Verrukkelijk

 

Dit is George. Je kent hem misschien nog wel. Het is zeker niet de beste foto, maar ik moet er om lachen omdat het net lijkt of dat  teckellijf van hem gewoon te lang is voor de foto. 

Enfin, George was een paar weken te logeren,  omdat zijn baas, onze jongste zoon, vakantie vierde met zijn vriendin in Italië. 

Ik vind dat George goed opgevoed is. De eerste avonden piepte hij een beetje, maar daarna, toen de routines weer duidelijk waren: voorbeeldig. 

En hij kan zo lekker naast je kruipen. Dan lig ik op de bank, onze niet al te brede bank en dan perst hij zich daar gewoon tussen. Tussen mij en de rugleuning bedoel ik. Heerlijk! 

Om ons te bedanken werden we uitgenodigd op een Italiaanse maaltijd bij onze zoon. Die kan (en dat vind ik nog steeds verrassend) echt erg goed koken. 

Dirk had de hele dag in de keuken gestaan vertelde zijn vriendin. En dat was goed te merken. 

Heerlijk!

Het was ossobuco. De term kende ik, maar gegeten had ik het nog nooit. 

Heerlijk, lekkere hapjes vooraf, met Italiaanse wijn, ravioli (het deeg en de vulling  ook zelf gemaakt), een superlekkere risotto, doperwtjes en dan het toetje. Toetje klinkt wat gewoontjes, desssert is beter. 

Als ik zou weten dat ik dat moest maken, zo'n sinaasappel uithollen, zou ik bijkans hysterisch worden. Het zou ook ongetwijfeld mislukken net als het bakje dat ik moest gutsen vroeger. 

Maar Dirk kan dat. 

De ossobuco was verrukkelijk dus, maar dat dessert.... tsjongejongejonge, dat was echt volmaakt.

Ja mensen, je voedt zo'n kind op, althans dat probeer je maar je weet nooit wat het wordt. Nou, dit dus! 

Jantje

 Nu ik dus weer lekker door Amsterdam struin, zie ik natuurlijk ook weer van alles op de muur. Soms in een flits. 

Dan ben ik er eigenlijk al voorbij maar dan ga ik, als het tot me door dringt, toch nog terug om even te kijken. 

Een moeder met kind, madonna.  Als symbool voor vrede, frieden, peace, pace? Zoiets zal wel de bedoeling zijn. 

Misschien wel een spontane uitbarsting geweest, in alle wereldellende van de laatste tijd. Jammer dat het meteen enigszins is verpest. 

Jantje, die de eerste steen voor dit huis legde in 1909, zal het denk ik niet begrepen hebben en ook niet gewaardeerd.

Linking to Sami's Colourful World

Afko's

 

Een heel klein stukje uit het Magazine van het Parool. Waarin de naam van de sportclub Swift wordt verklaard. 

Ik dacht altijd dat Swift eenvoudig een ander woord was voor Snel. 

Maar nee dus. Steeds Winnen Is Flink Trainen. 

En die andere sportclub genoemd in dit verhaal. PST: Plantage Speelt Tennis. 

En ineens dacht ik: er zijn vast nog veel meer bijzondere namen. 

Kijk, ik weet wat P.S.V. betekent. En Ajax. Maar er zijn veel  afkortingen die ik helemaal niet ken en tot nu toe kon het me ook niks schelen en vroeg ik me er niks over af. 

Maar ik moest lachen om dat Swift en dus keek ik of ik er nog meer kon vinden. 

En ja hoor, dat zijn er heel veel.  Een paar: 

•  AGOVV: Apeldoornse Geheel Onthouders Voetbal Vereniging. Inmiddels veranderd in Alleen       Gezamenlijk Oefenen Voert Verder
•  DINDUA: Door Inspanning Nuttig Door Uitspanning Aangenaam (Voetbalclub Enkhuizen)
•  ADO: Aanhouden Doet Overwinnen (Voetbalclub Den Haag)
•  NAC: Deze is erg ingewikkeld doordat er twee namen zijn samengevoegd. De N is van NOAD:  Nooit Ophouden Altijd Doorzetten en de A is van ADVENDO: Aangenaam Door Vermaak En Nuttig Door Ontspanning. De C staat voor Combinatie (Voetbalclub Breda) 

Nog eentje, omdat ik hem zo grappig vind: SC. HBOK: Het Begon Op Klompen

Zelf zat ik ooit heel kort op een gymclub en die heette E.M.M.  Het betekent Eendracht Maakt Macht. (Ik was zeer ongeschikt voor een gymclub en was toen te kort lid om te weten waar de letters voor stonden, maar dit terzijde.)

