Totaal aantal pageviews

zaterdag 5 oktober 2024

Zeven, niet meer

Opruimen, ontspullen, spullen naar de kringloop... iedereen is er mee bezig. Ik ook, al lang. 
En ik ben ook altijd bezig met het wegwerken, ordenen,  schiften en verwijderen van de vele foto's die ik maak. 
Het probleem is dat ik er niet van hou om heel veel foto's in een blogje te plaatsen. En in de map losse foto's zitten er honderdzesenzeventig. Dat schiet niet op. 
Dus nu dacht ik:  ik ga zo af en toe een foto-opruiming doen. 

Ik laat wat foto's zien  die eigenlijk wel leuk zijn, die ik leuk of interessant genoeg vind, maar niet zo een-twee-drie kan plaatsen in een blogje. Altijd foto's van iets wat me onderweg is opgevallen. Met of zonder commentaar. En soms passen ze op een of andere manier bij elkaar, maar soms ook niet. 
(Wat het aantal betreft: op mijn blog beperk ik me dus meestal en ik wil er ook hier niet meer laten zien dan zeven. Ha en een kleine collage telt voor een natuurlijk, dan snap je. ). 
Daar gaan we: 

Zo zou ieder mens het moeten hebben op zijn of haar werk, plezier in wat je doet


Nou, nee, dankuwel. 


De volgende twee foto's werden niet eens in de buurt van elkaar gemaakt, maar passen wel bij elkaar:





Ook de volgende twee horen een heel klein beetje bij elkaar:



Nummer zeven. Lest best? 


vrijdag 4 oktober 2024

De kerk op de terp

 

Op loopafstand van Harsta State ligt een terp en dat is de hoogste terp van Nederland.
8.8 meter boven NAP. 
Door mensenhanden gemaakt, bescherming tegen het zeewater en steeds maar weer opgehoogd, met klei en mest en afval. In de 19e eeuw werd er veel van die terpaarde weer afgegraven en als mest verkocht. 
Dat op zich vind ik al bijzonder. 


En dan ligt er bovenop die terp ook nog een prachtig kerkje. Romaans, 12e eeuw en voor een deel gebouwd van tufsteen. 
De kerk is te bezoeken met een gids en dat deden we. 

Natuurlijk kerkten de adellijke bewoners van de State hier. Natuurlijk zullen zij bijgedragen hebben en natuurlijk werden ze hier begraven. 


Het is er rustig in die kerk. Mooi om even te zitten en de sfeer in je op te nemen. 
Dat niet alleen,  er zijn ook bijzondere zaken te zien. 
De preekstoel bijvoorbeeld en de bank, midachter, voor de adellijke familie. 


Deze overzichtsfoto heb ik niet zelf gemaakt, maar geeft het interieur zo mooi weer dat ik hem graag plaats. Ik vond hem op Discover.nl 

Achter die preekstoel delen van een fresco uit de 12 eeuw, uit de tijd dat de kerk nog katholiek was. 


Dan een prachtige grafsteen van een 'rijke stinkerd'. 
Verklaring: alleen rijke mensen kregen een graf vóór in de kerk.  Ze lagen daar dus te stinken en dat zou door de kieren te ruiken zijn geweest. 
(Er zijn ook andere verklaring voor de term, maar ik vind dit de mooiste) 


Maar het meest bijzondere zijn de zestien (16!) rouwborden in de kerk. 
Dat is echt een grote verzameling en die is uniek in de wereld. 
Je ziet de borden al hangen op de overzichtsfoto en hier heb ik er eentje apart gezet:


Dit is het rouwbord voor Sophia Lucretia van Nysten en zij was de laatste telg uit het adellijke geslacht van Nysten.  En dat terwijl ze achttien broers en zussen had. 


Zo'n rouwbord werd meegedragen in de rouwstoet, bleef dan een jaar in de State en mocht dan (betaald) in de kerk worden gehangen. 
Het barst van de symboliek op zo'n bord,  waar de gids enthousiast en goed over vertelde, maar ik heb niet alles onthouden. 
Wel dat de afgebroken takken aan weerszijden van het wapen aanduiden dat het geslacht hiermee uitgestorven was. 
Dit bord is een damesbord, te zien aan het kroontje en de bolletjes. Op een mannebord staat een helm. 
En natuurlijk zijn er ook bekende symbolen als zeis en zandloper. En bovenaan zitten twee treurvrouwen. 

Ik vond het heel mooi en heel erg interessant. En niks ten nadele van de Harsta State natuurlijk, ik ben Hendrik de Keyserfan voor altijd, maar ik heb meer genoten van de kerk dan van het huis.

donderdag 3 oktober 2024

Harsta State

 

Tekening: Pia Sprong

We waren onderweg naar Leeuwarden, fietsen mee, omdat we,  de vorige keer dat we daar waren,  gezien hadden dat er een mural-route per fiets was. Dat leek ons wel wat. 
Maar onderweg bedacht ik ineens dat er ergens ten noorden van Leeuwarden zo ongeveer, nóg een Hendrick de Keijserhuis is . En die huizen, die willen we allemaal bezoeken. 

