Specialiteit

'Specialiteit' is het thema bij Stuur een Foto, deze week. 'Welke specialiteit proefden jullie?' vraagt Els ons deze week.
Ik kan rustig stellen dat ik heel wat specialiteiten heb geproefd. Dat gebeurt namelijk zodra je in een ver land bent. Dan krijg je echt wel eens speciale dingen opgediend. Heerlijk at ik bijv. in Vietnam en i. Ik kocht zelfs een kookboek met Vietnamese gerechten en ik heb er ook wel een en ander van gemaakt.
Maar toch, als ik aan een specialiteit denk, schieten Zeeuwse specialiteiten mij als eerste te binnen. Meerdere hoor. Maar toch op nr. 1: DE ZEEUWSE BOLUS.

Echt zoooo lekker. Ze zijn hier in Hoorn ook wel eens te koop. Bij AH en dan koop ik er meestal wel een. Maar het is niet echt. Het smaakt anders en dat is gek want waarschijnlijk worden ze gewoon uit Zeeland hier heen vervoerd. Ik heb ze ook wel eens zelf gemaakt. En die waren goed hoor. Het was nog lastig om ze in vorm te krijgen, maar de smaak was oke. Toch ook niet helemaal je ware.
Dus, misschien heb je er gewoon Zeeuwse lucht bij nodig. En de PZC. En vakantie.

Ruilen

Toen ik begin mei weer helemaal in de ATC-sferen kwam werd ik meteen ook weer fanatiek.
Ik heb een heleboel van die kleine kaartjes gemaakt, een heleboel Artist Trading Cards.
En ik heb er ook een heleboel geruild. Nog een hele drukte hoor, bijhouden wie welk kaartje van jou wil hebben en uitzoeken wat jij wil hebben. En dan nog versturen natuurlijk.
Maar het is zo leuk. Kijk maar eens wat voor mooie kaartjes ik terug kreeg. Van mensen uit Thailand en Purmerend. Roosendaal en Amerika en wat daar tussen zit. Echt super. Zijn ze niet leuk?

Ik denk dat ik met ongeveer veertig mensen heb geruild. In totaal meer dan honderd kaartjes en er waren er drie die ik echt niet om aan te zien vond. Die heb ik weggegooid. Maar de rest? Fantastisch!

Ik laat er nog een paar zien. Voor de duidelijkheid nog even: de kaartjes zijn echt klein, 6,4 cm x 8,9 cm

New Dawn

Nou moe... had ik net een blogberichtje gemaakt over mijn roos New Dawn, die zo leuk over de schutting piept, met haar prachtige roze kleur, zie ik dat Mirjam over dezelfde roos blogde. Nou ja dezelfde niet,  over de hare dan natuurlijk hè.
Dus ik twijfelde eventjes, maar ja het is eigenlijk ook wel grappig, dus met wat aanpassingen plaats ik mijn berichtje toch.
De roos verdient het namelijk. Twee jaar geleden was ze helemaal dood. Dachten we.
Bloeide ze normaal met een overdaad aan bloemen, echt een wolk van rozen, toen kwam er helemaal niks.
Door de vorst denken we. De dode takken hebben we er toen uitgehaald en verder niks gedaan. En het gekke was: vorig jaar kwam ze langzaam weer op gang.
Dat was dapper en stoer van de roos en dus, toen de oude tuin werd leeggehaald waren er twee planten die mochten blijven. Moesten blijven zelfs.  De hortensia die ik van Diana, mijn overleden buurvrouw had gekregen en de New Dawn, omdat ze zo haar best had gedaan. Verder is alles weggehaald. De pioenen zelfs, die ik nu wel een beetje mis. Ze staan nu bij dochter en doen het daar uitstekend. Volgend jaar maar weer eens een flinke stek meenemen.
De beplanting van de tuin is toch nog niet helemaal zoals ik het zou willen en zoals ik het had verwacht. Dus een pioenenplek moet er wel weer komen.
Tja die roos... nog geen wolk zoals vroeger. Maar toch al weer veel meer dan vorig jaar. Ik houd er van. Blij dat ze er nog is.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

...is dit: toen ik gistermorgen even de televisie aanzetten omdat ik iets wilde opnemen, viel ik midden in het Journaal. Op dat moment gepresenteerd door Astrid Kersseboom.
Dat gebeurt wel vaker natuurlijk, maar voor mij opmerkelijk was, dat ze zat!
Ze zat gewoon achter een desk te presenteren. En wat een rust gaf dat.
Ik heb van meet af aan een hekel gehad aan dat hysterische geloop van de dames en heren presentatoren. Zo opgelegd, zo gedwongen en vooral ook zo afleidend. Want je gaat toch zitten kijken wat voor schoenen de lui aan hebben en hoe het met hun benen is gesteld en de lengte van de rok. In feite totaal niet interessant.
Dus nu het echte Journaal nog. Laat ze voortaan maar weer lekker zitten!

