Heerlijk

Ha, we waren,  zoals je ziet,  bepaald niet de enigen die hadden besloten lekker even naar het strand te gaan. Het was hartstikke koud en er stond een pittig windje. 

Maar dat gaf allemaal niet want het was heerlijk en zo lang geleden dat we in Egmond waren.  

Ik was superblij dat ik weer een stukje over het strand kon lopen. Dat ik er kon kómen.

Niks veranderd daar gelukkig. De J.C. van Speijk is nog steeds de J.C. van Speijk

Ik kon nog net niet bukken om een schelp met een gaatje op te rapen, voor aan mijn schelpenketting. Maar ik zág er wel een en mijn man raapte hem voor me op. 

Wat een mooie ochtend! 

Monday

 

Gezien in London en ik heb er niet veel over te vertellen. Het is volkomen duidelijk: een roze meisje en een blauw jongetje. Het is er al heel lang en ik vraag me af hoe lang nog voor het uit principiële overwegingen verwijderd gaat worden. 

En deze mag misschien ook wel niet. In ieder geval is het geen Banksy. 't Staat er op!

Linking to Sami's Colourful World

Gelukt!

Hier zie je nóg een paar schutters, voor het museum. 

Ze hebben onder aanvoering van onze directeur Ad Geerdink, scherp in de gaten gehouden hoe de schutterstukken het pand hebben verlaten voor het eerst in honderdveertig  jaar. 

Dat was natuurlijk spannend. 

Deze schilderijen  zijn uiteindelijk,  zeer goed verpakt,  via een luik dat verstopt zat achter een van de schilderijen,  naar buiten gebracht. Dat luik was ooit, lang geleden gemaakt om de doeken naar binnen te brengen. Vijf doeken en de maat is ongeveer 3,5 bij 3,5 meter.

Met een hoogwerker over het hek getild en dan moet het in de gereedstaande vrachtwagen.

Enfin, het is allemaal gelukt. De schutterstukken zullen vast en zeker goed zijn aangekomen in het nieuwe depot! 

Ik vond het leuk om te zien hoe het allemaal ging en ondertussen even bij te praten met de museumcollega's. 

De  eerste foto is niet van mij en de laatste foto ook niet. Die zijn gemaakt door de bekende Hoornse fotograaf Benno Ellerbroek. 

Het museum moet leeg

 Dit is een zaal in ons prachtige Westfries Museum. Om precies te zijn is dit de Schutterijzaal.

En in de Schutterijzaal hangen Schutterstukken. Dat klinkt logisch hè.  Kijk, hier zie je er een. 

Dit is een werk geschilderd door de Hoornse meesterschilder Jan Albertsz Rotius. Hij wordt ook wel de Rembrandt van Hoorn genoemd. Hij schilderde het doek in 1651.

Er hingen er meerdere en overal was wel wat over te vertellen. 

Als je bijvoorbeeld op dit schilderij kijkt naar de schoen van degene die rechts staat, dan is er iets merkwaardigs aan de hand. 

Als je ervoor gaat staan en je loopt langzaam opzij, dan volgt de neus van de schoen je. Een soort Mona Lisa onder de schoenen, want van haar wordt ook altijd gezegd dat ze je blijft volgen. Het geheim van de gouden schoen. Kinderen vonden dat hartstikke leuk ( en volwassenen ook). 

Op een ander stuk van Rotius, staat de schilder himself.

Links voor, dat is 'm, sergeant Jan Albertsz Rotius. Lid van de schutterij en daarom mocht hij zichzelf ook schilderen op het doek. 

Het gekke is dat ik niet speciaal van de schutterstukken hou. Ik heb ook niet zo veel met de Nachtwacht. 

Maar toch,  als je er vaak naar kijkt en dat deed ik omdat ik er nou eenmaal moest zijn, ga je het steeds interessanter vinden. 

Zie je bijvoorbeeld de vaandeldrager? 

Dat moest altijd een vrijgezel zijn. Omdat hij voorop moest lopen met het vaandel en daardoor het meeste gevaar liep. 

