Waarom laat het nieuws, hoe erg ook, me soms even huiveren, maar ga ik vervolgens over tot de orde van de dag?
Dat ik er nog wel even aan denk als het erg is en dat is het vaak, maar dat het daar dan bij blijft?
Bij dit nieuws gaat het anders, het nieuws van het ongeluk in Oss.
Een ongeluk met de trein en een elektrische bakfiets en vier kinderen op weg naar school.
Ik huil er van en voel me verdrietig.
Eigenlijk weet ik wel waarom. Omdat het niet ver weg is.
Ik heb drie kinderen gehad en me vaak zorgen gemaakt over het verkeer. Ik heb vier kleinkinderen die naar school of naar de creche gaan.
En ik denk aan de ouders, de broertjes en zusjes, aan de kinderen die het zagen, aan de bestuurder van de fiets, aan de machinist, aan de juffen en meesters van de school en de opvang die zaten te wachten. Aan de mensen die hulp moeten bieden. Er zijn zoveel betrokkenen.
Een afschuwelijk drama...
Ik kan nog even niet over tot de orde van de dag
17 opmerkingen:
Ik denk dat we er allemaal stil en verdrietig van zijn. Elke ochtend weer zijn er zoveel mensen die naar het werk en naar school gaan. En dat is altijd spannend maar als het dan zo gruwelijk mis gaat..... geen woorden voor.... XX Esther
Heel erg!
Verschrikkelijk zoveel leed. Ben helemaal ontdaan!
Dan krijgt leed opeens een 'gezicht' en raakt het je. Want het zouden inderdaad onze kleinkinderen kunnen zijn.
Niet te beschrijven leed. Blijft inderdaad de hele dag in je brein hangen.
Wat een verdriet!
Ja, vreselijk.
Ik maak me al tijden kwaad dat het blijkbaar zomaar mag, met kinderen in een bakfiets de openbare weg op. Mijn zusje heeft op een Buitenschoolse Opvang gewerkt en daar werd ook van haar verwacht dat ze ermee op pad ging terwijl ze aangaf het niet te kunnen hanteren.
Als kinderen in een busje vervoerd worden stelt men bepaalde eisen, en terecht, hoe kan het dan zijn dat dit zomaar mag? Heel triest dat er op zo'n verschrikkelijke manier misschien wel aandacht voor komt.
Het gaat ook niet uit mijn hoofd...
Ik heb er geen woorden voor...
Ik heb er ook mee gezeten, de juffrouw die het overleefd heeft, ik zou er niet mee kunnen leven denk ik dan, de kapot gemaakte gezinnen die dachten dat hun kinderen in goede handen waren. De klasgenootjes die een lege plek zien... en niet te vergeten de mensen die dit hebben moeten zien en opruimen. Daar zijn geen woorden voor...
Wij hebben ook stint op het werk.
Ontzetten veilig ding. En echt fijn de kinderen mee op te halen van school.
Dit is een vreselijk ongeluk. Drama.....
Als het om dieren of kinderen gaat...dan wordt ik in het diepst van mijn ziel geraakt...ik denk er steeds aan...wat een verdriet voor zóveel mensen...
Verschrikkelijk!
Er zijn geen woorden voor...
De laatste week van de vakantie verongelukte ook een jongen van mijn school...
Het hakt erin...
Ik moet telkens maar aan die juffrouw denken die nu zwaar gewond in het ziekenhuis ligt. Hoe moet je in vredesnaam hier ooit mee om gaan?
Daar kan ik me helemaal in vinden, té triest!
Te verschrikkelijk voor woorden
Een reactie posten