Living

De laatste film die ik zag (eind december), was deze: Living.

Genoten heb ik van de hoofdrolspeler Bill Nighy én van de fraaie beelden van London in de jaren vijftig. Van de vorige eeuw.

Prachtig allemaal, echt. 

Maar ook het verhaal vertederde me.  Ontroerde me een beetje.

Meneer Williams is een kantoorman. Een klerk, een ambtenaar zoals je je een ambtenaar voorstelt. Heel keurig en volgens het boekje. Heel erg Brits ook.

En dan krijgt hij plotseling te horen dat hij niet zo lang meer te leven heeft. 

Hij gaat dingen proberen die hij niet eerder deed en besluit ook nog iets goeds te doen in zijn werk. En dat lukt.

Leven alsof het zijn laatste dag is, dat is wat hij doet.

Ja echt een heerlijke film en die Bill Nighy.. ik werd een beetje verliefd. 

Monday mural

 Het was een bijzondere trip naar London. De trip die onze dochter en ik maakten in december. Ik zou er graag een heleboel blogjes over willen maken. Helaas: ik kan nog steeds niet bij mijn foto's, vanuit mijn bed.

Maar, net als vorige week,  vond ik toch nog een foto van een mural op mijn telefoon. Dit is echt de laatste. Hopelijk volgende week weer m'n echte fotos. 

Dit is 'm:

Gezien in de Westminster Abbey. En heel gek, in minstens veertig keer in London,  was ik dáár nou nog nooit geweest. Ik vond het altijd te duur. En als onze dochter niet had aangedrongen was het er ook nu niet van gekomen. 

Wat een verkeerd soort zuinigheid. Ik vond het fantastisch en de eerstvolgende keer ga ik weer

Overweldigend, dat was het.

Enfin de murals. Ongeveer 3 meter hoog.

Allebei laat dertiende eeuw (13e!)

Links Thomas die zijn hand drukt tegen de kruisigingswond van de opgestane Jezus.

En rechts Christoffel die het Christuskind draagt.

Nou als dat geen bijzondere murals zijn, dan weet ik het ook niet meer.

Linking to Sami's Colourful World

Van een beledigde Anemoon

 Liggen kan ik én lopen. En dat is wat ik doe: liggen en lopen en liggen en lopen. Zitten gaat nog niet, maar dat lopen gaat goed, langzaam maar zeker.

Op weg naar buiten keek ik uit het raam van onze slaapkamer de tuin in.

Ik dacht dat er een rood papiertje lag. 'Zeker nog een overblijfsel van het vuurwerk van de buren', dacht ik.

Voor ik aan mijn echte wandelingetje begon liep ik 

even de tuin in.

' Wat nou papiertje?', sprak de Anemoon beledigd. 'Steek ik speciaal voor jou mijn kopje op, als enige en dan denk jij dat ik een papiertje ben?'

' Ik maak wel een foto van je, Anemoon en die zet ik op mijn blog, kan iedereen zien hoe mooi je bent!'

Bij dezen dus.

En daarna besteedde ik nog even extra aandacht aan de Helleborussen

Voor de zekerheid!

Een held met een krans

 

Toen ik viel, (nog net) op 31 december, was ons kerstboompje al terug naar de tuin en waren de meeste kerstspullen al weg.

Deze krans hing weliswaar niet meer aan de deur, maar lag nog wel in de gang. Tot vandaag.

' Ik zal hem nu maar eens opruimen', zei mijn man daarnet. 

Wat een zeer grote grijns veroorzaakte bij mij. (voluit en hardop lachen kan ik nog niet)

Hij heeft het druk hoor, mijn man. Hij houdt het huis aan kant, doet allerlei klussen die ik normaal doe en... ik word buitengewoon goed verzorgd. 

Ik ben me er van bewust wat een zegen dat is!

Wat een held, die kerstkrans is een lauwerkrans!

 

Nomen est Omen

 Het eerste Neo'tje voor deze ronde kwam van Sjoerd. 'In Beek, in Limburg hebben wij een fysio-therapeut die Arts heet', schrijft Sjoerd:

En mijn vriendin  Marga stuurde er weer een heleboel. Hoe doet ze dat toch? 

