Hoe alles moest beginnen

Dit boek las ik omdat zij er over schreef. Ze schreef er zelfs zo over dat ik het boek niet op mijn lange lijst zette, maar het meteen reserveerde in de bieb. En ik kreeg het vrij snel.
Een heel bijzonder boek vond ik het.
Heel mooi geschreven met prachtige 'nadenk-zinnen' en een verhaal dat op het eind een zeer onverwachte wending neemt.

De hoofdpersonen zijn Thomas en Licia. Als het verhaal begint zijn ze zes.
Ze zijn buurkinderen en sluiten vriendschap. Zo'n vriendschap waarbij je eigenlijk niemand anders nodig hebt. Een vriendschap die een eigen wereld schept.
Thomas is een dromerig jongetje, lang ziek geweest en Licia's moeder is overleden.
Als Thomas en Licia twaalf zijn, vertrekt Licia met haar vader en diens nieuwe vriendin naar Italië. Thomas blijft alleen achter.
Het volgende deel speelt zich af als ze eenentwintig zijn. Licia nodigt Thomas uit om naar Italië te komen. Dat wordt in mijn ogen een beetje een treurige ontmoeting.
Het verhaal gaat weer verder als ze veertig zijn. In de tussentijd hebben ze een keer per telefoon contact gehad en dat was het. Nu maakt Thomas kennis met Licia's prachtige, 18-jarige  dochter. Het is in Keulen waar Licia misschien iets te maken heeft gehad met de R.A. F. Licia raadt Thomas aan een brief aan zijn vader te schrijven, om af te rekenen met het verleden.
De volgende en laatste ontmoeting vindt plaats als ze beiden drieënzestig zijn. Dat is het moment dat Licia haar goed bewaarde geheimen met Thomas deelt.

Ik vond het echt een boek dat anders is dan andere boeken. Soms is dat een aanbeveling, in dit geval wel.
Er ligt al weer een volgend boek van Thomas Verbogt op mij te wachten.  Jeanne: dank voor de tip!

Naaidoos

Toen mijn vader was overleden en mijn moeder tegelijkertijd in een verpleeghuis werd opgenomen, was het mijn taak om het huis van mijn ouders leeg te ruimen. Met Frits samen hoor.
We hebben daar bijna een jaar over gedaan. Ik vond het heel erg moeilijk. Zelf zat ik niet echt op spullen te wachten,  maar ieder dingetje was een herinnering.
Dus er ging eens een schilderijtje naar mijn vaders broer. Er ging wat naar de hulp; onze kinderen waren nog vrij jong, maar ze kozen toch wat uit. Er ging heel veel naar het verpleeghuis, niet naar de kamer van mijn moeder, maar in het algemeen. De kleding naar het Leger des Heils. Er kwam een opkoper. Er waren dingen die ik zelf wilde houden en veel ging gewoon weg. Het was echt moeilijk.
En toen kwam mijn nichtje Gerda. Zij is een dubbel familielid. Haar vader en mijn moeder waren broer en zus. Daardoor zijn wij nichten. Haar moeder en mijn vader waren neef en nicht en daardoor zijn wij achter/achternichten.
Er moeten dus heel wat gemeenschappelijke genen zijn en dat klopt ook wel. We ontdekken nu nog steeds heel vaak dat we iets hetzelfde hebben. De laatste keer bijvoorbeeld dat we allebei niet van bossen houden.
Gerda heeft haar ouders heel jong moeten missen  helaas. Zij is ook enig kind.
Zij woont in een heel groot huis, met een soort voorhuis. Daarin nog meubilair van haar eigen ouders, veel foto's, servies enz. Een klein en heel mooi museumpje. Altijd als ik daar ben ging ik even in die kamer zitten. Om me te laten overspoelen door herinneringen. Voornamelijk haar herinneringen, maar die veelal ook de mijne waren.
En ook deze naaidoos stond er en de ets die je er achter ziet staan hing er.

Die had Gerda meegenomen uit het huis van mijn ouders. 
Ik was blij dat ze dat deed toen, want ik wilde deze zaken zelf niet , maar zo werd het in ieder geval niet weggegooid.
En nu, na bijna twintig jaar, bracht Gerda wat spullen terug. Ze is bezig haar voorhuis leeg te halen.
De ets hangt inmiddels weer hier en ik snap niet dat ik hem ooit kwijt wilde
De naaidoos staat dus ook weer hier. Ik vind hem (of is het haar) prachtig, maar wat moet ik er mee? Er zitten nog wat spullen van mijn moeder in.