Het is ook leuk om afko's te zoeken die vroeger normaal waren maar tegenwoordig niet of nauwelijks meer bekend en al helemaal niet meer worden gebruikt.

b.b.h.h.

b.z.a

b.g.g

i.g.st.

Vrolijke bloemen!!!

Vorige week vrijdag was de tweede melanoom-operatie van mijn man. Dan heb je twee weken later een afspraak om de uitslag te bespreken (en om de hechtingen te verwijderen). 

Hoe heerlijk is het dan om een volle week vóór die afspraak een telefoontje te krijgen en te horen dat er alleen littekenweefsel van de vorige operatie is gevonden en verder niks. 

Pfff... mijn man had er al alle vertrouwen in,  maar ik niet. Zo zijn de rollen nou eenmaal een beetje verdeeld bij ons. 

Enfin, nu zijn we allebéi hartstikke blij.

En daar paste een flinke bos bloemen bij. Dahlia's!

We hebben echt al vanaf augustus (en zelfs vrij vroeg in augustus), voortdurend dahlia's in huis. 

Dahlia's van de volkstuin!

Misschien is dit wel de laatste echte bos voorlopig,  maar tsjonge, wat hebben we er veel gehad. 

In alle mogelijke kleuren. Ze knallen je werkelijk tegemoet. 

Nou wie weet,  misschien nog een paar kleine bosjes of een stoere losse. En anders volgend jaar weer! 

Duiten in het bakje

Als ik naar mijn les kunstgeschiedenis ga, vertrek ik vroeg, om eerst nog lekker een beetje in Amsterdam te kunnen slenteren en rondkijken. Deze keer ging ik vanaf het station over de Nieuwendijk, een straat die ik normaal mijd. 

Ik kwam van links aangelopen en zag het niet goed, mijn staaroperatie moet nog plaatsvinden, hahaha. Ik zag heel vaag een hond  en dacht dat er een dakloze zou zijn, daar is ook wel vaak een hond bij. Maar niks dakloze, dit is wat ik zag:

Iemand was bezig met een zandkunstwerk. Hij of zij was er zelf niet en ik heb een hele tijd staan kijken, maar de maker kwam niet terug en meer tijd had ik niet. 

Nog wel tijd genoeg om een duit in het bakje te doen, want ik hou heel erg van zulke totaal onverwachte dingen. 

Het verbaasde me dat het bakje gewoon bleef staan in alle drukte van de Nieuwendijk. Zo wantrouwig ben ik kennelijk geworden.

Ik had er op de terugweg weer langs willen lopen, maar ik kwam ergens anders uit dus dat lukte niet. Hoe dan ook, dit zijn toch echt 'leuke dingen voor de mensen!'

Misjka

 

Dit boek... Het jaar is nog lang niet voorbij, maar ik weet nu al dat het op mijn top-drie van 2023. Ik ben nog een grotemensenboek aan het lezen dat ook aanspraak gaat maken op de eerste plaats. Maar dat Misjka op een of twee zal staan is zeker. 

Ik zei dat ik nog een grotemensenboek aan het lezen ben en dat zei ik omdat Misjka een kinderboek is. 

Geschreven door Edward van de Vendel & Anoush Elman en met tekeningen van Annet Schaap. 

Toen ik de eerste en de derde naam zag wist ik al dat het goed zou zijn. 

Annet Schaap, de schrijfster van Lampje én tekenares van zoveel ander werk. Edward van de Vendel een geweldige schrijver van kinderboeken. De derde naam kende ik niet. Hoe dan ook, ik had er alle vertrouwen in.

Maar dat het zo goed zou zijn, dat had ik niet verwacht. 

Het verhaal: 

Roya (9), haar ouders en haar drie oudere broers, Bashir, Navid en Hamayun,  zijn gevlucht uit Afghanistan en krijgen na lang wachten een huis in Nederland. Ze zijn er hartstikke blij mee. Maar Roya vindt dat er iets ontbreekt. En dat is een huisdier. 

Ze overleggen en er kómt een huisdier. Een wit, lief, klein dwergkonijntje: Misjka. Ze zijn allemaal dol op Misjka. 

Roya praat met Misjka. Ze vertelt verhalen en dat doen de andere gezinsleden ook. Verhalen over de vlucht uit Afghanistan naar Nederland. Roya weet er niet zo heel veel meer van, ze was nog maar drie toen ze vertrokken. De andere gezinsleden des te meer. Ze praten niet echt met elkaar en de ouders over de gebeurtenissen. Maar die komen nu aan de orde: het gevaar, de onzekerheid, de mensensmokkelaars. 

