Gisteren en ook vorige week dinsdag heb ik gefascineerd gekeken naar het televisieprogramma "Mijn leven in puin'. Het gaat in dat programma om mensen die een dwangmatige verzamelwoede hebben. Ze stouwen hun huis helemaal vol, bijv. met kranten of glaswerk of... ja het kan van alles zijn. Zo erg dat de voordeur niet meer open kan, er in de keuken niet gekookt kan worden en in de badkamer niet gewassen. Overal stof en vuil. Gruwelijke beelden van zo'n huis natuurlijk, maar .. de redding is nabij. De verzamelaar wordt overgehaald om dingen weg te doen. Aanvankelijk stribbelt diegene tegen, wil de controle houden, wil juist die bepaalde doos nog uitzoeken. Er komt een psycholoog aan te pas, die de oorzaken van dit probleem blootlegt en kijk aan, dan kan er opgeruimd worden. Met hulp van vrienden en professionals. Nog wel een paar paniekaanvallen worden getoond, maar uiteindelijk zien wij een opgeruimd huis. En een gelukkige bewoner. Na twee weken gaat de presentator terug om te kijken of het huis nog leeg en schoon is en ja hoor, dat is zo.
Ik had er nog nooit van gehoord, maar van mijn beide eigen psychologen begreep ik dat het een erkende stoornis is, met een naam: hoarding. En dat er wat aan te doen is door gedragstherapie en met medicatie.
Wat ik me afvraag is of er nog langer hulp geboden wordt. Of er nazorg is. Want het kan toch bijna niet dat zoiets in drie tot vier dagen is op te lossen. Ik heb gefascineerd gekeken, maar voelde me ook wel een beetje een voyeur. En dat wil ik eigenlijk niet zijn.
1 opmerking:
Ik ben natuurlijk een enorme slechtdenker, maar ik geloof dat er heel wat geacteerd wordt in dat soort programma's. Om het nog een haartje erger te maken, lees: interessanter voor de kijkert, die dan weer denkt: ach, dan valt het bij mij erg mee. Die kijkert krijgt dan een goed gevoel en stemt de volgende keer weer af op een dergelijk programma. Maar ik zei al.... juist :-)
Een reactie posten