Zeeuws nieuws: Jan Kees Lantsheer, particulier grootgrondbezitter

1Vandaag: Han Moraal, Raad voor strafrechtstoepassing

NPO 1: interview over vogelgriep met Thijs Kuiken 

Omroep Zeeland: Carlo Rotte, vuurwerkverkoper

En tenslotte stuurde Esther er eentje ' om me een glimlach te bezorgen'. Dat is gelukt. 

Dank allen en graag tot de volgende keer.

Hoe een serie je bezig kan houden

Wat een mazzel dat ik vanuit mijn bed tv kan kijken.

Helemaal verslaafd ben ik aan de Netflix-serie The Crown. Iedereen heeft  die serie vast al lang gezien, maar bij mij kwam het er niet van. 

Tot nu...En het is heerlijk. Ik geniet er van. 

Ik zit nu zowat aan het eind van het eerste seizoen en dat gaat over de jaren vijftig. 

Zo mooi gefilmd, vaak in London

 Prachtige kleding, fraaie interieurs en natuurlijk heel veel over mijn favoriete Queen en haar familie. Ik denk dat het voor een heel groot deel gebaseerd is op feiten, maar ja,  we zullen natuurlijk nooit weten wat er nu echt waar is. 

Het leuke is dat je tegelijk een prachtig tijdsbeeld krijgt. Zo wist ik wel van het verschijnsel smog in London, maar dat die in 1952 misschien wel zo'n 12000 dodelijke slachtoffers maakte wist ik niet.

En dan het verhaal van Churchill, de meest bekende prime minister en de eerste waar de jonge koningin mee te maken kreeg. Hij was een held, maar ook dwars, koppig en eigengereid. Toen hij tachtig werd kreeg hij als cadeau van the house of commons en the house of lords een geschilderd portret. Gemaakt door de modernist Graham Sutherland. Churchill poseerde wel, maar had er geen vertrouwen in,  dat zag je. 

Daarna heb ik even gegoogeld. 

Hierboven zie je het schilderij. Ik vind het prachtig. Maar Churchill niet. Hij heeft het nog wel aanvaard maar nooit opgehangen. Zijn vrouw heeft het gewoon verbrand! Of de secretaresse deed dat  met instemming van zijn vrouw. Wat een verhaal!

Monday Mural

 Mijn probleem is dat ik door die gebroken rug, liggend in bed en met mijn rechterhand in het gips,  niet met mijn laptop kan werken. Alleen een klein beetje op mijn telefoon.

Nou was ik afgelopen december natuurlijk in London, voor mij het Mekka van de murals. Het viel een beetje tegen. London niet, London nooit.  Maar de murals. Toch heb ik er wel wat kunnen fotograferen, alleen die foto's staan allemaal in de laptop

Op eentje na, die stond toevallig in mijn telefoongallery:

Geen verdere uitleg nodig. Ik zie nu dat de tweede foto door onze dochter is gemaakt. Want ik sta er zelf op.

Linking to Sami's ColourfulColourful Wold

Nieuws

 Zei de nieuwslezeres van het journaal aan het eind nou: 'Toch een fijne avond', of zoals gewoonlijk: ' Nog een fijne avond' ?

In allebei de gevallen kan, afhankelijk van de toon, bedoeld zijn: het nieuws was weer verschrikkelijk, dus maak er zelf wat van, maar in het eerste geval is dat waarschijnlijker. Een fijne avond, mensen, ondanks alles

Ik vond het in ieder geval leuk als ik het goed heb gehoord en ze  toch zei. 

Je zal trouwens maar dagelijks zo'n portie ellende moeten voorbereiden en dan voorlezen. 

Er was ook gisteren weer niks hoopgevends of vrolijks. Niks!

Een van mijn voornemens voor dit jaar was om weer eens echt goed de kranten te gaan lezen. Op de hoogte te zijn. Me er weer echt, zoals  ik altijd deed,  in verdiepen om een gefundeerde mening te hebben. 

Het jaar is nog lang, maar het is nog niet gelukt. Zelfs niet nu ik tijd genoeg heb.

Ik weet hoe het komt: ik ben een nieuwsmijder geworden. Een echte. 

(En die term heb ik niet bedacht, google maar)

Wat doe je dan?

 Niks, ik doe helemaal niks.

Een oefening in geduld is best goed voor types als ik, maar dit dus niet hè. Dit niet. 

En het is al dag 20, twintig!!

Ik lig het grootste deel van de dag in bed. Dan heb ik nauwelijks pijn. Ik kan ook opstaan en staan. Ik kan zelf naar de wc al is dat niet echt fijn. Ik kan onder de douche staan. 