Fred Het Hert

Toen ik de titel van dit kinderboek zag (in een museumwinkel, daar moet ik gewoon helemaal niet in gaan, dat zou veel beter zijn), was ik meteen verkocht. Ik word vrolijk van dit boek en van de tekeningen die er in staan. Het boek is gemaakt door Pépé Smit en ik hoop dat ze er nog meer maakt. De volledige titel is trouwens Fred het (heel erg eigenwijze) hert.
Het verhaaltje:
Fred is een heel gelukkig hert, maar nu verveelt hij zich. Hij gaat naar de stad en merkt dat mensen hem daar vreemd aankijken.

Hij krijgt ze hoor die schoenen,  van de tekenares. Maar Fred is nog niet tevreden. Hij wil ook handen. Die krijgt hij niet meteen, want een hert met handen, dat kan helemaal niet.

Hij krijgt ze. Fred het hert met handen. Hij gaat een patatje eten

Enzovoort enzovoort

Ik ben echt helemaal weg van Fred. En hier klik lees ik dat er nog een boek komt. Vast ook leuk!

Peyton Place

In de Libelle (ja natuurlijk in de Libelle, waar anders?) las ik dat het boek Peyton Place, van Grace Metalious, opnieuw wordt uitgegeven.
Dat is een boek dat ik vroeger zo'n beetje rond mijn vijftiende, zestiende geprobeerd heb te lezen. Dat lukte niet, het was een verschrikkelijk slecht boek. Dat ik het ging lezen kwam natuurlijk door de serie Peyton Place.
Tsjonge, ik heb van die 'moeder van alle soaps' echt genoten. Volgens mij jarenlang. We gingen er echt voor zitten, iedere week. Mijn moeder en ik en vaak mijn vriendin Marga. 
Er was natuurlijk niet veel anders, op televisie, we waren niks gewend,  maar toch!
Van het verhaal weet ik niet zo heel veel meer hoor.
Maar de hoofdfiguren zie ik zo voor me. Dokter Rossi natuurlijk en Constance Mackenzie. Allison Mackenzie ook, dat was Mia Farrow. En Ryan O'Neill.
Toen ik later elders mijn opleiding kreeg en in een huis woonde met studenten, toevallig jongens, keken we ook iedere week, die jongens dus ook hè. 'Moeders' de hospita keek mee en leverde een kopje thee voor de gezelligheid. 
Ik hoor in mijn hoofd de beginmuziek en ik zie het stadje voor me. Dan werd er altijd gezegd: The Continuing Story of Peyton Place. Starring Dorothy Malone...
And Continuing, dat was het zeker.
Later heb ik nooit meer soaps gevolgd, niet eens Goede Tijden. Maar deze... Als ze hem nog eens uit zouden zenden, zou ik beslist weer kijken. (En er waarschijnlijk niks meer aan vinden)
Maar even googelen leverde toch een leuk filmpje op. Even terug in de tijd, mét die muziek.



Zijn hier lezers oud genoeg om het ook gezien te hebben? Ja natuurlijk zijn die er. Maar kéken jullie ook echt?

Bedankt voor de rekenlesen

Een tijd geleden schreef ik dat ik na de voorjaarsvakantie op school weer andere kinderen zou krijgen om een beetje te helpen met rekenen of  lezen. 

Ik schreef ook dat Patricia dat absoluut niet zag zitten. Ze wilde niet met een oma gaan rekenen. Je kunt het stukje hier nog lezen. Klik  

Ik was benieuwd hoe het verder zou gaan. Want Patricia leek me een starre tante. 

Enfin, ze moest natuurlijk toch en vanaf de eerste keer verliep het eigenlijk al goed. Bijna alle kinderen vinden een beetje één-op-één aandacht plezierig. En ik liet me regelmatig verleiden tot een gesprekje over zaken die niets met rekenen te maken hebben. Want als de verhouding eenmaal goed is, gaat het werk natuurlijk ook beter.

Patricia kwam van een andere school en was toen ze kwam een en al dwarsigheid en niet willen. Toen dat in de klas opgelost was (en als ik niet zo'n hekel aan de uitdrukking had zou ik zeggen 'toen ze beter in haar vel zat), knapte ze zienderogen op. Bleek ze superleergierig en slim en ging alles veel beter. 

