Dankjewel Jet!

 'Oma heeft een mapje muurschilderingen', zei onze kleindochter Jet tegen haar ouders. 'Kijk, daar MOET ik een foto van maken!'. 

Jet was met het gezin een dagje in Rotterdam en kijk: hier zie je haar aan het werk. 

Zes jaar is ze. Wat een kind hè!

Oh ja, dit is wat ze zag. Hier is de mural,  al vind ik die vandaag aanmerkelijk minder van belang:

Dus misschien had je hier vandaag wel een mooie mural uit Antwerpen verwacht, ik ook. Maar dit ging natuurlijk voor!

Linking to Sami's Colourful World

Rubens

 Tja... Rubens. Een paar weken geleden werd hij uitgebreid besproken in de les over de Barok in Vlaanderen. Hij had een interessant leven, die man  en hij was en is natuurlijk een fenomeen.  Maar Barok is niet mijn ding in de kunst. Ik zie heus wel dat Rubens een groot schilder was, maar mij spreekt zijn werk toch nog steeds niet zo heel erg aan. 

Maar je kunt niet in Antwerpen zijn en Rubens missen. Onmogelijk.  Helaas is het allemaal wel heel erg duur. De kerken, de musea, het Rubenshuis. Als je al die toegangsprijzen bij elkaar optelt voor twee personen. 

Wat zijn wij toch gezegend met de museumjaarkaart. De Belgen hebben zo'n kaart ook hoor. 

Maar om die nou aan te schaffen... zo vaak zijn we er niet. Dus...

Dus aten we een patatje aan de voet van Rubens' standbeeld op de Groenplaats en hebben we het verder gehouden bij een Rubenswandeling. 

Op zo'n wandeling zie je allerlei plekken die met Rubens te máken hebben en ontdek je nog meer over zijn leven. 

Je loopt en loopt en kijkt en dan zie je zelfs op een Rubenswandeling ook nog gewoon de stad. Antwerpen. 

Een echte wandelstad met zo veel te zien, met zo veel mooie gebouwen, huizen, mensen en grappige zaken:

Ha, eigenlijk wel hé!!!

Ik moet toch nog een keer terugkomen op Rubens en ook nog een keer op iets anders van Antwerpen en zo zie je maar, wat twee nachtjes Antwerpen oplevert. 

Zomaar een beeld

 

Op de Handschoenmarkt in Antwerpen zagen we dit beeld. Marmer en kasseien ... ik vond het meteen mooi. 

Ik zag een kind met een hond en het lijkt net of er een dekentje over ze heen ligt. Zo mooi gemaakt, die golvende beweging vanaf de straat. 

Er hoort natuurlijk een verhaal bij. Dit zijn Nello en zijn hond Patrasche . 

Zij zijn hoofdfiguren uit een novelle uit 1872: A dog of Flanders. 

Nello is een arme jongen uit Antwerpen. Een wees. Hij woont bij zijn grootvader en samen vervoeren ze iedere dag melk naar de stad. Op een dag vinden ze een mishandelde en uitgeputte trekhond. Ze noemen de hond Patrasche en Nello en de hond worden vrienden voor het leven. 

Ondanks alles is Nello een gelukkige jongen.  Hij heeft een vriendinnetje, de dochter van een molenaar. Hij komt vaak in de kathedraal van Antwerpen, bewondert daar het altaarstuk van Rubens. Nello kan zelf ook goed tekenen en doet mee aan een tekenwedstrijd.  

Maar dan gaat er van alles mis. Grootvader overlijdt, de molen brandt af en Nello krijgt de schuld. De wedstrijd wint hij ook niet.  

En op Kerstavond is het genoeg geweest en slapen Nello en Patrasche voorgoed in . Ze worden de volgende morgen gevonden in de kathedraal. 

Zo'n verhaal dus, een drama.  

Ik ga nu maar eens kijken of ik dat boek uit de bieb kan halen. Het origineel, dat zal wel lastig zijn, maar er is ook een kinderboek. 