Mijn schoondochter zou het ding vast leuk vinden, maar zij heeft geen ruimte. Mijn dochter wil niet en jongste zoon al helemaal niet.
En ik? Ik zit weer met hetzelfde probleem: wat-moet-ik-er-mee-maar-ik-wil-het-niet-op-de-rommelmarkt.
Dus hier staat-ie weer en over een week ben ik er zo aan gewend dat-ie nooit meer weg kan.Dat zal je zien!

Krabbé zoekt Gauguin

Ik ben niet speciaal  fan van Jeroen Krabbé of zo, maar ik vind wel dat hij mooi en knap werk heeft gemaakt. Schilderwerk. Ook van Paul Gauguin ben ik niet speciaal fan.
Toch heeft de serie Krabbé zoekt Gauguin,  me een paar prettige uren bezorgd.
Ik keek per ongeluk. Ik had aflevering twee per ongeluk opgenomen. Toen keek ik even en was verkocht.
Aflevering een was nog te vinden en de rest nam ik natuurlijk op.
Jeroen Krabbé reist voor het programma steeds naar plekken waar Gauguin heeft geleefd en gewerkt. Daar laat hij dan schilderijen zien die de schilder er maakte en bezoekt hij plekken waar de schilder ook was. Hij stelt vragen, laat zien en enthousiasmeert.  Hij komt in Kopenhagen, Parijs, Martinique, Tahiti enz.en we komen  veel te weten over het persoonlijke leven van  Gauguin. 
Wow wat een topbaan heeft Jeroen Krabbé. . Zoiets zou ik ook wel willen doen. Morgen meteen.
Het mooie (en het verschil met mij) is, dat Krabbé ook echt verstand heeft van schilderkunst en dat merk je meteen. Als hij ergens op wijst denk ik: 'Óh ja, nu zie ik het'.
Goed programma. Er zijn nog een paar afleveringen te gaan (vanavond deel vijf) en de rest kun je vast nog wel vinden.

En aangezien er verder zowat niks leuks of nieuws op tv is ...  of zie ik dat verkeerd?
Zijn er toch nog programma's die leuk zijn of mooi? Waar kijken jullie naar, of is het alleen nog Netflix?

Gezichtjes

Weer twee nieuwe gezichtjes. Van Emie en nog wel uit Italië. Emie schrijft dat het haar in Italië meer opvalt dan hier in Nederland.

En dan deze van Bea en haar blog vind je hier
Dit is voor mij wel een bijzonder leuk gezichtje. Het is namelijk de verlichting in de vuurtoren van Breskens.
En daar ben ik altijd zo graag:

Bea schrijft:
Dit wordt gevormd door de lampjes die de top verlichten. Het lijkt een soort monstertje.

Dit is de situatie zoals het vroeger was. Nu is het licht egaal wit/geel aan alle kanten. Vroeger (zoals op de foto) was het een sectorlicht. Even de verklaring hieronder plakken:

De lichtbundel van bovenaf gezien.

Een sectorlicht of sectorenlicht is in de scheepvaart een lichtbaken dat alleen vanuit een bepaalde hoek te zien is of waarvan de kleur van het licht verandert afhankelijk vanuit welke richting het wordt waargenomen. Het wordt gebruikt om de veilige zone aan te geven op een ruim water, vaak in samenspel met lichtboeien maar kan deze boeien ook vervangen. Het is een vast licht waarvan de lichtcirkel in meerdere sectoren verdeeld is, waarbij in iedere sector het licht een andere kleur heeft (wit, rood of groen) of onzichtbaar is (duister). De begrenzingen van de sectoren en de bijbehorende kleuren worden op zeekaarten aangegeven. De kleur waarin men vanaf een vaartuig het licht ziet geeft de sector aan in welke het vaartuig zich bevindt. Het zien van een kleurverandering betekent een overgang van de ene naar de andere sector en de peiling van die grens is op een zeekaart aangegeven.