Maar zoals ik hier al vaker heb betreurd... het museum is gesloten en de zaal is leeg. Alles, maar dan ook echt alles moest er uit. 

'Uithuizen' noemden ze het. 

Een gigantische operatie,  want het betrof ongeveer 36.000 items. Grote schilderijen, kleine schilderijen, beelden, sieraden, scheepsmodellen, zilveren bekers, tegeltjes, munten,  enfin noem maar op, zoveel. 

Ik heb een keer op de zolder mogen kijken en ik heb ook meegeholpen om een bepaalde loods leeg te halen. Het was ongelooflijk wat er allemaal was. 

Alles moet naar een nieuwe opslag, met klimaatbeheersing en zo en dan komt het over tweeënhalfjaar hopelijk weer te voorschijn. 

Enfin,   nu moesten die schutterstukken er uit.  Je snapt dat dat toch echt iets anders is dan een klein doek of wat munten. 

Deze week moest het gebeuren en de vraag was natuurlijk hoe dat zou gaan want ze zijn ontzettend groot. 

Daarover morgen meer. Maar hoe dan ook, er was een schutter bij: een echte!

Gezien in Enkhuizen

 Toen mijn eerste ritje naar Amsterdam gelukt was, 39 km, dacht ik: 'dan kunnen we ook wel naar Enkhuizen'. Daar was namelijk in het Binnenmuseum van het Zuiderzeemuseum een tentoonstelling die ik graag wilde zien. 

En Enkhuizen, dat is maar 20 km zitten! Het lukte en daar rondlopen en kijken ging ook goed. 

Wat was dat dan voor tentoonstelling? 

Nou kijk, in de 19e eeuw konden schilders voor het eerst buiten schilderen. Omdat er ineens verf in tubes meegenomen kon worden. Ze konden schilderen 'en plein air'. En dat deden ze dus ook. 

Vaak ook met meer schilders, elkaar inspirerend. Barbizon in Frankrijk is een heel bekend voorbeeld. Schilders trokken elkaar aan en zo ontstond een echt kunstenaarsdorp. 

En niet alleen daar. Op verschillende plaatsen in Europa en ook in Nederland ontstonden van die dorpen. 

Dáár gaat de tentoonstelling in Enkhuizen over. Er zijn vier van die dorpen uitgepikt (Katwijk, Volendam, Urk en Domburg) en daar zijn schilderijen bij uitgezocht. 

Bijvoorbeeld Katwijk. Je ziet dan eerst een opstelling over Katwijk en dan dus schilderijen die daar bij passen. Zoals:

Ja en dan natuurlijk een schilderij van Blommers erbij. Dit doek is getiteld 'De thuiskomst van de vissersvloot'.  Mooi vond ik.

In de afdeling Volendam was ook zo'n opstelling:

Ook weer allerlei schilderijen erbij en dit doek vond ik meteen erg mooi:

Zo fris en helder... de kunstenaar is Paul Signac. En die is echt wereldberoemd.

Daarom is het zo grappig dat deze aquarel jarenlang aan een roestige spijker in het bekende hotel Spaander heeft gehangen. Het was een geschenk van de kunstenaar aan de eigenaar van het hotel. Die dacht dat het Saint Tropez voorstelde, maar het IS gewoon Volendam. 

Ik heb nog wel wat meer foto's gemaakt, maar het kostte me moeite. Ik ben ontzettend rechts (alleen van hand hoor) en het knopje van mijn fototoestel indrukken is nog best pijnlijk.

Maar eigenlijk vind ik het zo wel genoeg. 

De tentoonstelling is nog te zien tm 12 april en gratis met de MJK. (Misschien ga ik nog wel een keer en combineer ik het met het Buitenmuseum. Dat opent weer op 1 april.)

Veranderingen

 

Er is heel veel aandacht aan besteed in de media in de afgelopen week. Het is dan ook echt zo'n onderwerp waar je je flink over op kan winden. Ik deed dat ook, terwijl ik heus wel besef dat het niet zal helpen.

Maar ik vind het net als Toos van Henk ook echt te belachelijk voor  woorden. Je zal trouwens maar als enorm worden neergezet. Niet echt een verbetering lijkt me. Maar dit terzijde.