En dan op een ochtend is Misjka verdwenen. Het konijn is voor allemaal superbelangrijk geworden dus er wordt een opsporingsactie op touw gezet. Roya heeft die dag haar spreekbeurt op school over het konijntje en in de middag,  als het konijntje teruggevonden is, gaat ze alsnog haar spreekbeurt houden. 

Het is een ontroerend boek. Roya huilt bij haar spreekbeurt. 

Ik huilde toen ik het boek gelezen had en dat heb ik niet zo snel door een boek. Nee, niet vaak maakte de vluchtelingenproblematiek zo'n diepe indruk op mij. 

Het boek zou bijna verplicht moeten worden voorgelezen op basisscholen lijkt me. 

Edward van de Vendel en Anoush Elman kregen De Gouden Griffel voor hun werk en Annet Schaap een Zilveren Penseel. Zeer maar dan ook zeer terecht. 

En de derde naam?  Anoush Elman? Het blijkt dat van Vendel al eerder samen met Anoush Elman een boek schreef, gebaseerd op het leven van Anoush Elman, een toen 17-jarige vluchteling uit Afghanistan. Dát boek, De Geluksvinder, dat boek wordt mijn volgende boek. 

Dit boek, kocht ik in de kinderboekenweek met het idee om het op enig moment aan Anna te geven. Nu houd ik het lekker zelf om het te kunnen herlezen en Anna ... die krijgt een nieuw exemplaar. 

Troosteloze dag

 Vanaf de snelweg  had mijn man een veld zonnebloemen gezien en toen ik er bij een ander ritje bij was, zei hij: we rijden er even naar toe. 

Wat we deden. 

Het was een mooi groot veld, echter de bloemen stonden met hun kopjes gericht naar het zuiden. Niet naar ons en om nou zo door dat veld te stampen...

'Naast het Klompenmaeckerspad is ook een veld', zei mijn man vervolgens. Dat is het pad waar ik heel vaak wandel. Er waren geen tulpen te bewonderen geweest dit jaar. En ik wandelde er de laatste tijd niet. Een verrassing dus:

En ik dacht: ik bewaar de foto's voor een troosteloze dag. Nu dus!

De overkant

Op zo'n laatste vrijdag moet je om tien uur het huisje verlaten, maar dat vinden we dan altijd te vroeg om al huiswaarts te gaan. 

Meestal gaan we dan nog iets doen. Deze keer keerden we terug via Vlissingen. 

Vlissingen. Lang geleden kende ik de stad vrij goed. In ieder geval deed ik er praktijkervaring op, op verschillende scholen. 

Bij ons vorige Zeelandbezoek gingen we fietsen op Walcheren en startten in Vlissingen. Daar gingen we even naar binnen in het MuZEEum. Even een rondje gedaan toen en besloten om de volgende keer langer te gaan, want wat een leuk museum vonden we het. Nou die volgende keer was dus nu. 

Dat MuZEEum gaat over het maritieme verleden van Vlissingen, Zeeland en dus ook over Michiel de Ruyter. En die man heeft mijn interesse. 

Zie je hem daar staan op de boulevard van Vlissingen? 

In het museum was hij ook echt niet te missen.

Het is een superleuk museum. Onzettend veel te zien over de 17e eeuw, waar ik van hou en over Michiel. 

Over het wiel waar hij aan draaide in zijn blauw geruite kiel. 

Over Michiel als redder van het vaderland. 

Over zijn vrouw en  zijn daden die toch niet allemaal even groot waren  en aan het eind volkomen terecht de vraag of Michiel wel zo veel aandacht zou moeten krijgen. 

Hij was deel  van het kolonialisme van die tijd. 

Ik kan de vraag niet beantwoorden. 

Er is niets meer terug te draaien en ik denk dat wéten hoe het allemaal gegaan is van belang is. 

Als dat allemaal duidelijk is moet de heldenrol misschien door anderen worden gespeeld. Maar de geschiedenis blijft interessant. 

En dat MuZEEum een aanrader! Vlissingen vond ik ook weer erg leuk trouwens.

En zien we de stad altijd liggen vanuit Groede of Breskens... nu zagen we Breskens liggen. Zelfs de vuurtoren!

Mosselmural

 

We gingen natuurlijk ook mosselen eten in Philippine. En wel in een ander restaurant dan waar we dat normaal gesproken doen. Want het was wel al half september, maar toch nog druk, we konden echt nergens meer reserveren op een zaak na. 

Prima mosselen hoor en we zaten heerlijk buiten op een plein, wat zeg ik... op de Place du Marché. 

Ik vond de mural leuk gemaakt. Maar de volgorde klopt niet. 

Mij lijkt het dat je eerst je bestelling plaatst. En dan dan de mosselen worden gebracht

En tenslotte ga je smullen!