Ik heb dus van haar genoten. En ik vond het echt een cadeautje toen ze gisteren heel geheimzinnig een pakje achter haar rug verborg. Het was voor mij. Juffen krijgen aan het eind van het jaar vaak een aardigheidje, dus ik ben echt wel wat gewend hoor op dat gebied, maar dit cadeautje ontroerde me. Ik was er hartstikke blij mee. Helemaal toen ze vertelde dat het haar eigen initiatief was  en dat dus haar echte juf niet had gezegd dat het leuk zou zijn als....

De dag ervoor had ik tegen drie mannetjes die kwamen lezen gezegd dat het de laatste keer was. Extra lezen in de laatste schoolweek leek me niet zo aan de orde. En ik dacht dat ze wel blij zouden zijn. Maar ze waren alle drie teleurgesteld, echt. Dat had ik niet verwacht. Dus ik ga gewoon volgende week nog een keer, hahaha! 

Om helemaal eerlijk te zijn: er was er ook eentje, een rekenaar, die nog net geen halleluja riep toen ik zei dat het de laatste keer was. Ook dat hoort erbij. 

Al deze ervaringen zorgen er natuurlijk wel  voor dat ik volgend jaar gewoon weer ga.

Kiezen en Kiezels

In de gang op mijn school staat een zitje. Met een tafel en daarop wat tijdschriften. Ik moest wachten op een kind en las in een van die tijdschriften dit verhaal. Ik had het al eens eerder gelezen ergens anders, maar deze keer vond ik het mooi genoeg om met jullie te delen:

Op een dag zegt een leraar tegen zijn leerlingen: 'We gaan een experiment doen'.
Hij pakt een grote glazen pot en stopt die vol met grote keien.
'Is de pot vol?' vraagt hij. 'Jazeker', zeggen de leerlingen.
Dan pakt de leraar een zak kiezelsteentjes en schudt ze uit over de keien in de pot. De kiezels glijden in de holtes tussen de keien.
En weer vraagt de leraar: 'Is deze pot vol?'
De leerlingen aarzelen en zeggen: 'Waarschijnlijk niet'.
Nu pakt de leraar een zak zand en strooit het in de pot. Het zand verdeelt zich vlot tussen de keien en de kiezels.
'Is de pot nu vol?'vraagt de leraar. 'Nee',  roepen de leerlingen
De leraar knikt en giet een kan water leeg in de pot.
'Wat laat dit experiment nu zien?' vraagt hij.
Een leerling zegt: 'Het toont aan dat, zelfs als je dag erg vol is, je er altijd nog iets bij kan doen'.
'Nee', zegt de leraar, 'dat bedoel ik niet.
Het laat zien dat je nooit alles in de pot krijgt als je de grote keien er niet als eerste in doet. Stel voor jezelf vast wat de grote keien in je leven zijn: je gezondheid, je kinderen, familie, vrienden, een ideaal, je opleiding, je werk, je vrije tijd?
Als je nou steeds voorrang blijft geven aan kleinigheden zal je leven gevuld zijn met details en zul je weinig tijd over hebben voor de grote dingen in je leven'.

Postzegels

Sinds kort verstuur ik mijn post weer met postzegels die ik bestel bij www.postzegelsmetkorting.nl
Dat scheelt niet heel veel in prijs, als je veel verstuurt zoals ik, is het iets goedkoper. Maar het mooie is dat je zulke leuke postzegels krijgt. Dat zit keurig verpakt in zakjes en dan frankeer je voor Nederland met een postzegel van 0,39 en eentje van 0,29 en een van 0,02

Zoals deze bijv.

 

Die ik helemaal gemist heb in 2006. Want uit dat jaar kreeg ik deze keer de zegels. 

En wat te denken van deze mooitjes, want afgezien van het feit dat Ard Schenk er op staat (dat zou eigenlijk al mooi zat zijn)  is het ook nog eens zo'n postzegel die je kunt laten bewegen.

Nou en als je dat moois nou eens afzet tegen de meest gangbare postzegel op dit moment, dan is de keus toch wel duidelijk. Had dan tenminste de koningin er bij gezet.

Mijn keus is in ieder geval heel duidelijk en ik hoor dat Postcrossers het erg op prijs stellen. Want ook voor internationale post krijg je keurig zegels aangeleverd. Dan plak je er drie van 0,39 en een prioritysticker erbj.

Vakantiefoto

Thema bij Stuur een Foto: Vakantie. Klik  Nou dit was de eerste foto die mij te binnen schoot. Mijn ultieme vakantiefoto. Alles zit er in: kamperen, droge grond, een gasje, de auto, ikzelf, thee zetten, lol.
Deze foto maakte ik vorig jaar toen we net in Italië waren aangekomen en dus ook net voor we weer terug gingen, helaas.
We waren voor het eerst in lange tijd weer gaan kamperen. Maar of het er dit jaar weer van komt is twijfelachtig. Ik zat toen onder het eczeem en dat is op dit moment eigenlijk weer zo. Inmiddels is uitgezocht dat ik naast een boel allergieën die al bekend waren, ook allergisch ben voor gras. Tja...
voorlopig staan er een paar steden op onze vakantieplanning. Dus.

Homeland

Toen wij begin dit jaar naar Sri Lanka waren, werd in Nederland seizoen vier van Homeland uitgezonden.
Onze favoriete serie. Geen probleem, opnemen natuurlijk.
Maar bij thuiskomst bleek dat het opnemen niet was gelukt. En dat betekende dat we moesten wachten. Want twee afleveringen missen van het toch wel ingewikkelde verhaal leek ons niet handig en ook niet wenselijk
Maar nu sinds kort was ie in de bieb en zo zagen we deze week in een paar dagen alle twaalf afleveringen.
Wat een spanning. Pff... we zijn bekaf.
Zo knap dat seizoen vier misschien een heel klein ietsje minder goed was als je het vergelijkt met seizoen een. Maar seizoen 1 was dan ook zo goed dat dit ook nog steeds zeer goed was. Ach wat leefden we ook nu weer mee met Carrie en Saul en Peter Quinn. En Carries baby is denk ik echt een kindje van Brody! Van Damian Lewis bedoel ik natuurlijk, die de rol van Brody speelde. Dat kan bijna niet anders.
En dan nu maar wachten op seizoen vijf.

De Efteling

Als kind ging ik al met mijn moeder, ik denk wel ieder jaar een keer, naar de Efteling.
Geweldig vond ik dat. Het sprookjesbos, de speeltuin, het treintje en de bootjes. Veel meer was er toen nog niet denk ik. Holle Bolle Gijs, Kleine boodschap, de gekleurde duiven en Langnek. Het allermooist vond ik altijd Doornroosje in haar kasteel. Met de slapende wachter en het koksmaatje

Met onze kinderen zijn we ook vaak in de Efteling geweest, ook wel bijna ieder jaar denk ik.
En nu hadden mijn man  en ik (met de kortingkaartjes van AH) er ineens zo'n zin in dat we gewoon gingen.
We waren echt niet de enige bejaarden die er rondliepen zonder (klein)kinderen hoor.
We hadden geluk, het was een prachtige dag en niet extreem druk. Dat wil zeggen... misschien wel bij de attracties waar ik voor geen goud in ga, enge achtbanen en zo, maar niet in het sprookjesbos en niet bij de Fata Morgana. Daar zijn we vier keer achter elkaar in geweest. De laatste keer mochten we blijven zitten.
We zagen Hans en Grietje en Roodkapje. De paddestoelen waar een muziekje uit komt. We zagen 'ezeltje  strek je'. We gingen in de bootjes en genoten van een nieuw, oud sprookje 'De nieuwe kleren van de keizer'.
Natuurlijk waren De Rode Schoentjes er nog.
 

En de put van vrouw Holle. En een boom die ik nog niet eerder zag.

We reden een stukje met het treintje en keerden aan het einde van de dag zielstevreden terug naar huis. Heerlijk. Volgend jaar maar weer! We vonden onze kleindochter nu nog te klein. Maar misschien dat ze dan mee kan.
Ps. Ik ben in meerdere pretparken geweest, maar ik vind er nooit veel aan. Niks eigenlijk. Maar de Efteling, tja dat is een uitzondering en een soort eeuwig durende liefde

