Strandwandeling

 Op eerste Kerstdag  maakten we om te beginnen een strandwandeling. Egmond richting Bergen.

Het was nevelig, nattig, grijs, maar niet kleddernat en niet koud. 

Er was een ster op het strand en iemand wenste ons schriftelijk een fijne kerst. 

En... er lag een lijst. Die lijst vroeg gewoon om een foto. 

We probeerden een selfie. Dat lukte niet. 

We waren al zover gelopen dat er nog maar weinig mensen waren. Maar een is genoeg en die ene zag ons modderen en vroeg uit zichzelf of hij misschien even een foto moest maken. Dat wilden we graag natuurlijk. Met dit resultaat:

We hebben de lijst rechtop in het zand gezet. En toen we na een hele tijd terug liepen stond die lijst nog net zo als wij hem hadden neergezet. 

Pia in Egmond

 

Wij hebben hier eigenlijk geen last gehad van Pia, ik hoefde de deur niet uit en het leek mij niet meer dan een  behoorlijk harde wind.

Maar dat was in Egmond toch anders bleek. Flinke afslag van de duinen.

De strandtenten waren voorbereid, overal waren een soort wallen opgeworpen. 

We gingen ook nog even de duinen in. Maar omdat we dat bijna nooit doen en zeker niet op die plek, wist ik niet of dit meertje er altijd is. Of dat het ontstaan is door de storm en een doorbraak. Dat laatste bleek het geval.

Ik vroeg het aan iemand die daar liep  en die er uitzag als een autochtoon. En hij wist te vertellen dat dit echt kort geleden is ontstaan. 

Best mooi!

On the Beach

 

Over onze strandwandeling op eerste Kerstdag (in Egmond), valt nog wel wat te vertellen. Want behalve de zee, die nooit maar dan ook nooit verveelt, is er natuurlijk nog meer te zien. 

Wat te denken van deze mensen bijvoorbeeld. Niet eerder zag ik iemand op een eenwieler aan de vloedlijn. 

Een man die een koud bad neemt wel natuurlijk. En het was ook niet heel koud, maar toch... hij ging echt zwemmen. Niet zo maar even erin en eruit. 

Tamelijk heldhaftig. 

Maar de echte held, die zie je hier. Hij sleepte een krat mee en wat hij aan rommel vond deed hij er in. En trok verder. 

'Ja, ik moet toch die kant op', zei hij toen ik een praatje met hem maakte. 'Ik moet toch die kant op en dan kan ik het net zo goed meenemen. Toch?'

Hij wilde niet met zijn gezicht op de foto, maar een foto van zijn krat mocht wel. 

Vervolgens dacht ik de hele tijd: Brixham, Brixham, waar ken ik die naam toch van? Thuisgekomen maar eens even gegoogeld en ja hoor.  Brixham is de plaats waar Willem III van Oranje landde met zijn leger. In 1688.  Hij werd koning van Engeland. 

Nou, dit krat maakte de reis naar Nederland in omgekeerde richting.

Er was trouwens best veel aangespoeld. Ook heel wat kratten en sommige mensen deden opgeraapte en aangespoelde troep in die kratten en trokken die naar de duinrand. Waarschijnlijk zal het dan weggehaald worden.

Heerlijk

Ha, we waren,  zoals je ziet,  bepaald niet de enigen die hadden besloten lekker even naar het strand te gaan. Het was hartstikke koud en er stond een pittig windje. 

Maar dat gaf allemaal niet want het was heerlijk en zo lang geleden dat we in Egmond waren.  

Ik was superblij dat ik weer een stukje over het strand kon lopen. Dat ik er kon kómen.

Niks veranderd daar gelukkig. De J.C. van Speijk is nog steeds de J.C. van Speijk

Ik kon nog net niet bukken om een schelp met een gaatje op te rapen, voor aan mijn schelpenketting. Maar ik zág er wel een en mijn man raapte hem voor me op. 

Wat een mooie ochtend! 

Een strand, een bootje, een aalscholver en een kwal

 Het was 1 juli, maar het zag er niet erg zomers uit, daar op het Egmondse strand. Druk was het ook niet:

Maar de temperatuur was prima en terwijl we daar liepen constateerden we tevreden dat het eigenlijk wel erg fijn was,  zo.

