Heimweeland

 

Je had West-Duitsland en je had Oost-Duitsland,  de DDR. En in die DDR lag,  als een soort eiland,  Berlijn, verdeeld in West en Oost en gescheiden door een muur met zeer strenge bewaking

Als ik het zo opschrijf, kan ik het me bijna niet meer voorstellen. Maar de muur viel in 1989 en dat is helemaal nog niet zo lang geleden. 

Ik was nog nooit in Duitsland geweest, toen we met de klas in het laatste jaar van de Pedagogische Academie naar Berlijn gingen. 

Ik was diep onder de indruk, diep. Van alles, de sfeer, de stemming. De controles in de bus, hoe ze de paspoorten van sommige langharigen controleerden en de tijdschriften die we mee hadden,  dat ze met een spiegel op wielen onder onze bus gingen kijken, dat we gewaarschuwd werden geen rare grappen te maken aan de grens. 

Dat was de eerste keer Berlijn. 

Ik ben trouwens nog wel vijf keer terug geweest in Berlijn. Een heerlijke, bereikbare en vooral interessante stad.

En waarom nu dit verhaal? Omdat ik dit boek las en er allerlei herinneringen opdoemden, hoewel het boek niet over Berlijn gaat. Maar ja, dat was nou eenmaal mijn enige ervaring met het verdeelde Duitsland. En daar gaat het boek wel over, o.a.

Voor ik iets vertel over het boek, moet je eigenlijk eerst wat weten over Lost Places. Ik had er nog nooit van gehoord hoor, maar het zijn verdwenen plaatsen waar je nog sporen uit het verleden kunt vinden. Mensen zoeken die plaatsen, zelf of via geocaching. Er zijn hele groepen die dat doen en het is dus niet hetzelfde als oud, vervallen en verlaten.

Het verhaal: 

Milla is op zoek naar Lost Places. En ze vindt er een. In het Thüringer Wald vindt ze een luik. Ze heeft materiaal bij zich om het luik te kunnen openen en dan vindt ze een oud schriftje van een meisje en een potje jam. 

Nu wil ze natuurlijk meer weten en ze spoort de familie van dat meisje op. Familie die hier vroeger, op deze plek, een hotel bezat. Waldeshöh, een prachtig en goed bezocht hotel, mooi onderhouden en al heel lang familiebezit. Het staat er niet meer.

We leren de mensen kennen die er vroeger woonden tot en met  hun kinderen en kleinkinderen die de laatste bewoners waren en er uiteindelijk gedwongen weg moesten. Want waar het hotel stond, dat was Sperrgebiet, niemandsland. De grond werd onteigend en de bewoners verplaatst. 

En ondertussen lees je over hoe het leven daar toen was. 

Na de Wende, willen de bewoners de grond  terug, maar dat lukt niet. Tot Milla betrokken raakt bij hun levens zich er mee gaat bemoeien. 

Het is fijn om boektips te krijgen van andere bloggers. Ik vond dit een boeiend verhaal en bedank Marthy, want bij haar las ik over dit boek. 

Van de dames Mager, tante Saar en Anna

Van geveltuintjes in Amsterdam,  naar bruggen. 

Deze blijft natuurlijk altijd prachtig. Een soort boegbeeld ook wel denk ik:

De Magere brug, ik kan me niet voorstellen dat je daar zo maar aan voorbij zou lopen. 

Vroeger is mij verteld dat de brug genoemd was naar de dames Mager, die de brug hadden gefinancierd. Ik weet nog niet zo heel lang, dat dat verhaal onzin is. De brug heet Mager omdat-ie van hout was. Veel goedkoper, magerder,  dan steen. 

Elders zagen we nog de Tante Saarbrug. Er zal vast wel een bordje bij staan met een uitleg over de naam, maar dat zag ik niet. Dus thuis even zoeken. 

Tante Saar was een Joodse vrouw, die heel lang een bloemenstal had op het Rembrandtsplein en bij tout Amsterdam  bekend en geliefd was. 

