De Amerikaanse prinses

Weer zo'n boek uit de bestsellers lijst. Een  boek dat ik graag wilde lezen, fan als ik ben van Annejet van der Zijl.
Het duurde even, want het was voortdurend uitgeleend in de bibliotheek en dan vergat ik weer om het te reserveren...
Maar om nou heel eerlijk te zijn, vond ik dit niet het beste boek van Annejet van der Zijl. 
Ik heb het uitgelezen, het verhaal is op zich interessant genoeg. Maar ik vind dat de persóón Allene niet uit de verf komt.
Ja natuurlijk lezen we hoe deze bijzondere vrouw vijf keer een huwelijk sloot, veel te overwinnen had in de kringen waarin zij meende te moeten verkeren.
We lezen hoe zij te relateren valt aan prins Bernard en peetmoeder werd van Beatrix.
Er gebeurde ontzettend veel in haar leven, misschien dat het daardoor komt dat deze vrouw als vrouw niet bij mij binnenkomt. Ze verloor alle drie haar kinderen.
Dat lijkt mij onoverkomelijk, ik had graag wat meer willen lezen over hoe ze daar mee omging.
Ik denk dat het allemaal teveel in een boek is gepropt en dat vind ik jammer

Wimpers

Kijken jullie ook vaak, rijdend in het donker, naar achterlichten van auto's en zie je daar dan gezichten in met ogen?
Ik wel en de eigenaar van deze auto ook denk ik. Bij ogen horen wimpers, zal hij gedacht hebben.  Toch?

Brooklyn

Dat was een mooie, rustige film. Het is het verhaal van een jong, Iers meisje,  Eilis Lacey dat, helemaal alleen,  zo'n beetje in het begin van de jaren vijftig naar Amerika gaat. Er is door een priester een baan voor haar geregeld en onderdak, dat wel, maar ze gaat. Zo dapper! Ze zal haar moeder en zus Rose gaan missen, maar ze gaat! 

Natuurlijk heeft ze het in het begin moeilijk, maar ze went al snel onder andere doordat ze verliefd wordt op een andere immigrant, Tony Fiorello. Een mooie rol van Emory Cohen. 

Maar dan gebeurt er een en ander op het thuisfront, waardoor Eilis gedwongen wordt om keuzes te maken.

Ik hoopte de hele tijd dat ze de keuze zou maken die ik de beste vond. Ha en dat deed ze. Gedurende de hele film zie je Eilis groeien. Mooi.
De hoofdrolspeelster, Saoirse Ronan (hoe zou je dat nou eens uitspreken) was goed en prachtig om te zien in die jaren vijftig kleding.  Aanrader.

Pas later zag ik dat deze film is gebaseerd op een boek van Colm Tóibín. En dus vond ik het jammer dat ik het boek niet had gelezen. Want het boek dat ik wel las van Colm Tóibín vond ik echt super. Maar om het boek van de film alsnog te gaan lezen, is ook weer zowat. Dan maak ik niet meer mijn eigen beeld, wat juist het voordeel is van een boek, boven een film.

Bibliotheek Hoorn

Zeg nou zelf... als je nou een bibliotheek hebt waar het er zo uit ziet, waar dus een leescafe is waar je heerlijk kunt zitten, waar je een kopje koffieof thee kunt drinken met appeltaart of bokkepootjestaart of met een muffin, waar ze verschrikkelijk veel tijdschriften hebben die je zo maar kunt lezen en niet te vergeten boeken, boeken en nog eens boeken en dvd's...

... dan zou je toch wel gek zijn als je daar niet zeer regelmatig zou gaan zitten.  Ik ben niet gek!

Verzamelen

Ik dacht een tijdje geleden al dat ik de boekjes over  De Olijke Tweeling wilde verzamelen voor mijn spiksplinternieuwe tweelingkleindochters.
Dus toen mijn oud collega 'Geschenkenmientje' (die op verzamelgebied echt nog een stuk erger is dan ik) me meldde dat er een boekenmarkt was, hier vlakbij, ging ik er meteen op af. En ik had mazzel. In de eerste plaats was Mien nog ter plekke. Altijd leuk. En verder lagen er op de eerste de beste kraam een heleboel olijke tweelingen. Ik wil ze natuurlijk alleen met de illustraties van Hans Borrebach waar ik dol op ben. En ik kocht er vier.
Ik wil niet de hele serie, want eigenlijk vind ik de illustraties veel leuker dan de boekjes die niet veel voorstellen. En bovendien waar moet ik ze allemaal zetten. De serie telt 23 delen. 