Nb: De kunstenaar die het beeld maakte is Batist Vermeulen. De Britse schrijfster van het boek heet Marie Louise de la Ramée oftewel Quida

Na Emma

 

Dit boek las ik in de trein naar Antwerpen. 

Joost Prinsen... ik ken hem voornamelijk van de Stratemakeropzeeshow en het Klokhuis. Ook nog van Met het Mes op tafel. En vooral van de columns die hij in het Noord Hollands Dagblad schrijft. Die columns vind ik goed, ik lees ze graag. Hij schreef daarin ook over zijn overleden vrouw Emma. 

En nu schreef hij een boek over het eerste jaar na de dood van zijn vrouw. 

Hij schreef geen tranentrekker hoor, voor als je dat zou verwachten. Hij beschrijft alle gebeurtenissen in zijn leven gedurende die tijd op een nuchtere, soms zelfs droge manier. 

We leren Emma kennen door hoe Joost haar beschrijft. En Joost leren we ook kennen door hoe Joost hem  beschrijft.  

Ik denk dat ik Emma een leuke vrouw zou hebben gevonden als ik haar had gekend. Maar ze was niet een makkelijke vrouw. 

En Joost was altijd weg. Ook niet makkelijk. 

Toch blijkt uit alles wat hij schrijft dat het een grote liefde was tussen die twee mensen. Ze waren vijftig jaar samen.

Het mooiste van dit boek vind ik dat het een eerlijk boek is over een heel moeilijke periode. Prinsen gaat niets uit de weg. Hij beschrijft de wanhoop, het verdriet. Maar ook de hoop. Hij beschrijft hoe hij zijn leven weer probeert voort te zetten. Hij beschrijft nare dingen, maar ook de hulp die hij krijgt. Hij beschrijft de discipline die hij ontwikkelt om op de been te blijven. Hij beschrijft een flink probleem met een van zijn dochters En al weet ik het niet want ik ken hem niet, ik denk dat hij alles, ALLES,  beschrijft. Ik zou als ik kon schrijven veel terughoudender zijn. 

En dat is meteen mijn grootste bezwaar tegen het boek. Ik voelde me af en toe een beetje een gluurder. 

Mooi, mooier, mooist

 Ja, dat kan ik nou wel zeggen, dat ik nog wel wat meer zal laten zien van de Schone Kunsten daar in dat museum in Antwerpen. Dat museum met die zeer fraaie collectie. Maar ja, waar moet ik dan beginnen en vooral ook waar moet ik eindigen? Er is zo veel!!!

Na lang nadenken ga ik me beperken tot werk van drie totaal verschillende kunstenaars. 

En dit is het eerste. De titel is Een Hollands ontbijt. Floris van Schooten schilderde dit tussen 1585 en 1588. We waren meteen na het hotelontbijt naar het museum gewandeld, dus ik had geen trek meer want dat ontbijt was heel erg lekker. Maar anders zou je toch bijna onmiddellijk iets willen eten. Deze kunstenaar ken ik trouwens. In ons museum hangt ook werk van hem.

De titel van dit werk is De Likeurdrinksters. De kunstenaar maakte het in 1922. Hij beeldt zichzelf af met twee vrouwen. Hij hééft ze al geschilderd. Het is dus een schilderij in een schilderij. Gustave van de Woestyne heet de schilder. Ik kende hem niet, maar nu wel een beetje omdat er nog meer werk van hem te zien was daar. En dat vond ik ook allemaal erg mooi

En dan het werk dat ik het aller-aller-allermooist vond. Het is geschilderd door Jean Fouquet. Ik kende het, maar zag het nu voor het eerst in het echt. Schitterend. 

Een Madonna met Jezus, omringd door cherubijnen en serafijnen geschilderd tussen 1454 en 1456. 

