Hek

Hardlopen, ik vind het niks. Alleen als ik klaar ben (plicht gedaan) vind ik het lekker. Maar ja, je moet voor je gezondheid wat over hebben, dus ik loop. En wat nu zo gek is: ik mag even een tijd niet hardlopen en nu mis ik het gewoon. Ik geloof het zelf niet, maar het is zo. Ik droomde afgelopen nacht zelfs dat ik lekker aan het rennen was. Tss... belachelijk.
Maar goed, bewegen moet, fietsen mag ook niet en dus wandel ik, want dat mag wel. Sterker nog, het moet van mezelf. Helaas vind ik ook wandelen geen bijzonder genoegen. Ik leer wel mijn eigen buurt opnieuw kennen en eerlijk is eerlijk, lopen langs de dijk van het IJsselmeer met het silhouet van Hoorn op de achtergrond en een prachtige blauwe lucht, nou ja, dat had wel wat. Er zijn hekken op de dijk, waar je niet om heen kunt. Maar het eerste hek waar ik langs kwam liet zich eenvoudig openen. Een blauw stuk touw als een lus over een paal en hup daar ging ik. Ik schat dat ik ongeveer twintig minuten verder liep (in de richting van ons huis) en daar was weer een hek. En dit kreng liet zich niet openen door een lus. Het liet zich helemaal niet openen.Ik moest er overheen. En nu hoop ik maar dat niemand het heeft gezien, ik deed een paar pogingen, maar ik durfde niet verder. Het hek was glibberig, mijn schoenen waren dat ook en aan de andere kant zag het er ook zeer glad en modderig uit. Ik was bang om onderuit te gaan en er zat niets anders op dan terug te gaan.

Zo werd het nog een flinke wandeling. Stom hek!