Schoen

Er wordt hier in dit huis best vaak iets gerepareerd. Over het algemeen niet door mij helaas. Ik heb gelukkig een handige man. Toch, toen ik het thema bij Stuur een Foto voor deze week las, schoot mij geen reparatie hier in huis te binnen. Maar een reparatie in Vietnam. Twee jaar geleden. Een reparatie van mijn eigen zeer geliefde schoen.

Dat ging zo:
Het was de eerste dag in Vietnam. In Hanoi. We waren op weg naar een theater en hadden wat tijd over. We liepen onze ogen uit te kijken. We waren er nog maar net en dan zo'n bijzonder land...
Maar deze man keek ook goed uit zijn ogen en zag gehurkt zittend op de grond een mankementje aan mijn schoen. Hij was niet te stoppen en moest en zou dat gaatje repareren.
Nu wil het geval dat ik buitengewoon gehecht ben aan deze schoen(en). Het zijn namelijk de enige schoenen waar ik eindeloos op kan lopen, zonder een enkele klacht.
Ik wilde dus eigenlijk niet. Maar deze man was niet te weerstaan. Hij was ontzettend aardig en repareerde mijn schoen ter plekke. Er kwam een keurig kruissteekje overheen. Vrij duidelijk zichtbaar, wat me vertederde. Hij verkocht me nog een paar veters en we vervolgden onze weg.
Helaas is mijn schoen die jarenlang mijn vakantieschoen was, nu echt aan het eind van zijn Latijn. Ik zou kunnen bekijken hoe lang ik ze heb gehad, want ze staan op een heleboel vakantiefoto's,  ik gebruikte ze ook alleen in de vakantie.
Ik denk een jaar of twaalf. Ze hebben gestaan op de nulmeridiaan in Greenwich, op het middelpunt van Madrid, ze waren aan de ZuidChinese zee en aan de Indische Oceaan, ze waren in Stockholm en in Boedapest....
Ach, mijn schoen. Reparatie is dringend noodzakelijk, maar dat zal waarschijnlijk niet meer lukken.

Ha, ik zou bijna een welgemeend dankjewel willen laten horen. Maar dat gaat me toch iets te ver. Een foto hier en bij Stuur een Foto, daar moeten mijn schoenen het mee doen!