Dan kwam er een gezichtje van Jeannette van het blog Hip en Kleurig. Ook een leukerd met van die ogen:

^{En tenslotte, je gelooft het niet, eentje van mij.}

 ^{Je ziet hier de driewieler van mijn kleinzoon. En ik vertel er meteen bij, dat die veel leuker is als Odin er op zit:} 

Kijk, dát is pas een gezichtje, hahaha!
Allen hartelijk dank echt superleuk dat jullie meedoen.
Ik blijf speuren, jullie ook hoop ik.
En als je er eentje ziet, mail hem dan gerust: bettievdgriend@hotmail.com

Gouden boekjes

Mijn nichtje Gerda kwam op bezoek en bracht een en ander mee. Daar heb ik het later nog wel eens over.

Onder andere bracht ze een paar Gouden boekjes mee, die ik nog niet had en eentje dat in veel betere staat was dan mijn exemplaar en dat deeltje kan ik dus nu mooi vervangen.
Gerda is aan het opruimen, vandaar.
Mijn verzameling wordt steeds groter. Ik ben nu net over de helft. Ik wil de eerste 79 deeltjes compleet hebben. Dat duurt nog wel even.
Het eerste boekje dat ik van Gerda kreeg, dat is gewoon een schattig gouden boekje . Het laatste boekje dat je hier ziet is bijzonder. Het heeft geen nummer, maar een letter, en wel a. Ik wist helemaal niet dat er een aparte serie is met bijbelse verhaaltjes. Ik ga ze ook niet verzamelen, alleen deze ene bewaar ik. Uit 1954.  Zo zoet!
Het middelste boekje is ook speciaal vind ik.
Het verhaaltje is bewerkt door Annie M. G. Schmidt. Die deed dat vaker, er moest gewoon brood op de plank. Dus dat is niet speciaal.
Maar die tekeningen, die ken ik niet. Die zijn echt helemaal anders dan die in de Gouden boekjes die ik tot nu toe zag.
De illustratoren zijn Hawley Pratt en Lee Holley en het boekje is uit 1959. Echt bijzondere tekeningen van dit tweetal

Toontje heeft een grote hond, Ruigie. Hij is gek op de hond, maar die doet zoveel stoute dingen dat zijn vader en moeder dreigen de hond weg te doen. Toontje wil dan zijn ouders laten zien hoe lief Ruigie is en hij laat hem alle borden schoon likken. Zijn moeder vindt dat niet leuk. Hij doet Ruigie in bad zodat zijn ouders hem lekker schoon zullen vinden, maar ja dat bad stond net klaar voor zijn vader. Die vindt dat niet leuk.
En hij leert Ruigie om een knuffel uit de vijver te redden zodat zijn ouders zullen zien hoe dapper de hond is.
Maar Ruigie schudt zich droog vlak naast de buurman en die vindt dat niet leuk.

Als ze naar een feestje gaan krijgt Ruigie nog een kans en die bederft hij onderweg er naar toe door de pet van een politieagent te pikken. Dat is de limit, nu moet hij weg.

Maar dan, op het feestje valt er een kind van twee in het water en niemand ziet het. Ruigie wel en hij haalt het kind er uit.
En mag voor altijd blijven.
Ik las het boekje voor aan Odin die heel goed naar de plaatjes keek. Maar hij is eigenlijk nog een beetje te klein. Ik wist zeker dat Anna het heel erg leuk zou vinden en dat klopte.Toen ik het afgelopen donderdag aan haar voorlas, wilde ze het meteen nog een keer horen. 
Ha, een boekje uit 1959!!! 

De dag van de doden

Het was er, het boek waar ik al zo lang op zat te wachten... Het be boek dat ik reserveerde in de bieb en waarvan ik gedacht had dat het nog wel eens heel lang zou kunnen duren voor ik aan de beurt was.
Het was er. Nu al.
En het stomme is, ik begon meteen en ik kwam er niet in.
Nou heb ik dat de laatste tijd wel vaker, zal de leeftijd misschien ook wel zijn, maar in dit geval was het raar. Heel raar.
Deel 8 in de serie van Nicci French over Frieda Klein en de andere zeven delen allemaal gelezen.
Tja, het duurde zo'n beetje tot blz. 80 en ik was bijna op het punt dat ik dan maar het slot zou gaan lezen en toen ineens zat ik er in en kon niet meer stoppen. Wat een verhaal!!!