Er is altijd wel wat te zien. Wat te denken van deze dobberaar? Ik dacht echt te zien dat hij het net zo naar z'n zin had als wij:

Ik zie dezelfde tevredenheid:

Even onder water en dan weer verder drijven in de golven. Een klein koppie, maar toen hij opvloog echt groot hoor. 

Trouwens:  over klein gesproken:

Zie je heel in de verte dat visserscheepje? Je moet heel goed kijken. 

Wat is een fototoestel waarmee je de zaak dichterbij kunt halen dan toch handig en wat een techniek ook:

Voor alle duidelijkheid, de tweede foto maakte ik vanaf precies dezelfde plek, tegen de duinrand aan. 

En tenslotte een kwal. Het hele strand lag bezaaid met kwallen. Echt honderden. En knalblauw:

Dat was het. En meer was ook niet nodig. Een strand, een bootje, een aalscholver en een kwal...

Naar het strand

De weersvoorspelling was afgelopen dinsdag best goed. Paar kleine buitjes, maar hee, dat kunnen we aan en er zou weinig wind zijn.
Mooie dag om nog een keer naar Egmond te gaan, naar het strand.
We hadden een prettige fietstocht, het was inderdaad heerlijk weer. En op het strand was het ook fijn.

Helemaal niet druk, we hebben ons zelfs op een terras gewaagd voor een stuk walnotentaart.
Dat was echt ontzettend lang geleden. Ik vergat bijna wat er aan de hand was.
Tot de mevrouw van de strandtent informeerde of alles goed met ons was. Vond ik superaardig, maar niet gek,  want we zijn daar heel vaak geweest.
Tja en toen kwam ze natuurlijk met zo'n in te vullen Coronabriefje op de proppen en begreep ik pas dat ze niet zozeer naar ons persoonlijke welzijn had geïnformeerd, maar een vraag stelde die ze moest stellen.

 We hebben heerlijke gewandeld over het strand. Het is daar altijd fijn en ik zei al het was heel rustig. En dat bootje met dat blauwe zeil. Hoe mooi is dat

We zagen de regen hangen en toen die begon te vallen op de terugweg, dachten we dat het vallen mee zou vallen. Helaas... ik heb ervaren hoe een 22 km lange fietstocht  in de stromende regen voelt. Niet fijn. Ik had een lange regenjas aan, een goeie hoor. Maar de wind kwam mee met de regen en dus waaide die jas op.  Ik moet ook gewoon een regenbroek hebben.

Op de fiets

Zondag, 13 oktober 2019, zou een absolute topdag worden, wat het weer betreft.
'Bijna zomer in de herfst', dat was ons beloofd en pas aan het eind van de middag regen.
Wij kregen zo'n ontzettende zin om naar Egmond te gaan, naar het strand.
We stonden eigenlijk al klaar om de bus te nemen, maar dat is nog een hele onderneming hoor, met twee keer overstappen en maar afwachten of het allemaal een beetje aansluit. Of met de trein, maar dan toch ook weer met de bus.
Ineens besloten we om te gaan fietsen. Dat deden we eerder en bovendien, het waaide bijna niet en aan het eind van de middag zouden we heus wel weer thuis zijn

Het was een mooie rustige tocht en alleen op het laatst, toen we al in Egmond waren,  vingen we een flinke bui. Het dreigde wél steeds, dus die absolute topdag werd het niet.

Maar op het strand was het heerlijk. Daar maakt het ook eigenlijk nooit uit wat voor weer het is. Er is altijd wel wat te zien. Deze keer lag het strand bezaaid met schelpen. Echt heel veel meer dan anders.
Deze lagen er ook:

En ook niet zo maar een paar, maar echt honderden. Dat zag ik hier niet eerder.
Wat hij hieronder doet... ook dat zag ik niet eerder.

We waren inmiddels al halverwege de middag, dus we besloten nog voor de echte regen terug te fietsen.
Dat deden we en kwamen tot de conclusie dat onze conditie best goed is. En dat het een welbestede zondag was.
En die regen... die kwam pas de volgende dag.

Oud en vervallen (en fietsen en taart)

Afgelopen zaterdag gingen we op de fiets naar Egmond. Het was prachtig weer natuurlijk, maar we hadden thuis niet gemerkt dat het zo hard waaide. We hadden ook niet ingeschat dat we tegenwind hadden. En dan kan je wel een geweldige elektrische fiets hebben, maar  het was evengoed heel hard trappen. We waren echt bekaf toen we aankwamen.
Frits had trouwens een knooppunten-route uitgezocht en die was heel mooi. Heel rustig ook. Met prachtige plekjes.
 
Maar moe of niet, heerlijk, eindelijk weer het strand. En we beloonden ons zelf, kijk maar:

Walnotentaart

 We namen zelfs allebei een punt; meestal delen we, maar nu hadden we het dik verdiend.
Over dik gesproken...hahaha,  maar gelukkig was het walnotentaart en walnoten zijn natuurlijk erg gezond, dat weet iedereen.

Enfin, na de taart en een strandwandeling, besloten we toch verder te fietsen naar Bergen.
Daar was in Museum Kranenburgh  een tentoonstelling die ik heel graag wilde gaan zien. Vlaamse expressionisten.
Ik had er een groot stuk over gelezen in de krant en onderweg hadden we toch wel een stuk of vier aanplakbiljetten gezien.  Ja, we hadden er echt zin.
Nog net voor we er waren drong het tot me door dat op al die posters had gestaan: 17 februari tm 10 juni.
Oh ja, natuurlijk: zeventien februari en het was nog maar de zestiende.
Gelukkig is Bergen ook leuk, dus het was niet heel erg, wel heel stom.

Terug namen we de kortste weg. Iets minder mooi dan de knooppunten, maar sneller.
Kwamen we nog langs een vervallen boerderij. En die moest op de foto natuurlijk.
Oud en vervallen, mooi om te zien.

Ik moet dan altijd denken aan de mensen die hier zijn begonnen, die deze boerderij hebben gebouwd, vol mooie plannen. Beetje droevig. Zo vergaat de glorie van de wereld.

Mijn conditie is nog niet goed, dus bij  thuiskomst voelde ik me ook oud en vervallen.  Al mijn spieren, ook op plaatsen waar ik niet van wist dat er spieren zaten, voelde ik.

Strand, Egmond

'Nou', zei mijn man toen ik hem deze foto liet zien, 'Nou dan ben je klaar met je blog voor vandaag.
Je zegt gewoon:  Ik heb niks te zeggen, ik zag het leggen!'
Daar liep ik de rest van onze wandeling in Egmond over te hinniken natuurlijk. Ha, niks te zeggen, ik zag het leggen...

Maar het klopte niet, ik heb wel wat te zeggen. We wandelden daar heerlijk afgelopen vrijdagmiddag.

De laatste weersvoorspelling die ik had gezien, gaf aan dat het prachtig weer zou worden.
Dat werd het niet. Het was bewolkt, een klein beetje vochtig en het waaide behoorlijk. Toch was het niet bepaald stil op het strand. Ik zag schelpen, zee, vogels, paarden, fietsers, wandelaars en surfers. Het was echt grauw en grijs met een beetje kleur, soms.
(Ik had hier ooit een fotoserie genaamd Grauw & Grijs met een beetje kleur, misschien ga ik die weer eens nieuw leven inblazen).

Hoe dan ook, ik wil maar duidelijk hebben dat het strand nooit verveelt. Maar dan ook nooit. Er is altijd wat te zien, als je kijkt.
Ik ben enigszins gestresst de laatste tijd, maar op het strand wordt een mens als vanzelf rustig.
Heerlijk.
We liepen tot waar vroeger altijd een hoge mast stond. Dat is jarenlang ons doel geweest. Maar een tijd geleden was die mast ineens weg. Moesten we gokken tot waar we gingen lopen.

Nu zagen we iets anders op ongeveer die plek.
Daarover morgen meer.

Het Derper Vraauwtje

Al jaren lang komen wij met regelmaat in Egmond. We lopen dan altijd langs het strand en meestal aan de vloedlijn.
Daardoor had ik dit beeldje nog nooit gezien. Want  het staat boven op een duin  (met een trap er naar toe), en daar lopen we dus nooit.  Het Vureboetsduin is het en dat wist ik ook niet.
Laatst liepen we daar een keer wel, omdat het zo hard waaide en er slechts een smalle en zeer rulle strook strand over was. Niet te doen, dus we liepen een keer bovenlangs.

En daar stond ze: Het Derper Vraauwtje. Ik wist eerst niet wat het betekende, Derper. Dorps misschien, of Dapper? 

Maar Derps blijkt het Egmondse dialect te zijn  en Derper betekent als ik het goed begrijp Egmonds.

Niet dat dat van belang is, want het gaat natuurlijk gewoon over een vissersvrouw uitkijkend over zee. In de loop der jaren, toen Egmond echt nog een vissersdorp was, zijn er veel mannen 'op zee gebleven'. In de eerste Wereldoorlog zelfs vijfennegentig.

Als eerbetoon aan de wachtende vrouwen, is dit beeldje gemaakt. Ze staat er mooi, uitkijkend over zee, net voor de vuurtoren. 

Gemaakt door de kunstenaar Fabio Pravisani.

 De sokkel is gemaakt van op het strand gevonden steentjes. Resten van de, door de zee verzwolgen, kerk en van huizen van het oude Egmond. Mooi vind ik dat. 

Ik moest ook meteen denken aan een kinderboek dat ik vroeger las, De redders van Engelmond. Van Jan Mens.

Er staat Engelmond, maar daarmee wordt Egmond bedoeld. Ik heb dit boek als kind vaak gelezen. Alle boeken werden vaker dan een keer gelezen, bijna allemaal.
Van dit boek herinner ik me nog veel.
Ik heb het nog en nu ga ik het weer eens even bekijken. Want het is toch gauw vijftig jaar geleden dat ik het echt las. Vijftig jaar geleden, het is niet voor te stellen.
En voor ik het weet zal er weer een middag of een avond voorbij zijn. Want bekijken wordt lezen, dat weet ik nu al.
Dat heb je met die associaties, maar ik vind het niet erg hoor. Helemaal niet.

Strand

Wie hier vaker leest, weet dat wij erg houden van het strand. Het meest van het strand in Zeeuws-Vlaanderen, maar als dat niet kan vinden we Egmond ook heerlijk. Afgelopen zaterdag waren we in Egmond. Het waaide heel erg hard en er was bijna geen strand over. Wandelen zat er niet in, dus keken we (achter glas) naar de prestaties van een paar kite-surfers. Je moet maar durven, het gaat zo hard en de golven waren echt gigantisch.
Gisteren waren we er weer. Laag water, een heeeel breed strand en prachtig weer. Gewoon warm in het zonnetje.

We liepen een heel stuk (ik had m'n 10.000 stappen ruim gehaald). Bij de strandopgang was het wel tamelijk druk, maar als je dan verder loopt wordt het hoe langer hoe stiller.
En er is altijd wel wat te zien. Het schuim der zee, zoals hierboven. Van dichtbij ook mooi, zoals hieronder.

Lopen, lopen en kijken. Af en toe een schelp met een gaatje vinden. En ook uitgebreid kijken naar

dit vogeltje en zijn vriendjes. Die lopen zo razendsnel. Altijd aan de vloedlijn, soms een heel klein stukje vliegend, maar meestal hard rennend. Zo leuk.
Maar het werd nog mooier, want we zagen een zeehond.
Heerlijk lag-ie te genieten in het zonnetje in het zand. Tenminste dat dénk ik.
Voor ons was het bijzonder,  want we zijn vaak op het strand, maar zeehonden  zagen we niet vaak.
Een paar keer, maar dan waren ze in het water aan het spelen en zagen we meestal alleen zo'n donker koppie. Dat vonden we al fantastisch. De eerste keer ontroerde het me en sindsdien kijken we altijd uit.
We hebben ook wel eens heel lang een zeehond 'gevolgd', maar dichtbij gekomen, bleek het een boei te zijn.
Maar nu geen boei. Een echte zeehond.
We stonden een tijd te kijken, maar op een gegeven moment ging hij met een golf mee terug in zee. We liepen verder tot ons doel. Dat is altijd die hoge mast die je op de eerste foto ziet.
Daarna draaiden we om voor de terugweg.
En wonder boven wonder... daar was hij weer:

Weer konden we hem uitgebreid bewonderen en fotograferen. Het was ook superrustig daar. Wij waren er en misschien nog een stuk of zes andere mensen. Geen honden.
De zeehond had niets te vrezen.
Wij lopen altijd langs de vloedlijn. Maar ik zag ook twee mensen met een kind, vlak langs de duinrand lopen. Die konden de zeehond dus niet zien.
Toen ben ik ze  maar even gaan waarschuwen. Ik dacht dat het kind het wel leuk zou vinden om de zeehond te zien. Ze draaiden meteen om.
Ruim 35 jaar Egmond bedacht ik net.
En  hoewel het strand altijd fijn is, was dit de tweede keer dat we echt iets bijzonders zagen.  De eerste keer was het een zeepaardje. Klik. Eenmalig, jammer genoeg.