Mien had haar slag al geslagen en we dronken samen gezellig een kopje thee. Daarna moest ik nog verder natuurlijk. Maar veel vond ik niet.
Mien noemde me nog een kringloop in de buurt, die ik altijd vergeet. Dus daar ging ik na de boekenmarkt ook nog even heen en vond zomaar vijf boeken voor mijn eigen verzameling.

Ah superleuk, toch? Vooral de meest linkse kaft.

Maar het allerleukste was dat er een oud-leerling in deze kringloop werkte. Een heel slim, leuk joch die gezellig een praatje kwam maken.
Ik volg af en toe een workshop bij zijn moeder en hij vroeg wanneer ik weer eens een workshop ga doen,  'dan kan ik u weer eens even bijpraten. Want u weet nog wel dat ik altijd zat te tekenen hè en ik heb een hele ontwikkeling doorgemaakt en als het dan om vijf uur klaar is, dan kunt u bijv. even wachten tot kwart over vijf, want dan kom ik thuis en dan laat ik het allemaal zien'.
Zo vertederend vind ik dat. Zo'n lang eind dat aan z'n oude juf z'n tekenontwikkeling wil laten zien.  Ik denk dat ik die kringloop nu niet meer zo gauw vergeet.

Dankzij Mien had ik een topmiddag!

Hee wijffie...

Wandelen met de tweeling... Met Noor en Jet.
Deze oma liep te glimmen van trots en met een grote lach op haar gezicht. De hele weg! Ze zijn ook zo vreselijk lief en ik vind het ook echt bijzonder hoor.
Maar... je moet geen haast hebben heb ik gemerkt. Regelmatig moest ik even stilstaan omdat ik werd aangesproken.

Eén: Een mevrouw van mijn leeftijd.
 'Ah mag ik even kijken? Ik ben zelf de helft van een tweeling'
Natuurlijk mag dat.
'Het blijft altijd bijzonder hè'. Dat kon ik beamen.
En toen op kritische toon: 'Ach wat zijn ze nog klein. En dan nu al oppassen?'
Ik had bijna gezegd dat hun moeder dronken in de kroeg hing, maar ik hield me in natuurlijk.

Twee: Een Marokkaan van een jaar of vijfendertig met een leuk meisje aan zijn hand van een jaar of tien.
'Kijk Mevrouw, zo gaat het worden. Dit is mijn halve tweelingdochter. Dat ze maar net zo mooi groot mogen worden'.
Het meisje merkte desgevraagd op dat haar zus ziek was. 'Net goed!' zei ze er achteraan.

Drie: De bloemenvrouw waar ik roze bloemen had gekocht voor mijn dochter toen ik net gehoord had dat het twee meisjes zouden gaan worden, wist het nog en kwam even inspecteren.
'Wat een mooie namen' zei ze, naar de mutsjes van de baby's kijkend.
'Zo echt Hollands, Noor en Dzjet'.
Toen moest ik me even diep over de wagen buigen. Hahaha, Dzjet... zo Holllands.

Vier: De marktkoopman op het Buikslotermeerplein. Keihard:
'Hee wijffie, heb je een nakommertje? Oh ik zie het al: twee nakommertjes!'
Algehele hilariteit daar op het plein. Ook bij mij.

En ik? Ik verheug me al weer op de volgende wandeling!

Van Zwolle naar Assen en de Maya's

Na een voortreffelijk ontbijt, de volgende ochtend, checkten we uit en lieten de koffer achter in het hotel. En met het boekenweekgeschenk in de hand gingen we gratis op weg naar Assen. Vanuit Assen zouden we dan weer naar huis aan het eind van de dag. Ik had twee boeken gekocht, dus het reisje kostte ons niks. Maar omdat ik toch nog een klein boekje had gekocht in Waanders, kreeg ik weer een boekenweekgeschenk. En bedacht dat ik dat boekje op het station zou kunnen weggeven aan iemand die een kaartje ging kopen.
Nog nooit kwam een boekje beter van pas. Want er was een vrouw die er tamelijk onder de drugs uit zag en die de nacht op straat had doorgebracht volgens haar hulpverlener,  die haar naar het station begeleidde. Zij kreeg mijn boekje en toen ze eenmaal begreep dat ze gratis mocht reizen, was ze hartstikke blij. Ze wilde trouwens graag in vol ornaat op de foto, maar dat heb ik maar niet gedaan.

Verder had geloof ik bijna iedereen het boekje van Esther Gerritsen in de hand. Er werd ook niet gecontroleerd in de trein. Superdruk was het. We konden niet zitten. Maar ach, Frits zat op de trap en ik hing een beetje.

