Thailand (2)

We hadden er echt zin in, in Thailand. Het zou een prachtige rondreis worden.  Het idee was ook: nu kan het nog even. Straks met al die nieuwe kleinkinderen, komt het er niet meer van.

We installeerden ons in het vliegtuig en bereidden ons voor op een lange vlucht, tien uur.
En toen ging het mis.

We hadden net gegeten toen Frits het benauwd kreeg, helemaal wegdraaide en niet meer aanspreekbaar was.
Naast ons zat heel toevallig een verpleegkundige en zij en haar man hadden Frits binnen de kortste keren op de grond in het keukentje achter onze plaatsen.
Hele lieve betrokken mensen, die meteen handelden en ook nu nog informeren hoe het gaat en zo. Het is zo fijn als je hulp krijgt als dat nodig is.
Er werd omgeroepen of er een dokter aanwezig was en die was er, een Spaanse anesthesist. En er was nóg een verpleegkundige. Frits weet hier allemaal niets meer van, maar het was behoorlijk beangstigend kan ik je verzekeren.
Hij kwam wel weer bij gelukkig, maar daarna is het nog twee keer gebeurd. De derde keer werd er een infuus gegeven en kreeg hij een injectie met een soort adrenaline om de hartslag die veel te laag was weer goed op gang te krijgen. Dat alles dus op de grond in het keukentje in een koud en schuddend vliegtuig.
Er was contact met een arts op Schiphol en met de cockpit. Achteraf begreep ik dat er in zo'n geval ook wel eens een noodlanding gemaakt wordt. Enfin, dat is niet gebeurd.
Toen we aankwamen in Bangkok stond er een rolstoel klaar en werd ons geadviseerd eerst even langs de medische dienst op het vliegveld te gaan.
We hadden contact met de leidster van de groep die op het vliegveld ons en de andere deelnemers van de reis zou opwachten. We waren nog steeds in de veronderstelling dat we wel weer bij de reis zouden kunnen aansluiten.
Maar dat ging niet gebeuren. Want na het onderzoek bij de medische dienst werden we per ambulance vervoerd naar het ziekenhuis. Daar hebben gedurende een week veel onderzoeken plaats gevonden.

We hebben de indruk dat het een uitstekend ziekenhuis was. Modern, goed geoutilleerd. Frits moest eerst naar de intensive care.
Daar mocht ik er de hele dag bij. Maar 's nachts niet en dan moest ik op een andere verdieping slapen. Ook dat was eng. Want dan wist ik niet wat er gebeurde, controle kwijt.
Na een paar dagen mocht Frits naar een gewone afdeling en daar stond voor mij een bank om te slapen. De verzorging was uitstekend en lief.

De communicatie verliep soms moeizaam. De artsen spreken wel Engels, maar hun uitspraak is vaak anders. En de verpleegkundigen spreken slecht Engels . Als ze bijv. lunch uitspreken als lun, dan duurt het even voor het duidelijk is en zo ging dat natuurlijk ook met medische termen.
Er veranderde steeds wat. Eerst was het voor 99% zeker dat er een pacemaker moest komen. Maar dan kwam 's avonds de opperpacemakerarts en die vond het dan weer niet nodig. Kwam er weer een ander onderzoek.

Enfin, aan het eind van de week kwam er een Fit to Fly, met als advies dat de patient zou moeten kunnen liggen. Business class, dus.

Maar daar ging de verzekering niet mee akkoord. Zij vonden dat nog te weinig duidelijk was wat er nou precies aan de hand was, vooral omdat er tot dat moment in het vliegtuig nog nooit een klacht was geweest en omdat er ook geen medicijngebruik was. Frits liep twee weken eerder nog een halve marathon.
Zij kwamen tot de conclusie dat er een verpleegkundige mee moest op de terugweg. Die moest speciaal ingevlogen worden. Ik vond het heel wat, maar ik was er superblij mee. En het was ook een buitengewoon ervaren, rustige, lieve man.

En zo kwam het dat we op woensdag terugvlogen, zonder dat we ook maar iets van Thailand hebben gezien. Ik heb een rondje om het ziekenhuis gelopen en dat was het. Er was ook niks in de buurt.
Veilig terugvlogen, zonder dat er iets gebeurde. Wel spannend, want Frits en de verpleegkundige zaten business class en ik niet. Ik ben wel heel vaak gaan kijken, natuurlijk, maar ja een groot deel van de tijd wist ik niet hoe het ging.
De verpleegkundige ging helemaal mee tot ons huis. Daar had mijn vriendin een heerlijk pannetje soep neergezet. De kinderen hadden de eerste boodschappen alvast gedaan, het was fijn thuiskomen. 

 

En nu? Nu bezitten we onze ziel in lijdzaamheid, er is een afspraak met de cardioloog hier en moeten hopen dat er voorlopig geen opname nodig is, want dat zou vanwege de MRSA een geïsoleerde opname worden. Die test is wel meteen gedaan bij de huisarts.
Frits voelt zich goed, maar moe en ik ben bekaf. Eigenlijk uitgeput. Maar dat zal zich wel weer herstellen.

'Making every day a better day!'

( Daar gaat het om, toch?)