Kobus

Trouweloos als we zijn verlieten we na Sluis en Sint Anna ter Muiden, zomaar West Zeeuws- Vlaanderen. En fietsten verder in West-Vlaanderen.

Om, zoals we altijd doen, ook deze keer weer een dagje naar Brugge te gaan. 

Het is een heerlijk fietstochtje en Brugge, ik vind het altijd weer opnieuw genieten. 

We parkeren onze fiets vlakbij  het centrum aan een kaai en dan lopen we lekker de stad zelf in. 

Als het ons te druk is slaan we af en komen op hele stille plekken waar het ook prachtig is. 

Ik heb al vaak andere bezoekers en ook inwoners horen klagen dat het te druk is in Brugge. 

Wat die inwoners betreft, dat snap ik, die kunnen de drukte niet ontlopen. 

Maar wij wel. En dat doen we ook, we zijn er best goed in. 

We zijn het gewend in Amsterdam en wat daar geldt is in Brugge niet anders. 

Maar ik wil het eigenlijk deze keer niet over Brugge hebben. 

Terug naar de fietstocht,  fietsen  langs de Damse Vaart. 

Soms bezoeken we dan ook nog Damme, maar deze keer hadden we een oponthoud. En dat oponthoud was leuk. 

In die vaart namelijk, bleek een overzetpontje te zijn.  Je zet jezelf en je fiets over door (stevig) aan een wiel te draaien.

Dat pontje had ik nog nooit gezien. Ja, als je net op dat punt de andere kant op kijkt en als er niemand oversteekt, dan zie je het ook niet. Maar nu zagen we het wel. 

We dachten dat het ook wel leuk zou zijn om eens aan de andere kant van de vaart te fietsen en dus...

... zette Kobus ons over. Hoewel, Kobus?  Het zware werk deden we zelf. 

Het was best hard draaien aan dat wiel, en ik dacht even dat ik iets verpestte aan mijn rug. Het liep goed af. 

De Vlamingen die net van de pont afkwamen wilden best  een foto van ons maken en we hadden nog een leuk gesprek. 

Zij vinden Nederland leuk en komen er graag en wij vinden Vlaanderen leuk en komen er graag. Zo gaat dat. 

Volgend jaar, zal ik het wel weer eens over Brugge hebben. 

Een vanalleswatje

Een vanalleswatje over Brugge. 

Natuurlijk moet je voor je uit kijken, je wil niet vallen. Maar je moet ook omhoog kijken

Het is zo dat je ogen te kort komt in die stad. En nu blijkt dat je ook nog over de rand van de bruggen moet kijken. Naar beneden dus.  Dan zie je bijvoorbeeld dit:

Er staat in ieder geval iets onder geschreven over Bruggen in Brugge. De rest kon ik niet lezen jammer genoeg. Het was wel warm, maar ik wilde er niet in vallen. 

Nou, nog een paar zaken die me opvielen en dan klaar hoor. We waren er slechts één dag en hopelijk niet voor het laatst!

Maria in Brugge

 Tsjonge, vergat ik door het blogje van gister, dat extra was, helemaal dat er voor vandaag ook een blog was. Want er  is meer in Brugge dan wafels en chocola. Zo geniet ik altijd heel erg van al die Maria's op straathoeken en huizen:

Deze keer bezochten we bovendien het Groeningemuseum. Vlaamse kunst vanaf de Middeleeuwen. En natuurlijk weer Maria's. Deze vond ik echt prachtig:

Alleen de naam al van de maker: Meester met het geborduurde Loofwerk.  Maria met kind gekroond door engelen, ca 1478-1482.  

Meester met het geborduurde Loofwerk, dat is een noodnaam en er valt nog heel wat over uit te zoeken door kunsthistorici. In ieder geval heeft de naam te maken met de manier waarop de bladeren en het goudbrokaat zijn geschilderd. Vergelijkbaar met de steekjes van een borduurwerk.