Dit verhaal:
Frieda Klein weet dat er een confrontatie gaat komen tussen haar en de seriemoordenaar Dean Reeves. Hij heeft haar gestalkt, zou je kunnen zeggen. Hij heeft mensen vermoord, maar haar heeft hij tot nu toe gespaard.
En nu geeft hij signalen.
Tekens die niemand echt begrijpt, maar Frieda wel. Zij is ondergedoken, niet uit angst voor haar eigen leven, maar vooral uit angst voor de levens van haar dierbaren.
Er worden weer mensen vermoord, onschuldige mensen. Dan volgt inderdaad die confrontatie.

Pfff. Ik lag een tijdje wakker toen het boek uit was. Ook omdat het nu echt afgelopen is. Uit!!!

Ik vond de serie fanastisch. Niet ieder deel even goed, dat kan ook eigenlijk niet denk ik. Maar als geheel... echt geweldig.
Ik zie ook echt helemaal voor me hoe dat echtpaar zit te schrijven. Volkomen op elkaar aangewezen. En Frieda als een soort geliefde gast of een geliefd kind, toch altijd in hun midden. Dan zij een ideetje, dan hij. Soms een beetje mot, want niet goed nagedacht. Soms enthousiasme...
Hoe dan ook, ze zullen een beetje in een gat vallen, nu het echt klaar is.
Net als ik!

Wandelen

Afgelopen week bleek hoeveel ik in dit jaar, tot nu toe heb gewandeld.
Ik ben best een beetje trots, want we zijn nog niet eens op de helft van het jaar en ik liep meer dan duizend kilometer.
Duizendvijfentwintig (1025,65) kilometer om precies  te zijn. En dat wordt allemaal zomaar voor me bijgehouden op mijn telefoon.
Ik loop in ieder geval dagelijks mijn tienduizend stappen en meestal een stuk meer.
Eerlijk gezegd ben ik niet 'best een beetje' trots, maar heel erg.
Er zijn dit jaar vijf dagen geweest dat ik het niet haalde. En dat was dan op vier van die dagen omdat ik echt elders werd verwacht en er gewoon geen tijd was. De vijfde dag regende het echt keihard van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Duizend kilometer, dat is van Hoorn naar Parijs en  (bijna) terug, nog even liften.  Of van Hoorn naar Praag of Geneve. Om het even te visualiseren.
Maar ja die afstanden loop ik natuurlijk niet. Ik loop in de omgeving van Hoorn. Hier bijvoorbeeld

Geen straf hoor om zo over die dijk te lopen.
Het enige probleem is dat er een paar hekken zijn waar ik over moet.
Tot nu toen ging dat heel goed. Er is op twee van de drie hekken een opstapje gemaakt.
Maar bij het derde hek, waar geen opstapje is,  ging het mis. Ik kan mijn been niet meer goed optillen, sinds ik van de Prednisolon af ben.
Mijn man was mee de laatste keer en die kon mijn been omhoog tillen/hijsen. Niet mij, hahaha, maar mijn been. Gelukkig, want anders had ik terug gemoeten.

Dus dat wordt volgende keer een iets andere route. Maakt niet uit. Er is eigenlijk wel altijd iets te zien:

Een klein wondertje

Omdat ik nog niet genoeg had gelopen vandaag, dacht ik,'laat ik nog even bij Mevrouw Meerkoet gaan kijken'.
Voor het laatst en min of meer voor mijn eigen verwerking.
Ik liep er heen en daar zat ze weer. Meneer was ook in de buurt.
In gedachte sprak ik haar toe:  'Het is treurig, meisje, maar zo gaan die dingen. Misschien krijg je nog wel een keer een nestje...'
En toen, ik kon het bijna niet geloven, toen zag ik een heel klein puntje. Zou het toch??

Ik keek nog eens, ja hoor, ik zag het goed en een paar tellen later was het helemaal duidelijk. ZE ZIJN ER NOG:

Het was net of Mevrouw Meerkoet ze eventjes aan me wilde laten zien.
'Kijk nou, jij mens, wat heb jij je nou toch druk lopen maken. Dit zijn ze, zie je wel, allemaal!'

Vlak daarna, verliet er eentje het nest. Papa was in de buurt en samen zwommen ze een heel eind en kreeg het kleintje een lekker hapje van Meneer Meerkoet.