Enfin, er zijn nog meer bruggen in Amsterdam, heel veel meer en ik was net bezig, na ons Amsterdambezoek, om daar een en ander over uit te zoeken en er iets over te melden, toen ik een appje van onze dochter kreeg. Heel toevallig, we hadden het er helemaal niet over gehad. 

Een appje met een foto van een meisje. Een meisje op het Liefdesbruggetje... Onze Anna!

Nou ja, daar kan geen verhaal over bruggen, wat voor bruggen dan ook, tegenop natuurlijk. Dus lamaar.

Once more, Amsterdam

 

Today, as promised, part two of the Amsterdam mural. My husband took this panorama photo.

So much to see, so many details

That's all. spring , summer, winter and fall in Amsterdam.  

Linking as always to Sami's Colourful World

Een duur Roodkapje!

 

Nou, je kan vast wel raden dat het hier gaat  om de adreszijde van een Roodkapjekaart. 

Een kaart gericht aan een Jongenheer, die zich bevindt in een Pensionaat. Een kaart verstuurd in 1908. Verstuurd vanuit Sprundel, naar Bergen op Zoom. 

Ik heb het pensionaat natuurlijk even gegoogeld en vond er een onduidelijke foto van en een opmerking dat de schrijver Anton van Duinkerken er had gezeten en er niet van had genoten. 

Maar ja, het gaat om Roodkapje. Wat zeg ik, het gaat om Roodkapje(S), het is een hele serie. Zes kaarten. 

Ik kijk tegenwoordig nog al eens op Marktplaats en vond deze kaarten. Aangeboden voor een redelijke prijs. 

En ik dacht dat ze heel goed in mijn verzameling zouden passen. De prijs was 10 euro, voor samen. 'Niet duur', dacht ik nog en bood. 

Helaas kwam er de volgende dag een andere bieder, die 10 cent meer bood. Daar had ik helemaal geen zin in dus ik deed er een euro bij. 

Hij of zij ook. En zo door! Uiteindelijk gaf mijn mededinger op en mocht ik ze hebben voor 18 euro, exclusief verzendkosten. 

Dit is nooit de bedoeling geweest van mijn verzameling en het is raar hoe je door dat bieden meegesleept wordt. Op mijn bucketlist, staat al jaren: bieden op een veiling. Ik denk dat ik daar nu maar van af moet zien! 

 Toch: ik heb ze en ik ben er blij mee. Dat dan weer wel!

De vierde fontein

Op zoek naar de volgende fontein van het Friese fonteinenproject (elf steden, elf fonteinen, elf kunstenaars), gingen we naar IJlst.

Alweer zo'n mooi,  oud Fries stadje. 

We zagen de fontein onmiddellijk, niet te missen en zo vrolijk. 

Het ontwerp is van de Japanse kunstenaar Shinji Ohmaki en is getiteld Onsterfelijke Bloemen. 

Er moest bij ieder van de elf fonteinen een link zijn met de stad waar de fontein geplaatst ging worden. 

In dit geval wordt dat als volgt uitgelegd:

'Cultuur vormt zich net als natuur, laag op laag. Nieuwe generaties bouwen steeds weer voort op een grote onderlaag die niet verdwijnt. En zo,  laag op laag, is ook de stad IJlst ontstaan. De oude, deels verwilderde stinsenplanten zijn tekens van die onzichtbare onderlaag. En van de rol van de mens. Een eeuwige verbintenis tussen mens, cultuur en natuur'. 

En dan ook nog een verband tussen de Friese stinsenplanten met de Japanse bloemschikkunst Ikebana.

Nou, goed bedacht toch? En de fontein vond ik ook prachtig:

Om deze fontein in werking te zien, zullen we dus nog een keer terug moeten. Geen straf hoor, want ik vond IJlst ook echt een prachtig stadje. Daarover een andere keer meer. 

Britta Maria: De Optocht

Vorig jaar, in februari, net voor niks meer kon, waren we naar een voorstelling van Britta Maria in het Huis Verloren. 

