Disney

Eigenlijk hou ik wel van Disney en dan voornamelijk van de oude tekeningen en films. Niet van Disneyland, doe mij maar gewoon de Efteling en verder geen pretparken.
Maar dit Disney hondje riep tijdens de laatste keer IJhallen luid en duidelijk dat hij met me mee wilde. En nu zit hij dus  tijdelijk achter mijn laptop en kijkt om het hoekje wat ik uitvoer. ('t Is trouwens een spaarpot.)
Ik vond ook nog een oud kwartetspelletje van Bambi, op dezelfde rommelmarkt.  En Bambi heb ik altijd al onweerstaanbaar gevonden.

Maar ja, om nou met Frits te gaan zitten kwartetten....
Het wachten is dus nu op Anna. Dwz. op het moment dat Anna groot genoeg is om het verhaal van Bambi te horen en te zien en dan daarna een potje te gaan kwartetten met haar oma.

Meisjesboek en Ella Riemersma

Een oud meisjesboek uit de kringloop. Onmiddellijk aangeschaft, voor de prijs van één euro. De naam van de schrijfster ken ik wel, maar het boek niet.
Dat maakte niet uit, want ik zag wie de illustraties had gemaakt. Dat was Ella Riemersma. En háár  werk ken ik zeer goed.
Alleen deze tekeningen niet. Die zijn anders dan de tekeningen die ik tot nu toe zag.
Tot nu toe had ik voornamelijk dit soort werk van haar gezien:

Erg leuk vind ik. Maar de voorkant van dit boek is anders. Gestileerd en met op de kaft een beetje kleur. En in het boek alleen zwart-wit.  Elk hoofdstuk heeft ook zo'n gestileerde tekening als begin. Ella had het er maar druk mee. Ik laat er een paar zien:

Wat een verschil in stijl hè. Dat vind ik nou juist zo leuk.
Het verhaal is trouwens ook geweldig. Ik  heb het boek alleen nog maar even doorgebladerd, maar het is al volkomen duidelijk:
Freule Francis woont 'Op het huis' met haar vader, een majoor die door een val van zijn paard verlamd is geraakt. Zijn vrouw verliest  vlak daarna het leven bij de geboorte van hun derde kind. Dan komt de wachtmeester van de majoor, Arent Jan, zijn diensten aan bieden als oppasser. In het begin noemt hij Francis gewoon Frans, maar als ze achttien wordt, spreekt hij haar aan met freule. Nou ja en dan ontstaat er natuurlijk iets moois tussen die twee. Wat eigenlijk niet kan. Maar toch...
Slot:
De majoor stak beide handen uit, één naar Arent Jan, één naar Fancis. -Kinderen, zei hij toen, míjn kinderen en kinderen van 't Huis Tervuere!

Hoor je de merels fluiten? Is het niet heerlijk?
Wat boek betreft is dit wel weer genoeg, maar die tekeningen...Zo leuk!

Donderdag... bordjesdag

Nou ik ben er uit hoor. De nieuwe serie wordt: Bordjes. Bordjes? Ja bordjes. En dat mag je zien zoals je zelf wilt.
Bijv. een bordje waar je van kunt eten met een tekst. Zoals dit bordje:

Of een bord dat je ergens ziet hangen en dat je opviel omdat de tekst je aansprak. Honor the teachers sprak mij bijv. aan:

 

Nou ja, het kan echt van alles zijn. Doe je mee?
Mail je foto aan bettievdgriend@hotmail.com.
Als het lukt plaats ik hem nog dezelfde dag met een link naar jouw blog  en anders de volgende donderdag. Je mag er best drie sturen hoor, maar ik plaats er maar een. De andere twee komen dan later aan de beurt.  En als je geen blog hebt, kun je evengoed meedoen natuurlijk.
Donderdag... bordjesdag.

Lol

Toen de radio in de auto vanmorgen aanging, hoorde ik helaas niet meer waar het gesprek over ging. En ook niet wie de gesprekspartners waren. Maar ik hoorde iemand zeggen (en die iemand léék mij een politicus): Ja en dan moeten we uiteraard eerst nog de evaluatie evalueren en pas daarna kunnen we conclusies trekken.

 Zeer vrolijk word ik daarvan.
'Met die kan je wel oudejaarsavond vieren'  zou mijn vader gezegd hebben.

