Kanker

Als je het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam binnenkomt, door een draaideur, weet je dat alle mensen die je er ziet, of bezoekers zijn of kankerpatienten.
Je weet het en je ziet het.
Je ziet kale vrouwen en vrouwen met een pruik, je ziet oude mensen en hele jonge, je ziet artsen en verpleegkundigen en je weet niet wie wie is.
Je ziet mensen elkaar knuffelen, je ziet mensen in tranen.
Dit bord, hier aan de zijkant, zie je ook. 
En één ding is wel zeker, je zou het liefst de draaideur meteen helemaal doordraaien tot je weer buiten bent.  Je wilt er niet zijn, in dat ziekenhuis. Je wilt er zeer beslist niet zijn.

Wij zijn er de laatste maand met enige regelmaat wél.
We zijn geen bezoekers, we zijn er echt, want bij mijn man is kanker geconstateerd.
En hoe je het ook wendt of keert, kanker is een kutziekte en anders dan allerlei andere ziektes.

Ik heb lang getwijfeld, geaarzeld of ik dit hier wilde delen, of ik er uberhaupt iets over zou gaan vertellen. Ik dacht heel lang dat ik dat maar niet zou doen.
Mijn blog is meer een soort ratjetoe, van kleinkinderen, van films en boeken en musea.
Daar hoort kanker niet bij, dacht ik.
Maar ja, die andere dingen bepalen ons leven en dit, wat nu gebeurt, ook.
En dus zal ik af en toe toch iets over schrijven over mijn ervaringen. Of niet, we zien wel.

Met deze ziekte zijn we overigens al lang bezig, langer dan een jaar. Er zijn voortdurend onderzoeken geweest, waarbij telkens niets werd gevonden.
Nare onderzoeken en telkens weer grote spanning als we weer een uitslag kregen. En opluchting daarna.
De bloedwaardes gaven, in tegenstelling tot de biopten en de scans,  aan dat er toch iets moest zijn en zo kwamen we in het AVL terecht, waar ze betere apparatuur hebben.
Toen was het ineens wel duidelijk: prostaatkanker.
'Het is te behandelen' zei de arts. Pfff.
Maar eerst moest er nog een nucleair onderzoek plaatsvinden om te zien of er elders kankercellen waren. Het moment dat we daar de uitslag van kregen... Ik zag het al aan het gezicht van de arts toen ze ons kwam halen: geen uitzaaiingen.
Heel gek: Frits heeft kanker en we waren superblij.
Dus nu is het wachten op de operatie. Operatie ja, want Frits moest zelf bepalen wat de behandeling zou worden, opereren of bestralen.
Het werd opereren en die operatie zal waarschijnlijk in januari plaatsvinden.
Tot die tijd doen we tamelijk gewoon. Dag voor dag. En daarna stap voor stap.