Van Britta Maria en haar man Maurits Fondse. Ik weet niet meer of ik er toen iets over heb geschreven. Ik weet wel dat ik erg genoten heb van die voorstelling

Britta Maria komt ook uit Hoorn. Nu ik er over nadenk zijn er toch een paar flinke talenten opgestaan in deze stad. Tim Knol bijvoorbeeld. 

Enfin,  nu liet Frits Spits, in de Taalstaat, een paar weken achter elkaar, een lied van deze zangeres  horen. 

Dat deed hij natuurlijk niet voor niets. Het is echt prachtig vind ik. 

De tekst is van Ivo de Wijs. Gezongen door Britta Maria. Ga even zitten en luister goed, dan zie je vast je eigen optocht van het leven langskomen: 

De optocht

En voor meer info: klik

Wie we daar hebben

 

Nou, dat waren wij. Ik vertelde al eerder dat we eindelijk weer eens in Amsterdam waren. 

We kwamen er altijd vaak en graag en ik had eigenlijk niet gedacht dat ik een stad,  die niet eens mijn stad is, zo zou kunnen missen. 

Het is wel de stad van mijn man en van mijn moeder. Twee van onze kinderen wonen er en drie kleinkinderen. Het is gewoon... er is altijd wat te doen en te zien. 

En dat hoeft helemaal niet iets groots of meeslepends of belangrijks te zijn. Ook, maar niet alleen!

We parkeerden de auto hiernaast. En dan voel ik me meteen op m'n gemak. Het barst overal al weer van de potten en planten, van kleine tuintjes zou je kunnen zeggen. En dat blijft leuk. Daar fleurt een mens van op

En over tuintjes gesproken... dit vond ik ook wel heel erg leuk:

Je ziet hier een lijst met alle bloeisels die in het piepkleine tuintje hiernaast groeien. Nu nog niet, maar straks. 

Het is niet goed te lezen, dat ligt niet aan het bord, dat ligt aan mijn foto. 

Maar er worden twintig soorten genoemd. Met de mooiste namen : Varkensgras, Hondsdraf, Zilversalie, Boslathyrus...  

'Staat allemaal hier in de border', staat er bij. 

Wat een heerlijk weekend

 

Wat een heerlijk weekend hadden wij. 

Ja meestal zijn onze weekends tegenwoordig precies hetzelfde als de doordeweekse dagen, Niks mis mee trouwens, maar wat variatie is leuk. 

Om te beginnen gingen we zaterdag naar onze kleinzoons. We hadden ze echt al verschrikkelijk lang niet in het echt gezien. Zo lang dat de verjaardagcadeaus voor Arthur en voor Bart nog hier waren. 

Nu niet meer. 

Er is daar vlakbij een duinspeeltuin en daar gingen we heen. Agnes en Bart hadden allerlei lekkere dingetjes mee en warme chocomel en we konden daar heerlijk zitten in het zonnetje.  Genieten van de (klein) kinderen. En toen de zon verdween en we echt koud waren geworden, verdwenen wij ook weer. 

De volgende dag gingen we iets doen wat ik al lang heel graag wilde: wandelen in het stille Amsterdam. We waren er om negen uur en hebben zo'n beetje twee uur gewandeld. Zonder plan, zonder doel, gewoon alleen maar daar zijn. En kijken. 

Toen we bijna weer bij de auto waren, kwam er een appje van onze dochter. Die was bolussen aan het bakken en  wilde er,  met de kleindochters,  een paar bij ons komen brengen. 

En dat gebeurde. 

Dus we aten een werkelijk voortreffelijke bolus, die er uit zag als een bolus en ook nog eens zo smaakte. 

(Ik heb het zelf wel eens geprobeerd, maar mijn bolussen zagen er niet uit als bolussen en smaakten ook niet zo. Zoals de bolussen van de bakker hier in Hoorn gerust lekker zijn, maar niet zoals het hoort)

Er zijn hier bij ons een aantal kleine speeltuintjes dus de kinderen amuseerden zich ook. Kijk maar naar Jet.

Sacajawea

 

Nog even over het boek Sacajawea. 

Kijk, op deze Amerikaanse  munt staat ze en ook op een postzegel. 