Aan en uitkleden lukt meestal. Vandaag voor het eerst helemaal zelf. En dan gaat het allen nog maar over een nachthemd en wat daaronder zit.

Ik kan de trap af en een rondje door de kamer lopen beneden. . Of tien rondjes. Maar als ik dat gedaan heb moet ik zitten en dat kan ik dus NIET. Ja, een minuut of zo. Ik heb dus al een paar avonden beneden gegeten... staand.

Ik dacht misschien moet ik dan maar door de pijn heen, maar de fysio heeft me bezworen dat niet te doen

Dan dus maar weer naar bed. Laptop in bed lukt niet en lezen kan wel, maar het gaat gewoon niet.

Nu zag ik denk ik genoeg series voor de rest van mijn leven. 

 

Lichtpuntjes:

*Mijn lieve en zeer geduldige man

*Ik krijg veel en leuk en onverwacht bezoek. On verwacht is niet onaangekondigd hoor, ik bedoel van mensen die ik niet had verwacht

*Veel kaarten en berichtjes. Ook uit blogland en nogmaals dank daarvoor

*Ik ben gisteren gestopt met die zware medicijnen en dat ging. Nu alleen nog paraceta

** Ik ben 5 kilo afgevallen! Vijf! YES!

Zo jammer

 Gisteren keek ik naar 'Binnenstebuiten'.  Dat is geen wonder hoor, ik kijk bijna altijd naar dat programma, een van de aardigste op tv. Ik neem het trouwens vaak op , zodat ik het kookgedeelte kan doorspoelen, haha.

Hoe dan ook, gisteren keek ik. Ik had een berichtje van de vereniging Hendrick de Keijser gekregen dat het zou gaan over Huis Bartolotti, in Amsterdam

  En daar ben ik een paar keer geweest, o.a precies, op de dag af, drie jaar geleden. Ik liet er wat van zien en schreef er dit over, klik,  Bartolotti

 En nu was het de bedoeling geweest dat ik,  als vrijwilliger, een paar dagen mee had mogen lopen,  in januari. Had ik hartstikke veel zin in.  

Helemaal nu 'ons' museum dicht is.  En een van de andere museumhuizen van de vereniging Hendrik de Keijser, Huis Bonck waar ik ook vrijwilliger ben,  tijdelijk  gesloten (stookkosten).

Tja, ik mis meer dan ik meemaak!

Egaal grijs

 

Ja ik weet heus wel dat iedereen te maken heeft met hetzelfde pokkeweer. Heus wel! Maar dit is toch echt niet leuk en mijn enige uitzicht. Gisteren was er af en toe nog een priegeltje blauw en soms een stukje wolk. 

Nu: egaal grijs.

Gelukkig maken al die kaarten, vrolijk en kleurrijk, het toch leuk. Vrolijke beterschapskaarten met lieve wensen of zelfgemaakt en / of gericht op mijn interesses. Jullie lezen goed, lieve bloglezers!  Ik vind het echt fantastisch. Dank jullie wel

 

 

 

Hulp nodig, over

 

Dit ligt allemaal op dit moment naast mijn bed. De bediening waarmee mijn bed omhoog en omlaag kan. Zo'n ding ook voor de televisie. Bril en krant spreken voor zich en dan is er nog dat oranje dingetje. Dat is een walkie talkie

 Nadat ik mijn man vanmorgen een paar keer had geroepen en hij niet kwam omdat hij het niet had gehoord, kwam hij hiermee op de proppen. De man wil nooit iets weggooien en dit was er nog

 Zo zie je maar!

Het veroorzaakte een slappe lach bij mij (en dat is niet fijn voor mijn rug, maar wel fijn voor mijn geest)

Dus nu maar bedenken hoe ik dit in kan zetten anders dan 'hulp nodig, moet plassen, over'

Ja hoor!

Nou, vanmorgen zijn er foto's gemaakt. Andere foto's dan deze die je hier ziet.

Op die andere foto's kon men zien wat er met mij aan de hand is en dat viel niet mee. 

Kijk me hier liggen, met een gebroken rug én een ( op twee plaatsen) gebroken pols. 

Ik vind mezelf eigenlijk best stoer, want ik heb echt heel erg veel pijn gehad. Vergeleken met de eerste week gaat het nu wel een beetje..Dat gips helpt wel wat. Evenals alle lieve berichten en kaarten, die helpen ook en dankjulliewel

Ik heb geen blogjes meer op voorraad. Maar ik zal af en toe wat laten horen hier. 