Ik ben niet katholiek en zeker niet opgevoed met Maria-verering. Maar ik vind het beeld van moeder met kind altijd zo mooi. Ik ga in museua altijd even op zoek naar Maria's of Moeders met kind en ik heb een hele verzameling op Pinterest. Klik

Trouwens als ik de kans krijg maak ik zelf graag Moeder met kindfoto's, klik

Wafels en chocola

Natuurlijk gingen we een dagje naar Brugge. Natuurlijk, want dat doen we altijd.  

'Brugge', zegt mijn man, 'Brugge is gewoon een groot museum'. En daar heeft hij gelijk in.

In tegenstelling tot hoe we dat vroeger deden, gaan we nu op de fiets. Het was heerlijk weer en dus een fijne fietstocht.

We reden de stad binnen, parkeerden de fietsen en waren er klaar voor. 

We zaten een hele tijd op een bankje aan het water, met dit uitzicht. We moesten wel, want mijn zonnebrandfles was leeggelopen in mijn tas. Dus daar moest ik met behulp van papieren zakdoekjes wat aan doen.  Grrr! Maar het was heerlijk daar. 

We gingen lekker aan de wandel en constateerden dat een deel van de Brugse economie gebaseerd moet zijn op wafels en chocola. 

Ik wilde eigenlijk allebei niet, geen wafels en geen chocola. Ik wilde me beheersen, echt. 

Maar toen ik even binnen keek in een winkel genaamd Jean de Bruges,  kregen we meteen een overheerlijk truffeltje gepresenteerd. 

Ik kreeg er zelfs twee, want die zaten aan elkaar. 

Ja, toen was het natuurlijk klaar met de beheersing en vroeg ik naar 'die sinaasappelstaafjes met chocola'. 

'Oh, u bedoelt de orangettes', zei de verkoper. 'Ja hoor,  die heb ik hier'.

En dus heb ik ze nu hier. Ah, zo lekker. 

Daarna was het precies wat ik altijd zeg: je hóéft niet in de winkelstraten hè als je niet tegen giga druk kan. Of als je niet tegen wafels en chocola kan. 

Je hoeft niet, je slaat een zijstraatje in en nog een en dan heb je rust hoor. Echt waar. 

Bruhhe

 

Zondag waren de kinderen er nog, zij zouden 's avonds naar huis gaan. En ze bedachten dat ze in de middag naar Bruhhe wilden. 

Zie je, ze spraken het zelfs op z'n Zeeuws-Vlaams uit. Bruhhe. 

En we hadden geluk, 's morgens slecht weer, maar in Brugge 's middags prachtig.  Al dreigde er af en toe wat. 

Wij zijn ook van die types die er geen enkel probleem mee hebben om dingen vaker dan een keer te zien. We gooien vaak iets in de herhaling,  zeg maar. 

Ik denk dat we bijna iedere keer dat we in Groede waren, ook wel een dagje Brugge deden.

Deze keer ook. 

Onze schoonzoon wilde graag in de kerk het beeld bekijken van de Brugse Madonna. Dat deden we al eerder, maar hij en ik wilden nog een keer. 

Het is dan ook een zeer fraai beeld gemaakt tussen 1501 en 1504, door Michelangelo. 

En het is niet alleen fraai; het is ook bijzonder dat het daar in de OLV-kerk staat. 

Gekocht door Jean Mouscron, lid van een rijke Brugse familie voor 100 dukaten. Het was het eerste beeld van Michelangelo dat Italië verliet. 

Mouscron liet het plaatsen in een altaar in een zijbeuk van de kerk.

Hij liet meteen vastleggen dat het beeld daar nooit weg mocht, maar dat is niet gelukt. 

Napoleon kwam en roofde het voor zijn museum in Parijs. 

Na Waterloo kwam het weer terug in Brugge.

En het werd nóg een keer geroofd. Deze keer door Hitler. 

Vervolgens kwam terecht in de zoutmijnen van Altaussee, Oostenrijk  en daar werd het uiteindelijk gered door de Monuments Men. 

Enfin, het beeld kwam ook nu  terug in Brugge en sindsdien staat het daar weer prachtig te zijn in de kerk. 

Met die grote Jezus en de verdrietig kijkende Maria. Alsof ze al weet wat er gaat gebeuren. 

Het is marmer hè, wat een topprestatie om dat zo te bewerken. Moet je naar die plooien kijken! 