Over bloggen, bakken en boeken

Maandag was ik een dagje uit met Els (van KnutzEls). Wij kennen elkaar van het bloggen en zijn inmiddels vriendinnen geworden.
We waren het station nog maar nauwelijks uit of ik kreeg alweer een cadeautje van Els. Een oud meisjesboek, met een kaft getekend door Hans Borrebach. Daar ben ik uiteraard erg blij mee.

Gelukkig kan ik deze keer iets terug doen. Ik won een tijdje geleden dit boek. Die Rutger is de winnaar van Heel Holland Bakt. Het is echt een leuk boek, met superlekkere recepten. En Els is een topbakker. Zij werd zelfs geselecteerd voor de voorrondes van HHB. Wat natuurlijk een heel avontuur was. Het lijkt mij persoonlijk doodeng. Dat was het ook wel heb ik uit de verhalen begrepen. Maar Els is een stoere hoor.
Enfin, het boek is meer geschikt voor haar dan voor mij, dus... het komt er aan, Els

'Wat doen jullie dan zo'n hele dag? Waar hebben jullie het over?' werd me gevraagd.
Nou wat we doen is makkelijk. Het was maandag, dus we begonnen op de Noordermarkt, deden ook nog een stukje echte markt, dronken wat in een leuk zaakje, slenterden naar de Rozengracht voor een broodje halfom (niet voor mij trouwens, dat is namelijk pekelvlees met lever en ik gruw van lever), slenterden verder door de Jordaan op weg naar de Nieuwe kerk voor de World Press tentoonstelling, doken een kroeg in, dronken een paar wijntjes en omdat het keihard regende, bleven we er ook eten. Zagen nog een onbekend en leuk stukje Amsterdam op weg naar het station, namen daar afscheid en hadden een beste dag gehad.
Waar we het over hadden? Dat is niet makkelijk en ook niet na te vertellen. Maar één ding is zeker, we kletsten de hele tijd, onafgebroken. 

De interne jury

'Morgen blijf ik net zo lang in bed tot het boek uit is' zei ik gisteravond laat. En dat deed ik. Ben net opgestaan!
Het gaat hier om een boek dat ik gereserveerd had bij de bibliotheek. Een tamelijk nieuw boek. Ik mocht het drie weken houden. Meestal is dat genoeg en anders kan je het verlengen. Nu was het niet genoeg, omdat ik er niet meteen in begon en doordat iemand anders het ook had gereserveerd kon ik het niet verlengen. Het boek had eigenlijk zaterdag terug moeten zijn.
Tja, nu krijg ik dus een boete. En daar heb ik een ontzettende hekel aan.
Maar ja, ik was al te ver gevorderd om het terug te brengen zonder het uit te hebben.
Het boek:
Laat ik eerst maar zeggen dat ik graag Michael Connelly lees. Ik ben al fan van hem sinds zijn eerste boek 'Tunnelrat', in mijn ogen ook zijn beste boek, met Harry Bosch als hoofdpersoon. Ik heb het laatst nog eens herlezen.Klik
Inmiddels is er een opvolger voor Harry, nl. Michael (Mickey Haller) en dit is al het vijfde boek met Haller in de hoofdrol. Ik heb ze nog niet allemaal gelezen.
Het verhaal: 
Haller is advocaat en hij werkt vanaf de achterbank van zijn Lincoln. In dit verhaal neemt hij het op voor de vermoorde Gloria Dayton (Glory Days). Zij was een prostituee en Michael heeft haar jaren geleden geholpen uit het leven te stappen. Hij is geschokt door haar dood. Vervolgens wordt hij gebeld door haar pooier die van de moord wordt verdacht. Haller gaat met zijn team op onderzoek uit, want hij gelooft die pooier. En dan wordt het een spannend verhaal waarin Michael kosten nog moeite spaart om de waarheid boven tafel te krijgen. Ingewikkeld verhaal ook hoor, maar toch zeker de moeite waard.

Enfin, ik ben er weer. De dag kan beginnen.

Gezien vanuit...

