Logeren

Ik lig in bed en voel me hartstikke beroerd. Ondanks twee dekens en een kruik en de elektische deken lig ik te rillen van de kou.
Maar vanmiddag stuurde onze schoonzoon een heel kort filmpje met een verklaring van Noor. Kijk en daar werd ik zowaar een beetje warm van:

Graf

Kijk, hier zie je een telefooncel, zoals je die in London vaak kunt tegenkomen. Nog wel. Ik heb de indruk dat er steeds meer cellen verwijderd worden. Dat zou jammer zijn, want zeker met grijs en grauw weer, vormen ze een mooi plaatje. Ze zijn zo karakteristiek voor London.  Maar dit terzijde.
Op het kerkhof van St Pancras Old Church, dat ik gisteren liet zien, staat een grafmonument. Het is een monument voor Elizabeth Soane. Zij stierf in 1815 en haar man, de architect John Soane,  ontwierp dit monument voor zijn gestorven vrouw.

Zo,  dan moet je nu nog eens even terugkijken naar de rode telefooncel.
En? Gezien????

Wandeling

We hebben een paar keer een hotel gehad in de buurt van Kings Cross/St Pancras. De trein komt daar aan en we hebben ook vaak in de buurt rondgekeken.
Maar nu logeerden we in een heel andere hoek en deden we in deze buurt toch een wandeling. 
Met gids, een van de London Walks. En dan zie je toch weer heel andere dingen.
Deze tocht voerde voor een deel langs Regent's Canal. Dat lange smalle canal met de narrow boats.
En voor een ander deel door een tamelijk nieuw deel van London, Granary Square. Mooi om te zien. Er wordt altijd gebouwd in de stad. Oud en nieuw.

En oud delft niet het onderspit, soms wel natuurlijk, maar meestal niet. Dat vind ik leuk.
Het was ook een leuke wandeling, vooral omdat de gids heel veel verhalen te vertellen had. Dat doen ze niet allemaal, maar deze wel.
Hoe dan ook, toen de wandeling klaar was, gingen wij met de bus terug naar St Pancras. De andere mensen gingen iets anders doen. De gids ging ook met de bus terug maar bleef speciaal voor ons,  in zijn rol als gids Hij wees ons nog steeds op bijzonderheden, die we vanuit de bus konden zien.
Bijvoorbeeld dit kerkje: de St Pancras Old Church. Daterend uit de 4e eeuw, maar de belangrijkste delen uit de 11e en 12e eeuw. Dus met recht Old. Een oase van rust in de drukke stad..
Nu had ik voorafgaand aan ons reisje een paar dingen bedacht en opgezocht die we perse deze keer wilden zien en doen. En dit kerkje was een van die dingen, dus dat kwam mooi uit.

We wandelden terug om te gaan kijken.
De binnenkant, was mooi, sober en rustig.  Lekker warm ook. 
We staken een kaarsje aan voor de (klein)kinderen, maar daarna gingen we toch snel naar buiten. Daar waren namelijk twee bijzondere zaken te  zien.
In de eerste plaats de Hardy-tree. Genoemd naar Thomas Hardy.
Hij schreef Far from the Madding Crowd, dat was vroeger op de middelbare voor mij een verplicht boek en ik vond het niks. Maar de  gelijknamige film vond ik (heel veel later)  wel mooi.
Hoe dan ook, Thomas Hardy bleef in mijn herinnering. 
Deze Thomas Hardy, moest op een bepaald moment, zo'n 150 jaar geleden, toezicht houden op het verwijderen van menselijke overblijfselen.
Een deel van het kerkhof werd toen geofferd aan nieuwe spoorlijnen.
Dat het netjes en decent gebeurde. Met dignity. Daar moest Thomas op letten
Hij heeft toen de stenen geplaatst rond een ash tree.  Een es,  die vervolgens gewoon verder groeide.

Heel apart om te zien. Ik kreeg een beeld van een gezellig dorpspleintje.

En er was nog iets op dit kerkhof, nog bijzonderderder. Dat laat ik morgen zien.

The Book of Mormon

Als het even kan, zien we in London ook altijd een musical. Als niet alles is uitverkocht hoor, want dat is vaak het geval. Middag of avond,  doordeweek of weekend;  alle theaters zitten vol.
Deze musical wilden we zo graag zien dat Frits  al ruim van tevoren kaarten had besteld.