Syndroom

Ik heb me gisteren slap zitten lachen om een column van Annemarie Oster in de Volkskrant.
Ik moet wel vaker om haar lachen trouwens, maar dit stukje had door mij geschreven kunnen worden qua strekking. Als ik haar talent had natuurlijk.
Ze beschrijft eerst verschillende syndromen o.a van Gilles de la Tourette. En dan vertelt ze dat ze aan een variant lijdt. Ze meldt dat ze , vooral op de fiets, vloekt, scheldt en vuilbekt, net nog niet hardop en dat ze zelf ook versteld staat van het lelijks dat haar mond verlaat. Als iemand haar geen voorrang geeft bijv of als ze zich te pletter schrikt van overstekende en niet uitkijkende toeristen.
'Hoe noemen we deze aandoening?' vraagt ze tenslotte. 'Het syndroom van Ostèr?'.
Ik lijd ook aan dat syndroom. Dinsdagavond werd ik op de dijk bijna aangereden door een auto die vanuit een parkeervak opeens achteruit reed terwijl ik daar rustig langs fietste. Dan ben ik echt de eerste vijf minuten heel hard aan het schelden en tieren. En als die man uitgestapt zou zijn had ik hem waarschijnlijk ook echt uitgescholden, op een lelijke ordinaire manier.  Nu was er niemand die het hoorde hoor. Maar toch... In deze tijd heb ik al hardlopend vaak last van wielrenners. Ik heb het daar als eens eerder over gehad. Die lui houden alleen rekening met zich zelf. 't Is dat ze zo hard gaan en mij toch niet horen. Maar ik scheld ze verrot. Echt waar.  Twee typische gevallen van het syndroom van Ostèr!

Donderdag... rommelmarkt

Toen we een paar weken geleden in de IJhallen waren voor de vlooienmarkt, kocht ik dit kleedje. De prijs was vijftig hele eurocenten.
Ik kon het bijna niet geloven.
'Echt?' vroeg ik aan de vrouw die het verkocht. 'Ja hoor' zei ze, 'soms heeft een mens geluk'.
Ze had me natuurlijk niet verteld dat er tamelijk onsmakelijke vlekken in zaten.
Dus toen ik die zag, stond ik toch te twijfelen. Maar och, voor vijftig cent en hopende dat mijn vlekkenkampioen er misschien toch wel weg mee zou weten, kon ik het risico wel nemen.
Het kleedje ging eerst mee in een hele hete was, een kookwas zeg ik altijd. 90 graden. Het schijnt goed te zijn voor de wasmachine om dat programma een enkele keer te gebruiken.
Het kleedje kon er tegen, maar de vlekken ook helaas.
Daarna nog een paar keer in een was op 60 graden. De vlekken leken iets vager te worden, maar waren nog steeds storend.
Dus toen ging mijn man aan de slag. Hij gebruikte een nagelborsteltje, vlekkenspray van HG, wasmiddel en een heel klein beetje bleek.
En... de vlekken zijn weg en ik  ben heel blij met  mijn kleedje. Zo mooi met dat opengewerkte zoompje.

En nu we weer een tafeltje in de nieuwe tuin hebben, komt het heel goed van pas en blijkt het ook nog eens precies te passen.

Ps.: Dit weekend weer IJhallen. Ik weet nog niet of ik ga hoor, maar ik meld het maar even.

Portret

In de serie portretten (ahum ahum) deze keer een portret van Marc Chagall: Zelfportret met zeven vingers,1912-1913.
Ik zag het schilderij in het Stedelijk bij de Matisse tentoonstelling. Het hing daar als een van de werken waaardoor Matisse geïnspireerd/ beïnvloed zou zijn.
Chagall schilderde zichzelf in 1912, vrij kort nadat hij vanuit Rusland naar Parijs was gegaan. Hij is op het schilderij bezig met een schilderij en vanuit zijn atelier zie je de Eiffeltoren. In een wolkje boven zijn hoofd zie je een Russisch dorp. Bovenaan staat in het Hebreeuws geschreven Rusland en Parijs. Chagall leefde nog tussen twee werelden zou je kunnen denken.
Die zeven vingers begreep ik niet. Maar ik las dat het getal 7 voor Chagall van betekenis was, vanwege het feit dat hij op de zevende dag van de zevende maand in 1887 was geboren. 

Henri Matisse

Oké, Matisse dus. De oase van Matisse zelfs. En eigenlijk was het dat ook wel, een oase. In dubbele betekenis, nl. ook een oase van rust op zondagmorgen. Helemaal als je het vergelijkt met de Rembrandt tentoonstelling.
De tentoonstelling in het Stedelijk Museum was in tweeën. Beneden de schilderijen, niet alleen van Matisse, maar ook van kunstenaars die hem inspireerden en beïnvloedden. En navolgden
En boven de knipsels. Knipsels klinkt een beetje oenig en dat is niet de bedoeling, want ze zijn prachtig.
Als je meer over Matisse wil weten moet je even hier klikken. Hier
Dan sla ik het over en laat alleen even wat zien. Ter inspiratie en ter navolging. En dan bedoel ik het navolgen van een bezoek aan het museum. Want echt het is een aanrader.
Ik wil trouwens nog wel even opmerken dat ik me altijd zo trots voel als ik in zo'n museum als het Stedelijk of het Rijks ben. Terwijl ik eigenlijk meer van kleinere musea houd hoor. Maar deze twee zijn toch wel echt bijzonder en bijzonder mooi. 'Dit is toch maar mooi mijn land' denk ik dan. Tamelijk raar natuurlijk, maar het is zo!