 Tsss....de teksten van Roald Dahl veranderen. Heiligschennis, dat is het. 

Nou ken ik toevallig nog al wat kinderen die Roald Dahl voorgelezen kregen. Sterker nog: ik heb daar een grote bijdrage aan geleverd. Die kinderen en ik genoten er van en dan zou ik nu moeten vrezen voor hun geestelijk welzijn? Over hun verderfelijke houding naar anderen?

Dat doe ik niet, nog geen seconde. 

Ik vind verder dat momenteel de wereld te preuts en te braaf wordt voorgesteld.  Voorgesteld. Want op welke gronden?  Diezelfde wereld is nou niet bepaald een voorbeeld. 

Ik vind zelfs dat kinderen in sommige opzichten te beschermd worden opgevoed. En dat is voor mij bijna vloeken hoor. Want ik heb te veel kinderen meegemaakt die nauwelijks werden beschermd.

En dan wat betreft de taal. Dat is vrij simpel. De taal verandert, altijd. Niemand haalt het nu nog in zijn of haar hoofd om over een Mongool te spreken,  anders dan over een inwoner van Mongolië.  

En de smaak van een Zoen is tenslotte gelijk aan die van een Negerzoen. Voortschrijdend inzicht, vastgelegd in de taal. Een verbod was niet nodig. Uiteindelijk wordt zo'n woord geschiedenis en geschiedenis kan, hoef en mag je niet wegpoetsen.

Afgezien van dit alles: 

Je komt niet aan het werk van kunstenaars. Je blijft af van schrijvers en hun werk. En je bedreigt schrijvers niet met de dood omdat het geschrevene je niet aanstaat.

Gewoon niet!

Drie jaar

 

Ineens tekende onze jongste kleinzoon Arthur een echte koppoter. 

Met twee ogen, een mond, armen en benen. 

Dat vind ik altijd echt een moment hoor! 

Een koppoter, wow! 

Arthur is in januari drie geworden en we konden er niet naar toe. Mijn man ook niet, omdat ik met alles hulp nodig had. 

Nu ik er over nadenk... ben ik wel  bij hem geweest op zijn geboortedag. Maar zijn eerste en tweede vejaardag moesten we door Corona overslaan.

Enfin, er zijn ergere dingen. Toch?

Meestal maak ik een collage van die eerste drie jaar. 

Ik doe nu twee collages van het afgelopen jaar. Voor iedere maand een foto.

 

En de volgende verjaardag zijn we erbij hoor. Vast!

To serve them all my days

 

De onbekende soldaat waar ik het eerder over had, was een slachtoffer van de Eerste Wereldoorlog.

Heel toevallig geniet ik op dit moment heel erg van een serie die speelt in de tijd van die oorlog. 

Uitgezonden door ONS. Nog nooit heb ik iets van ONS gezien en ik zou het gemist hebben als niet mijn eigen Vara-gids er aandacht aan had besteed. 

Wow, deze serie. Ik lag er klaar voor hoor, reken maar. Zondag was aflevering twee. 

Dat de Vara-gids er aandacht aan gaf is niet zo gek. Je ziet hier David Powlett-Jones, om wie het verhaal draait. De naam klinkt deftig, maar David is een doodgewone mijnwerkerszoon uit Wales.

David is net terug uit de Grote Oorlog. Die is nog niet afgelopen, maar David is gewond geraakt en afgekeurd in Passchendaele. 

Geestelijk en lichamelijk nog  een wrak, keert hij terug in Engeland en komt terecht als leraar op een jongens- kostschool: Bamfylde. 

Zeer traditioneel en zeeeer Engels.

David weet niks van leraar zijn, maar de Headmaster heeft heel veel vertrouwen in hem, terwijl hij niet eens diploma's heeft en neemt hem toch aan. Er is natuurlijk een tekort aan leraren, alle gezonde jonge  mannen zijn in het leger. 

En Bamfylde werkt helend. De schooljongens, de oudste is niet heel veel jonger dan David, ook. De collegae, de omgeving...alles helpt David.  

Iedere keer moet de Headmaster weer namen noemen van omgekomen oud-leerlingen. 