Zoals altijd in een prachtig theater: the Prince of Wales. En deze keer hadden we mooie plaatsen, zodat we alles niet alleen goed konden zien, maar ook verstaan. En niet op zo'n griezelig hoog balkon!!!
Het was een matinee, zodat we ook nog niet uitgeput waren.
Wat was het leuk, ik vond het briljant en zoooooo grappig.
Het verhaal gaat over Mormoonse zendelingen.
Ze hebben net hun opleiding voltooid en het is spannend waar ze heen gestuurd zullen worden. Een stel gaat naar Noorwegen, een ander stel naar Italië, maar de twee hoofdpersonen gaan naar...Oeganda.
De bedoeling is dat ze zoveel mogelijk mensen gaan bekeren natuurlijk, maar in het dorp waar ze terecht komen zit niemand op ze te wachten.
Ze hebben daar te dealen met heel andere problemen, als daar zijn Aids, vrouwenbesnijdenis en een paar mannen die het dorp terroriseren. En dan krijgt een van de hoofdrolspelers  contact met een meisje uit het dorp en zij wil zich wel laten bekeren. En als er eens schaap over de dam is...  De bazen van de zendelingen komen ook nog kijken en... e...

Enfin, we waren nog in London, checkten onze mail en daar zat een berichtje bij van Carré.
De musical komt naar Nederland!!!! In september 2019.
Je kunt je voorinschrijven. Hoera...
Wij gaan dat zeker doen, want we hebben zo genoten van deze voorstelling. Als altijd prachtig gezongen, gedanst en geacteerd. Maar vooral zo geestig!
Nou, zeg niet dat ik je niet heb gewaarschuwd!!

Be as Naughty as you want

At the entrance to Neil's Yard, London, (a charming little alley) I saw this one:

 I found out, it was unveiled on august 31, 2017. That is the 20th anniversary of Diana's death.
I think it's a nice one. Diana as Mary Poppins, but watching over her grandchildren George and Charlotte.

The real name of Bambi,  the artist,,  is still a secret.

Linking to Colourful World

Edith Cavell

Edith Cavell, St Martin's place, London.

Altijd als ik in London ben, zie ik vlakbij Trafalgar Square, dit standbeeld.
Het barst in London van de standbeelden, voor deze of gene, maar dit beeld viel me heel erg op, omdat er altijd, maar dan ook altijd, als ik er ben,  een duif op haar hoofd zit.

Verder kom ik de laatste tijd op een of andere manier steeds in aanraking met sterke, onafhankelijke vrouwen en zij was er een, dat kan ik je verzekeren.

De vorige keer in London, waren we in het Florence Nightingale-museum en daar zag ik toen ook een en ander over de vrouw van het beeld,  Edith Cavell. Zij was net als Florence  verpleegster.

Ook omdat WO1 de laatste tijd heel erg in de belangstelling staat, vond ik het tijd om er eens wat over te lezen.

Edith Cavell (1865-1915) was een Engelse vrouw.
Haar vader was dominee en Edith kreeg een goede opleiding en leerde onder andere Frans.
 Ze ging naar België, naar Brussel, als gouvernante. Toen haar vader ziek werd, keerde ze terug naar huis en verpleegde hem.
Haar vader werd beter en Edith had haar passie ontdekt: verplegen. Ze kreeg haar opleiding in Engeland en werkte in verschillende ziekenhuizen.
Tot ze werd gevraagd om terug te gaan naar Belgie om daar een opleiding voor verpleegsters te leiden. Dat deed ze en was succesvol.

Toen de  eerste wereldoorlog uitbrak, was ze net op bezoek bij haar ouders in Engeland, maar ze keerde onmiddellijk terug naar België om daar te helpen wat ze kon.
Ze maakte geen onderscheid en verpleegde met haar team  vriend en vijand, soldaten in deze bloedige oorlog.
Maar ze deed nog iets.
Ze smokkelde via een ondergrondse gang in haar ziekenhuis, Britse, Belgische en Franse soldaten naar het neutrale Nederland.
Maar haar werk kwam uit, ze wilde niet liegen.
En zo werd ze ter dood veroordeeld. Hoewel ze dus ook Duitse soldaten had verpleegd hè.
Geen medelijden; in 1915 werd ze geëxecuteerd.

Nou? Wel zeker een standbeeld waard, toch?

Eigenlijk meer dan Nelson, Maar ja, wat zou Trafalgar Square nou zijn, zonder Nelson?

Op weg naar London

Als we gaan, gaan we vroeg. De Thalys naar Brussel vertrekt om kwart over twaalf, maar wij willen, door ervaring wijs geworden, zo min mogelijk  risico lopen. En dan, daarbij vinden we het heerlijk om op het Centraal Station in Amsterdam koffie te drinken in de wachtkamer 'der eerste klasse'.

Even kijken of de papegaai er nog zit. En ja hij zat er en krijste net zo hard als anders. Ook de wc was nog hetzelfde. En ik wil ook altijd even uit het raam kijken, daar.