Een straat te Arcueil, 1904

Papegaaitulpen, 1905

Stilleven met een mand met sinaasappels, 1912

Odalisk (1920-1921)

Ik had nog nooit van een odalisk gehoord. Maar nu dus wel. Het is een vrouw in dienst in de harem van een sultan. En Matisse maakte deze schilderijen als oefening voor naakten. Na bezoeken aan Marokko en Algerije.

Dit vond ik ook leuk. Van die lijnen die simpel lijken en het misschien ook wel zijn. Maar doe het maar eens na dan.

Ik zou nog wel door kunnen gaan met de schilderijen, maar ja, je kunt echt beter zelf gaan kijken.
Toen we naar boven gingen voor de knipsels, kwamen we eerst nog langs een ruimte waar kinderen (maar volwassenen mogen ook hoor mevrouw) hun eigen knipsels mogen maken. Leuk bedacht vind ik.

Er zijn (nogal vaak) momenten dat ik weer heel graag juf zou willen zijn. Dan had ik gisteren een ingelaste les Matisse gedaan met daarna knippen en schilderen. Tja...
Maar dan de knipsels. Matisse maakte ze eerst als een soort oefening in compositie heb ik begrepen. Maar later werd het een kunstvorm op zich.

Knipsels en teksten moet ik eigenlijk zeggen. Ik laat er maar een zien want mijn foto's zijn allemaal even slecht helaas.
En een tekst. Ook maar eentje, maar een mooie om deze dag mee te beginnen dacht ik zo!

Er zijn overal bloemen voor wie het wil zien

En ik eindig met een heel andere tekst, die ik na het zien van deze tentoonstelling helemaal begreep:

Nijntje

Zondagmorgen, vrij vroeg en tamelijk rustig nog op het Museumplein.                                               Dus alle kans om de Nijntjes (die daar staan als een eerbetoon aan Dick Bruna) op het gemakje te bewonderen. Het is echt een heel leuk gezicht:

Maar eigenlijk was het nog veel leuker om te kijken naar alle gekke buitenlanders die zich stralend lieten fotograferen met het Nijntje van hun voorkeur.
Ik geloof dat ik wel vijf foto's voor verschillende mensen heb gemaakt.
Gekke buitenlanders en eh.. één hele gekke Nederlander. Hoe dan ook, iedereen had er plezier in.

Ik vond eigenlijk alle Nijntjes leuk, het was echt een vrolijk gezicht. En toen moest de dag eigenlijk nog beginnen, want we waren op weg naar het Stedelijk voor de Matisse tentoonstelling. Wordt vervolgd.

En ineens denk ik aan het thema bij Stuur een Foto. Dat is namelijk 'Parade'. Ook weer geregeld. Een parade van Nijntjes. Ga maar eens kijken bij Stuur een Foto. Klik

Sprookje(s)

Dat is toch het leuke van Stuur een Foto: dat je een hele week loopt te speuren naar een foto met het thema van de betreffende week. En dus dat je  beter kijkt.
Vorige week was dat thema: Sprookjes.
Sprookjes... ik houd er van. Altijd al. Maar nu Anna nog zo klein is, zie ik ineens ook weer het gruwelijke van sommige sprookjes. Anna kreeg donderdag een sprookjesboek van een buurjongetje. Dat moest natuurlijk onmiddellijk voorgelezen worden. Daardoor hoorde ik mijn dochter alle moeite doen om bepaalde zaken op een aardige manier te vertellen. Anna is nog maar net twee. Dus die wolf die daar achter de bosjes zit... dat is gewoon een wolf die ook lekker in het bos aan het spelen is. Net als dat eekhoorntje.
Wij waren deze vrijdag in de Efteling. Daar maakte ik o.a. deze foto van het Efteling/sprookjesservies van Blond. Dus dit is de foto voor het thema van vorige week. (Deze week is er weer een nieuw thema bij Stuur een Foto: Parade

Ik had natuurlijk ook heel goed kunnen volstaan met een foto van ons eigen lieve prinsesje. Valt beslist binnen het thema. Nou weet je wat, een foto van Anna is nooit weg, dus die plaats ik gewoon toch!

Hoe gelukkig kan een klein meisje zijn met een oranje ballon... Ook een sprookje, toch?