Ik had bovendien een boek bij me dat ik zeer boeiend vond. Van de bieb. Een populair boek hoor, in de Zwolse boekhandel lagen stapels. Dus ik verveelde me niet en we waren er best snel

I

Nou, heel veel mensen hadden hetzelfde idee, dus in hordes verplaatsten we ons naar het Drents Museum voor een tentoonstelling: Maya's, Heersers van het Regenwoud.

We stonden een tijdje in de rij voor het museum en werden geamuseerd door deze muzikanten. Die erg blij keken en wel flink wat in hun hoed kregen.

Al met al duurde het wachten misschien tien minuten, dus dat viel mee. We vroegen ons wel af hoe druk het binnen zou zijn, maar omdat veel mensen niet naar de Maya's gingen maar naar Harry (Cuby) Muskee, viel dat ook wel mee. Het was druk, maar niet erg irritant.
De tentoonstelling vonden wij heel bijzonder. Heel bijzonder. Interessant sowieso en prachtig.
Een klein voorproefje? Kijk:

Wij zijn ooit, zo'n veertig jaar geleden, in Mexico geweest. En zagen daar een beetje Maya cultuur.  Eigenlijk hadden we net tegen elkaar gezegd dat we best nog eens zouden willen. Het was een prachtige reis, toen.
Maar omdat ik niet meer ga vliegen, zit een Mexicoreis er nu niet meer in.
Gelukkig was dit ook erg mooi. Een zeer interessant volk, die Maya's. Ik ga me er nog maar eens een beetje in verdiepen en ik zal nog verslag doen van de tentoonstelling.

We hebben trouwens echt geluk gehad, want we hoorden later dat er ook mensen waren geweest, die er niet meer in konden wegens te druk.

Enfin, wij treinden terug naar Zwolle, haalden de koffer op en treinden verder naar huis.

Vorig jaar waren we op één dag met het boekenweekgeschenk naar Groningen gegaan, daarna (toevallig) ook naar Zwolle en toen naar huis. Dat was wel erg veel, toen. Terwijl nu, met die overnachting, we helemaal niet moe waren en het gevoel hadden dat we anders hebben na een week vakantie.

Zwolle (2)

Ja, we genoten ten volle in Zwolle. (Dit prachtige rijm is natuurlijk van mijn man!) We genoten van het uitzicht:

Van de  huizen

 

Eigenlijk van alles wat een oude stad zo aantrekkelijk maakt. 

Ik ken één iemand in Zwolle en haar hadden we gevraagd waar we nou eens uit eten moesten. We kregen een zeer goede tip en hadden een heerlijk etentje. 

We hadden besloten om een nacht te blijven en na veel zoeken had mijn man een kamer geboekt in Hotel Wientjes. Het loont toch beslist de moeite om heel goed allerlei aanbiedingen te bekijken, want dit was werkelijk een prachtige kamer in een leuk oud hotel, van alle gemakken voorzien. En ja het was een aanbieding en dus echt niet duur.Zo'n aanbieding duurt nooit lang, een kwartier nadat mijn man had geboekt was de prijs al flink gestegen.

's Avonds zouden we naar het theater gaan. Er was een voorstelling met Jon van Eerd. En Jon van Eerd vind ik heel erg goed, sinds ik hem een jaar of vijf geleden zag in La Cage aux Folles. Ze zeggen wel eens dat iemand de lach aan zijn kont heeft hangen en dat heeft hij. Hij hoeft maar te kijken en de zaal stikt van het lachen. Nu ook. 

Maar helaas, dit stuk was niet grappig. Onverstaanbaar bij vlagen, niet leuk, nou eigenlijk helemaal niks vonden we leuk. 

Ik blijf fan van Jon van Eerd, beslist. Maar dit stuk raad ik niemand aan. Kinderachtig, flauw, voorspelbaar. We zijn in de pauze weggegaan. Verder ging er niemand, dus het lag aan ons!

Vorige week zijn we trouwens ook bij een film weggelopen (Belgica). Dat deden we vroeger nooit. 

Maar tijd wordt steeds kostbaarder naarmate we ouder worden en ik vind het zonde om die tijd dan alleen maar uit te zitten.

Dus we wandelden door donker Zwolle terug naar het hotel. Wordt vervolgd.