Maar David groeit. Hij wordt een geweldige leraar geschiedenis en zijn leven concentreert zich in alle aspecten op Bamfylde. 

Aan het eind is David zelf Headmaster geworden en moet hij namen noemen van oud-leerlingen die slachtoffer zijn geworden in de Tweede Wereldoorlog.

Toen ik deze serie lang geleden zag (jaren tachtig) heb ik het boek waar de serie op gebaseerd was, onmiddellijk gekocht. 

Dat boek heet in de vertaling: Al de dagen van mijn leven. Het is geschreven door R.J. Delderfield, een superverteller. En ik denk dat ik het sindsdien toch zeker wel drie keer heb gelezen.  

Het staat prominent in mijn kastje lievelingsboeken. Dat zijn de boeken die niet weg mogen, ook niet als ik nog veel meer weg doe dan ik nu doe. 

British Museum

 

Natuurlijk waren we ook in het British Museum. Ik liep voor gek met mijn gele plasticje, maar who cares. 

Ik hou eigenlijk helemaal niet van die giga musea. Waar ga je kijken, wat doe je, wat doe je niet? 

Maar ik heb gemerkt dat als je je op een paar dingen richt en dan ook echt stopt, dat het dan goed gaat.  

Ik zag deze keer bijvoorbeeld dit: 

De tombe van de duiker. Een wand van een graftombe. De bovenkant om precies te zijn.  Is het geen geweldige mural? Ruim 2500 jaar oud! 

Er is van alles over te vertellen. Er is van alles onderzocht. Er zijn vele theorieën op los gelaten. Het is ook in een van mijn kunstgeschiedenislessen aan de orde geweest. 

Toen kwam het me al zo bekend voor. 

Ik ben dan ook echt in Paestum geweest, dus het zou kunnen dat ik het in het echt gezien heb. 

Maar ja, in die vakantie, Sicilie en Napels en Paestum dus, werden mijn man en ik verliefd en dus lette ik misschien niet heel goed op. 

Ook niet op prachtige fresco's! 

Het origineel staat overigens gewoon in Paestum en ik snap niet helemaal waarom ik dit zag in het BMuseum. Volgende keer nog maar eens kijken! 

Linking to Sami's Colourful World

Nooit meer

Vrijdagavond werd er in het journaal een vergelijking gemaakt tussen de Eerste Wereldoorlog en de situatie nu.  Voor wat betreft de strijd tussen Russische en Oekraïense soldaten. Op het slagveld dus. Slachtveld.

Ook toen, in de Grote Oorlog een afschuwelijk strijdtoneel en zeer veel slachtoffers. Ik begreep de vergelijking meteen. 

Toevallig had ik net in London in de Westminster Abbey het graf van de onbekende soldaat gezien. The Unknown Warrior uit de Eerste Wereldoorlog.

Een nationaal monument. En ik was er van onder de indruk. 

De soldaat, omgekomen in Vlaanderen, werd in 1920 naar Engeland overgebracht en daar in de Abbey begraven. 

In hem worden alle Britse soldaten geëerd. Een gewone soldaat, begraven tussen koningen.

Het is het enige graf waar beslist niet over gelopen mag worden.

De grond in het graf is afkomstig van de Vlaamse slagvelden en bedekt met zwart marmer uit België.

Gelijk met déze onbekende werden ook onbekende soldaten begraven in Parijs en in Arlington. 

Britse koninklijke bruiden leggen hun bruidsboeket op het graf. Kate en Meghan ook. 

En natuurlijk worden er ook kransen gelegd, tot voor kort ook nog door de Queen, op Armistice day.

'Nooit meer', zal men gedacht hebben. 'Nooit meer!'

We weten al lange tijd wat er van dat idee terecht is gekomen.

Ik heb best al veel laten zien van de Abbey. Als ik weer naar London zou kunnen gaan, staat een bezoek weer op het programma, want er is zoveel moois en interessants te zien daar binnen. 

Zoveel verhalen...