Portret

Ik houd van portretten. Geschilderde portretten bedoel ik en nu lijkt het me leuk om hier af en toe eens een portret te laten zien. Zomaar eentje die ik gezien heb en die ik mooi of bijzonder of interessant of... vind.
Kijk hier is het eerste schilderij:

De maker is niet bekend, het schilderij is waarschijnlijk gemaakt tussen 1600 en 1610 en hangt momenteel in Tate Britain.
Het is getiteld:  'the Cholmondeley Ladies'.
Er staat een tekst op het schilderij: "were born the same day, married the same day, and brought to bed the same day." 
Het zijn twee vrouwen, waarschijnlijk twee zusters. Zij zij op dezelfde dag getrouwd en kregen op dezelfde dag een baby. Brought to bed zou een uitdrukking zijn voor baren/bevallen.  Op het eerste gezicht denk je dat ze identiek zijn. Maar als je beter kijkt zie je dat dat niet zo is. De kleding is niet gelijk. De sieraden ook niet. En vooral de kleur van de ogen is anders. Als het een tweeling betreft, dan is het in ieder geval geen identieke.
Ik vind het een intrigerend schilderij. Wat zou het mooi zijn als er nog veel meer over bekend zou zijn. 

Kruiden

Zoals je ziet heb ik m'n eigen kruiden. Lekker hoor. Alles groeit en bloeit en het smaakt best. Maar ja, het is natuurlijk niet groot, mijn kruidentuintje en veel is het ook niet. Dus ik kocht er wat bij, haha.
Ras el Hanout kocht ik, van Jonnie Boer. Ik had de laatste tijd een paar keer een recept gezien met Ras el Hanout en ik wist alleen dat het een kruidenmengsel was.
Maar nu weet ik ook wat voor kruidenmengsel. Dit zit er in: paprika, korianderzaad, komijnzaad, kaneel, gember, zwarte peper, kurkuma, kardemom, nootmuskaat, kruidnagel en piment. Geen zout!
En lekker dat het ruikt! En lekker dat het is!
Ik ben als ik het gebruik even helemaal terug in Marokko.
Dit staat er ook nog op: 'Ras el Hanout betekent letterlijk 'het beste van de winkel'. Het is een Marokkaanse specerijenmelange die in heel Noord Afrika wordt gebruikt. Het geeft een warme en intense smaak aan tajines en andere stoofpotten'.
.
Ik maakte een stoofpotje met kip  en worteltjes en courgette en peultjes en tomaatblokjes en het was echt erg lekker. Dat zegt wat hoor. Ik ben doorgaans geen groot fan van mijn eigen kookkunst, dus...
Maar ja die Jonnie Boer is natuurlijk ook niet de eerste de beste. Ik wil altijd nog eens in zijn restaurant eten. Sowieso wil ik ooit eens in een sterrenrestaurant eten. Al jaren, maar het komt er nooit van.  maar dit terzijde natuurlijk.
Het is ook een erg leuk blikje. Met binnenin ook nog een dekseltje zodat alles goed is afgesloten en het blikje later nog te gebruiken zal zijn voor eh... van alles en nog wat.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

is dit:
Kijk eerst hadden we Heel Holland bakt. Dat vond ik een leuk en ook wel spannend programma. Grappig, door het commentaar van Martine Bijl.
Maar toen kregen we Heel Holland naait. Zo heette het natuurlijk niet. Natuurlijk niet. Maar dat was het wel. Niet spannend, niet grappig en zeker niet inspirerend.
Toen iets met moestuinen. Het heette niet Heel Holland moestuiniert, maar dat was het wel. Niks aan.
En nu was er deze week weer zoiets. Ik heb niet eens meer gekeken hoor. Het leek me bij voorbaat al een mislukking. Maar het was zoiets als wie is de beste bbq-er van Nederland.
Joost mag weten wat er nog meer komt, maar van mij mag alleen Heel Holland bakt blijven. En verder: weg ermee!


Ps. Mijn eigen grapjas zit dit logje te lezen en merkt fijntjes op: 'Binnenkort krijgen we heel Holland kakt!' 

Koning Babar

Wow, ik had een leuke kringloopvondst. Een boekje uit de Babar serie. Babar het olifantje kende ik als kind niet. Dat had makkelijk gekund, want de eerste Nederlandse vertaling van deze franse reeks dateert uit 1949. Mijn vondst ook. De vertaler is Henk Cornelissen
Toen onze kinderen klein waren hadden we de boekjes wel. Zo'n lief leuk olifantje. Le petit éléphant.
De boeken werden geschreven door Jean de Brunhoff. Het eerste verhaaltje werd in 1930 bedacht door zijn vrouw voor hun zieke zoontje. Het werd een serie. Er waren al zeven deeltjes toen Jean de Brunhoff overleed in 1937. Zijn zoon is er toen mee verder gegaan.