'Nou', zei mijn man, 'nou die murals zullen er nog wel een tijdje staan, dus dat doen we dan later wel'. 
Daar moest ik om lachen, want dat huis, Harsta State, zal er ook nog wel een tijdje staan daar in Hegebeintum.
Het staat er al sinds 1511 en onder de hoede van Hendrick de Keijser zal het er niet op achteruitgaan denk ik zo. 

We kwamen er onderweg achter dat er nog meer was. Er is ook een heel oud Romaans kerkje en dat kerkje ligt op de hoogste terp van Nederland. 
Je kunt het allemaal bezoeken en dat is precies wat we deden. We werden rondgeleid in de State en ook het kerkje en de terp bezochten we met een gids. 

Eerst het huis. Dat is dus uit de 16e eeuw, maar van binnen is het negentiende eeuw. 
Ook hier ging het zoals in alle HdK-museumhuizen. Je komt binnen en je voelt je welkom. 


Dit huis is niet zo groot, een deel is vakantiehuis en dus te huur. Maar in die ene zaal zijn heel wat details te bewonderen. 


En dan is er nog een bijzondere tuin. Maar die moet je eigenlijk bezoeken in het voorjaar als de Stinzenplanten bloeien.
Planten die niet van oorsprong Nederlands zijn en bij zo'n stenen huis als dit,  een stins, werden geplant en stand hielden tot op de dag van vandaag. Dat lijkt me bijzonder genoeg om speciaal daarvoor nog eens terug te gaan. 
Nu zagen we wel de bomen om het huis.
Een beuk en een walnotenboom. Schitterend! 

woensdag 2 oktober 2024

De tweede van de tien

Voor de collage van deze week waren de woorden: koraal, ladder, hand en kunst. 
Ik was nogal gericht op handen. En toen toevallig vorige week de schoorsteenveger kwam, met zwarte handen en een ladder, leek dat me een teken. 
Dus ik zette ze allebei op de foto, maar... het werkte niet. 
De schoorsteenveger, leuke vent,  vroeg natuurlijk naar het hoe en waarom en wees mij er op dat koraal ook blauw is. Dat had ik niet zo in mijn hoofd. 

Later deze week bezochten we een prachtige tentoonstelling en daar zag ik heel wat handen. Ik heb nu echt een map vol. 
Dit detail leek me zeer geschikt. Kunst, koraalrood en handen, maar... het werkte niet. 


Enfin, een lang verhaal om te verbloemen dat het eigenlijk helemaal niet lukte. Wat ik ook bedacht. Gisteren op de laatste dag nog een klein beetje, maar echt blij werd ik er niet van. Wel trouwens van het prutsen zelf. 
Hopelijk is het bij de andere deelnemers beter gelukt. En dat kun je vandaag allemaal bewonderen bij Conny. Hier, klik

En dit is mijn collage(tje), Atc formaat, 6,4 x 8,5


dinsdag 1 oktober 2024

Sneeuwuil

 'Wat is eigenlijk jouw lievelingsdier, oma?, vroeg een van de kleinkinderen laatst. We waren in een dierenpark, dus de vraag lag voor de hand. 
Ik antwoordde naar waarheid dat ik niet erg standvastig ben in deze. Dat ik nogal eens wissel van lievelingsdier. 


De giraf zit eigenlijk altijd in mijn top-5.  En de olifant. Ik hou ook 'gewoon' van honden en katten. Niet van alle honden trouwens.

Maar mijn huidige lievelingsdier is de uil. 
In dat dierenpark (Blanckendaell in Tuitjenhorn) was ik zomaar ineens geïnteresseerd geraakt in de uil. 
Er waren er dan ook een heleboel en ik was er niet weg te slaan. 
Mijn aandacht ging in eerste instantie uit naar de sneeuwuil. 
Een sneeuwuil heb ik ooit in het echt gezien. In het wild. 
In de barre winter van 1963 wandelde ik met mijn vader in de sneeuw toen er zomaar uit het niets eentje opvloog. We schrokken ons te pletter en waren erg onder de indruk. 
Nou, hier kon ik rustig kijken, zonder sneeuw. 


Hedwig,  de uil die in Harry Potter berichten overbrengt,  is trouwens ook een sneeuwuil. 
Het mannetje is niet zo groot als het vrouwtje en veel witter. 
Nou, ik zei al, ik was gefascineerd.



De uil dus. Of misschien toch de pauw? En pinguïns zijn toch ook wel erg leuk...