We waren deze keer wel erg vroeg, dus mijn man nam nog een kopje koffie en ik ging een rondje station doen.
Eerst de gewone stationshal en daarna de IJpassage, die iets luxer is. De ingang was afgesloten.
'Neemt  u de ingang aan de IJzijde'.
Dat deed ik en checkte uit met mijn Ns-kaart.
Huh, 10 euro afgeschreven?? Enfin ik keek verder rond en bedacht toen ineens dat dat natuurlijk niet kon. Oh ja,suffe tut, je was ingecheckt met je code op het papier voor de reis naar London. Ik had helemaal niet kunnen uitchecken.
Gelukkig zijn daar dan altijd loketten, bemand door behulpzame mensen en vriendelijk ook.
'Geeft helemaal  niks, mevrouw, komt helemaal goed hoor en u ben echt de enige niet en kijk als u nu dit nummer belt als u terug bent uit London, dan wordt het bedrag zo terug gestort op uw rekening'.
Ha, hij zij zei nog net niet mevrouwtje.
'Dankuwel, maar hoe kom ik nu weer bij mijn man,daar in de wachtkamer der eerste klasse?'
'Kijkt u eens, hier is een kaartje voor eenmalig gebruik. De groeten aan uw man en heel veel plezier in London'.
En toen was het tijd om naar de trein te gaan. Die bijna een half uur vertraging opliep door rookontwikkeling in de Schipholtunnel
Ai, hoe zou dat gaan in Brussel. Paspoortencontrole en koffercontrole, zouden wij de aansluiting halen?
We haalden het, dankzij de machinist die het halve uur terug wist te brengen tot 4 minuten.
'Geef de machinist onze complimenten', zei ik tegen de conducteur. 'Ja goed hè' zei hij met een big smile, 'Ik zal het overbrengen hoor. En is Londen al in de feestverlichting? Dat is toch zo mooi'.

Enfin toen nog een poosje in de trein en daar waren we weer. St Pancras. Heerlijk.
We gingen eerst lekker eten bij onze vertrouwde Griek en daarna naar Trafalgar Square. Dat is traditie, op de eerste avond.
Het stroomde van de regen, maar dat mocht de pret niet drukken. Gauw in de bus, bovenin natuurlijk en genieten van de kerstverlichting. Ook mooi in de regen.

 Trafalgar Square was donker, nat en koud, dus terug naar het hotel. Waar weer eens bleek dat de  Britten nog steeds grappig zijn:

Portier

En deze dan? Wat een leukerd hè.? Op het gebied van werkkleding bedoel ik natuurlijk, dat begrijp je.
Aardig bovendien. Hij dacht eerst dat ik bedoelde dat ik met hem op de foto wilde en was daar beslist toe bereid.  Maar daar was geen sprake van. Ik wilde alleen hem op de foto.
Wat een baan ook trouwens. Hij werkt in Londen bij het Savoy Hotel. Daar staat hij de gasten op te vangen. Ons niet hoor. Het is een tamelijk erg luxe hotel.
Wij gingen die avond naar het naastgelegen theater en werden NIET opgehaald of weggebracht in de bijpassende auto

(Dit is weer zo'n foto die al klaar stond in concept en die al lang aan mijn aandacht was ontsnapt. Hij is van een paar Londonbezoeken geleden. En nu? Nu zijn we er weer; we liepen toevallig ook langs het hotel en daardoor dacht ik er aan. Morgen meer over London nu)

Zeg Roodkapje, waar gaat dat henen?

Twee nieuwe Roodkapjes. De eerste  kocht ik zelf.
En de tweede is van Valentina uit België. 'Een naughty Roodkapje voor je collectie', schrijft ze.
En naughty is ze.zeker. Niet Valentina, maar Roodkapje. Waar gaat dat henen?

Valentina stuurde, heel eg lief,  nog een paar geweldige oude kaarten mee, waarover later meer.
En wat betreft Roodkapje... ik denk dat ik nu toch wel zowat aan het eind ben. Dat heb ik al vaker gedacht, maar nu denk ik het echt echt. Er is ook al een hele tijd geen kaart meer gekomen via Postcrossing. Dat was mijn voornaamste bron.  (En Jolande natuurlijk)
Ik cross vrolijk verder hoor, daar niet van, maar al een hele tijd zonder Roodkapjes.

Beter laat dan nooit

Soms zet ik wel eens een stukje klaar in concept en dan vergeet ik het vervolgens helemaal.
Of nee, ik vergeet het niet, maar het zakt naar beneden in de lijst omdat er al weer heel veel andere dingen aan de orde zijn, die eerst moeten.
Soms, als ik het dan weer zie, is het ook echt mosterd na de maaltijd en verwijder ik het. Maar ik vind deze foto te mooi om niet alsnog te plaatsen.
Mijn blogje over Brigitte Bardot,  naar aanleiding van het portret dat Kees van Dongen van haar maakte, riep indertijd nogal wat reacties op.
Ik schreef dat ik me BB als blond herinnerde. Maar Sjoerd stuurde deze foto van een donkere Brigitte.