Zes weken, grmpffff

Gezichtjes

 Er stonden nog twee gezichtjes in de wacht. Allebei gevonden door Ferrara. Het eerste gezichtje spreekt voor zich: 

Over het tweede zegt Ferrara: 'De aardappel voor ik de scheve lach van zijn gezicht schraap'.  Ze zégt het ook altijd zo grappig. 

Het volgende gezichtje komt van Annelies. Twee foto's, één gezichtje. Ik toon twee foto's om te laten zien dat Annelies heel erg goed keek tijdens haar wandeling in Sauerland. Ik weet bijv. zeker dat ik het gemist zou hebben:

De laatste voor deze ronde is van Stef van SC Collections. 'Weer een glasbak', zegt Stef, 'maar deze is echt anders dan de vorige' :

En de allerlaatste is Maria. Ik zag haar aan het werk in ons hotel in London. 

Dat was het weer voor deze keer. En als altijd: Blijf speuren, mensen. bettievdgriend@hotmail.com 

Rood

 Dit blogje had ik ook al gemaakt. Ik was nog lang niet klaar met London. 

Er was zoals altijd veel rood in London. Natuurlijk de brievenbussen en de bussen. Nog steeds de rode telefooncellen. En een dame als wacht (met rode strepen) zag ik niet eerder.  

Ja, echt veel rood

En de volgende foto laat ik maar even iets groter zien. Want dat was echt leuk om naar te kijken. Meestal zie je  veel te veel mensen zich in een rode telefooncel persen (of er op),  of gekke bekken trekken. Maar deze vrouw nam de tijd om uitgebreid te poseren. Ik denk voor haar geliefde, niks professioneels of zo. Haar blote buik moest er ook op. Maar voor mij niet, ik vond het zo een mooi plaatje

Armageddon Time

 Ik had de trailer gezien en trailers zien is erg gevaarlijk blijkt. Want nu wilde ik de hele film zien en dat gebeurde de laatste tijd nog al eens. Er staan er op dit moment nog twee op onze lijst, allebei vanwege de trailer.  Bovendien, in deze film speelde Anthony Hopkins een grote rol en naar hem kijk ik heel graag. 

(Iemand vroeg me laatst of ik het niet duur vond om zo vaak naar de film te gaan. En ja, dat vind ik inderdaad wel duur. Maar mijn man mag als vrijwilliger gratis als er plaats is en ik betaal als vriend van de Cinema 9 euro. Dus  voor 4,50 pp.) 

De film: Ik vond het een goede film.

 Speelt zich af in Amerika,  ten tijde van de verkiezingen die Ronald Reagan won. Een Joods gezin, met twee opgroeiende zoons. De jongste, Paul  is lastig, wil kunstenaar worden en zijn ouders hebben het allemaal niet in de hand. Opa Aaron wel en hij is een grote steun voor en dol op Paul. Dat is wederzijds. Opa (Hopkins dus) beïnvloedt hem positief. Herinnert hem aan het verleden: zijn (opa's) moeder, gevlucht voor de pogroms uit de Oekraine. 

Paul heeft op school en laat ik het nu eens netjes zeggen, een Afro-Amerikaanse vriend: Johnny. Paul en Johnny halen samen van alles uit. Waardoor Paul uiteindelijk op een dure privé-school wordt geplaatst. Johnny die vaak overnacht in het huisje dat Pauls vader ooit voor Paul bouwde, woont eigenlijk bij zijn oma, maar die zorgt al lang niet goed meer voor hem. Zeer beslist de onderkant van de samenleving. 

Je kan er op wachten, Paul en Johnny komen in grote problemen na de diefstal van een computer. 

Meer kan ik er eigenlijk niet van vertellen. 

Het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, namelijk in het leven van de regisseur James Gray. 

Racisme, daar gaat het over en de giga verschillen tussen de verschillende sociale klassen. Heel mooi weer gegeven in de tijd van toen en met inderdaad een prachtige Antony Hopkins. 

Leuk maar raar

 Ik heb een bijzonder duf en raar morfine-hoofd en bloggen lukt echt niet. Maar daarnet bedacht ik ineens dat ik nog een paar blogjes op voorraad had. Nooit meer aan gedacht. Dit is het eerste.