Ik stond op het perron van station Hoorn toen ik deze foto maakte. De trein aan de overkant zette zich net in beweging.
Het zou een lange treinreis worden, van Hoorn naar Middelburg is echt een end!
Ik had deze keer het boek waar ik in bezig ben mee. Frits had ik ook mee en twee kranten en mijn telefoon. Bovendien is er natuurlijk ook buiten  veel te zien. Dus in dat boek heb ik geloof ik vijf bladzijden gelezen en er vervolgens de hele dag mee lopen sjouwen. Echt stom.
Ik keek wel op m'n telefoon en zag het thema van deze week bij Els. Klik  Dat thema is: Gezien vanuit...
Nou ja en omdat ik dus lang in de trein zat heb ik de hele reis foto's zitten maken vanuit de trein. Daarnet heb ik ze allemaal weggegooid. Fotograferen vanuit een rijdende trein moet ik gewoon beter leren. Iets met meebewegen met de camera geloof ik.
En de ramen waren ook wel erg vies, wat niet meewerkte. Dus ik houd het bij deze foto: niet vanuit de trein, maar vanaf het perron.

En nog eens even wat: de treinen waren erg smerig. Te verwachten met een staking natuurlijk. Maar wat ik heel erg vind, is wat mensen allemaal achter laten in de trein. Een beschrijving van het toilet zal ik jullie besparen, dat was echt dramatisch. Maar ook verder. Gooi alles maar op de grond, het wordt wel opgeruimd. Echt walgelijk! Doordat het normaal gesproken opgeruimd wordt is het me nooit eerder zo opgevallen. Maar echt, wat een puinzooi. Arme schoonmakers!

Vandaag geen nieuwe fotoserie hier. Omdat onze vaste oppasdag is verplaatst naar de donderdag, komt het me beter uit om die serie op donderdag te plaatsen. En trouwens ik ben nog steeds met mezelf in gesprek over het onderwerp.

Pioenen

Pioenen zijn eigenlijk al zo mooi van zich zelf dat er niet gecombineerd hoeft te worden. Dat vind ik meestal.
Maar toen Frits deze pioenen kocht, kreeg hij de andere bloemen erbij. Totaal bedrag vijf euro.
Dat is nog eens leuk hè. En ik vind het erg mooi staan.
Fijne ZONdag allemaal!

Bezwaarschrift

Mijn moeder hoefde een keer een bekeuring NIET te betalen.
Ze was het niet eens met de bon, liet de zaak voorkomen en barstte daar (ik denk in het kantongerecht)  in tranen uit.
Mijn moeder was een stoer mens, ik heb haar nooit in tranen gezien, zelfs niet bij echt ernstige zaken.
Het verbaasde me hogelijk dat ze dat dus gewoon heeft kunnen spelen en ik moet er nog altijd om lachen.Mijn vader kon dit verhaal ook zo vol trots vertellen. Dat maakte het nog leuker.

Zelf heb ik zojuist flink wat tijd besteed aan het schrijven van een bezwaarschrift tegen de boete die ik laatst ontving. (62 euro met administratiekosten erbij). Voor fietsen waar het niet mag. Grrrr!
Was ik nou ook maar in tranen uitgebarsten, dan hadden ze misschien medelijden gekregen. Maar nee hoor, hoewel ik echt een jankerd ben, werd ik alleen maar heel erg kwaad en heb de opsporingsambtenaren ernstig beledigd. Zo zelfs dat ze me waarschuwden dat als ik nog even door zou gaan, er nog een boete bovenop zou komen.
Maar echt, het was ontzettend onredelijk.
Dus vandaar het bezwaarschrift. Ik denk dat ik het allemaal heel goed duidelijk heb gemaakt en geef mezelf een goede kans. Ik bedoel als ik daar zou zitten, op afdeling Mulder,  om mijn brief te beoordelen, zou ik absoluut mij gelijk geven, hahaha.
Spannend vind ik het. Spannend en ook wel een beetje leuk!

Briefjes

dankjewel voor het klokkijken - bedankt juf bettie dat je mij bruiken heb geleert- lieven juf Bettie Bedankt voor alen u hulp- het was leuk met de breuken samen- het was heel leerzaam juf- als we een woordtje niet weeten gaat u het atijd zegen, maar wat ik zegen wil dat u een goede juf bent- liefe Bettie bedankt voor het rt het was leuk en succes

Heb ik eigenlijk wel eens iets verteld hier over mijn vrijwilligersbaantje? Ik geloof het niet. Bij dezen dan:

