Soms is de wereld mooi

Soms is de wereld ineens een beetje mooier. Dat ervaart  ieder verschillend natuurlijk en dat is juist leuk. Bij mij zijn het vaak eenvoudige dingen.
Zoals dit tegeltje.
Niet lelijk, ook niet bijzonder mooi, een klein mozaïekje. Met geduld door iemand gemaakt.
Zomaar in een grauwe straat. Nou ja, de zon scheen zoals je ziet, maar als die niet had geschenen was het een grauwe straat met grijze tegels.
Ergens achter een deur moet er iemand geweest zijn, die dacht 'daar ga ik wat aan doen'. Dus werd er een tegel uitgewrikt en de mozaïektegel werd geplaatst.
Vervolgens liep ik door die straat en ging nog even terug om goed te kijken en een foto te maken. Met een blij gevoel.

Een paar dagen later zat ik in de trein. Vanuit Den Haag op weg naar huis. Best vermoeiend en omdat het al donker was, ook een beetje saai. Aan de andere kant zaten twee vrouwen tamelijk luid te praten. En als ze dachten dat het persoonlijk werd, gingen ze in het Engels verder. Wat alle aanwezigen natuurlijk konden verstaan.
Achter ons zat  in ieder geval een man te telefoneren, ook vrij duidelijk en er waren nog meer mensen aan het praten.
En toen ineens was er muziek. Er werd op een gitaar gespeeld en er werd bij gezongen. De twee vrouwen staakten hun gesprek en gingen meezingen om vervolgens de slappe lach te krijgen.
Toen de muziek dichterbij kwam zagen we de muzikant. Hij was heel mager en tamelijk vies. De blik in zijn ogen was nogal vaag, maar hij speelde goed en had een mooie stem. Hij speelde zijn weg verder en aan het eind van dit treindeel gekomen kreeg hij applaus. Hij nam zijn pet af en ging er mee rond. Iedereen, echt iedereen die ik kon zien, dook in zijn of haar portemonnee en deed een gift.
De muzikant keek blij.
 'Nou zeg' zei hij steeds. 'Nou zeg, dankuwel hoor, dankuwel'.