Mevrouw Meerkoet liet de andere vier nog één keer onder haar vleugels uitpiepen en daarna was het afgelopen en zat ze weer net zo stil met vier onzichtbare kleintjes alsof er nooit iets was gebeurd.

Ik heb dus veel te vroeg gejammerd.
Bijna was ik niet meer terug gegaan en had ik dus ook niet meer gezien dat het toch goed gegaan was.
Zo zie je maar...


Ps:  Ferrara, je had dus helemaal gelijk.
Ps 2: Hier laat ik het bij voor wat de meerkoeten betreft.

Zeepkruid

Al heel lang heb ik zeepkruid in mijn tuin gewild.
Als ik aan het wandelen was, in mijn eigen buurt, zag ik het altijd bloeien, volop. In grote, prachtig gekleurde pollen. Dat wilde ik ook.
Maar het sloeg op een of andere manier nooit aan in onze achtertuin. Heel gek.
En toen ik het een keer in de voortuin had geplant, de tuin die we samen met onze allerliefste buren van toen hadden, en wij een keer op vakantie waren, haalde mijn buurvrouw/vriendin het weg. Omdat ze dacht dat het onkruid was. Grrrr.

Vervolgens heeft het vrij lang geduurd, maar nu in onze nieuwe achtertuin bloeit het volop, zoals ik dat altijd voor me had gezien.

Ook heel gek, ik heb me in al die jaren nooit afgevraagd waarom het zeepkruid heet en wat het met zeep te maken heeft. Nu wel.
Wikipedia maakt me wijzer

 De plant bevat saponinen, inwendig gebruik moet daarom met voorzichtigheid gebeuren. Bij overdosering kunnen misselijkheid, diarree en eventueel brakenoptreden.
De plant werd gebruikt tegen ontstekingen.
De wortels van de plant werden vroeger gebruik om wasgoed te bleken. Een aftreksel van de wortels werd daartoe schuimig geklopt en het schuim werd gesprenkeld over het wasgoed dat op een bleekveld uitgespreid lag. Na droging in de zon werd het gedroogde schuim afgeborsteld. Vandaar de naam. Er is echter in oude geschriften niets te vinden over deze toepassing. Wel staat Zeepkruid al eeuwen bekend om zijn waskracht vooral gebruikt bij tere stoffen en bij het verwijderen van vetvlekken.

Je kunt het ook als zeep of shampoo gebruiken. Dat lijkt me leuk. Misschien ga ik het gewoon een keer proberen. Ik las hier hoe dat bijvoorbeeld zou kunnen: klik

Hollandse Meesters in de Hermitage

We waren al een paar maanden geleden in de Hermitage voor de tentoonstelling van de Hollandse Meesters. Eerlijk gezegd was ik het al een beetje vergeten, tot ik las over  een pop-up restaurant waar een (blijkbaar) bekende sterrenkok, Jonathan Zandbergen een bijzonder menu serveert, geïnspireerd op de schilderijen die daar  in de tentoonstelling hangen.
'Wat leuk', zei ik tegen mijn man, 'dat zou ik wel willen doen'. Het leek hem ook leuk.
Zoeken dus maar. Hoera... nog niet uitverkocht! Boeken dus maar.
Helaas, de prijs bleek 189 euro per persoon te zijn. Tja, dan kan het nog zo leuk of lekker zijn, maar dan haak ik af natuurlijk. Voor dat geld kunnen we ook... nou ja vul maar in.

En verder doken ineens de foto's op die ik daar maakte, die waren per ongeluk in een ander mapje terecht gekomen. . Het was toch een te mooie tentoonstelling om er niets over te zeggen. Dus ik pik er wat uit. Over eten, hahaha:

Dit schilderij bijvoorbeeld, geschilderd door Gabriel Metsu in 1629. De titel is: De oestermaaltijd.
Je ziet een vrouw die een oester van een schaal pakt die haar wordt voorgehouden. Er staat bij dat het wel een verleidingspoging móet zijn. Oesters staan bekend  om het lustopwekkende effect en worden vaak getoond op moralistische schilderijen over amoureuze verlangens. En dan ook nog een drinkhoorn (des overvloeds) om de zaak nog wat meer te benadrukken.
Je ziet die man gewoon kijken en zich afvragen of het werkt.
Als bonus op het doek een hondje. Die gaat natuurlijk in mijn verzameling museumdogs op Pinterest.
Maar zulke verhaaltjes erbij, dát vind ik leuk.