Als ik 's morgens binnen kom, verschijnt het eerste kind bijna meteen in mijn hokje. Een meisje dat moeite heeft met klokkijken. Dan nemen we de grote klok erbij en oefenen we tot we scheel zien. Daarna komt er een groepje kinderen, met z'n drietjes komen ze. Zij vinden de breuken erg lastig. Dus oefenen we breuken en leg ik het telkens opnieuw weer uit. Er verschijnt een middengroeper met een rekenprobleem. We werken er aan. Een groepje dan weer. Van vijf kinderen die 'leeskilometers' moeten maken. Een heel leuk groepje is dat. Ze proberen me op allerlei manieren af te leiden van het leesdoel. Ze hebben altijd wat te vertellen of te vragen.
Twee onderbouwkruimels treden aan. Hun juf wil graag dat ze extra oefenen met lezen. Ze moeten ook woordjes schrijven. Dan weer een breukengroepje. Oh oh die breuken.
In de pauze (ik heb gewoon pauze, geen pleinwacht)  klets ik een beetje met mijn (ex)collega's en om een uur of twee, half drie ga ik naar huis. Met een tevreden, voldaan gevoel. Ik hoef niet te vergaderen, ik hoef niets voor te bereiden, geen telefoontjes, geen administratie. 
Twee dagen in de week heb ik dat gedaan dit schooljaar en ik heb er van genoten.
Het voordeel van dit 'baantje' is dat ik als we op reis zouden willen, gewoon kan gaan. De kinderen zijn niet van mij afhankelijk. Het is slechts iets extra's dat ik ze bied.
Eergisteren was mijn laatste dag voor dit jaar, vandaar die lieve briefjes.

Stemmen

Dat kan... doen wat Toos en Henk misschien  doen.
Het leeft bij mij ook niet zo erg hoor.
Maar ik ga toch maar even stemmen vandaag...

Voor meer Toos en Henk: klik

The Artist

Cinema Oostereiland, ons meer dan geweldige filmhuis, jubileerde. Veertig jaar geleden werd de eerste film vertoond. Toen woonden wij nog niet in Hoorn, maar een paar jaar later wel en ik kan rustig zeggen dat we veel films hebben gezien.
 Vanwege dat jubileum werd er voor de vrienden van Cinema Oostereiland een lunch georganiseerd. En wel op de binnenplaats, buiten in het zonnetje. Daarna kregen de vrienden de keus uit drie films. Als dat geen superleuk cadeau is...

Maar nu die film. We kozen The Artist.
Over die film heb ik indertijd (de film is uit 2011) iets gelezen, maar kennelijk sprak het me toen niet genoeg aan om er heen te gaan. Of ik had geen tijd, ik weet het niet meer.
Hoe dan ook, nu gingen we en wat was het een superfilm. Echt zo leuk en vooral origineel.
Het begon een beetje vreemd en de eerste paar minuten vroeg ik me af hoe we zo netjes mogelijk konden vertrekken. Maar toen begon het door te dringen en heb ik tot het eind heel goed gekeken en genoten.

Het is een zwart-witfilm en bovendien een stomme film. Daar was ik niet op voorbereid, het zorgde voor mijn twijfels aan het begin.
Het verhaal speelt zich af in de tijd dat men net overging van stomme film naar sprekende film.
George Valentin is een grote ster in de stomme film. Hij komt per ongeluk in contact met Peppy Miller, een beginnend actrice en George zorgt er voor dat zij aan de bak komt. In de sprekende film. Zij is goed en wordt een grote ster. George houdt vast aan de stomme film, maar dat werkt niet meer. Hij raakt alles kwijt en ook zijn huwelijk gaat mis. Hij moet zijn bediende ontslaan en raakt aan de drank. Alleen zijn hondje is hem nog trouw.
En Peppy, maar dat weet George niet.

Nou, zo'n soort verhaal dus. En dat alles zonder dat er gesproken wordt, maar wel met zeer passende muziek.

De film zal wel nergens meer draaien denk ik, maar als je toch op een of andere manier  de kans krijgt om hem te zien of als-ie misschien op tv komt, moet je zeker kijken!!!!!

Ps: En dat hondje was helemaal fantastisch!!