Ik heb er een en ander over gelezen. Over de betekenis van dat rood en blauw van de engelen, over Agnes Sorel die hier misschien op is afgebeeld, over dat het werk eigenlijk deel is van een diptiek (het andere deel hangt in Berlijn), over... 

Meestal interesseren zulke dingen me. Maar nu niet. Ik vond het alleen maar prachtig!

KMSKA

 Natuurlijk gingen we  naar het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen. Dat is pas verbouwd, gerenoveerd en opnieuw geopend en dat heeft elf jaar geduurd. 

(Ik hou mijn hart vast voor de verbouwing van ons eigen museum. Daar staat tweeënhalf jaar voor. Ik hoop maar dat de traditie Rijksmuseum en het KMSKA niet wordt voortgezet!)

Ik heb geen herinneringen aan het oude museum, maar nu is het in elk geval heel erg mooi. 

Met, en dat is natuurlijk het allerbelangrijkste, een fantastische collectie!!!!!

Van Vlaamse Meesters tot James Ensor zal ik maar zeggen.  

Er is zo ontzettend veel. Ik dacht als ik nou in Antwerpen zou wonen, zou ik iedere dag een uur gaan. Niet langer en dan een uur lang echt heel goed kijken. 

Humor hebben ze ook hoor, in dat museum. Ik had al bijna mijn arm uitgestoken om het bovenste schilderijtje even recht te hangen, maar ik bedacht op tijd dat je er natuurlijk niet aan moet zitten. Alarm!

Toen ik beter keek, zag ik dat het hier twee kroegtaferelen betreft!!!! Het hangt expres op deze manier. 

Daarna ben ik nog even blijven kijken om te zien hoe andere bezoekers reageren. Hetzelfde! 

Een volgende keer kom ik nog even terug op de kunst. Want daar ging het om natuurlijk,

Station

 

Antwerpen.... die stad voelt voor mij zo vertrouwd. 

Het was het eerste buitenland waar ik ooit kwam, ik was een jaar of twaalf en we gingen vanuit Terneuzen waar ik woonde,  een dagje naar Antwerpen. Met de bus want we hadden geen auto.  Fantastisch vond ik het toen, vooral dat ik nu eindelijk eens in het buitenland was.

Verder kwam ik in die tijd alleen 'over Antwerpen', als we met de bus naar Breda gingen en daarna met de trein verder naar Dordrecht.

Later ben ik er vaak geweest. In verschillende gezelschappen en ik vond de stad altijd heel erg prettig. Laatst stond ik in het museum met een Vlaming te praten en we hadden het over de Vlaamse steden. 'Ántwerpen is zo gewoon',  zei hij. 'Brugge is natuurlijk zeer fraai, maar erg opgepoetst.  Gent wil laten zien wat het heeft, maar Antwerpen toont zichzelf zoals het is: erg mooi'. 

Ik denk dat hij gelijk had, die man. 

Vanuit Hoorn zijn we ook wel eens een dagje op en neer geweest, met de auto. Dat was te doen hoor, maar deze keer gingen we met de trein en bleven twee nachten en dus waren we er bijna drie dagen. 

Volle dagen want je bent er eigenlijk zo. Tweeënhalf uur na vertrek liepen we in dit prachtige station. 

Tot nu toe had ik van dit station alleen de buitenkant gezien en die is zeer de moeite waard.  

Binnen was ik nog nooit  geweest. Wat een fantastische plek is dat. Zo mooi! Daar zou je zomaar een paar uur rond kunnen lopen en kijken. 

(Ik teken even aan dat mijn man de treinreis al een paar maanden geleden had geboekt. Had hij dat op de dag van vertrek gedaan, of heel kort tevoren, was de reis drie keer zo duur geweest!) 

Het station is uit 1905 las ik en heeft,  na restauratie,  zeer terecht op verschillende lijsten gestaan van de mooiste stations ter wereld. 

Ik vond het een wonderlijke combinatie van klassiek, barok, industrieel en voor mij tot nu toe het allermooist. Zelfs mooier dan St Pancras! 

Gent, nog een keer

 

Vorige week liet ik een mural zien die ik vond in het Graffitistraatje in Gent, Belgium. Deze was er ook. En toen we het straatje verlieten om verder te gaan met onze wandeling, was er aan de overkant nog eentje te zien. Van dit werk dénk ik dat het ook van Klaas van der Linden is:

Nou, vrolijk werd ik er niet van. En kleurrijk is het ook niet. Maar dat hoeft ook niet. Ik vind het mooi gemaakt.

Linking to Sami's Colourful World

Hoeden

 

Als je in Antwerpen bent, je logeert in de buurt van het station en je wandelt zowat de hele dag, dan kun je de Joodse buurt eigenlijk niet missen. Vooral door de opvallend geklede mensen natuurlijk. Je waant je daar echt in een buitenland.

Deze keer viel ons op dat veel Joodse mannen op weg waren met iets onder hun arm.

Van een afstand leek het eerst een soort bezem, maar het bleek een tak te zijn. 

Dus ik heb maar eens gevraagd naar de reden en de betekenis. Aan een Joods echtpaar vroeg ik het. De man had er geen zin in, maar de vrouw wilde wel vertellen. 'Awel' zei ze, zo Vlaams als maar kon, 'Awel', dat is voor het Hutjesfeest'. 

Toen wist ik het weer, het Hutjesfeest,  dat is het Loofhuttenfeest, Soekot. 

Een feest dat gevierd wordt ter herinnering aan de uittocht uit Egypte en de reis door de woestijn op weg naar het Beloofde Land. 

Men woonde tijdens die reis in tenten, hutten en die hutten worden tijdens het feest weer gemaakt. Met takken en bladeren en een opening in het dak om de sterren te kunnen zien. 

Nou dat feest was precies aan de gang toen wij in Antwerpen waren. Het duurt zeven dagen. 

En verder was ik erg benieuwd naar de verschillende hoofddeksels die we steeds zagen, twee soorten:

Aan deze heren vroeg ik of ik foto's mocht maken en dat mocht, maar van de achterkant. Dit zijn vader en zoon en zij tonen hiermee dat ze zijn getrouwd. Getrouwde mannen dragen deze hoeden, dit model. 

Ik vond het hoesje om de hoed van de vader wel vertederend. 

Het andere model hoed dat we steeds zagen, geeft aan dat de eigenaar ongehuwd is.  

Deze ongehuwde jongen wilde best op de foto met zijn hoed. Zeventien jaar is hij. 

Beste Bettie

 

In Antwerpen zag ik deze brievenbus. Echt een gewone, rode brievenbus, maar wel met een grappige tekst erbij: More love letters, please.

En ik dacht ja, dat zou nog eens leuk zijn, meer liefdesbrieven. 

Ik denk niet dat het nog veel gebeurt. 

In mijn jonge jaren wel, ik had ooit een vriendje in een andere stad en hij schreef me echte, onvervalste liefdesbrieven.  Maar ik heb ze niet bewaard. 

Mijn moeder had een heel stapeltje, samengebonden met een lintje. Brieven gewisseld tussen haar en mijn vader. 

Ze heeft ze zelf niet weg kunnen doen, maar vroeg mij om ze te vernietigen na haar dood. Dat heb ik gedaan, ik heb ze,  zonder ze te lezen, verbrand. Daar heb ik nu, bijna twintig jaar later spijt van, maar toen voelde het goed. 

En dan nog even over mijn eigen allerliefste man. 

Toen wij net verliefd waren op elkaar, moest hij een tijdje werken in Engeland. Dat was een vervelende onderbreking toen,  daar in onze zevende hemel. Maar ja, het was niet anders.

Het was nog ver voor de mobieltjes, telefoneren vanuit Engeland was toen een heel gedoe, kortom de communicatie verliep niet zo soepeltjes , maar gelukkig was daar de post. 

