O-ra-to-ri-um

Al heel lang wilde ik eens naar dit gebouw, het Muziekgebouw aan het IJ. We waren er vaak langs gelopen en hadden bewonderend gekeken. Ik was in het concertgebouw en in de stopera, maar hier nog nooit.
Vorige week zag ik ineens ergens een aanbieding. Voor zondagmiddag. De Vier Jaargetijden zou worden uitgevoerd, door het Orkest van de 18e Eeuw en een passend koor.
Nou, die muziek vind ik mooi, dus ik boekte meteen. Zondagmiddag, kon niet beter. 's Avonds is weer een ander verhaal, maar 's middags is voor ons perfect!
De Vier Jaargetijden, ja dat had ik gedroomd.
In mijn haast had ik niet goed gekeken. Het waren niet de Vier Jaargetijden , nee het waren de Jaargetijden. En ook niet van Vivaldi zoals ik had gedacht, maar van Haydn
Nou ja, maakt niet uit. We zouden het gebouw zien en genieten van een onbekend klassiek muziekspektakel
Wat ik misschien had kúnnen ontdekken, maar dan had ik wel heel goed moeten kijken en dat deed ik dus niet, was dat de ons toegewezen plaatsen heel erg hoog waren.
Heel erg hoog, heel erg.
De klim er naar toe was eigenlijk al meer dan ik aan kon.
Het gebouw is zo hoog. Maar goed, ik dacht dat ik na de klim, niet op de eerste rij zittend en niet aan de rand,  het wel zou overleven. Op een groot balkon.
Ha,  daar zaten we dus niet.
We zaten links van dat grote balkon  Zo:

Een rij stoelen aan de zijkant. En dan helemaal vooraan, als het ware hangend over de rand nog twee stoelen.
Zie je die man zitten? Dat was eigenlijk onze plaats, met nog eentje ernaast, links.
Ik dacht dat ik er in bleef, echt waar.
Het was al moeilijk om in die stoel te klimmen. Je kon hem ook nog een beetje achteruit laten hellen, ook eng, die beweging.
Enfin die man en zijn buurman hadden eigenlijk de stoelen net achter ons en ze hadden in de gaten dat ik weg wilde. Ze wilden best ruilen. Logisch, het waren echt muziekliefhebbers,  die de partituur helemaal volgden op papier en zo hadden ze een nog beter zicht op koor en orkest.  Voor mensen zonder hoogtevrees waren het supergoede plaatsen. Wel heel erg lief trouwens van die heren dat ze wilden ruilen.
Maar voor mij ging het niet meer. Ik heb even op de stoel gezeten en ben toen misselijk, bezweet en wel op de grond gaan zitten. Vast een rare indruk gegeven, maar ja weglopen en storen vond ik in dit geval geen optie.
De volgende foto maakte ik in de pauze, toen iedereen weg was en strak tegen de muur gedrukt.

Daarna gingen we naar beneden. Ook weer heel eng.
Maar... er stond een drankje klaar en daar was ik wel aan toe.
Het terras met uitzicht op het IJ was prachtig en ik dacht bij mezelf dat iemand wel van heel goede huize zou moeten komen om mij terug op dat balkon te krijgen.
Dus Frits, hoewel van goede huize, moest alleen verder luisteren. Hij vond de muziek wel mooi, al snapte hij er niet veel van. Ik zou denken dat de tekst in een oratorium verstaanbaar moet zijn, maar dat was het niet.
En ik? Ik had een topmiddag. Ik zocht het allerbeste plekje op het terras  en toen iedereen na de pauze naar binnen was, ben ik daar gaan zitten.
Er waren nog heel wat glazen wijn blijven staan dus ik was zo vrij er nog een te nemen. M'n boek zat in mijn rugtas en ik had het heerlijk. Echt!

Dat muziekgebouw kan doorgestreept op mijn Bucketlist.
Nu staan de Vier Jaargetijden erop. Van Vivaldi.
Stomme kip die ik ben!