Laatste keer Boudewijn de Groot

Vorig jaar in mei schreef ik dit: klik
We hebben er inderdaad iets van gehoord. Een gratis kaart + eentje voor de helft van de prijs voor het volgende laatste concert.
Daar hebben we toch maar gebruik van gemaakt, want zoals ik zei: ik ben natuurlijk wel fan van Boudewijn de Groot tot in alle eeuwigheid.
En deze keer hadden we in een stampvolle Philharmonie uitstekende plaatsen en konden we de zanger en zijn muzikanten heel erg goed zien en horen.
Het was een goed concert, waarbij een heleboel oude liedjes gedaan werden. Testament, Verdronken Vlinder, Beneden alle peil, Avond en noem maar op.
Eén lied dat ik niet kende en verder allemaal oud. Ik vond het heerlijk! Leuk dat Boudewijn ook zong met zijn kleindochter Aisha, de dochter van Marcel de Groot. Echt leuk om ze daar met z'n drieën te zien.
En nu is het klaar. Vaarwel, tot ziens, misschien tot ziens. Want wie weet. Er komen geen grote tournees meer en de oude nummers zullen niet meer gezongen worden. Maar misschien wel kleinere, intiemere concerten. Wie weet, we zullen zien. En ik heb natuurlijk de platen nog, dat scheelt!

Tenslotte nog een van de mooiste liedjes van Boudewijn de Groot en Lennart Nijgh:

Kinderen, laatste keer

Mijn laatste foto in de serie kinderen, is deze:

Een klein meisje in een heel groot museum. In d'r dooie eentje was ze daar achtergebleven. Ze maakte wel deel uit van een gezin, maar dat was al in de volgende zaal.

 Nou ja zeg,  allerlei foto's van wildvreemde kinderen, terwijl we een allerliefste kleindochter hebben... dat kan natuurlijk helemaal niet. En een leuke Annafoto is gauw gevonden hoor. Deze heb ik vorige week gemaakt op het strand van Zandvoort.

Lidwien stuurde deze week ook een foto. Eentje van haar dochter Fieke. Lidwien schrijft dat ze smelt als ze de foto van dit poppenmoedertje ziet. Ik ook trouwens.
Lidwiens blog vind je hier: klik

Volgende week weer een andere serie. Maar over het onderwerp ben ik nog met mezelf in discussie.

Cadeau!

Ha een nieuwe aanwinst voor mijn verzameling oude meisjesboeken.
En nog wel een van Freddy Hagers. Een schrijver waar ik dol op ben, vanwege de merkwaardige stijl van schrijven. Altijd meteen herkenbaar.
Ik was er altijd van uit gegaan dat Freddy een vrouw was, maar nee hoor, Freddy Hagers is een pseudoniem van Frederik August Betlem.
En wat heeft die man veel geschreven. Alle Marjoleintje van het pleintje boeken en Kathinka van de huishoudschool en.........

Maar nu het leuke, ik kreeg dit boek zomaar van Els. (zij van KnutzEls). Els vond het op een rommelmarkt en knapte het helemaal op, het boek lag uit elkaar.  En vervolgens kreeg ik het cadeau. Ik weet niet hoe het er uit zag natuurlijk, maar ik weet wel hoe het er nu uit ziet: prachtig, echt heel mooi gerestaureerd.
Ik ben er hartstikke blij mee. Els nogmaals: dankjewel! 

Ook in dit boek staat geen jaartal, daar deden ze niet aan bij Uitgeverij Kluitman te Alkmaar,  maar ik denk vroege jaren vijftig.
Els schreef me dat ze het boek eerst gelezen heeft voor ze het opstuurde. 'Zo onschuldig' schreef ze. Ik heb het ook meteen gelezen en inderdaad zoooo onschuldig. Wat een totaal andere wereld was het toen. Lieve meisjes, braaf, hoogstens een tikje ondeugend (a la Joop ter Heul)  en goed verzorgd in het gezin.
Meisjesboeken voor meisjes die zelf ook zo waren. Voorbij...

Boete

Geachte bestuurder,

 

 

U hebt een beschikking en vervolgens twee aanmaningen ontvangen voor het overtreden van een verkeersvoorschrift.

Het openstaande bedrag is niet volledig op de rekening van het Centraal Justitieel Incassobureau (CJIB) bijgeschreven.

Daarom zullen wij de bank opdracht gegeven uw rekening te blokkeren per dinsdag 13 mei 2014.

Alleen persoonlijk bij het BKR zelf kunt u inzage krijgen in de informatie die het BKR over u ontvangt.

Het blokkeren van rekening betekent dat de toegang tot uw rekening geblokkkeerd is met ingang 13-05-2014 voor een periode van vier werken.