  

Gezichtjes én een neo'tje

 Bij de vorige serie meldde ik al dat ik vast iets vergeten was. Het waren er zelfs twee, zo bleek later. Hier zijn ze:

Iris maakte brood klaar voor haar man die ging werken en zag een gezichtje. Extra goed gezien, want het zal nog vroeg geweest zijn. Dank Iris.

'Gisteravond plakte ik een knipsel op een kaart en even later zag ik het: Gezichtje. (in het onderste gedeelte).Vanochtend vroeg ik mijn man : Kijk eens en hij zei het ook meteen: Gezichtje'.

Ik zag het ook meteen. Dank, Tineke Dieks. 

Deze pannenkoek heeft onze kleindochter Jet(6) zelf gebakken. Ze zag ook zelf het gezichtje, mét armpjes. Dank Jet!

Deze is van mijn bijnabuuf Kitty. 

Ze mailt: 'Onderweg naar Zwolle reden we hier een poosje achter. Het was net of hij naar ons knipoogde. Waar die flapjes nou voor dienden…?'

Dit was de laatste voor deze ronde. Maar zoals altijd: Blijf speuren, mensen.  En insturen: bettievdgriend@hotmail.com

Ik had net de laatste zin geschreven en ging in afwachting van plaatsing verder met het uitzoeken van foto's in de galerij van mijn telefoon, toen ik nog een foto vond. Deze, een heel bijzondere:

Hoezo bijzonder? 

Nou omdat deze twee van de rubrieken op mijn blog verenigt: ik zie een gezichtje én het is een NEO'tje. 

De foto is mij geappt op 30 december, daarna ben ik een en ander kwijt geraakt, in mijn hoofd en in de tijd en heb ik liggend opruiming gehouden op mijn telefoon. Ook in de appjes. Dus ik kan niet meer zien wie deze foto stuurde. Hij is super. Als je me even laat weten dat jij het was, onbekende, stuur ik je een mooie kaart. 

Update: Die kaart gaat naar onze dochter. Zij maakte de vorige foto.

Onze Griek

 Ze zijn er nog wel hoor, de mannen met bolhoeden (die uit een zwarte taxi komen natuurlijk). Maar het is geen gewoon beeld meer. Dus des te verrassender!

We waren onderweg naar 'onze' Griek, die van mijn man en mij waar we al een paar jaar altijd op onze eerste avond in London eten. 

Ik wilde er ook met onze dochter eten al was het niet op de eerste avond. Nou kon ik  er altijd zo naar toe lopen, maar we hadden een ander hotel en vanuit die buurt zag ik het even niet. Ik wist ook de straatnaam niet meer. Gelukkig kon ik even appen met mijn man en die wist het nog wel.

Maar ja, zou die Griek er nog zijn?  

Corona, faillissementen... Er had wel van alles gebeurd kunnen zijn. 

Maar onze dochter die net zo'n hekel aan bellen heeft als haar moeder, belde en ja hoor, hij was er nog en er was plaats. Dus we gingen maar wisten nog steeds niet of de Griek zelf er nog was.

Hij was er en wat ik heel bijzonder vond: hij kende me nog. 

Ik voelde me ontzettend welkom. Hij informeerde meteen naar mijn man. Waarop ik aankondigde dat we in het voorjaar weer komen. Mijn man en ik, met onze kleindochter. 

Dat gaat nu denk ik zomer worden. We zullen zien hoe het allemaal gaat verlopen.  

Maar als... dan gaan we zeker terug. 

Stoel

Er staat een bijzondere stoel in de Westminster Abbey

De stoel die je hieronder ziet. 

Dat  is niet zomaar een stoel, dat is de Coronation Chair. 

Bijna alle Engelse kings en queens zijn hierop gekroond en over een paar maanden zal Charles er vast ook op plaats nemen.

Het grappige is, dat die stoel nu echt als heel bijzonder wordt gezien. 

Je kunt er niet aankomen en er op zitten voor een selfie of zo al helemaal niet. 

Dat was vroeger heel anders, getuige de inscripties over de hele stoel verspreid.

Zoals: 'I slept in this chair all night' 

Graffity uit de 18e eeuw!

