In memoriam Mizzi

Al weer een tijd geleden, las ik het boek Een dwaze maagd van Ida Simons en ik schreef er hier over. Klik
Ik schreef ook over de kaft van dat boek trouwens. Hier. 

En nu vond ik in dat Leuvense boekwinkeltje een ander boekje van Ida Simons. Dat was dus een van de drie boeken die ik meenam.
Ik vond het een meesterwerkje. Echt!
Het is een novelle. Zo klein en zo mooi!

Het verhaal:
In het kamp wonen een moeder en een kind. Een jongen. En ook woont Herr Keppler er en hij en zijn vrouw hebben een hond, Mizzi.  Hoe dat mogelijk is in dat kamp wordt in de loop van de vertelling duidelijk. Maar de hond is er en het is er eentje die kan glimlachen. Voor de jongen is het fijn dat hij mag knuffelen met de hond. Ook een klein en ernstig ziek meisje mag vrienden worden met de hond. En dan is er nog de Kleine Dokter. Hij is zelf ook een gevangene en doet alles voor de kinderen in het kamp. Dus ook voor het meisje. 
Het verhaal loopt helaas niet goed af. Niet voor het meisje, niet voor de Kleine Dokter en niet voor Mizzi. 

Dit alles is zo prachtig beschreven, dat ik moest huilen toen ik het uit had. Het is jammer dat ik geen schrijver ben, want nu schiet ik ernstig tekort. Ik zou willen vertellen hoe mooi dit is. En dat kan ik niet.
Je moet het lezen, dat is het.

Ida Simons en haar man en kind, overleefden Westerbork en Theresienstad en beide kampen zijn herkenbaar in het boek.Ida Simons droeg het verhaal op aan haar zoon:

Voor Jan,
De dierbaarste zoon die een moeder zich wensen kon, werd In memoriam Mizzie geschreven, omdat ik wilde dat hij niet vergeten zou dat de donkerste uren verlicht kunnen worden door een liefdevol hart.
Mam, 29 november 1956