Wat een vrouw toch hè.
Ik kan alleen maar zeggen dat mijn taille nooit zo is geweest. Nooit.
Kris reageerde ook en stuurde een link naar een filmpje op YouTube. Met daarin beelden van Brigitte Bardot, toen een  jaar geleden. Oud  en nog steeds mooi
Het lukte me me niet om het filmpje te embedden, dus nu alleen de link: klik
(Toen ik probeerde het filmpje hier te plaatsen, kwam er een filmpje van Melania Trump. En zij is wel de laatste die ik hier wil laten zien).

Beter laat dan nooit hè. Dank Sjoerd en Kris

Becoming Astrid. Over een film en een boek

De laatste film die ik zag tijdens de Hoornse Filmdagen, was deze: Becoming Astrid.
Over de jonge jaren van Astrid Lindgren. (1907-2002)
Ik ben een groot fan en ik heb geen seconde geaarzeld toen ik, wat betreft de films die ik wilde gaan zien,  keuzes moest maken.
Ik kreeg er geen spijt van. De film is sfeervol, mooi gefilmd en goed gespeeld.
Het gaat over de jeugd van Astrid Lindgren  op het Zweedse platteland. Opgroeiend in een gelovig gezin, in een kleine gemeenschap.
De film begint met beelden van de oud geworden Astrid Lindgren die bezig is met het beantwoorden van fanmail. Een vraag die ze vaak krijgt is 'Hoe komt het dat u kinderen zo goed aanvoelt.?'.
Door die vragen gaat ze terug naar haar jeugd. Ze groeit zeer beschermd op en als ze een jaar of zeventien is gaat ze werken bij de lokale krant. Zij en de (getrouwde) hoofdredacteur worden verliefd en ze raakt zwanger.
Een schande natuurlijk in die tijd, zo rond 1925. Astrid gaat haar kind, een jongetje, dan ook in het geheim krijgen, in een ziekenhuis in Kopenhagen. Ze moet haar jongetje vervolgens achterlaten bij een (lieve en goede) verzorgster, maar ze gaat zo vaak als ze kan terug om hem te zien. De vader van het kind wil uiteindelijk wel met haar trouwen, maar ze wijst hem af en gaat zelf voor de kleine Lasse zorgen.  Later trouwt ze met iemand anders.
Een sterke, onafhankelijke vrouw, die heel goed in staat blijkt om voor zich zelf te zorgen. En voor haar kind.
In deze periode uit haar jeugd werd de kiem voor haar schrijversschap gelegd.

Bij thuiskomst kreeg ik meteen zin om weer eens een van haar boeken te herlezen en ik koos voor De gebroeders Leeuwenhart.
Wat mij betreft het op een na mooiste boek. Na Ronja de Roversdochter. 
Over Karel en zijn slimme, leuke, dappere broer Jonathan. Karel is klein,  bang en ernstig ziek.
Als er een brand uitbreekt, redt Jonathan Karel, door met hem in zijn armen uit het raam te springen. Jonathan overleeft het niet en een tijdje later gaat Karel ook dood. De broers komen dan terecht in Nagijala, De broers Leeuwenhart.
Echt heel mooi.
Maar dit tussendoor, ik las het boek ook weer even snel tussendoor, maar dat gaf niet want ik heb het vaak (voor)gelezen.
Enfin,  terug naar de film. Was die de moeite waard en zal ik dus de trailer laten zien? Het antwoord is beslist ja.
Verwacht geen spectaculaire film, verwacht gewoon een mooie film over een deel van het leven van een bijzondere vrouw: Astrid Lindgren.

Monday mural

This is the only mural I saw in Sri Lanka (2015).
And I love it.
Í went to my pictures again and again. But this is the only one.
I think it's enough, don't you?

Linking to Colourful World

Twee scones

Twee scones .
Twee scones bleven gisteren over,  na de high tea die ik had bedacht.
Dat zit zo:

Wij wonen in een rijtje van negen huizen.
Ik heb supergoeie herinneringen aan de tijd toen we er nog maar net woonden en de eerste jaren, toen we eigenlijk met iedereen een gezellig contact hadden.
Maar ja, volgend jaar wonen wij hier veertig jaar en er zijn mensen weggegaan, anderen zijn gekomen...De tijden zijn veranderd.
Hoe dan ook, het is zo dat ik met drie van de acht buurvrouwen nauwelijks contact  heb. En dat vind ik echt jammer. Dus om die reden nodigde ik alle acht buurvrouwen uit.
En bereidde een high tea voor.

Eentje, mijn echte buurvrouw van links, wilde wel, maar kon helaas niet komen. Zij is een Marokkaanse en met haar heb ik een redelijk contact. Vorig jaar, toen haar jongetje werd geboren, ben ik op kraamvisite geweest. Maar zij is bijvoorbeeld nog nooit bij mij geweest.