Sacajawea is de hoofdpersoon uit de gelijknamige  historische roman. 

Román, maar wel  gebaseerd op feiten. Niet veel feiten trouwens. Dus het blijft deels fictie. 

Sacajawea...zelfs haar geboortejaar is niet bekend, maar dat zal zo rond 1788 geweest zijn. Haar naam wordt op verschillende manieren gespeld en betekent Vogelvrouw'

Ze werd geboren bij de Shoshone Indianen, een vreedzame stam. 

Ze heeft een idyllische jeugd daar. Tot ze, als ze een jaar of twaalf is, ontvoerd wordt door een vijandige stam. 

Ze leert omgaan met verlies en verdriet, past zich aan, maar moeilijk is het wel. Vooral ook doordat ze als volwassen vrouw behandeld wordt. En het leven moet leven van een volwassene, maar ze is nog zo jong.

Een paar jaar later wordt ze verkocht aan de Frans-Canadese bonthandelaar Charbonneau en wordt een van zijn vrouwen. 

En dan komen Lewis and Clark op haar pad,  of eigenlijk op het pad van Charbonneau. 

Lewis en Clark zijn door president Jefferson gevraagd een nieuw verkregen gebied te verkennen en in kaart te brengen. Charbonneau gaat mee met de expeditie als vertaler en Sacajawea gaat ook mee. 

Zij blijkt van groot nut te zijn omdat ze de taal spreekt, kan tolken, kennis heeft van kruiden en eetbare planten, kleding, gewoontes van de Indianen. 

Onderweg krijgt ze haar eerste kind, een jongen: Pump. Dit deel van het verhaal is natuurlijk gedocumenteerd door Lewis and Clark. 

De expeditie duurt van 1804-1806, bijna het hele continent zijn ze dan overgetrokken en ze bereikten de Stille Oceaan.  Een reis vol avonturen en ontberingen natuurlijk en de hele periode is Sacajaweja erbij.  

Na afloop wonen zij en haar man nog drie jaar bij de Hidatsu en dan wordt het moeilijk. 

Want hoe lang ze geleefd heeft, is niet duidelijk. Is ze gestorven aan difterie, rond haar vijfentwintigste? Of was dat een andere vrouw van Charbonneau en heeft Sacajawea nog heel lang geleefd bij de Shoshone in het Windriver Reservaat?

We zullen het waarschijnlijk nooit weten. 

In heb boek wordt uitgegaan van het laatste, dat ze dus erg oud is geworden. 

Haar hele leven wordt beschreven en ik kan er maar een ding van zeggen: ik denk dat het zo gegaan zou kunnen zijn.

Het is echt een boeiend boek, dat je heel veel vertelt over het leven daar en in die tijd. Het leven van een zeer bijzondere vrouw, die tijdens haar leven al een legende was. Aanrader!

(En Mieke nogmaals dank. Nog even wachten tot we gevaccineerd zijn en ik breng het boek terug!)

Amsterdam

For the first time in more than a year, we went for a walk in Amsterdam. 

Sunday morning, nine o'clock. It was very, very quiet. 

We parked in the middle of the town (normally, that's impossible) and set off without purpose. 

We enjoyed it so much. Oh.. how I missed this town. 

And then , unexpectedly, we stumbled upon this beautiful mural. Really beautiful. 

We went into a small alley, it turned out to be a square, the courtyard of a hotel. And there it was: 

This is Amsterdam. No doubt.  So well done. 

See Queen Beatrix, in her pink coat?

And this is just a part of the painting. 

I think it's also spring, summer and winter. 

Next week I'll show you the other part. 

Linking to Sami and her Colourful World. 

Inheemse Amerikaanse

 

Vooral Verkiezings- en Coronageweld in het nieuws de laatste tijd. Met af en toe een ander bericht. 

Zoals kort geleden het bericht dat in de VS,  de inheemse Deb Haaland,  minister van Binnenlandse zaken is geworden. 

(Joe Biden houdt trouwens woord, wat betreft de samenstelling van zijn regering,  maar dit terzijde). 

Dit bericht is bijzonder, Haaland is de eerste inheemse, vrouwelijke minister. Ze was een paar jaar geleden ook al een van de twee eerste inheemse vrouwen in het congres. Het was maar een klein berichtje, er werd hier niet veel aandacht aan besteed. Maar ik vond het bijzonder en bijzonder goed.

 

Dat het mij opviel,  kwam dan weer omdat ik al een tijdje loop te herkauwen over een boek dat Mieke mij stuurde. Een boek over een andere Native American, namelijk Sacajawea. Een vrouw, geboren in 1788 als lid van de Shoshone, een Indianenstam. Een vrouw met een heel bijzonder leven en tegenwoordig een symbool voor vrouwenemancipatie. 

Het is een boek dat Mieke in een kringloop had gevonden. Ze had het zelf al lang in haar bezit, het was namelijk het lievelingsboek van haar moeder. Mieke had er een blog over geschreven. Die blog kun je hier lezen: klik

Enfin, ik was erg geïnteresseerd, omdat deze Sacajawea ook voorkomt in een van míjn lievelingsboeken: De Kinderkaravaan. 

Niet met haar naam Sacajawea, maar met de betekenis van die naam: Vogelvrouw. 

Dat wist Mieke en daarom stuurde ze mij haar vondst. Zo'n beetje tijdens de eerste lockdown.  Superleuk en lief natuurlijk.

Ik begon enthousiast. Het boek boeide me meteen, maar ik kon me toen nog helemaal niet kon concentreren. 

Bovendien... het is een ontzettend dik boek, kleine letters en achthondervijfennegentig bladzijden. 

Geen boek om in bed te lezen, te zwaar. En aan tafel lezen, of op de bank, daar ben ik helemaal niet goed in. 

Ik las  sowieso nauwelijks in die eerste Coronatijd. En toen ik weer wel ging lezen, waren er ook weer veel andere boeken. Dus ik las iedere keer een stukje van het verhaal. 

Ik vond het zeer boeiend, maar ik heb er dus echt wel een half jaar over gedaan. Het was ook lastig vond ik,  vanwege de vele Indiaanse namen van de mensen. Zoals Vangt er Twee, Geurige Kruiden, Pratende Gans, Gedroogd Vlees enz. 

De schrijfster van dit boek heeft zich grondig verdiept in de geschiedenis van deze Sacajawea en haar stam.  In totaal heeft ze er tien jaar aan gewerkt, las ik. Dus dan is het helemaal niet zo gek dat ik er zo lang over deed. Een andere keer zal ik er nog wat meer over het boek  en de geschiedenis van Sacajawea vertellen. 

Eindjes

 Een paar blogjes hier, eindigden nog al open en ik  hou ervan om de dingen af te ronden. Dus dat ga ik doen.  

Om te beginnen het moordspel: De droommoord. 

Het spel waaraan mijn man en ik meededen,  in de jury zaten en na een heleboel getuigenverklaringen en ondervragingen, kortom op grond van de bewijslast, moesten beslissen. Beslissen of Katja Schutters schuldig was aan moord met voorbedachten rade,  op haar man.

We hebben het heel serieus gedaan en kwamen tot dezelfde conclusie, namelijk dat Schutters niet schuldig was. 

Of eigenlijk dachten we dat ze wel schuldig was, maar omdat er in onze ogen onvoldoende bewijs was, moesten we haar vrijspreken. Omdat bijna vierduizend medejuryleden (van de 6000) dat ook deden, werd Katja Schutters vrijgeproken. 

Daarna kregen we in een filmpje te zien wat er echt gebeurd was.. Nou, ze had het wel degelijk gedaan hoor. Geen twijfel mogelijk. 

Het is toch iets raars hoor, juryrechtspraak. Maar het spel was superleuk en als er weer zoiets komt, gaan we zeker nog een keer mee doen. 

Dan was er al een hele tijd geleden een blogje over een meeuw en een strandloper. Die meeuw was geringd en ik was benieuwd waar die vandaan was gekomen. 

