Een heel klein museumpje, maar wel precies op de plaats waar Fleming penicilline ontdekte. Sir Alexander Fleming (1881-1955)
Die plaats is in het al eveneens zeer oude St Mary's Hospital. We moesten echt moeite doen om er, dwars door het ziekenhuis heen, te komen.
We werden enthousiast ontvangen in de kamer waar de ontdekking werd gedaan.
Yes Madam, in this very room!!!
Maar helaas mochten er geen foto's worden gemaakt.
Deze foto komt uit een foldertje dat ik meenam.
Je ziet in het echt een kleine werkkamer met op een werkblad, schaaltjes en buisjes, in leer gebonden medische boeken, geheimzinnige vloeistoffen en een paar antieke microscopen . Beetje oud en een beetje stoffig, maar alles wel zo goed mogelijk nagemaakt.
Fleming kweekte als onderzoeker bacteriën.
Eigenlijk per ongeluk, toen hij van een vakantie terug kwam en de rotzooi op zijn tafel al wilde wegdoen, zag hij ineens dat er een schimmel op een van zijn petrischaaltjes terecht was gekomen en uitgegroeid tot een schimmelkolonie.
En toen zag hij dat in de buurt van deze schimmel, de bacteriën waren verdwenen. Zijn conclusie was dat een stof uit die schimmel voor het verdwijnen van die bacteriën had gezorgd.
Die stof noemde hij penicilline.
Er was nog een lange weg te gaan, want die stof isoleren en tot medicijn maken was niet eenvoudig. Twee chemici Chain en Florey vonden uit hoe dat moest. En met z'n drieën deelden zij tenslotte de Nobelprijs voor geneeskunde. In 1945.
Ik vind zulke dingen zeer interessant en helemaal omdat ik als kind longontsteking had en mijn moeder me vaak heeft gezegd dat de penicilline mijn leven heeft gered! Longontsteking was toen nog best gevaarlijk en ik heb weken in het ziekenhuis gelegen. Maar dit terzijde.
Dit ziekenhuis werd geopend in 1851. Er zit een modern gedeelte achter hoor, maar dat is minder interessant.
Een hoop Britse Royals zijn hier geboren, waaronder William en Harry en de kinderen van William en Kate.
We moesten er echt in om het museum te vinden. Binnen maakten we natuurlijk geen foto's, er waren gewoon patiënten. M'n handen jeukten, maar ja...
Nou uiteindelijk vonden we de ingang
De man die ons alles liet zien, was zeer streng. Ik heb een beetje gezeurd, maar fotograferen was echt, echt, echt niet toegestaan.
Deze foto maakte ik op de trap en dat was de enige mogelijkheid.
Wij hebben een paar leuke Londonreisgidsen, maar nergens wordt dit museumpje in vermeld. Behalve dus in ons allerleukste Londonboek: Secret London, an unusual Guide. Daardoor wisten we ervan en hadden we een interessante ochtend.
Nog heel even over mijn blogje van gisteren. Er was helemaal niets spannends, sorry mensen. We hebben niet uitgevonden van wie het geld was, we hebben alleen een deel gedoneerd in dit museum.
'Wordt vervolgd' sloeg alleen op het feit dat ik er vandaag wat meer van wilde laten zien. Sorry, haha.
En ook vandaag zeg ik: Wordt vervolgd. Gewoon, omdat ik dol ben op London en er graag nog wat meer van wil laten zien.
5 opmerkingen:
Leuk om dit stukje te lezen, want het staat ook nog op ons lijstje.
In onze gids van London staat het ook niet, maar ik ken het door geocaching.
Jammer dat je geen foto's mocht maken.
mijn oma van vaders kant noemde penicilline: Onze Lieven Heer in een fleske!
Dat zijn de plekken die gekoesterd moeten worden en daar zijn de Engelsen keien in. Leuk dat jullie ervan wisten.
Een ander tijdperk!
Kijk, dit vind ik nou ontzettend leuk zeg! Geweldig dat je dit met ons deelt! Ik wist van het bestaan van het museumpje niet af.. maar dit zijn echt de pareltjes! Ik ben nu natuurlijk extra benieuwd naar 'het vervolg';o) Fijn weekend!
Een reactie posten