Vandaag

'Laten we durven. 
Laten we graag zien omdat we dat kunnen, en leven – voluit en gretig – omdat wij dat mógen en het daarom dubbel zo goed moeten doen.
Laten we beter leren weten, niet meer morsen met de dagen die al die anderen, daar, zomaar, opeens zijn kwijtgeraakt.
Laten we geen engelen zijn, maar als het kan toch ook geen duivels.
Laten we mensen zijn. En helemaal onszelf worden, niet wie we denken dat anderen wilden dat we waren.
Laten we moed houden, durven wankelen en redden wat er te redden valt. Onszelf bijvoorbeeld, en mekaar.
Laten we stoppen met hopen en doen wat moet gebeuren om het te doen gebeuren, en mild zijn voor wie dat nog niet kan.
Laten we ze openlaten: onze deuren, onze armen, onze geesten.
Laten we pantsers afleggen, en het en de andere tegemoet treden, telkens weer. 
Laten we slapende honden keihard wakker maken. Blijven geloven in dromen die ook uitkomen. Veel verwachten, genoeg spijt hebben, in zeven sloten tegelijk lopen, alle dingen aankijken, ook dat wat ons verontrust.
En laten we minachting koesteren voor de hopeloosheid, weten wat we waard zijn, onszelf gunnen wat we verdienen, want dat is vaak meer dan we geneigd zijn te denken. En laten we begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna.
Laten we durven. Ja.' 

Griet op de Beeck
22 maart 2016

(Deze tekst werd uitgesproken gisteren in De Wereld Draait Door, door Griet op de Beeck. Een reactie op de aanslagen in Brussel)

Weekend (1)

Wat hadden wij een heerlijk weekend. Zaterdag vertrokken we al vroeg naar Zwolle, met de trein.Ik had een vrije reisdag, dus dat kwam mooi uit.
Zwolle is echt een hele leuke stad vind ik. Leuke winkels:

En vooral een fantastische boekwinkel, nl. Waanders. Alleen al voor die boekwinkel zou je naar Zwolle moeten. Waanders in de Broeren. Het staat zelfs op de bordjes aangegeven. De Broeren is een heel oude kerk, prachtig verbouwd en nu in gebruik als boekwinkel. Er is een expositieruimte, er is horeca. Je zou er echt uren door kunnen brengen. En zoveel boeken. Het ziet er prachtig uit allemaal

 Het moet voor een architect, of misschien wel een architectenbureau toch fantastisch zijn om zoiets moois te maken. En hergebruik hè. Daar hou ik erg van.
Ik kocht een klein boekje, kreeg er een boekenweekgeschenk bij en toen waren we eigenlijk wel weer uitgewinkeld.
Op naar de Fundatie, het eigenlijke doel van ons reisje. Want daar in de Fundatie waren maar liefst vier exposities. Een daarvan wilden we echt graag zien. Namelijk: Dutch Identity, Nederlandse portretfotografie nu.
Ik heb zulke prachtige foto's gezien daar. Echt ongelooflijk. Ik heb m'n ogen uitgekeken en...  geen foto gemaakt. Ik was me daar niet eens van bewust. Pas thuis kwam ik daar achter. Ergens in mijn hoofd zal ik gedacht hebben, zo mooi kan ik het toch niet.
Dan was er nog een expositie van Ans Markus: Als ik jou was...
Die pikten we dus mee. Wat mooi en bijzonder. De pijn van oud:

Ik kende het werk van Ans Markus niet zo goed. Eigenlijk alleen de schilderijen van vrouwen in windsels. Maar wat ik nu zag was anders en toch ook weer niet.

Wat ik ook erg leuk vond waren de hommages van Markus aan beroemde voorgangers. Aan Frida Kahlo bijvoorbeeld:

Of aan Picasso

Nog een absolute aanrader dus en tot en met 17 april te zien in de Fundatie in Zwolle.
Er is een grens aan wat ik kan opnemen, dus de heilstaatvisioenen uit de Sovjet Unie en de expositie over Machteld, de muze van Karel Appel, sloegen we over.
En toen was het nog steeds middag. Wordt vervolgd.

Ps. Als ik naar de Noordermarkt ga, zie ik Ans Markus heel vaak. Het is een opvallende, mooie vrouw.  Als ik haar nu weer eens zie, ga ik haar, als ik durf, vertellen hoe mooi ik haar werk heb gevonden daar in Zwolle.

Zullen we doen alsof...

De eerste officiële lentedag. Voor mij dan hè want ik lees nu overal dat die eerste echte dag gisteren was. Toch heb ik altijd 21 maart in mijn hoofd. Vandaag dus. Nou ja.
Ik ben wat laat, want ik was aan het wachten op het zonnetje (en mijn boek aan het uit lezen).
Zo te zien wordt het lang wachten.
Dus zo dan maar?

Samuel Bjørk

Wow!
Er staat op de omslag van dit boek 'Zuurstofflessen paraat houden!'.
Nou dat was overdreven, ik had geen zuurstof nodig, maar dat dit echt een hele spannende thriller is, dát staat buiten kijf.
En gruwelijk ook. Vooral omdat de slachtoffers kinderen zijn, meisjes.
Ik kan zulke dingen over het algemeen goed van me af zetten.
Scheiden bedoel ik eigenlijk: het is niet echt, het is maar een boek.
Toch kan ik me heel goed voorstellen dat niet iedereen dat kan. Dat weet je van je zelf natuurlijk en in dat geval moet je er niet aan beginnen.
Holger Munch is de leider van het speciale team dat de moorden moet oplossen. Hij wordt terzijde gestaan door de briljante Mia Krüger. Gelukkig voor Mia, want door deze moordzaken wordt zij uit haar isolement gehaald, gaat weer aan de slag en maakt geen eind aan haar leven.
Het eerste dode meisje wordt gevonden met een vliegtuiglabel om haar nek met daarop de tekst: Ik reis alleen.
Vandaar de titel.
Ik vind het boek een absolute aanrader.
Ik heb zelfs de moeite genomen om op te zoeken hoe je een streepje door die o typt. En dat zou ik zeker niet gedaan hebben voor een boek waar ik niks aan vind.  ø
Dit boek van Samuel Bjørk staat in de top zestig van deze week op acht en zijn tweede boek, De Doodsvogel, staat op tien.
Ik merk ineens dat ik allemaal boeken uit die top-zestig aan het lezen ben of net heb gelezen. En ik constateer dat ze niet voor niets in zo'n top zestig staan.
Ik las verder ook nog As in tas,
De Amerikaanse prinses en Hendrik Groen. Daarover later meer.

Broodje

Onze broodbakmachine was onherstelbaar stuk helaas en dat hebben we een hele tijd zo gelaten.
We gebruikten hem ook niet zo vaak.
Ik had daar zo'n romantisch beeld bij, dat je dat ding 's nachts aan zou zetten en dat je keuken de volgende ochtend heerlijk zou ruiken en dan een ontbijtje met vers gebakken brood in het zonnetje.
Ja dat zag ik voor me. De praktijk was dat we hem helemaal niet 's nachts aan durfden te zetten en dat dat achteraf bekeken misschien wel goed was, dat ding had makkelijk uit elkaar kunnen knallen.
Toch, het idee van zelf brood bakken bleef, maar dan wel makkelijk hè, dat ik niet zelf hoef te kneden, dus nu is er een nieuw apparaat.
En ziehier het eerste resultaat.
Het broodje ziet er goed uit, misschien nog wat te licht. Die rare punt bovenop vind ik eigenlijk wel leuk. Van binnen is het brood net gaar. Maar dan ook net. Dus de volgende keer ietsje langer lijkt me.
Dat gaat nog een hoop oefening kosten. Geeft niks, ooit zullen we een volmaakt brood hebben. Daar ben ik heilig van overtuigd.
(Mijn moeder bakte vroeger vaak krentenbrood. Gewoon met de hand en in zo'n zwart blik. Dat blik heb ik bewaard en wie weet ga ik dat ook nog eens een keer proberen. Wie weet.)

Bureautje

Het ruikt hier naar boenwas. Heerlijk vind ik. Zo'n ouderwetse geur die ik eigenlijk, nu ik er over nadenk, alleen nog maar bij me zelf thuis ruik. En dan nog niet zo heel vaak. Misschien een keer per seizoen of zo.
Een geur die me meteen terug brengt in het verleden. Zoals geuren dat soms kunnen doen.

Dat ik die geur ruik komt doordat ik zojuist het bureautje in de was heb gezet én die was weer heb uitgewreven.
Dit is het bureautje dat mijn grootvader voor mijn moeder had laten maken. Speciaal voor haar. Ze kreeg het voor haar achttiende verjaardag. In 1929.
Dat is wat hè als je vader dat voor je laat maken.
Ik kreeg het vijftig jaar later, toen ik trouwde in 1979. Mijn moeder was nog best toen hoor. Maar ze zei: 'dan is het maar vast bij jou, kan ik zien of je er een beetje goed voor zorgt'.
En dus staat het al jaren en jaren hier en zorg ik er goed voor.
Zoals op de foto hierboven zie je het nooit, het staat altijd open.

Het blad is niet echt mooi meer, zoals je ziet. Te vaak hebben er glazen of kaarsen op gestaan. Maar hé, het is wel een gebruiksvoorwerp natuurlijk . Dus dat vind ik niet zo erg.
Toen ik een kind was, hoopte ik heel erg dat er geheime vakjes in zouden zitten. Maar dat is helaas niet het geval. Dan zou ik ze nu wel eens ontdekt hebben zo langzamerhand.
Die twee vakjes naast het middelste deurtje, die een beetje op een boek lijken, zijn niet geheim, maar je moet wel moeite doen om ze open te krijgen.

Mijn moeder vond dat ik het bureautje weer door moest geven aan haar kleindochter. Ik heb al die tijd gedacht dat die kleindochter (mijn dochter dus) het niet zou willen hebben.
Een tijdje geleden hadden we het er over en mijn dochter zei dat ze het juist wél wilde hebben. E dat terwijl ze niet echt van de oude spullen is. Dat vind ik toch zo leuk.
Dan kan ze het op haar beurt weer doorgeven aan Anna. Ooit. Want voorlopig staat het nog lekker hier.

Millie Bird

Wat een heerlijk boek was dit. Ik las er al een tijd geleden over bij Wieneke, die het zeer kon waarderen en noteerde de titel. En nu was het de 'opdracht' in de leesclub van Els. Bovendien vond ik de omslag erg leuk.  Dus nu moest het er maar eens van komen, dacht ik. Gereserveerd in de bieb, zaterdag gehaald en maandagmorgen uit, terwijl ik toch best een druk weekend had. Maar ik kon het niet wegleggen.

Het verhaal:
Millie Bird is een meisje van zeven. Haar vader is dood. Millie is gefascineerd door de dood. Ze maakt lijsten van dode dingen. Een vlieg, een bloem... haar vader is nr. 28. Haar moeder laat haar achter in een warenhuis. Daar bivakkeert ze een paar dagen dan wordt ze ontdekt. Bijna krijgt ze nieuwe pleegouders, maar ze wordt aangespoord door Karl de Typist om te vluchten. Karl is zevenentachtig en weduwnaar. Hij vlucht zelf ook, uit een verzorgingshuis. En dan is er nog Agatha Pantha. Zij heeft ook haar man verloren en sindsdien heeft ze haar huis niet meer verlaten. Scheldend vanachter haar raam schreeuwt ze de wereld tegemoet.
Dit drietal gaat samen op zoek naar Millies moeder. Een trip dwars door Australië. En natuurlijk zoeken ze zichzelf en dat wat van waarde is.

Al met al is het een buitengewoon onwaarschijnlijk verhaal. Meestal stoort me dat, maar nu helemaal niet. Millie is zo lief en slim. Wat op de kaft staat klopt: hartveroverend. 
Dan daarbij wat filosofische gedachten en je hebt een prima boek. Ik vond -  zonder het te vertellen natuurlijk -  het slot ook erg goed. Origineel en goed bedacht.
Aanrader!

Maggie Smith

Laatst vertelde ik dat ik soms zo'n behoefte heb aan een vrolijke film. Toen we in ons filmhuis een trailer zagen van deze film, The Lady in the Van, dacht ik dat het er een zou zijn.
We gingen, maar ik zou ook zonder die gedachte wel gegaan zijn.
Want ja... Maggie Smith. Dame Maggie Smith. Ze is geweldig. Waar je haar ook ziet. De dame is inmiddels 81 jaar, toen de film werd gemaakt was ze 80.
Wat fantastisch als je op die leeftijd nog zo actief kunt zijn en anderen kunt laten genieten.
Nou de film bleek dus inderdaad geen lachfilm te zijn, hoewel er af en toe gelachen kon worden. Maar wel mooi en vooral ook mooi geacteerd. Smith had best een Oscar verdiend, maar ach, ze had er al twee en als je haar prijzenlijst bekijkt, kan ik me voorstellen dat het haar een rotzorg zal zijn.

Het verhaal: Miss Mary Sheperd is een nogal excentrieke oude vrouw die haar busje parkeert in London op de oprit van toneelschrijver Alan Bennett. Alan is er aanvankelijk niet blij mee en de buurt ook niet. Maar Miss Sheperd trekt zich er niet veel van aan en blijft. Ze blijft zelfs vijftien jaar op die oprit staan.
Wat daar de reden van is kom je gaandeweg te weten.

Alan Bennett is echt toneelschrijver en schreef een succesvol toneelstuk op basis van zijn eigen ervaring. En daar is dus nu een film van gemaakt.
Aanrader!

Moestuintjes

Hoera, ze zijn er weer: de moestuintjes van Albert Heijn.
Slimme reclamejongens hoor daar, er is altijd wel iets om voor te sparen.
Ik had voor ons zelf geen messen of glazen nodig, maar ik heb hard gespaard voor verschillende gezinsleden.
De Eftelingzegels komen wél van pas. Nog niet voor onze kleinkinderen, maar wij vinden zelf een dagje Efteling ook zooooo leuk.
En de moestuintjes zijn het allerleukst. Ik heb er nu twee. Voor watermeloen en voor rode biet. We hebben een hartstikke mooie bak in de tuin, dus straks overplanten zal geen probleem zijn.
Maar eerst maar eens die kleine zaadjes zien opkomen. Dat vind ik geloof ik nog het allerleukste. Iets in de grond stoppen en dat er dan wat uitkomt...

Hout

Op de dag dat de zon zo prachtig opging boven het IJsselmeer, (dat was zaterdag 12 maart, om ong. 7.15 uur), viel diezelfde zon ook op een paar geknotte wilgen. En dáár viel mijn oog weer op.
Ik vind dat altijd zo'n mooi gezicht. Echt schitterend en je kunt het ook ruiken. Heerlijk.

Bij mijn voordeur ligt ook een stapeltje hout. Vorige week is nl. door de gemeentedienst de blauwspar omgezaagd die daar zo'n vijfendertig jaar geleden door onze buurman was geplant na Kerstmis. Het was een mooie boom, maar paste totaal niet op die plek. En na heel veel gezeur mocht hij weg.
Nu nog de boom die de meeste ergernis oplevert, licht wegneemt en HELEMAAL niet in de omgeving past. Daar kon nu nog geen sprake van zijn. Want: 'Ik vind het mooi', zegt de man van de gemeente.
En ook: 'Dan moet u maar een groter raam nemen' toen ik klaagde over het licht op mijn kamer.
Enfin, over die boom is al eindeloos gezeurd en niet alleen door mij. Ik ben bang dat er nog heel lang verder geklaagd moet worden.
We mochten wel wat stukken van die oude kerstboom hebben.

 

Mooi hè en dit hout ruikt zo mogelijk nog lekkerder. 

Wat zullen we er eens mee doen

Het kan natuurlijk in de haard, maar dan moet het eerst drogen en dat kan nog wel een tijd duren. 

Of misschien kunnen we er  een paar mooie onderzetters van maken. 

Of  kleine kabouterkrukjes.

O lieve  ex-buurman wil misschien ook een stuk van 'zijn' boom. Het was tenslotte een dure, hij kostte als ik me goed herinner,  35 gulden. De buurman had hem gekocht omdat hij er (voor zijn werk) een foto van moest maken.  

Ik kijk steeds naar dat hout en dat is toch ook al wat, maar meer ideetjes heb ik vooralsnog niet. Iemand?

Quartier Putain

We deden letterlijk een rondje om de (Oude) Kerk, die ochtend toen we te vroeg waren voor het Saskia-ontbijt.
Je bent daar midden in de rosse buurt, de Wallen, de warme buurt, de hoerenbuurt, the red light district, of hoe het dan ook genoemd mag worden

Het zag er koud en eenzaam uit.  Hoewel...
Eerst zag ik dit beeldje: Belle

Gemaakt door Els Reyerse in 2007. De bedoeling ervan is respect te vragen voor alle sex-werkers overal ter wereld. Er lagen bloemen bij.
Respect verdienen sexwerkers inderdaad vind ik. Als ze niet nodig waren, zouden ze er niet zijn. Dat is mijn tamelijk simplistische gedachtengang.
Belle... ik vond het mooi.
Verder was het er op dat moment koud, tochtig en leeg.
Toch zie je ook dit:

Een Praathuys genaamd 'In de Oude Hoer'. Dat lijkt me zeer nuttig en de humor die uit de naam spreekt, is verfrissend vind ik.
En weer een bochtje verder zagen we:

(Putain betekent hoer. Ik had ooit een Frans vriendje die het woord putain gebruikte ongeveer zoals wij shit gebruiken of sjips. 'Putain, wat een rotweer' zei hij dan bijv. Maar dit terzijde)

Toen ik dit bord zag vond ik het meteen op een of andere manier prettig aan doen.  Quartier Putain klinkt goed vind ik.
Het is trouwens de titel van een lied van Drs. P. De doctorandus  noemde het zelf zijn lievelingslied.

Mist

Gistermorgen had ik weer een vroege tienduizendstappenwandeling. Het was mistig en stil.

En eigenlijk vond ik het wel mooi. Mist kan heel mooi zijn, laat ik het zo zeggen. En ik rekende erop dat de zon wel zou doorbreken en dat is pas echt mooi.
Toen ik vijfduizend stappen had gelopen, dacht ik ik ga terug, dezelfde weg. Dat doe ik anders nooit, maar als de zon dan komt heb ik haar op het mooiste stuk en voor me uit.
Helaas, er gebeurde niks.