Echter  er ontbreekt iets aan de stoel en dat is ook weer bijzonder. Als je naar de tekening kijkt zie je wat dat is. 

Een grote grijze steen: de Stone of Scone. 

Dat is de steen waarop in de vroege middeleeuwen de Schotse koningen werden gekroond

Tot een Engelse koning, ene Edward, de steen inpikte. De stoel werd er om heen gebouwd en zo werd het een troon.

Inmiddels is de steen (waar ook weer heel wat legendes aan vast zitten),  teruggegeven aan Schotland.

Maar voor een kroning mag-ie, volgens afspraak,  even terug.

Roodkapje

 Zei ik al dat ik zo ontzettend veel kaarten heb gekregen? Nee? 

Nou, ik heb ontzettend veel leuke kaarten gekregen. Echt lichtpuntjes. Ik lag ook gewoon op de post te wachten. Ik kan ze echt niet allemaal laten zien.( Al kom ik er nog wel op terug denk ik, af en toe).

Nogmaals dank allen!

Maar Roodkapje kaarten waren er ook bij en die laat ik wel zien, want die passen in mijn verzameling.

Dit was een dubbele kaart, gemaakt door en gekregen van Jolande. Het eerste plaatje is de voorkant. Het tweede plaatje het midden en het laatste plaatje is de achterkant. Zo leuk!

Dan een kaart van Mieke. 'Ik weet dat je niet jarig bent', schreef ze, 'maar ik wilde heel graag een Roodkapje sturen'. Ik heb er echt om liggen lachen en de kaart past heel goed in mijn verzameling, jarig of nog niet jarig.

C. is iemand die mij al heel vaak iets stuurde. We hebben een langlopende afspraak om elkaar eens te ontmoeten. Een familielid van ons, dat wij zeer regelmatig bezoeken woont in de plaats van C. Maar of de duvel er mee speelt, het lukt gewoon niet. En nu zou het nog wel eens lang kunnen duren voor ik die afstand kan afleggen helaas. Deze kaart komt van C. Het is hetzelfde Roodkapje als dat van Mieke. Een serie dus. 

En de laatste kaart 

is weer van Mieke. Zo lief. En ik had haar nog niet hoor Mieke. De vraag is of Mieke dit leest. Zij zit momenteel aan de andere kant van de wereld en zal daar ongetwijfeld wel eens verslag van doen. Op haar blog: klik

Hoera

 

Onze dochter was jarig en natuurlijk  plukte en bracht mijn man sneeuwklokjes. Negenendertig  stuks deze keer. 

Natuurlijk was er taart. Onze jarige dochter bakt zelf en wordt hoe langer hoe professioneler.

Natuurlijk blies Anna, een verjaardagsliedje voor haar jarige moeder op haar trompet. (En later  een stukje Zwanenmeer). 

Allemaal leuk dus en  het allerleukste was dat ik er een poosje bij ben geweest en dát was helemaal niet zo natuurlijk. 

Mijn man zou de sneeuwklokjes gaan brengen aan het begin van de middag en ik dacht ineens dat ik mee wilde. Ik vond het superspannend. Werd er zenuwachtig van. 

Ik had ook eigenlijk alleen nog maar een ritje naar het ziekenhuis gemaakt, heel kort en dat was me heel erg  tegengevallen. 

Maar ja we waren nu weer een paar dagen verder.... Het is rijden over de snelweg, dus weinig hobbels en rare bochten.

En ik zou daar natuurlijk meteen een poosje kunnen liggen op de bank.

Nou kortom, het is gelukt!  Hoera voor onze jarige dochter en ook een beetje hoera voor mij!

Monday, Big Chill

 

Deze mural komt weer uit London. Gezien in december 2022. 

East -London, Shoreditch, Bricklane. 

De toren die je daar ziet, de Truman toren, was ooit van een grote en belangrijke bierbrouwerij. De brouwerij is er niet meer. De toren wel en die valt niet te missen. 

Er zijn daar nogal wat kleine bedrijven, winkels, galeries,restaurants. Zo'n gebied in opkomst, maar,  volgens mij al jaren in opkomst. Deze  foto is niet van mij:

Linking to Sami's Colourful World, klik