Op Facebook lees ik een reclame voor een boek:
Drie dagen nadat zijn vader
overleed kreeg de Hongaarse filmregisseur en auteur Péter Gárdos (1948)
in 1998 een stapel brieven van zijn moeder. Ze waren al 52 jaar niet
meer gelezen en bevatten het ontmoetingsverhaal van zijn ouders. Gárdos
vond de brieven zo bijzonder dat hij ze als basis gebruikte voor zijn
roman Ochtendkoorts.
Dat ziet er uit als een boek dat ik zeker wil lezen. Eens even verder snuffelen dus en kijken of onze bieb het al heeft.
Maar dat is niet de enige gedachte die ik heb.
Ik ben terug in een voor mij moeilijke periode. Dat was de periode dat mijn vader ernstig ziek was en mijn moeder behoorlijk dementerend met een gebroken heup in het ziekenhuis lag. Vandaar uit werd ze uiteindelijk opgenomen in een verpleeghuis.
Mijn vader werd niet beter en mijn moeder, wisten we, zou het verpleeghuis niet meer verlaten.
Dus het huis van mijn ouders moest worden leeggeruimd.
Een moeilijke opdracht was dat. Ik heb geen broers of zussen, gelukkig wel een lieve, zeer betrokken man. We moesten het samen doen en we hebben er wel een half jaar over gedaan. Achteraf toch ook wel wat verkeerde beslissingen genomen, wat betreft bewaren en/of weggeven/weggooien.
Over een ding heb ik toen maar heel kort nagedacht. Dat was een stapeltje brieven, samengebonden met een lintje. Brieven van mijn vader aan mijn moeder en van mijn moeder aan mijn vader.
Ik wist dat die brieven er waren.
Mijn moeder had altijd gezegd dat ik die brieven weg moest doen als zij er niet meer was, dat ze niet zou willen dat iemand ze las.
Brieven uit de tijd voor ze getrouwd waren
Het was een prachtig stapeltje. Mooie, karakteristieke handschriften hadden ze.
Ik heb echt op het punt gestaan om ze toch te lezen. Of om er dan in ieder geval eentje te lezen. Ik zie mezelf nog zitten in hun kamer. Op de grond, met dat stapeltje in mijn handen.
Ik heb het niet gedaan. Op de dag van mijn vaders crematie hebben we de brieven verbrand. In een vuurkorf in de tuin.
Dat voelde goed, ik had gedaan wat mijn moeder wilde.
Inmiddels is het ruim vijftien jaar geleden.
Maar tot op de dag van vandaag heb ik er toch ook (een klein beetje) spijt van. Want oh, wat had ik graag willen weten hoe ze toen waren, jong nog en verliefd.
12 opmerkingen:
Een heel begrijpelijk dilemma, lieve Bettie.
Goed gehandeld vanuit de wens van je moeder, maar het onomkeerbare gevolg kan je best een beetje weemoedig maken.
Heel herkenbaar. Voor ons geen brieven toen het ouderlijk huis leeg moest. Maar zoveel andere dingen die bewaard /weg moesten. En zoveel twijfel steeds. Maar het is vier jaar geleden en het was goed. Gelukkig leeft mijn vader nog en die heeft nog een flat vol !!
Wat jammer, dat je moeder niet wilde, dat je de brieven las. Ik snap dat je die keuze moest maken. Maar het had je ook kunnen helpen bij het gemis. Ik weet nog, dat ik de agenda en het kasboek vond,toen mijn ouders overleden waren. Het gaf zo'n mooie inzage in hun dagelijks leven van de laatste jaren.
Poeh... heftig! Wat een dilemma.. ik kan me het goed voorstellen dat je enorm twijfelde. Maar toch denk ik dat je het goede gedaan hebt. Wat van hen was, blijft op deze manier van hen, en dat is toch ook wel heel erg mooi.
Ik weet niet of mijn vader ooit brieven aan mijn moeder heeft geschreven, ben ze in ieder geval nooit tegengekomen
Ik ben ook enig kind en toen ik 5 jaar geleden heel onverwacht in 3 maanden tijd mijn beide ouders verloor, stond ik ook voor de opdracht om in mijn eentje een heel huis leeg te maken. Zoveel dingen met herinneringen die je gewoon niet kan bewaren moesten weg... nu ook vaak nog twijfels en gemis... Ik vond tussen alles een haarlokje van mijn overleden broertje, speeltjes en schoentjes van hem en ook nog een stapel rouwprentjes.... Alles staat hier nu in een doos op zolder. Ik kon het toen echt niet over mijn hart krijgen om dat weg te doen... nog steeds niet eigenlijk. Knap van je dat je die brieven niet gelezen hebt...ik weet niet of ik zo flink zou kunnen zijn. Maar je hebt de wens van je mama in ieder geval helemaal vervuld.
Een zeer terecht besluit om de brieven niet te lezen en niet toe te geven aan je - overigens wel begrijpelijke - nieuwsgierigheid. Je moeder wilde het zo en haar wens moest je respecteren. Het ging om twee andere mensen en ook al ben je dan 100 keer hun kind........ het was iets van hun tweeën en dat gaat geen mens aan.
Een moeilijk beslissing. Ik lig hier ook nog met een stapel oude liefdesbrieven, waar ik nooit meer naar kijk of zal kijken. Het is passé. Die ga ik toch zelf verbranden binnenkort, want ik wil ook niet dat mijn dochter ze ooit leest. Dus waarom bewaar ik ze dan?
Wat knap dat je je moeders wens kon respecteren, zeg. Ik heb ochtenskoorts net gelezen, het is een prachtig boek.
Ochtendkoorts, natuurlijk... Pfff.
Oh Bertie, wat moet dat een moeilijk besluit zijn geweest. Toch vind ik dat je het goed hebt gedaan.
Lees nu pas dit mooie bericht en zo herkenbaar. Ook ik ben enig kind en heb het ouderlijk huis alleen moeten opruimen, er kwam zoveel tevoorschijn.
En inderdaad ook een stapeltje brieven met een lint erom, heb het zorgvuldig opgeborgen.
Ben er nog niet aan toe om ze te lezen, misschien wel nooit .....
Een reactie posten