 Mijn boekje is in zwart-wit, behalve de kaft. De latere uitgaven waren in kleur. Dit is deel drie. En ik ben er blij mee.

Muts

Toen ik gistermorgen naar school fietste had ik mijn winterjas in mijn fietsmand, met het doel hem na school naar de stomerij te brengen.
't Is dat ik wat aan de late kant was, maar ik was bijna zo ver dat ik afstapte om van jas te wisselen. Zo koud was het op 9 juni 2015.

Dit meisje had dan ook helemaal geen last van haar sjaal en zeker niet van haar muts. Ik denk dat ze het ook wel erg leuk vond om haar muts (zelfgemaakt) te laten zien. Ze wilde er in ieder geval graag mee op de foto. En zeg nou zelf... het fleurt zo'n straatbeeld toch helemaal op nietwaar?

Wat ik verder nog zag:

De winkelier zal gedacht hebben: ; Laat maar, dit verkoop ik toch niet meer!'.

Chinees Lantaarnplantje

Toen ik voor de allereerste keer een echte baan had en een eigen flat had gehuurd (dat ging toen erg makkelijk, ik kreeg hem bijna bij die baan erbij), zette ik die flat vol met planten. Dat was in die tijd zo. Heel veel mensen hadden vensterbanken vol planten. Ik stekte alles wat te stekken viel en werkelijk overal stonden planten. En cactussen. En droogbloemen.
Overal groeiden planten tegenop ook. Niet dat ik er goed voor zorgde, ik had het erg druk in die tijd en als er eentje dood ging nou dat was dan zo.
Maar er zijn veel planten die weinig verzorging nodig hebben, dus die bleven dan over.
Waaronder een Chinees Lantaarnplantje. Een grappig vetplantje dat ook heel weinig vraagt en als vanzelf lange slierten vormt.
Dat stak toen leuk af tegen mijn knaloranje muur. En tegen mijn paarse muur.
Het lijkt wel of er nu weer zo'n 'groene' periode is aangebroken. Je ziet het in de bladen. In tvprogramma's over wonen.
Jarenlang had ik hier nauwelijks planten. Alleen een kamerlinde die altijd weer de geest gaf en soms een bloeiende azalea.  Nu - ik tel even - zijn het er alweer dertien.
Ook een Chinees lantaarnplantje. Ik was er al een tijdje naar op zoek en een paar weken geleden vond ik er een. Echt superleuk.
Een oranje of een paarse muur, dát zie ik er niet meer van komen. Maar de nostalgische gevoelens, de herinneringen aan die flat, waar trouwens bijna niks in stond, die komen wel. Meteen als ik naar dat plantje kijk. De slierten raken nog steeds in de war. Maar ik heb nu meer tijd en haal ze voorzichtig uit elkaar.
Nb. Zat ik gisteren te kijken op haar blog, zie ik dat zij er ook een heeft, al noemt ze het anders.  Het zit gewoon in de lucht. Dát is het.

Dat schoteltje waar mijn plantje op staat, kreeg ik op een rommelmarkt. Niemand wilde het hebben want er was geen kopje bij. Maar ik wel. Voor m'n Chinees lantaarnplantje!

Woman in Gold

Dit schilderij getiteld 'Portret van Adèle Bloch Bauer'  van Gustav Klimt, is waar het om draait in de film Woman in Gold.
Een film die ik per se wilde zien, omdat de hoofdrol voor Helen Mirren is en ik gewoon altijd alles wil zien van Helen Mirren.
Dus hoewel de film niet bepaald positieve recensies kreeg, ging ik toch en ik was niet teleurgesteld. Helemaal niet.
Woman in Gold  is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis.
De Oostenrijkse, gedurende de Holocaust naar Amerika geëmigreerde, Maria Altman wil dit schilderij van haar tante terug. Het is door de Nazi's van haar familie afgepakt en de Oostenrijkse regering wil het niet terug geven. Het is een topstuk en hangt in een Galerie in Wenen
Maria gaat met behulp van een advocaat de strijd aan. Voor beiden is het een spannende strijd. Maar ook een emotionele!
Ik vond het ook spannend én ontroerend en ik snap eigenlijk niet waarom de film zo matig werd beoordeeld.
Zo zie je maar weer, je eigen oordeel vormen is vaak toch wel verstandig.
En Helen Mirren? Mijn bewondering voor haar is nog groter geworden. Scheurtje 5