Je moet er tegenwoordig wel voor betalen om het te kunnen zien. 

Dat gedeelte van de kerk is afgezet en is zo een museum geworden. 

Het zal gerust een hoop opleveren voor het onderhoud van de kerk. 

Het was maar een dag

 

Toen we aankwamen in Brugge was het eigenlijk al meteen tijd om te lunchen. 

Lekker op een terras. We liepen er recht op af en daar was onze oude vriend Jan van Eyck. 

Ons laatste uitstapje voor Corona was naar de grote van Eycktentoonstelling in Gent. 

En tsjonge wat zaten we nu lekker in het zonnetje. Ik denk dat van Eyck tevreden naar ons keek en wij naar hem. 

Wel vind ik het altijd erg jammer dat ik niet van bier houd. Als ik de namen zie, zou ik er bijna zin in krijgen. Een Straffe Hendrik, of een Brugse Zot...

Hier op dit punt was het nog heel rustig, maar als je dan verder loopt richting de Markt, wordt het wel behoorlijk druk en in de echte winkelstraten was het zelfs heel erg druk. Maar ik wilde absoluut niet winkelen natuurlijk. 

Eerdere ervaringen hebben ons geleerd dat je dan gewoon een paar zijstraten in moet lopen en je ziet in alle rust allerlei moois. En dan kun je er zomaar een paar uur ronddwalen. 

Zeg nou zelf, dit is toch prachtig! Veel meer laat ik niet zien van Brugge. Ik schreef er al eerder over en ik wil niet in herhalingen vervallen. 

Want deze foto bijvoorbeeld,  maakte ik ook al eens bijna vanaf dezelfde plek,  bij een eerder bezoek en liet die ook zien hier op mijn blog. Ik wist het niet meer, maar thuisgekomen keek ik even naar eerdere Bruggeblogjes.  Toch is déze foto hierboven echt van dít bezoek. Zo mooi met dat licht.

Wat nog wel bijzonder was: ergens was men met opgravingen bezig. Allemaal jonge mensen die heel voorzichtig met kwastjes en schrapertjes in de weer waren. Archeoloog, wat een fantastisch beroep. En hulpje van een archeoloog lijkt me ook al wat. 

En zij keek toe, zo leek het, net als wij:

Tijd om terug te gaan. De terugweg ging beduidend sneller. We reden nog een heel stuk om, langs de kust en ook dat was heerlijk. Het Zwin, Cadzand, Nieuwvliet, Groede.

Het was maar één dag...

Amaai

 

Amaai, het viel nog niet mee om de juiste weg te vinden hoor, de borden in België zijn voor ons niet altijd even duidelijk. We hadden geen routekaart mee, dus het was rijden op de borden:

Bovendien bleken we midden in de route van het wereldkampioenschap wielrennen te zitten. Dus er waren wat afgezette stukken. Maar het was uitstekend geregeld. Het was niet erg druk, geen pelotons want de tijdritten waren bezig. En als wij er dan eigenlijk door wilden, werd zo'n afzetting gewoon even open gezet. 

We kwamen eerst nog in Damme. Dat is de 'geboorteplaats ' van Tijl Uilenspiegel. Ik had gedacht dat er voor Tijl wel veel aandacht voor zou zijn in dat stadje. Maar ik vond bijna niets. 

Wel was er een prachtige 13e eeuwse kerk. Het leek wel een beetje op een burcht. Het was ook echt een plek voor uilen en/of vleermuizen. Die uilen hoorde ik wel, maar ik zag ze niet. 

De bouw van de kerk, begon dus in de 13e eeuw, twaalfhonderdzoveel. Dat vind ik toch echt bijzonder, zo oud! 

Enfin, we wandelden nog een beetje door Damme. Zagen hopen wielrenners en duiven: 

En toen zat de heenweg er bijna op. Nog een klein stukje en daar was Brugge. Ik zei al: we waren er nog nooit op de fiets, maar het is echt zoveel makkelijker. Geen parkeerplaats zoeken, niet in een parkeergarage. Gewoon de fietsen parkeren, midden in het centrum en voilá: