The End

Ik begon mijn verhaaltjes over London deze keer met een bijzonder monument, een grafmonument. Die zijn er natuurlijk veel en niet alleen in London.
Maar op DIT grafmonument is de iconische Londonse telefooncel gebaseerd en niet iedereen zag dat. Dus ik had nog een kaart gekocht, waardoor het misschien wat duidelijker te zien is.

Ik vond het wel heel erg leuk dat mensen dachten dat er wel een gezichtje op te zien zou zijn, klik
Dat had ik nou weer helemaal niet gezien. Nu wel, trouwens.
Tja en dan ben ik nu wel zo ongeveer aan het eind. Oh ik zou nog veel meer kunnen vertellen.
Dat we een kaarslicht avond bijwoonden in St Martins. Omdat daar nu echt de Vier Jaargetijden, van Vivaldi werd gespeeld. En het was heel erg mooi.
Ik zou nog kunnen vertellen over een tentoonstelling van Gainsborough, waar ik niet veel aan vond, op dit portret na:

 Ik zou het kunnen hebben over het heerlijke eten in een Libanees restaurant of over de krankzinnige koelkasten die we zagen.

 Of over The Coal Hole. Dat is een kroeg, maar de naam van die kroeg wijst op een kolengat, daar in de grond. Daar werden de kolen ondergronds opgeslagen. Er zijn er heel veel van die gaten in London. Met metalen, ronde deksels. Allemaal verschillend.

 Ik zou het kunnen hebben over een ander gat, dat in een stuk Romeinse muur:

Over de hopelijk effectieve waarschuwingen in de tube zou ik het ook kunnen hebben.

Maar dat doe ik dus niet. 't Is klaar, ik heb de trouwe lezers lang genoeg bezig gehouden. Afgelopen,

THE END