Ps: Ik lees wel bij jullie hoor, maar reageren is echt te veel van het goede

 

Voor we naar de film gingen namen we eerst een kopje koffie. 

(Ja, ja, ik drink nog steeds koffie, maar dit terzijde).

Ik vond het zo schattig, dus ik bedankte het meisje dat het had gemaakt. 'Ik heb dan ook extra m'n best gedaan, mevrouw', zei ze. 'En ik hoop dat u fijne feestdagen hebt!'. 

Het was in het restaurant in hetzelfde gebouw waar onze cinema zit en daar gingen we naar toe. 

Een goed begin is het halve werk zeggen ze wel eens, toch? 

Nou we hadden een uitstekend begin  hoor, we bleken de enige bezoekers te zijn en dat vonden we toevallig erg leuk. 

Helemaal alleen in de zaal, midvoor op de achterste rij. Omdat mijn man vrijwilliger in de cinema is, sprak hij af met de dienstdoende collega dat hij zelf de film wel aan zou zetten en dat zij het inleidende praatje wel over mocht slaan. Kijk zo ziet het gebouw er  uit, deze superfoto zie je een hele tijd en ik kon gewoon gaan staan om een foto van de foto te maken.

Al die lege stoelen voor je:

We konden gewoon hardop tegen elkaar praten, we konden even op de telefoon kijken hoe laat het was. Mijn man kon een heleboel keer  hardop vragen of ik nog wakker was. Ik ben een paar keer gaan staan. Heel gek. allemaal.  Maar leuk

De film die we zagen was deze: 

En daar zal ik het morgen nog even over hebben

Even een berichtje

 Om te beginnen dank voor alle lieve kaartjes en wensen. En verder kost een simpel stukje typen erg veel inspanning dus hier blijft het even bij. Ik lig in bed en kan ook eigenlijk niks anders. Naar de wc gaan is echt een kwelling. Trap af: no way. Dus ook geen foto gemaakt van rug en pols. Ik denk niet dat er iets gebroken is en de fysiotherapeut (die gewoon aan huis kwam, hoe fijn is dat), heeft me vandaag heel goed bekeken en denkt het ook niet. Hij denkt wel dat het nog een tijd gaat duren.  Wat heb ik trouwens een geluk met mijn man die alles voor me doet. En hij wordt niet eens chagrijnig van mijn gekerm en gezeur.  Echt!! Wat een held.

Zo: update genoeg!

Pech

 Oudjaarsavond brachten we door bij vrienden. Heerlijk gegeten, erg gezellig. Maar ik was moe en we besloten met elkaar dat we niet verplicht waren om twaalf uur af te wachten. Ook het vuurwerkgeknal en gedoe onderweg een beetje voor zijn dachten we. Onze fietsen stonden in hun garage en dat is er zo een waarbij de deur met een druk op een knop langzaam naar boven open gaat. Ik wilde net mijn fiets pakken toen die deur weer naar beneden viel tegen mijn hoofd. Niet eens hard, maar ik schrok en viel. Pols en rug wist ik . Pols en rug. En nu lig ik in bed met zware medicatie van de weekendhuisartsenpost. Voorlopig geen geblog!

Mag het licht uit

Zaterdag was dus echt de sluiting van het Westfries Museum

Daar was weer iets voor bedacht hoor, zo bijzonder. 

Om vier uur ging het museum die dag dicht voor het publiek. Een uur eerder dan anders. 

De vrijwilligers en de medewerkers waren uitgenodigd om die dag aanwezig te zijn om vier uur in de Tuinzaal. En dan, zo stond het in de uitnodiging, 'dan is het museum nog één keer voor jou. Maak je eigen nostalgische tour door het gebouw en haal herinneringen op met andere collega's'. 

Om vijf uur gaan we naar buiten en verzamelen op de Roode Steen, dat is het grote plein voor het gebouw. Daar zal de directeur kort spreken  en dan worden onder de klanken van het nummer 'Mag het licht uit' van de Dijk, de lichten in het museum een voor een gedoofd. 

En als alle lichten uit zijn wordt het museumhek op slot gedraaid.

Tenslotte: Tijd voor een oliebol en een toost op het oude en het nieuwe Westfries Museum en om zes uur wordt 'het museale Oud en Nieuw' afgesloten in de Tuinzaal en de museumtuin. 

Is dat niet prachtig? 

Ik wens iedereen een licht nieuw jaar!