Nog meer eten op een schilderij dat ik eigenlijk niet eens mooi vind, maar dat me wel herinnert aan mijn schoolperiode.

Dit schilderij is gemaakt door Matthias Stom, tussen 1640 en 1650 en is getiteld: Esau verkoopt zijn eerstgeboorterecht aan Jakob.
Esau ruilt dat recht, als hij terug komt van de hazenjacht en heel erg hongerig is,  voor een bord linzen.
Dat verhaal , uit het Oude Testament, moest ik in de klas vertellen.
Geen kind, dat wist wat linzen waren en daarom gingen we linzensoep koken. Ik ben een slechte kok en ik had helemaal niet bedacht dat linzen zoveel tijd nodig hebben om gaar te worden. Tsjongejonge, het was echt een puinhoop die dag en ik geloof dat hoogstens twee kinderen van de linzensoep wilden eten. Alles stonk en niet zo'n klein beetje.
Toch was het leuk.

En over school gesproken, dit schilderij dan ook maar:

Het heet 'De profetes Hanna onderwijst een kind'. En het is gemaakt tussen 1650 en 1655, door Willem Drost een leerling van Rembrandt.
Het is ook jarenlang aan Rembrandt toegeschreven, maar voortschrijdend inzicht (denk ik) zorgde er voor dat het rond 1950 toch geen Rembrandt meer was.
En nu er net een paar weken geleden een 'nieuwe' Rembrandt is ontdekt, denk ik ineens dat men nog eeuwen kan doorgaan met onderzoeken, iets ouds afkeuren en iets nieuws toeschrijven aan Rembrandt.

Nog een schilderij, voor mijn plezier. Zo een leuk en vrolijk doek vind ik:

Het is van Godefridus Schalcken en geschilderd in 1702. Getiteld: Portret van gravin Natalja Andrejevna Matvejeva. De gravin is hier twee of drie. Zo schattig, met die blosjes, dat hebben onze kleindochters ook, soms. En een hondje natuurlijk.

Ik heb nu gewoon al associerend een en ander gekozen om te laten zien.
Al met al heb ik genoten van deze tentoonstelling, er hing echt ontzettend veel prachtig werk dat je niet snel in het echt weer zult kunnen zien. Toch echt een aanrader, maar dan moet je wel opschieten: tm 27 mei.

Zo treurig...

Vanmorgen had ik geen tijd om naar de kleine meerkoetjes te gaan. Odin logeerde nog bij ons en er moest gekleid worden en geverfd en gefietst. En daarna gingen we hem naar zijn huis brengen.
Dus vanavond ging ik pas even kijken en dit is wat ik zag:

Een leeg nest! Oh nee hè.
Er zwommen twee meerkoeten in de sloot en er waren twee eenden aan het snuffelen. Maar nergens waren de kleine koetjes te vinden.
Ik zag een reiger zitten op de brug en er waren een heleboel meeuwen in de buurt. Gevreesd moet worden...
Ik ben er gewoon een beetje beroerd van.

Houtworm

Als je uit je ogen kijkt, zie je zo langs de weg, op een wandeling, de meest bijzondere dingen. Niet altijd natuurlijk, maar toch is er veel te zien.
Zo viel mijn oog op de paal die daar zomaar lag aan de kant. Ik keek eens goed, want ik dacht eerst dat ik een soort fossiel zag. Of een heel oude inscriptie... Een geheim teken van een geheim genootschap...

Heel raar vond ik en best mooi.

Er kwamen mensen langs, die kwamen kijken waar ik naar stond te kijken.
Zij wisten het in eerste instantie ook niet, maar gezamenlijk kwamen we toch uit op houtworm.
'Ik heb net een heel  mooie, oude kast weg moeten doen' , vertelde de vrouw. 'Daar was ik helemaal niet blij mee,  maar er was geen redding meer mogelijk'.
Ik leefde met haar mee, maar toch vond ik het mooi.
Ik had de stok best in mijn tuin willen zetten, maar voor de zekerheid deed ik dat maat niet.
Ik vraag me nog steeds af, waarom dat ding er lag, daar midden in de polder. De volgende dag was-ie weg!