Veilig en Vitaal

Jaren geleden, onze oudste zoon Bart (36), was nog een baby, werd er aangebeld.
Er stond een man voor de deur en ik deed open.
Hij stak zijn hand uit.
'Hi, Bettie, je kent me niet, nog niet, maar ik ben een collega van Frits'. Hij stelde zich nogal onduidelijk voor.
'Nou, dat is jammer, Frits is er niet, die is  aan het werk'
Het was zo'n beetje koffietijd en toen ik het teleurgestelde gezicht van de man zag, bood ik hem een kopje koffie aan.
Daar ging hij op in. Hij ging uitgebreid zitten, terwijl ik koffie maakte.
Hij dronk een kopje en zat een beetje te kletsen.
Hij was gekleed in een spijkerbroek en een t-shirt.
En toen, zomaar ineens, vertrouwde ik het niet.
Het bedrijf waar mijn man werkte, was geen spijkerbroeken-shirt bedrijf. Iedereen was daar altijd gekleed in pak met overhemd en stropdas.
Het kwam door de kleding dat ik het opeens heel raar vond. En niet alleen raar, ik vond het ook eng.
De tuindeuren stonden open. Ik pakte mijn Bart op uit de box  en rende door de tuindeuren, met Bart, achterom naar de dichtstbijzijnde aanwezige buurvrouw op de hoek, waar ook de tuindeuren open stonden. Ik dumpte Bart bij haar  en rende terug.
Geen idee wat ik zou gaan doen. Maar ik hoefde er niet over na te denken, de man was weg. Gewoon echt weg.
En uit mijn huis was niks weg.
Ik denk achteraf dat het gewoon een soort halve gare was, die zin had in koffie. Onze namen wist hij omdat die op een lei stonden geschreven en die lei stond  voor het raam. Heel duidelijk, in een juffenhandschrift.
Bizar.
En hoewel het een andere tijd was, ook wel naïef van mij. Je  kan het ook gewoon superstom noemen.

Enfin, afgelopen zaterdag was er een Veilig&Vitaal evenement georganiseerd, bij ons in de buurt, voor de ouder wordende mensch. We vonden dat we daar maar eens moesten gaan kijken.
We kregen eerst een voorlichtingspraatje van de politie. Met filmpjes over hoe je belazerd kan worden.
Aan de deur of per telefoon.
Nou heb ik in die 36 jaar natuurlijk wel wat bijgeleerd.
Ik doe niet zo maar meer open en ik weet dat ik geen pincode of pasje moet af geven al lijkt het nog zo echt.  Ik weet dat ik niet teveel geld in huis moet hebben en ook niet op een betaalrekening.
Er werden veel tips gegeven en van de meeste dacht ik dat het logisch was en dat ik het wel wist. Maar  toch was het goed om weer eens even te horen.
Zeker voor types als ik.

Ps: Voor alle andere zaken, die we op dat evenement konden opsteken, was het meeste ons al duidelijk of hadden we al maatregelen genomen of waren we er nog niet aan toe.