Mijn andere echte buurvrouw is niet gekomen. Ook heel jammer.
Zij is een Poolse en met haar heb ik tot nu toe eigenlijk alleen nog maar ruzie gehad.
Zij, en de mensen die bij haar en haar vriend in huis wonen, hebben voor veel overlast gezorgd, maar juist de laatste paar weken ging het wat beter.
Zij heeft me, met een grote bos bloemen beloofd, dat het niet meer zou gebeuren.
Ik begrijp heel goed dat het moeilijk voor haar geweest zou zijn, ze spreekt slecht nederlands en nauwelijks engels en bovendien, ze kent mij voornamelijk als de boze buurvrouw. Maar toch vind ik het erg jammer.

Het goeie nieuws is, dat de buurvrouw van de hoek, wél kwam. Zij woont er al zeven jaar en we groetten elkaar, maar daar bleef het bij,  tot nu toe. Maar ze vond het leuk dat ik haar uitnodigde, ze kwam en het is echt een leukerd.

De andere vrouwen spreken elkaar regelmatig, we kennen elkaar goed. Ook zij hadden trouwens nauwelijks contact met de drie.
Enfin, het was dus vanwege de twee nietkomers niet helemáál een succes.
Maar eigenlijk toch ook weer wel. Want we hebben allemaal goed kennis gemaakt met die ene van de hoek, fijn.
Bovendien was het erg gezellig. En lekker ook,  al zeg ik het zelf.

Dus dan ga ik nu ontbijten, voor een keertje niet met kwark, maar met een heerlijke scone!

Het goede leven

Dit boek had ik nog niet eens helemaal uit, toen ik las dat er in het Museum van de 20e Eeuw een lezing zou worden gegeven door de schrijfster: Annegreet van Bergen.
Ik zat helemaal in het boek dus ik meldde ons meteen aan.
Zo leuk dat het plaats vond in juist dát museum, in de eerste plaats omdat veel foto's uit het boek daar zijn gemaakt.
In de tweede plaats omdat het boek, net als het museum,  gáát over de twintigste eeuw.
Eigenlijk is het boek een vervolg op Gouden Jaren, het eerste  boek van van Bergen over dit onderwerp.
Ik schreef er zelfs drie keer iets over, hier en hier en hier.

Annegreet van Bergen  laat in beide boeken zien hoe ongelooflijk snel de ontwikkeling is gegaan.
*Hoe na de tweede wereldoorlog, de wereld als het ware werd opengebroken
*Hoe de schaarste uit de jaren vijftig  is omgeslagen.
In een overvloed.
In het boek staat een prachtige foto van drie meisje in dezelfde, geruite overgooier. Het jongste zusje had pech, zij erfde de kleren van haar oudere zussen en had dus heel lang dezelfde overgooier.

*Hoe wetenschappelijk onderzoek zorgde dat er heel wat veranderde op het gebied van hygiëne en gezondheid.

*Hoe we heel veel dingen gewoon vinden, waar we in de jaren vijftig alleen maar van droomden.
Uitgekomen dromen: zoals vrede, veilig kraanwater in ieder huis, comfortabel wonen, vrouwen niet meer geknecht door de was. En ook niet meer zo heel erg door mannen.

Van al die zaken worden in het boek verhalen verteld.
Voor mij was het wederom genieten.
Ik ben van 1951 en heb dus alles meegemaakt. Ik heb het thuis nooit arm gehad, maar mijn ouders waren beslist zuinig. Niet krenterig, maar zuinig. Dat was standaard toen.
Ik heb in de huizen waar ik als kind woonde wel altijd een bad gehad, of een douche. Maar... mijn ouders hadden nooit een auto. Ik had geen zusjes, maar 'erfde' evengoed kleding, van kinderen van mijn moeders vriendinnen. (Boeken ook tot mijn grote vreugde).
Er werd bij mij thuis geen voedsel verspild. En over iets nieuws werd lang nagedacht. Zo was het bij de meeste mensen.

Het is gewoon heerlijk om in dit boek onder te duiken en Annegreet van Bergen deed er in die lezing nog een schepje bovenop. Zij is een heel goede vertelster.

 Ik vind het boek beslist een aanrader. Al is het niet anders dan het eerste boek.
Maar voor mensen, van ongeveer mijn leeftijd, zeker superleuk om te lezen. .
Ik vond trouwens ook de foto's en de plaatjes heel erg leuk om te zien.

Van de foto op het omslag, zijn kaarten gemaakt. Zonder de tekst en titel. Alleen dat leuke meisje aan het strand.
Ik kreeg er twee.
Als je het leuk vindt, stuur ik je er met plezier eentje op.