 

 

Met de 3v online krediet kunt u online op onze website de betaling voldoen. U dient hieronder te klikken op 3v credit kopen .

 

3v credit kopen

Let op: nadat uw de 3v (prepaid credit) heeft gekocht dient u de 19 cijferige nummercode hieronder te activeren om de betaling te voldoen.

Klik hieronder op aanmaning betalen.

 

 

Aanmaning betalen

Het volledige bedrag van Eur 155,00 (inclusief kosten) moet uiterlijk 19-05-2013 worden betaald. Doet u dit niet, dan wordt u per 19-05-2014 geregisteerd bij BKR.

Voorkom blokkade van uw rekening.

 

Hoogachtend,

 

 

Dit mailtje ontving ik daarnet. En met mijn net ontwaakte hoofd schrok ik er ook nog een beetje van. Stom natuurlijk, want ik had al uit de eerste regel kunnen opmaken dat dit onzin is, aangezien ik geen bestuurder ben. Ik fiets alleen maar.

Maar het toeval wil dat ik hier ook echt een bekeuring heb liggen, een boete die betaald moet worden. Waar ik echter nog niet op gereageerd heb omdat ik het niet eens ben met de beschikking en in beroep ga. Daar heb ik nog even de tijd voor dacht ik en controleerde het meteen voor de zekerheid. Klopt, ik heb nog tot 26 mei. 

 

Maar wat een manier om mensen te laten schrikken en te laten betalen hè. Ik kan me zomaar voorstellen dat iemand er in trapt. Getver!

Nieuwe Roodkapjes

Wow, twee Roodkapjekaarten deze week. Een hele mooie en een mooie. Allebei via Postcrossing verkregen. Tja, wat moet ik er nog meer van zeggen? Niks.

Rosamunde Lupton: Later

'Zusje' van Rosamunde Lupton, stond al tijden op allerlei bestsellerslijsten. Ik wilde dat boek graag lezen, maar in de bieb was (en is) het voortdurend uitgeleend.
Dít boek 'Later' stond er wel, het tweede boek van deze schrijfster. Dus daar ben ik maar eens mee begonnen.
Een heel bijzonder boek vond ik.

Dit is het verhaal:
Tijdens een sportdag van de lagere school , waar  Adam, de zoon van Grace aan deelneemt en waar haar dochter Jenny die middag schoolverpleegster is, breekt een brand uit. Grace en Jenny raken zwaar gewond en moeten in het ziekenhuis voor hun leven vechten. De brand blijkt te zijn aangestoken.
Het bijzondere is, dat Grace en Jenny allebei uit hun lichaam treden als zijn in coma zijn.
Ze zien en horen wat er gebeurt en ze hebben ook onderling contact.
Ze zien wat Sarah, politievrouw en tante van Jenny en Adam, doet. Hoe ze de zaak onderzoekt.
Ze zien de reacties van Mike, de man van Grace.
Ze zien dat er zelfs een moment is dat Adam veracht wordt van de brandstichting. Ze horen ook wat de artsen zeggen, nl. dat hun kansen om te overleven heel klein zijn. En gaandeweg leer je vooral Grace als moeder en echtgenote heel goed kennen.

Heel bijzonder vond ik, vooral natuurlijk omdat het geschreven is vanuit het perspectief van twee vrouwen in coma.
Het is een dik boek en het heeft me drie weken gekost om het te lezen. Af en toe wilde ik er mee stoppen (niet vanwege de dikte), maar deed dat niet.
Het is een thriller, maar ook een psychologische. roman. Een apart genre eigenlijk.  En ik heb er absoluut geen spijt van dat ik door heb gezet.
Normaal gesproken is dat namelijk niet wat ik wil doen met een boek: doorzetten. Ik lees voor m'n plezier. Maar in dit geval dus wel.
De moeite waard en ik ga nu zeker 'Zusje' lezen.

Huilen

Soms moet ik huilen. terwijl ik dat helemaal niet wil. Soms heb ik dat, dat ik zomaar ontroerd raak door iets. En het lijkt wel erger te worden naarmate ik ouder word. Is niet veel aan te doen, maar het ergert me wel eens. Vooral als het een reclame betreft. Een commercial, het woord alleen al... Tranen om een reclame.
Maar ja, om deze (een oudje)  moest ik toch echt huilen.