Ik rende dus iedere dag naar de brievenbus en ja hoor, eindelijk, eindelijk was daar een kaart. Geen brief, maar een kaart. Tssss, dat was al het eerste dingetje. 

En dan de aanhef op die kaart? Beste Bettie...

Ik weet het nog goed: diep teleurgesteld was ik. Wat een kille aanhef: Beste Bettie.  

Daar had op z'n minst lieve moeten staan. Of liefste of allerliefste. 

Enfin, het is meer dan goed gekomen hoor, maar ik herinner hem er nu, vijfenveertig jaar later,  nog wel eens aan. 

Straatnamen

 In een vreemde stad, let ik eigenlijk altijd wel een beetje op straatnamen. Geen idee waarom, maar vaak vind ik het leuk om uit te zoeken waarom een straat heet zoals-ie heet. 

Soms lijkt alles te kloppen. Zo wordt er Duvel verkocht in de Armeduivelstraat. In een Estaminet (café) genaamd De Arme Duivel. Dat vind ik mooi. 

En een klein beertje op nr.  7 in de Kleine Beer Straat, vind ik ook zeer geslaagd.

Sowieso zijn de straatnamen in Antwerpen anders dan bij ons en dat maakt het nou juist zo leuk.

En als je eenmaal kijkt, blijf je kijken. Steeds weer opnieuw:

Je raadt het al: we waren een paar dagen in Antwerpen. Wordt vervolgd

Over koffie

 

Mijn man is een koffiedrinker en hij maakt het vaak op deze manier voor zich zelf. 

En geniet dan niet alleen van de koffie, maar ook van hoe het er uit ziet.

Zelf ben ik geen koffiedrinker. 

Natuurlijk heb ik in mijn leven wel eens koffie gedronken. 

Ik herinner me bijvoorbeeld de jaren dat we huisbezoeken moesten doen en dat de koffie voor de juf al klaar werd gezet voor ik had kunnen bedanken. Heel lief natuurlijk en daar durfde ik dan niks van te zeggen.

Mijn ouders dronken koffie, mijn schoonfamilie ook.  Op school stond naast koffie ook altijd thee, dus dat was makkelijk.

Maar goed, lekker vond ik koffie dus nooit.

En toch ben ik de laatste maanden aan de koffie gegaan. 

Omdat ik het wél altijd lekker vind ruiken en omdat ik het gezellig vind om samen met mijn man koffie te drinken, 's morgens. Alleen om die redenen. 

En het gekke is: ik begin er helemaal aan te wennen. Dat ene kopje per dag, ja het bevalt me. 

Nog gekker... ik heb cappuccino ontdekt; ik kreeg het voor het eerst in het cafeetje van het museum.  

En cappuccino, dat vind ik écht lekker. 

Dus als we nu eens ergens buiten de deur iets willen drinken, dan neem ik dat. 

De foto met het hartje maakte ik gisteren. Staat er zo'n jonge knul van de bediening heel ingespannen een hartje te maken. Superlief!

Buiten de deur zijn er trouwens vele variaties. 

Laatst ging ik me te buiten aan iets waarvan ik de naam niet meer weet, het was koffie met karamel en slagroom en chocola. Maar ja,  dat is natuurlijk een uitzondering en dat moet het ook blijven. Want met karamel en chocola en slagroom is alles lekker.

Klapband

 

We hadden een klapband en schrokken ons een ongeluk. 

Maar het viel mee.

 

Het was in Amsterdam Noord en toen we bijgekomen waren van de knal en de schrik en de ANWB belden, was er binnen een uur hulp. 

Een heel vriendelijke meneer, je ziet hem hier aan het werk, plaatste binnen tien minuten ons  'thuiskomertje'. Dat ging fantastisch.

We kregen nog een ANWB-pen, de man wenste ons een goede reis, drukte ons op het hart om niet te hard te rijden en weg was-ie. 

Op weg naar de volgende pechvogel. 

Wij gingen naar huis. 

