Deetaajul

Even goed kijken naar deze foto. Als je dat doet, zie je Els en mij.
We deden een dagje Amsterdam.
Els had me al geschreven dat ze wel naar museum Het Schip wilde.
Daar had ik ook zin in.
Blogvriendin Jeanne had er kortgeleden nog uitgebreid over geblogd. Dat was al een opwarmertje.
Bovendien is het een museum waar ik al heel lang van denk: 'Daar wil ik nou eens naar toe'.
Ieder jaar staan er mensen van dat museum op de Uitmarkt enthousiast te zijn en ieder jaar denken mijn man en ik dat we er toch echt dringend eens naar toe  moeten.
Maar ja, er is zoveel en het kwam er maar niet van.

Toen las ik op Els' blog dat ze al geweest was . Dus dat verbaasde me zeer.
Maar het klopte. Els had daar een rondleiding gedaan, maar verder nog niet alles van het Schip gezien. Dus ze kon makkelijk nog een keer. Vond ze.
Zo geschiedde. We gingen met de bus.
(Natuurlijk pas na een uitvoerige praatsessie in de wachtkamer der eerste klasse,  in het station.)

We deden dus geen rondleiding, maar keken echt goed in het museum rond.
Vooral binnen.
Ik houd van de Amsterdamse school. Van  binnen dan he.
Die lampen bijvoorbeeld en het meubilair en de typografie.
Ik zag daar jaren geleden al een prachtige tentoonstelling over in het Stedelijk. Wonen in de Amsterdamse school.

De Amsterdamse School architectuur, de bouwkunst,  die herken ik wel, maar weet er nog niet veel van af.
Toen we binnen uitgekeken waren, liepen we nog een rondje om het blok.
Dat was leuk.Ik kreeg eigenlijk al een beetje de rondleiding van Els
Ik leerde de architectuur al wat beter kennen. Ik zag de kleuren, wat versieringen, wat details. Die details zijn belangrijk in deze stroming.

'Oh',  hoorde ik een mevrouw die wel net de echte rondleiding had gedaan, uitroepen tegen de gids. 'Oh ik heb helemaal niet geluisterd naar wat je zei .
Dat komt ik heb zo'n oog voor detail (ze zei deetaajul) en dan moét ik gewoon naar zo'n deetaajul kijken en dan zie ik verder niks meer, ja daar kan ik helemaal niks aan doen, ik heb dat nou eenmaal. Dat ik altijd de deetaajuls zie. Dus ik heb eigenlijk helemaal niet geluisterd naar wat je vertelde'.

Nou ja...
Ik zag het zo wel aan haar gezicht, daar had ze veel oog voor deetaajul gehad. Haar wimpers vielen zowat op haar kin. En haar nagellak flikkerde.
Ja,ja,  ik heb ook oog voor deetaajul.

Els en ik  gingen terug naar het station en daarna lekker eten en verder kletsen bij Koosje.
Het was zoals altijd,  weer een supergezellige dag.

Ik nam me wel voor om snel nog een keer te gaan en dan met mijn eigen Amsterdammer, die er ook nog nooit geweest was.
Dat is inmiddels al gebeurd, dus wordt vervolgd.