Arrivederci Venezia!!!!

Nou? Wat zal ik nog eens laten zien van Venetië?
Dat er niet zo veel graffiti te zien was, maar dat wát ik zag, leuk was?

Dat er mooie geestelijken rondlopen en dat daar dan ook maar meteen kalenders van gemaakt worden.

En dat ik meteen voor me zag dat er een kalender met de mooiste Nederlandse dominees zou gemaakt worden. Bijna ondenkbaar toch?

Dat ik  in het Guggenheim museum een favoriet schilderij zag : Bildnis der Frau P. im Süden, van Paul Klee.

Maar ook een westrijd in gondelvaren,  vanaf de zoveelste brug.

Dat je er heerlijk kunt eten, zomaar op straat, onder een afdak op een plekje aan het water.

 

Dat ik niet bezig kan blijven, maar dat ik gewoon een beetje verliefd geworden ben op de stad.

En dat ik echt van harte hoop dat ik er nog eens terug kom. Dat zou fantastisch zijn.

Kinderen

Dit meisje fotografeerde ik in Artis. Daar zijn ze nogal bezig om publiek te trekken waardoor er bijv.  op de Zoo meravonden altijd wel activiteiten zijn.
Prachtig vond ik dit kind. Ze was nog jong genoeg om te kunnen genieten van het schminken, maar ik denk dat het wel niet zo lang meer zal duren voor er een heel ander soort make-up gebruikt zal gaan worden.

Els stuurde deze week ook weer een mooie foto:

 

Dit mannetje gaat de wereld vast en zeker nieuwsgierig in en zal de zaken met wat humor bekijken. Ik wilde deze foto net zo groot maken als de mijne, maar dat lukte niet. Het lukte wel, maar dan werd-ie wazig. 

Gelukkig kun je hem ook nog goed zien op Els' blog. Klik

Nog één keer kun je meedoen en jouw mooie, leuke, ontroerende, grappige kinderfoto naar mij opsturen. Dan plaats ik hem hier met een link naar jouw blog. Hier is mijn adres: klik 
De laatste keer dus, daarna kies ik weer een ander thema en kun je natuurlijk ook weer meedoen.

San Michele, Burano en Murano

Enfin, die eilanden dus.
We bezochten er drie (niet op een dag), maar er zijn er nog veel meer.
M. Sasek heeft ze niet getekend, in ieder geval niet in zijn boek. Dus vandaag  alleen maar een paar foto's van mij.
We gingen eerst naar het begrafeniseiland San Michele. Ik heb gelezen dat het er erg vol is en dat tegenwoordig alleen de Venetiaanse elite geld genoeg heeft om daar begraven te worden. Maar dan heb je ook wel wat. Een prachtige rustige plek op een ommuurd eiland ( ommuurd om wind en water geen kans te geven). Er liggen een paar beroemde Russen, Strawinsky bijv. en Sergej Diaghilev, de oprichter van het Russisch Ballet. Pas later las ik dat de vrouw van Multatuli, Tine,  ook daar begraven is. Had ik het eerder geweten, was ik ook naar háár graf op zoek gegaan. Nu vonden we alleen de bovengenoemde heren. Er liepen opmerkelijk veel Russen rond, maar de graven zagen er niet mooi uit.

Van het tweede eiland heb je al een klein beetje gezien op die waslijnfoto's van gisteren. Het eiland van de gekleurde huizen: Burano.
Dat was ook zo iets. Je komt er aan op een boot met toeristen en je denkt 'Goeie help, als wij hier met z'n allemalen moeten rondlopen...'  Dus  toen iedereen vanaf de boot dezelfde kant op ging in de aangegeven richting, keerden wij om en liepen precies tegengesteld. Heerlijk rustig was het.
Burano vond ik ook echt een hoogtepunt. Zo mooi met al die kleurtjes! Vrolijk en zonnig.

En tenslotte bezochten wij Murano. Dat is het beroemdste eiland denk ik. Het eiland van de glasblazerijen. Daarvan zijn er nog maar een paar. Wel zijn er gigantisch veel winkels en winkeltjes waar prachtig glas wordt verkocht. Vazen, sieraden, glazen, enfin noem maar op. Maar ik heb niet zoveel met glas, dus na twee winkels hadden we het wel gezien. En ik vond het er verder lang niet zo leuk als op Burano. Gelukkig had ik dat allemaal van tevoren bedacht en dus waren we er maar heel kort en dat was lang genoeg.

