Heimweeland

 

Je had West-Duitsland en je had Oost-Duitsland,  de DDR. En in die DDR lag,  als een soort eiland,  Berlijn, verdeeld in West en Oost en gescheiden door een muur met zeer strenge bewaking

Als ik het zo opschrijf, kan ik het me bijna niet meer voorstellen. Maar de muur viel in 1989 en dat is helemaal nog niet zo lang geleden. 

Ik was nog nooit in Duitsland geweest, toen we met de klas in het laatste jaar van de Pedagogische Academie naar Berlijn gingen. 

Ik was diep onder de indruk, diep. Van alles, de sfeer, de stemming. De controles in de bus, hoe ze de paspoorten van sommige langharigen controleerden en de tijdschriften die we mee hadden,  dat ze met een spiegel op wielen onder onze bus gingen kijken, dat we gewaarschuwd werden geen rare grappen te maken aan de grens. 

Dat was de eerste keer Berlijn. 

Ik ben trouwens nog wel vijf keer terug geweest in Berlijn. Een heerlijke, bereikbare en vooral interessante stad.

En waarom nu dit verhaal? Omdat ik dit boek las en er allerlei herinneringen opdoemden, hoewel het boek niet over Berlijn gaat. Maar ja, dat was nou eenmaal mijn enige ervaring met het verdeelde Duitsland. En daar gaat het boek wel over, o.a.

Voor ik iets vertel over het boek, moet je eigenlijk eerst wat weten over Lost Places. Ik had er nog nooit van gehoord hoor, maar het zijn verdwenen plaatsen waar je nog sporen uit het verleden kunt vinden. Mensen zoeken die plaatsen, zelf of via geocaching. Er zijn hele groepen die dat doen en het is dus niet hetzelfde als oud, vervallen en verlaten.

Het verhaal: 

Milla is op zoek naar Lost Places. En ze vindt er een. In het Thüringer Wald vindt ze een luik. Ze heeft materiaal bij zich om het luik te kunnen openen en dan vindt ze een oud schriftje van een meisje en een potje jam. 

Nu wil ze natuurlijk meer weten en ze spoort de familie van dat meisje op. Familie die hier vroeger, op deze plek, een hotel bezat. Waldeshöh, een prachtig en goed bezocht hotel, mooi onderhouden en al heel lang familiebezit. Het staat er niet meer.

We leren de mensen kennen die er vroeger woonden tot en met  hun kinderen en kleinkinderen die de laatste bewoners waren en er uiteindelijk gedwongen weg moesten. Want waar het hotel stond, dat was Sperrgebiet, niemandsland. De grond werd onteigend en de bewoners verplaatst. 

En ondertussen lees je over hoe het leven daar toen was. 

Na de Wende, willen de bewoners de grond  terug, maar dat lukt niet. Tot Milla betrokken raakt bij hun levens zich er mee gaat bemoeien. 

Het is fijn om boektips te krijgen van andere bloggers. Ik vond dit een boeiend verhaal en bedank Marthy, want bij haar las ik over dit boek.