Ik vond een adres van iemand die er misschien meer van zou weten. En inderdaad, hij kon me vertellen dat het een Duitser was, die meeuw. Voor nadere gegevens moest ik me tot iemand in Duitsland wenden. Wat ik deed in mijn allerbeste Duits. Maar een reactie heb ik nooit gekregen. 

En tenslotte is daar het boek van Mieke. Daar moet ik het ook nog over hebben. Maar dat doe ik een andere keer.

Verrassingstas nummer twee.

 

Zeg eens, spreekt dit boek, de kaft bedoel ik, je aan? Mij absoluut niet. 

Ik vroeg weer een verrassingstas aan bij de bieb. En dit boek zat er in. Ik had meteen mijn twijfels en helemaal toen ik las dat het een tweede deel is en dat men beter eerst deel een zou kunnen lezen. Maar ik probeerde toch een stukje. En vond het net als de kaft: verschrikkelijk, in een woord. 

Er zat ook een boek in de tas dat ik ter plekke al weer in de bus deed, omdat ik het al gelezen had. Dat konden ze niet weten hoor, want dat was nou net het enige boek dat ik de afgelopen twee jaar zelf aanschafte, met een boekenbon. Ze hadden dus een prima keuze gemaakt. 

Het derde boek was het soort boek dat ik normaal gesproken graag zou lezen, van Elle van Rijn over Betty Oudkerk die samen met andere kinderverzorgsters van de Joodse Crèche ruim zeshonderd kinderen redde. Dit boek kreeg een lading kritiek waar je u tegen zegt. Vooral vanwege de vele fouten. Ik zou er dus niet voor gekozen hebben, maar nu het eenmaal hier is, lees ik het toch. 

De eerste keer was de verrassingstas echt een heel grote verrassing. Alle drie de boeken achter elkaar uitgelezen. De tweede keer was het dus ietsje minder, maar toch twee boeken van de drie goed gegokt. Ik vind het knap. Enfin nu ga ik weer lekker zelf weer een beetje speuren en een lange lijst met leestips wegwerken en reserveren. 

Volgens mij is er niets gezegd over het openen van de bibliotheken. En ik ben nog steeds superblij dat het zo kan en dat mijn bibliotheek het zo goed organiseert.

Duinen

Je waant je hier toch bijna in een woestijnlandschap hè. Maar het zijn 'gewoon' de duinen in Egmond. 

Ondanks het niet zo bijzonder aantrekkelijke weer, besloten we maandag naar het strand te gaan. Want het strand,  dat is wél aantrekkelijk. Altijd. 

Het waaide hard en we liepen maar eerst tegenwind, richting Bergen. Zodat we op de terugweg wind mee zouden hebben. 

Er waren heel weinig mensen, te tellen op de vingers van twee handen. En verder een  eenzame kite-surfer en wij.

Op een gegeven moment wilden we even in de duinen kijken. Doen we nooit en zeker niet daar,  want meestal lopen we de andere kant op. 

Maar we gaan het vaker doen. Het was er prachtig. Hoge duinen. 

Om te laten zien hoe hoog en groot ben ik er even bij gaan liggen. Middenin dat woestijnlandschap:

We zagen al vrij snel bordjes met 'duinkaart verplicht'. Die hadden we niet, die kaart, maar dat kun je tegenwoordig ter plekke met je telefoon regelen. Voelde toch een stuk prettiger, dat we daar niet illegaal waren.  En dan ineens een geheel ander landschap. 

Wat een prachtig gebied. Hartstikke gevarieerd ook.  

Heerlijk gelopen daar. En binnendoor terug. 

Ook leuk, daar bleken  heel wat volkstuintjes te zijn. 'Landjes' hoorde ik de twee enige tegenliggers zeggen.  Veel van die landjes stonden  onder water, niet een beetje water,  maar  veel . 'Ze kunnen hier wel rijst gaan verbouwen' zei mijn man. 

Tenslotte kregen we de vuurtoren van Egmond weer in zicht. Dat is deze:

Het is de J.C.J. van Speijk. Een rijksmonument en in gebruik sinds 1834

Toen we thuis waren hebben we meteen een jaarkaart voor de duinen gekocht, want dat we teruggaan naar de duinen, dat is zeker! 