Gewoon even reageren en als er meer belangstellenden zijn, dan loot ik: bettievdgriend@hotmail.com

Update: Ik wil de kaarten graag sturen aan Ineke en aan Anneke. Dames sturen jullie even jullie adres? 

Niet vergeten

Op weg naar het Joods Historisch Museum, zag ik ineens deze Stolpersteine. Ineens, want ik heb daar vaker gelopen en de stenen niet eerder gezien.

Stolpersteine, struikelstenen...
Ik schreef er al eerder over. Als ik ze ergens zie, stop ik altijd.
Ik lees de namen, als een vorm van respect.
Ik sta letterlijk en figuurlijk  even stil.
Van deze steen, van Eliazer Brandeis was ik nog wat meer onder de indruk, omdat ik zo'n tekst niet eerder zag.
De tekst ernaast, van Grietje Brandeis-Velleman, met ' vermoord in Sobibor, zo'n tekst komt vaker voor, helaas.
Het raakte me: 'Eliazer, ontmoedigd, onder druk bezweken'.
Tweeëntachtig jaar oud. Zo treurig.
Eliazer was diamantbewerker en stierf aan een hartaanval, twee weken nadat drie van zijn vier kinderen weggehaald waren. Ontmoedigd.
Zijn Grietje moest er dus alleen mee verder leven. Niet lang meer....

Bobby

Vorige week, nadat ik hier een foto liet zien van de man die de boom kortwiekte, in zijn werkkleding, herinnerde Ferrara me aan de serie mensen in werkkleding / uniform.
Nou dat was ik inderdaad een beetje vergeten.
Het zat nog wel ergens in mijn hoofd, maar er waren telkens andere zaken aan de orde.
Dus hier is weer eens iemand in uniform.
Tevens werkkleding.
Een Londense officer, bijgenaamd Bobby.
Toen ik op de middelbare school zat, in de tweede klas, was er een Engelse week in Amsterdam.
Daar gingen we naar toe. Onder leiding van de leraar Engels, meneer van Baak.
Met de bus. Er reden dubbeldekkers rond in Amsterdam en er waren Bobby's. En verder herinner ik me er helemaal niets meer van
Alleen nog dat ik toen heb geleerd waar de term Bobby vandaan komt.
Namelijk van Sir Robert Peel.
Hij was iemand die de Engelse politiemacht beter organiseerde en hij werd Bobby genoemd. Mensen in 'zijn' dienst waren derhalve Bobby's.

Gek toch hè dat je dat soort dingen onthoudt. Voor alle zekerheid heb ik het nog even nagekeken en het klopt. Het geheugen is een bijzonder iets.

Enfin,  zo is het vandaag de dag nog steeds. Er zijn nog altijd Bobby's.
Het leuke is, dat ze in London gewoon ook op de foto willen.
Ze poseren zelfs een beetje. Met hun helm.
Ze zijn zeer behulpzaam ook, als je wat vraagt.
Soms heb ik een beetje het idee, dat het nep is. Dat ze er staan voor het plezier van de toeristen.
Maar dat zal wel niet.

(Deze foto's zijn trouwens voor mij een goede voorbereiding op een nieuw bezoek aan London, dat dichterbij komt. Ga ik jullie weer doorzagen over wat er nu weer allemaal te zien was.)

Klikkie

Al eerder vertelde ik over Klikkie. Een organisatie waar je je foto's van je telefoon kunt laten afdrukken. Vanaf je telefoon. Tien per maand en in verschillende formaten. Die krijg je keurig netjes thuis gestuurd.  De volgende maand krijg je weer een berichtje dat het tijd is om tien nieuwe foto's uit te zoeken.
Ideaal voor iemand zoals ik. Ik heb nu drie keer een zending gekregen. En ik ben er nog steeds superblij mee.

 En nu hadden ze weer iets extra's.
Een uitnodiging voor de Insta-City-Walk.
Bedoeld om beter te leren fotograferen met je mobiel.
Een workshop.
Die werd afgelopen zaterdag gehouden in Amsterdam. Op de Weteringschans, we stapten de metro uit en we waren er.