Niet dat het uitmaakt hè. Het maakt helemaal niks uit, want hoe dan ook: een leuke mural.

Linking to Sami's Colourful World

Avond in Breskens

 We deden echt wel genoeg hoor, in deze week Groede. Afleiding in overvloed. 

We hadden het ook leuk.  Maar ja, onrust en spanning waren er natuurlijk ook. De hele tijd. 

Toch, als we dan 's avonds nog lekker langs het strand fietsten of op het strand liepen,  dan ervaarde ik  een zekere rust. 

Dat is wat de zee en het strand met mij doen. Altijd.

En natuurlijk speciaal dit strand. Breskens.

Kijk, aan de overkant ligt Vlissingen nog in de zon:

Aan onze kant begon het al wat donkerder te worden. En erg mooi:

Dan is zelfs een spectaculaire zonsondergang, zoals we die hier zo vaak zagen, niet nodig. Zo kan het ook!

Strandtent

Dit vond ik ook wel bijzonder. 

Er is, zo'n beetje tegen het Zwin aan,  een nieuwe strandtent verrezen. 

Geen idee wanneer. De vorige keer ben ik daar niet geweest,  dus misschien wel in de Coronatijd gebouwd  maar dat maakt ook niet uit. 

Er was daar op die plek altijd al een strandtent. Zo lang ik me kan herinneren en dat is lang. 

Het is dus geen nieuwe kustvervuiling. 

Ja,  je kan natuurlijk vinden dat er helemaal geen strandtenten moeten zijn, maar dat is niet mijn mening. 

Ik vind het fijn om na een lange strandwandeling hier een poosje te kunnen zitten, iets te drinken of te eten. Het is ook een fantastische plek om de zon te zien onder gaan. Al kan dat natuurlijk ook zonder strandtent. 

De Zeemeeuw heet deze. En alles is er zo duurzaam mogelijk gemaakt. 

Hij past in mijn ogen prachtig in het beeld van de Zeeuwse stranden. Door die palen denk ik. En ook verder vond ik het een fraai ontwerp:

Wat nog meer

 En wat deden jullie nog meer in Zeeuws-Vlaanderen? Nou we hebben heerlijk gefietst en kwamen zo bijvoorbeeld in Sluis terecht. Niet voor het eerst hoor, maar deze keer, bezochten we het Belfort en dat was wel voor het eerst:

We pikten daar in de kelder nog net een kleine expositie mee van de Zeeuwse kunstenaar Wim Hofman, schrijver én illustrator. Hij won Gouden Griffels en Zilveren penselen en ik ben al fan sinds een van zijn eerste boeken: Koning Wikkepoluk de Merkwaardige zoekt een rijk.  Dat is dan zo'n leuk extraatje. 

Witte huisjes, maar dan met rode daken zagen we trouwens volop. Best karakteristiek voor de omgeving en waarschijnlijk allemaal 'bewoond' door toeristen. 

En we zagen teksten. Op een Plakkebord bijvoorbeeld, in Cadzand. Cadzand dorp bedoel ik dan:

Of gewoon, op een muur, ook in Cadzand:

Natuurlijk waren we ook een poosje, nou ja, zeg maar poos, in theetuin De Morelleput, een heerlijk plekje in de luwte onder aan de dijk. Nieuwvliet.  Ze serveren daar o.a. verrassingstaart en willen nooit zeggen wat het is. Dan doe ik die niet, want op taartgebied neem ik geen risico en alle andere taarten zijn ook heerlijk en je zit er zo lekker. 

Enfin, deze tekst hing er ook:

( vertaling: 't is altijd wat, als je kop niet jeukt, dan is het wel je gat!)

Het Verdronken Land

 

Toen we uitgekeken waren in Hulst wilden we ook nog even naar het Verdronken Land van Saeftinghe.  (Ik schreef er al eerder over en maakte toen bijna dezelfde foto.)

We wilden alleen maar even kijken, want het was al te laat om nog een wandeling in het gebied te maken.

Maar het was zeker en vast nog niet te laat om even naast het bezoekerscentrum , café Het Verdronken Land aan te doen

Dat is echt een van de bijzonderste cafés waar ik ooit ben geweest. Het is er stampvol met spullen  en supergezellig. 

Je vindt er een jukebox, je vindt er schilderijtjes, borduurwerkjes, tafeltjes met dikke kleden erop. Je vindt er beeldjes, mooie serviesonderdelen, ja wat vind je er eigenlijk niet? 

En dan vind je er ook nog een kaart met allerlei lekkers. Eten, snoepen, biertje... alles is er. Echt heel erg leuk!