Ik gaf mijn stem weg.

Nou, zo erg was het niet hoor, met mij.

Maar ik zat wel vol twijfels, want: 

- Ik ga liever niet een stembureau in. 

- Stem verloren laten gaan dan maar? Dat druist tegen alles in. 

Mijn man mocht stemmen per post. Ik niet. Onbegrijpelijk. Ik vind dat dingen nodeloos ingewikkeld worden gemaakt. En het is nog misgegaan ook in een aantal gemeentes. Heel raar. 

Maar goed, je kan natuurlijk ook iemand machtigen. Dan moest er een kiezerspas aangevraagd worden. Dat gebeurde. 

Ik werd nog wel  gebeld door iemand van de gemeente met de vraag of ik me ervan bewust was dat zo'n kiezerspas verloren kan gaan met de post en dat ik in dat geval geen nieuwe zou krijgen. En dat het dus slimmer was om het ding te komen halen op het gemeentehuis. Ja, duh,  dan zou ik net zo goed zelf kunnen gaan stemmen. 

Enfin, de pas arriveerde gewoon op tijd en ik vroeg onze dochter of zij voor mij zou willen stemmen. 

'Ja hoor', grapte  ze, 'Baudet zeker?'

Ik kan er gelukkig op rekenen dat ze dat niet doet. We stemmen op dezelfde partij, waarbij onze stemmen zullen gaan naar de lijsttrekster én de volgende vrouw. 

Geluk

 

'De Zeeuwse taele is de  mooiste van oalemaele'. 

Dat wordt wel eens gezegd. Vooral in Zeeland, hahaha. 

Onzin natuurlijk, want DE Zeeuwse taal, bestaat niet. Er zijn vele dialecten in Zeeland en zelfs binnen een bepaalde streek zijn er ( soms grote) verschillen. 

Mar mijn hart maakt toch telkens een sprongetje als ik Zeeuws hoor. 

Zeeuws-Vlaams herken ik het allerbest en als ik er ben en ik hoor het van iemand anders, weet ik zelf ook weer precies hoe dat moet. 

Dit hiernaast is een blad van mijn verjaardagskalender. Met een tekst die zo waar is als een tekst maar waar kan zijn:

Geluk is een boeket maken van bloemen waar je bij kan.

Deze week leerde ik via een blog trouwens ineens een Zeeuws woord dat ik niet kende. Dat was jikkemiene en dat betekent bolus. Wij noemden een bolus  gewoon bolus, of drol. En ik kénde wel een Jikkemiene, dat was een meisje dat zo heette. 

Verder denk ik nu aan een paar woorden die ik leerde toen ik in Terneuzen woonde. Woorden die ik aanvankelijk onbegrijpelijk vond. Ik bedoel als je 'diek' hoort, in een context, dan kan je nog wel snappen dat het dijk is. Maar deze woorden? Zouden jullie het weten? 

Bresjes,   pimpampoentje,   astrant,    tiengel,   een stuitje,    katievig

Fear or Horror

Well, this one does not make me smile, it does not make me very happy. Do we see fear, or horror?

But: I think it is cleverly made. A real artist was at work. Have a closer look:

And there was another one. Same artist I presume. 

All seen in january 2021. Amsterdam, NDSM-site

Linking to Sami's Colourful World. Thank you, Sami

Gezichtjes

 Grapje van Marlou. Geinig en erg gezond. 

Het volgende gezichtje kwam van Inge. Het is de verpakking van een fietshelm. Nou, duidelijk:

Mevrouw W. maakte een prachtige wandeling, bij Fort Everdingen  en zag dit:

En een andere wandelaarster, namelijk Ingrid-Katrien, liep het Pieterpad en zag langs de Maas, vlak  bij Venlo een oude wegwijzer:  

En de laatste werd me ge-appt door Els.  Het is de tafel in het huis van haar zoon en schoondochter. 

Alle inzenders: dankjulliewel! En... Blijf speuren, mensen!