Eerst was er een ontvangst met een glas rosé en een cupcake. Dat was al erg gezellig.
Daar na kregen we een uur les van een professionele fotograaf.
Je ziet haar op de foto:
Ze heet Wendy van Aal en ze had echt wat te vertellen.
Tips en Tricks, gelardeerd met voorbeelden.
Ik ga ze niet allemaal opnoemen hoor, maar een leuke tip vond ik: zoom met je benen!
Daarmee bedoelde ze dat zoomen met je telefoon meestal geen mooie resultaten oplevert, dat je dus beter dichterbij je onderwerp kunt gaan staan.
Verder heb ik veel geleerd over de instellingen van de camera. Ik had zelfs nog nooit gezien dat je daar op je telefoon iets aan kan doen.
Maar nu weet ik hoe je de belichting aan kunt passen. Ik weet wat HDR is. Ik kan een lijnenverdeling vinden en ik weet dat je als je op de knop blijft drukken, dat er dan een heleboel foto's achter elkaar worden gemaakt. Hoef je alleen nog de beste uit te zoeken.
Het ging verder nog over nabewerken en ik vond het allemaal erg duidelijk en nuttig.
Wat ik ook nog erg grappig vond was dat ze een paar trucjes gaf waardoor je beter op een selfie staat. Tips die ze zelf geleerd had van een bevriend model. Kin vooruit, tong tegen gehemelte, met je ogen lachen, ruimte tussen lichaam en armen laten, wegdraaien of wegkijken. Ik maak nooit selfies, maar Frits zet mij wel eens op de foto. Die ik dan vervolgens afgrijselijk vind.

Nou, na de les moesten we op pad met een aantal opdrachten. Daarna moest je dan je beste foto op Instagram zetten en die beste foto's werden vervolgens besproken. Met een prijsje voor de mooiste.
Ik zat naast een leuke jonge vrouw (het waren bijna allemaal jonge vrouwen) en zij had de beste. Vond ik ook.

Dit was mijn beste foto. Die werd ook goed bevonden. Ik was onmiddellijk de metro ingedoken want het stortte werkelijk. (kwamen ze trouwens meteen met paraplu's op de proppen, zo attent)
Er waren vijf opdrachten in een beperkte tijd en ik merkte dat dat helemaal niks voor mij is.
Dan schiet ik in een stress en dan komt er niks van terecht. Met een papier met de opdrachten in de hand en een paraplu en de telefoon en hartstikke druk daar...En dan ook nog denken aan de zojuist geleerde zaken.

Dus ik heb lang niet alles gedaan. Gaf niet. Ik vond het ook heel leuk en leerzaam om de foto's van de anderen te bekijken.
Het was een mooie middag. Gratis ook nog eens trouwens. Klikkie... dank!

Late wandeling

Gisteravond ging ik nog even wandelen.
Ik had het de hele dag druk gehad,  met van alles en nog wat, in huis. Stond om zes uur al soep te maken. Als ik af en toe eens naar buiten keek, was het aan het regenen,  de hele dag.
In wandelen had ik echt geen zin en al helemaal niet in 10.000 stappen.
Maar ja, ik vind wel dat het moet en ik voel ook dat het goed voor me is.
Om vijf uur bleek het droog te zijn, dus ik gaf mezelf een flinke schop. Ik ging alsnog.
Mijn man was zo lief om gezellig mee te gaan.
We werden beloond, groots  beloond mag ik wel zeggen.
Het was echt schitterend.
Zomaar, op drie minuten lopen van ons huis. Als ik niet gegaan was, had ik dit dus niet gezien.
Tien minuten later was het echt helemaal donker. Alleen heel ver weg zag je nog een klein beetje gekleurde lucht. Dat ging heel snel.
Daarna was het gewoon een wandeling in het donker, niks aan. Voortaan toch maar weer 's morgens wandelen en 's avonds een klein stukje om de zonsondergang te zien!

Monday Mural

It was an autumn-day. A grey one. Amsterdam is always beautifiul, also on grey autumn-days.
But this ,

Amsterdam, The Netherlands, Nieuwe Keizersgracht

this electricitybox, (I don't know if it's the correct word), this made me smile. Such an eruption of color:

I know, it's not great art, I don't think it will be in a museum in a few years. No, I don't think so.
But still it's art: it made me smile!

Linking to colourful world

Gräns

Gräns, de tweede film die ik zag tijdens de Hoornse filmdagen.
Gräns, dat betekent grens (vertelde de inleider van dienst vooraf)
Ik vond het een zeer merkwaardige film.
Ik gaf een scheurtje in drie en dat betekent een zes als het in rapportcijfers zou zijn.
Maar ik heb er een beetje spijt van, van die zes.
Want de film was dan wel heel vreemd, maar ik ben wel vanaf de eerste minuut geboeid geweest.
Het is nu een week geleden en zij, de hoofdrolspeelster die je daar ziet, zit nog steeds in mijn hoofd. Dus een acht was misschien toch beter geweest. Ik heb gewoon nog nooit zo'n film gezien.
Het verhaal:
Tina werkt als grenswacht, douane. Daar is ze heel goed in, want ze kan gevoelens ruiken. Zoals schuld en angst. Ze staat daar gewoon en je ziet dan haar neus een heel klein beetje bewegen, haar bovenlip. En dan pikt ze er feilloos smokkelaars uit. Een jongen met teveel drank bij zich.  En iemand die kinderporno op z'n telefoon heeft. Ze wordt in haar werk zeer gewaardeerd. Ze woont in een huisje in een bos, met iemand waar ze niet van houdt en ze zorgt min of meer voor haar oude vader. Op een dag komt er een man langs bij de douane,  met net zo'n afwijkend uiterlijk als Tina zelf heeft.  Vore heet hij. Ze komen in contact en Tina ontdekt een heleboel over zichzelf. Hoe ze was en hoe ze is geworden. Ze ervaart ook voor het eerst dat er iemand is net zoals zij.
De film lijkt eerst gewoon, een film over een bijzondere vrouw.
Maar dan verandert toch de hele sfeer en ik weet niet of het nou horror is of fantasy of... Misschien is er wel geen hokje voor deze film.