En toch heb ik er van genoten, gistermorgen vroeg. Al was ik wel erg blij met een beetje beweging

En met een beetje kleur

Nijntje in Japan

Moet je kijken wat een leuke kaart ik kreeg via Postcrossing, uit Japan. De illustratie is van iemand die Iwasaki Chihiro heet en in Japan beroemd is volgens de Postcrosser. Ik heb even gegoogeld en het lijkt me dat ze terecht beroemd is. Klik

 

Ik weet niet of de tekenaar bedoeld heeft de komst van kinderen op deze wereld te verbeelden, maar dat is wel wat ik er in zie. Misschien beïnvloed door de komst van Noor en Jet, dat zou heel goed kunnen, maar dat maakt eigenlijk niet uit. Ik vind het een mooie kaart.

Die ik hier echter niet zou hebben laten zien als ik de achterkant niet zo leuk had gevonden. 

Ik had hier ooit een serie foto's met als titel: Nederland in het buitenland.

Nou, in die serie,  had de achterkant van deze kaart prima gepast. 

 

 Een Japanse Nijntje postzegel. Zo leuk!

Ik wist wel dat veel Japanners gek zijn op Nijntje. Er wordt vaak een Nijntje kaart als voorkeur opgegeven. Maar dat ze zelfs zijn postzegel hebben daar, dat vind ik bijzonder. En bijzonder leuk! Enig nationalisme is mij niet vreemd, haha.

Saskia-ontbijt

Om half zeven vertrokken we gisterochtend naar Amsterdam. Naar deze kerk, de Oude Kerk. We wilden meedoen aan het Saskia-Ontbijt. Na mijn mislukte avontuur bij deze kerk, klik, hoopte ik nu dat dit goed zou gaan. En dat lukte. We waren op tijd en hadden een klein half uurtje over om nog even langs de gracht en om de kerk te slenteren. Mooi, zo 's morgens vroeg. Kijk dat licht op die toren.

 Het werd best druk, wel bijna allemaal oudere, grijze mensen. De man die je hier op de voorgrond ziet staan, links, is denk ik Geert Mak. Maar dat zag ik pas toen we thuis kwamen.

Om acht uur mochten we naar binnen. We kregen koffie of thee met een croissant of een krentenbol en bekeken nog eens goed deze mooie, heldere kerk van binnen.
Maar wat was nu eigenlijk de bedoeling?  Nou, dit:

In dit oudste gebouw van Amsterdam ligt Saskia van Uylenburgh (1612-1642) - 'huysvrouw' en muze van Rembrandt - begraven. 
Elk jaar op 9 maart, precies om acht over half negen ‘s ochtends, valt een zonnestraal op haar graf.
Vlak voor en na de zonnewende klinkt muziek. Rembrandt (!)Frerichs bespeelt het kistorgel samen met Hermine Deurlo die mondorgel speelt.
Dit soort dingen, daar kan ik me echt op verheugen. En het wás ook leuk!

Alleen wilde de zon niet helemaal meewerken.  Kijk door dit raam zou de zon binnenvallen:

Hoewel de zon beter had gekund, zie je toch op de foto, dat de zon een baan vormt richting het graf van Saskia. Meer zat er deze keer niet in, maar ik vond het al mooi hoor. Er hing echt een aparte sfeer in de kerk. Iedereen was stil en wachtte.

Daarna kwam Jan Six aan het woord.
Hij is kunsthandelaar en historicus en vertelde over de relatie van zijn beroemde Amsterdamse familie Six met Rembrandt en het zeer bekende portret van Saskia.

Zo bijzonder eigenlijk dat een nazaat van de Jan Six die Saskia misschien wel heeft gekend en die door Rembrandt werd geschilderd, hierover vertelt.
Er wordt wel eens gezegd dat ieder mens via slechts zes of zeven contacten, handdrukken, verwijderd is van ieder ander mens ter wereld.
Deze Jan Six vertelde dat hij op ongeveer dezelfde manier,  nog maar zeven handdrukken verwijderd zou zijn van zijn voorvader, Jan Six. Zo kort dus eigenlijk nog maar.

Foto van dit portret van Jan Six, gepikt van de site van het Rijksmuseum

Ik las in de krant dat er behalve Saskia nog meer dan tienduizend mensen onder deze kerk werden begraven. Er zijn zo'n 2500 zerken. En dan zo'n zonnestraal op dat ene graf. Mooi!

We hadden een heerlijke ochtend. Om tien uur waren we weer thuis en deden de open haard aan. Want stervenskoud was het wel hoor, daar.