En onderweg bedacht ik dat dit de derde keer was dat we hulp kregen toen we dat nodig hadden. 

De eerste keer was in Italië en ook toen ging het snel. Al was het niet dringend. 

De tweede keer was wel tamelijk ernstig en werden alle alarmdiensten ingeschakeld en dat ging extreem snel. 

Ik vind het fantastisch hoe dat gaat, hoe het geregeld is: Leve de ANWB!

Vrijkaartje

 

Van deze kaart werd ik erg vrolijk. Om twee redenen. In de eerste plaats vanwege de foto. Dan zit je toch gewoon terug te lachen?

In de tweede plaats omdat het een vrijkaartje was voor onze Cinema Oostereiland. Hiermee kon ik een film bezoeken en dat is natuurlijk ook mooi. Het werd deze film:

Het gaat over een schrijfster: Marianne. Zij gaat undercover zoals dat heet en krijgt via het arbeidsbureau werk. Schoonmaakster wordt ze,  op een van de veerponten van Frankrijk naar Engeland. Het is (denk ik) haar bedoeling de ongelijkheid, de werkdruk en de slechte beloningen voor de schoonmaaksters aan de kaak te stellen. 

Maar ze raakt bevriend met de andere schoonmaaksters, deelt min of meer hun leven. Ze wordt vertrouwd. Totdat...

Ik vond het een mooie film, kon me helemaal inleven in het verhaal, dat trouwens is gebaseerd op een boek en dat boek weer op ware gebeurtenissen. Bovendien een prachtige rol van Juliette Binoche. Ik las dat de andere hoofdrolspeelsters niet professioneel zijn en als dat klopt speelden ze fantastisch zichzelf.

Aanrader? Ja,  zeker!

Gent

 

In het Graffitistraatje in Gent (België) is het een kleurrijk geheel en dat maakt het leuk om er door te lopen. Ik liet het al eerder zien. 

Maar echt mooie murals vind je er niet veel. Het is meer: probeer je spuitbus, hier mag het. 

Toch moet je er even kijken, want ook nu en net zoals de vorige keer dat ik er was, sprong er eentje uit. Déze: 

Niet bepaald kleurrijk, maar op een of andere manier toch passend in dat straatje. Bovendien zeer knap geschilderd natuurlijk:

Linking to Sami's Colourful World

Graven

 

Daar wordt gegraven, daar op de plek waar dat bord staat, daar wordt gegraven. 

Dit is namelijk de tuin achter het museum, het Westfries Museum in Hoorn.

Ha,  ik ben niet onbevoegd daar als ik moet werken,  dus maakte ik wat foto's.

Het museum gaat uitgebreid worden en gerenoveerd en dat is geen kleinigheid

Het is een tijd geleden al begonnen, ik heb er al wat van laten zien. Op dit moment gebeurt er van alles wat te maken heeft met de 'uithuizing' zoals ze dat noemen. 

Denk aan al die voorwerpen die verplaatst en opgeslagen moeten worden. Oude depots die leeggehaald worden.

Alles, maar dan ook echt alles moet er uit.

Nou zover is het nog niet, nog tweeënhalve maand voor de echte sluiting.  

En tot die tijd is er echt nog, zoals gewoonlijk,  heel veel te zien en te beleven. 

We worden behoorlijk goed op de hoogte gehouden van wat er allemaal gebeurt en wat er gevonden wordt. Erg prettig is dat.

Voor de archeologen is het smullen geblazen, want op deze plekken, de oudste bewoonde plekken van de stad, is nog nooit gegraven. Het is superspannend allemaal. 

En er wordt van alles gevonden.

Deze pot bijvoorbeeld, een hele grote. Een voorraadpot voor vloeistoffen. 

Afkomstig uit Zuidoost-Azië en via de V.O.C. hier terecht gekomen. Ingegraven voor de haard, als aspot, in het huis dat bij het museum betrokken gaat worden. (De foto van de pot is van het WFM)