Eero Milonoff, Ali Abassi, Eva Melander.

De hoofdrolspelers, hier met de regisseur in hun midden, zijn werkelijk onherkenbaar. Dat is echt ontzettend knap gedaan. Als ik bedenk dat die film natuurlijk niet in een keer is opgenomen... Wat een werk moet dat geweest zijn.
Het Hoornse publiek was trouwens niet enthousiast. De film eindigde op de zeventiende plaats, van de twintig. Maar ja, dat zegt dus niet alles. Mijn waardering kwam ook pas later. Dus ik laat toch de trailer zien. Wat ik eerst niet van plan was. Ook omdat je wel eens iets anders moet zien

De boom is weg

Voor ons huis  is een plantsoen, beheerd door de gemeente.
Nou ja beheerd... het is een grote gribus, een totaal mislukt veldje.
Er in staat een zootje ongeregeld. En er staan een paar bomen in. Dat zijn bomen die er vanaf het begin staan. Zo zijn ze geplant.
Toen wij hier bijna veertig jaar geleden kwamen wonen, zag het er best goed uit. Geloof ik, want ik herinner het me eigenlijk niet zo heel goed.
Enfin,  er was in ons plantsoentje een boom die er totaal niet in paste. Nergens in de omgeving is zo'n boom. Hij is niet aangeplant, hij is daar gewoon gekomen.
Op zich is dat wel leuk, ware het niet dat de boom veel overlast veroorzaakte door de eeuwige naalden.
Die door je hele huis lagen als je niet oppaste. Maar ook door het licht dat hij wegnam.
We hebben daar regelmatig over geklaagd.  Ik heb er al eens eerder iets over geschreven: hier
Dan kwam er iemand kijken en dan zeiden wij dat het geen gezicht was.
De gemeenteman: IK vind het mooi.
Dat wij handtekeningen hadden,  van alle omwoners tegen de boom, mensen die het ook allemaal niet mooi vonden en/of er last van hadden, dat maakte niet uit.
'IK vind het mooi', daar bleef het bij.
Of ik zei dat de boom heel veel licht wegnam. Dan was het antwoord: 'Tja, dan moet u maar een groter raam nemen'.
Maar nu is er iets veranderd. Er was een bijeenkomst, georganiseerd door de gemeente waarop je allerlei zaken die met de wijk te maken hebben, kon bespreken. En voor het eerst werd er geluisterd. Dat was net voor de zomer. En er kwam een herhaalbijeenkomst.
Beide keren hebben wij uitsluitend over de boom gesproken en nu werd er voor het eerst in al die jaren geluisterd.
Ze zouden nog eens komen kijken, dat in ieder geval.
Dat is gebeurd en hoera... de boom mocht weg.
Hij nam teveel licht weg voor de andere bomen, de bomen die er wel horen, dat was hun argument. Prima, maakte ons niet uit.
De boom kreeg twee stippen en zou in de herfst verwijderd worden.
Het lijkt wel een gezichtje hè. Geen blij gezichtje, maar onze gezichten en die  van de buren uit ons rijtje, die waren wel erg blij, toen er deze week werd begonnen.

Ik was nogal naïef en dacht dat de boom gekapt zou worden. Maar dat ging anders. Deze man klom erin en haalde vanaf onderen steeds takken weg.

Tot hij helemaal boven was aangekomen. en er geen takken meer aan zaten.

 Daarna werd het bovenste deel van de boom er af gezaagd. Er staat nu nog een flink, kaal stuk stam, maar dat zal ook nog wel weggehaald worden,  neem ik aan.
We konden aan de jaarringen zien dat de boom ongeveer twintig jaar oud zou zijn.
We zijn echt hartstikke blij, het is al zo veel lichter in huis.
Onze missie is nog niet klaar hoor. Er zijn momenteel veel initiatieven, overal in het land, om, als bewoners,  zelf het plantsoen in te vullen en bij te houden. Dat zouden wij ook wel willen.
Er zitten nu in ieder geval mensen die luisteren en die (in het wijkcentrum) ook heel bereikbaar en aanspreekbaar zijn.