net als ik.

Chagall

J

Ja, zo waren we dus in de Nieuwe Kerk. Vanwege de regen, maar ook omdat ik graag dit werk van Marc Chagall wilde zien.
Slechts één schilderij. Dat is het leuke van de serie Meesterwerk. Een bijzonder schilderij, dat normaal niet makkelijk te bezichtigen is.
Er was al eens een doek van Andy Warhol. Dat heb ik jammer genoeg gemist. Twee jaar geleden was ik er voor het eerst. Dat was toen Francis Bacon. Dát schilderij heb ik nog lang op mijn netvlies gehad. Klik
En dit... oh ik vond het zo prachtig. Die kleuren...
Chagall schilderde het in 1912. Het heet Cavalry.
Je ziet een gekruisigde (kubistische) Jezus. Je ziet zijn treurende ouders en je ziet Judas, op de vlucht met een ladder. Tenslotte een man in een bootje.
Die ladder is volgens het bijschrift alleen bedoeld om de voorstelling wat alledaagser te maken. De man in het bootje, daarover wordt gespeculeerd. Is het Chagall zelf, die vlucht naar Parijs? Is het de veerman Charon die levenden overzet naar het dodenrijk? Of is het gewoon bedoeld om het schilderij in evenwicht te houden.
Dan is er ook nog een uitleg over de gekruisigde Jezus en waarom het schilderij niet goed viel bij Christenen, maar ook niet bij Joden. Dat lees ik dan natuurlijk wel allemaal, maar eigenlijk interesseert het me niet zo erg, onder de indruk als ik was van het schilderij.
Het is nog  tot 10 april te zien, dus als je er nou toch bent...
(Met de Museumjaarkaart is de toegang gratis, maar anders kost het je 8 euro pp. en dat vind ik eigenlijk veel geld, hoe mooi ik het schilderij ook vind! Dat schreef ik trouwens ook al over dat Bacondrieluik. Ik zag ook alleen maar oudere mensen in de kerk. Terwijl het toch juist voor jongeren zichtbaar gemaakt zou moeten worden. die hebben zoveel geld er gewoon niet voor over. Eigenlijk zou het gewoon gratis moeten zijn. )

Tulpfestival

Toen we zondag in Amsterdam waren op zoek naar het Boomzagertje, zagen we op het Museumplein heel veel tulpen. De zon scheen, het was lekker druk, kortom feestelijk

En we lazen een aankondiging: Tulpfestival.
'In de maand april zijn er verschillende routes te gaan, te voet of per fiets langs parken, pleinen, lanen, grachten, tuinen en perken waar tulpen volle grond staan, of zoals hier in grote potten. Er bloeien honderdduizenden tulpen op markante plekken in de stad'.
Vijfhonderdduizend om precies te zijn. En dat moeten er in volgende jaren nog meer worden, uiteindelijk voor iedere Amsterdammer een tulp: 830.000 tulpen.

 Maar nu dus die vijfhonderdduizend. 400 verschillende soorten, verspreid over 60 lokaties.  Enig vind ik het. Daar wordt ik echt blij van, van zulke initiatieven.
Dus we besloten een boekje (2 euro) aan te schaffen met de routes en de lokaties  en te gaan. De volgende dag. Maandag dus.
We begonnen in Noord, bij het Filmmuseum Eye,  omdat we altijd parkeren in Noord en dan met de fiets of lopend  met de pont over varen naar het centrum.
Een prachtige start.

53 potten staan hier, met 24 soorten tulpen. Een van die soorten, de Orange Princess:

 

Daarna gingen we eerst maar eens even naar de Noordermarkt, ja het was tenslotte maandag, nietwaar. 

Dan zouden we daarna verder fietsen naar verschillende lokaties. 

Helaas, het ging regenen en niet zo zachtjes ook. 

We besloten dan maar te gaan wandelen door de stad. Met zo'n belachelijk lelijke, maar zeer nuttige regenponcho van de Action om.  Waar trouwens veel mensen jaloers naar keken en sommigen vroegen waar we die gekocht hadden.

  

We zagen niet heel veel tulpen meer die dag. Maar zij hierboven  leek zelf wel een tulp. Mooi plaatje vind ik

Het bleef nog lang regenen, maar  net als deze toeristen, hadden wij er plezier in.

En er is altijd wel wat te zien of te beleven in Amsterdam en het was niet koud.

Zo zagen wij de Westerkerk van binnen (het was daar prettig droog) en pikten een prachtig stukje orgelmuziek mee, zomaar gratis op de maandagmorgen. 

We kwamen ook nog in de Nieuwe Kerk, maar daar ga ik het nog apart eens over hebben. En toen het uiteindelijk weer droog was,  zagen we toch nog meer tulpen.

En natuurlijk hebben we nu weer alle reden om terug te gaan! Op een vrije dag, hahaha.