Een plaatje van een gaatje

De was die lekker aan de lijn hangt te wapperen... Ik vind het zelf ook fijn om mijn was op te hangen buiten en kan er  echt van genieten, als de zon en de wind hun werk doen. Goh, had ik dat al eens gezegd? Tsss...
Toen een vriend laatst hoorde van onze plannen de tuin te veranderen zei hij: ' En dan natuurlijk als eerste die waslijnen weg'.
Mooi niet. De waslijnen blijven waar ze zijn voor altijd.
'Je kan toch een droogmolen nemen', zei hij toen, 'of een droger'. Dacht het niet.
Maar goed, mijn afwijking gaat zo ver dat ik ook altijd en overal een foto maak als ik ergens lekker een was(je) zie hangen.
Ik heb een map vol en in Venetië kwam daar nog heel wat bij. Ik denk dat niet veel mensen daar een droger hebben.
De foto's die ik nu laat zien vind ik zelf echt heel leuk. Ze zijn gemaakt op het eiland Burano, het eiland dat bekend staat om de gekleurde huizen. Dat zie je ook als je goed kijkt.

Frits stond die theedoek vast te houden aan een puntje toen ik de foto's maakte, want het waaide op dat moment nog al. Nog een geluk dat er niemand in de buurt was. Want twee van die was-fetisjisten...

Ps.:We waren ook nog eens in New York, waar het keihard regende, dagenlang. Ik zag toen de meest vrolijke, aparte, bijzondere regenlaarzen ooit en had bedacht dat ik daar een fotocollage van wilde maken. Moest ik die foto's natuurlijk wel eerst maken. En dat betekende soms een achtervolging. Als we toen opgepakt waren wegens raar gedrag had me dat niet eens erg verbaasd. Maar verder zijn we best normaal hoor!

Ah... la Venezia!

'Ging je dan met het boek van die tekenaar in je hand,  die plekken zoeken en dan foto's maken?', werd me gevraagd. Nee, dat deed ik niet. We kochten het boek pas op de laatste dag en we hadden al te weinig tijd vond ik. Dus op die manier 'werken' zou wel heel leuk geweest zijn, maar dan hadden we echt langer in Venetië moeten zijn.
Nu maakten we, zoals bijna altijd in een vreemde stad, gebruik van een 100% boekje. Zo'n boekje gidst je door een stad in wandelingen. En als je die allemaal volgt heb je een goed beeld van de stad. Wij doen er altijd een paar, nooit allemaal, want we wijken ook nog wel eens af van de routes. Of we hebben meer zin in een prettig terras, of een bankje in een park, of een muurtje aan een kade.
Maar die 100% boekjes vind ik echt ideaal.
Terug naar Venetië. Eerst met M. Sasek:

Het is daar in Venetië nogal toeristisch allemaal. Niet dat je als toerist aangevallen wordt door opdringerige verkopers. Helemaal niet. Maar alles is op toeristen gericht. Met veel kaarten, maskers en onsmakelijke, dure toeristenmenu's. En op sommige plaatsen was het verschrikkelijk druk. De rij om in de basiliek te kunnen kijken liep bijna over het hele San Marcoplein. En dat is een heel groot plein hoor.
En op de laatste ochtend wilden we graag naar het Peggy Guggenheimmuseum. Dat hebben we ook gedaan, maar dat was geen succes. Het museum is niet zo groot en die dag was een vrije dag voor de Venetianen. Dat was dus niet leuk.
Maar verder? Precies wat ik al eerder zei. Je neemt een afslagje en je staat op zo'n prachtig oud pleintje, met meestal een café en daar sta je dan alleen. Daar kun je dan ook heerlijk eten. Met een glas wijn in het zonnetje. Ik wil zo wel terug!
Nog een paar plaatjes dan maar:

Deze toren, de Slakkentoren genaamd, bij een van de vele Palazzo's, is toch echt wel een bezienswaardigheid. Maar hij ligt een beetje achteraf en wij waren daar helemaal alleen. Palazzo Contarini del Bovolo

Dit is het beeld wat je ziet als je op de kade voor het Dogepaleis staat. En je ziet het ook als je met de boot naar een van de eilanden gaat. Wat wij dus deden. Maar daarover morgen. Misschien.