Escher in het Paleis

Toen we zondag naar de verjaardag van oudste in Den Haag gingen, combineerden we dat met een bezoek aan de tentoonstelling 'Escher in het Paleis'.

 Superleuk natuurlijk. Een prachtige tentoonstelling. Maar wat ik zeker net zo leuk vond was de locatie van die tentoonstelling. Namelijk in het Paleis. Het paleis waar Koningin Emma 's winters woonde. En waar Emma, Wilhelmina, Juliana en Beatrix werkten en er ministers en weetikveel wie nog meer ontvingen of naar het volk zwaaiden vanaf het balkon. Ik vond het echt leuk om daar rond te lopen. Stiekem hebben we even een paar luiken open gedaan en naar buiten gekeken. 'Ja dat is een mooi stukkie Den Haag', zei een suppoost. En gelijk had hij.

En dan hingen er ook nog heel veel foto's van Emma met Willem en Wilhelmina en Juliana,  wat ik leuk vind. En schitterende kroonluchters voor de voormalige Koninklijke vertrekken. In de vorm van een haai, of een spin, een zeepaardje en een ster en deze paraplu. Gemaakt door de Rotterdamse kunstenaar Hans van Bentem.

Thuis je eigen stijl - Selina Lake

Zo'n lekker boek dit. Van Selina Lake. Achterop staat: 'Dit kleurrijke boek inspireert je met vrolijke interieurs van over de hele wereld waar het plezier van het zelf maken en creatief bezig zijn van afspat! Geef je huis een frisse make-over, ga aan de slag met meubels en spulletjes die al hebt of die je goedkoop op de kop tikt op rommelmarkten. Maakt je niet druk over ingewikkelde technieken, dat is helemaal niet nodig. Iedereen kan knopen op een kussen naaien of een oude stoel een vrolijk likje verf geven'.
Het ziet er allemaal zo vrolijk en gezellig en kleurrijk uit dat je er zelf ook vrolijk van wordt. Ik heb het hele boek dan ook met plezier doorgebladerd. Maar om nou te zeggen dat ik onmiddellijk mijn interieur ga aanpassen... Nee, op de foto's is het echt heel leuk, maar als ik het zo zou proberen zou het een rommeltje worden, dat weet ik zeker. Enfin het is ook alleen bedoeld als inspiratie. En ons interieur is eigenlijk behoorlijk kleurig. Een paar voorbeelden uit het boek:

Boterham en chocola

Lief hè? Vond ik wel:  echt een lief, vrolijk zomerjurkje voor een klein meisje. Verkrijgbaar in de maten 62 en 68 en daar zal onze kleindochter waarschijnlijk wel aan toe zijn, deze zomer. In gedachten had ik het jurkje al bijna gekocht.
Maar dat was voor ik naar de prijs keek. Wat denk je? 84, 95! Voor de aardigheid (en ik doe het echt niet vaak meer) rekende ik het nog even om in guldens: 187,20. Wie kan dat nou nog betalen en ook wie wil dat nou betalen? Als je handig bent kun je het vast wel zelf maken en als je niet handig bent ga je naar de Hema of naar de kringloop of naar de rommelmarkt.
Dan heet het jurkje natuurlijk niet Tartine & Chocolat. Maar och, dat betekent ook maar gewoon boterham en chocola. Trouwens een rare naam voor een babyjurk.
Crisis?

Baby (2)

Nou, dat boekje dus nog even. Waar ik het zondag over had, hier.

Na heel veel observaties onderscheiden de onderzoekers zes bewustzijnstoestanden bij pasgeboren baby's: twee slaaptoestanden, rustig en actief. En drie waaktoestanden: rustig alert, actief alert en huilend. En dan nog doezeligheid of slaperigheid, de overgang tussen slapen en waken.
Deze toestanden gaan samen met individueel en specifiek gedrag.
Wat ik zo leuk vind is dit:
Vlak na de geboorte in het eerste levensuur maakt een gezond kind een lange periode door van rustige alertheid. Dat duurt ongeveer veertig minuten.  Hij kijkt dan recht naar het gezicht en de ogen van zijn ouders en kan reageren op hun stemmen. De energie van de baby zit in deze periode in horen en zien.
En dat kan ik me heel goed herinneren van onze Bart. Die lag ook echt zo intens te kijken, heel speciaal.

Dit wist ik echter niet en heb ik dus ook niet meegemaakt, bij geen van de drie kinderen. Namelijk dat als een baby dan op de borst van zijn moeder ligt, hij uit eigen beweging naar de tepel zal kruipen. Hij maakt opstapbewegingen met de beentjes om vooruit te komen. En horizontaal kleine push ups, waarbij eerst de ene arm omlaag gaat in de richting waarin hij wil gaan. Van tijd tot tijd onderbreekt de baby zijn weg door een pauze. Soms verandert hij van richting, maar vindt uiteindelijk zelf zijn weg naar de tepel en gaat zelf zuigen.

Hoe mooi is dat!

Trouwdag

Vijfenzestig jaar geleden trouwden mijn ouders op deze dag. Als ze jong waren getrouwd hadden ze deze briljanten bruiloft misschien kunnen beleven, maar ze wáren niet jong getrouwd.
Vijftig jaar, dat hebben ze gehaald, maar toen dementeerde mijn moeder al zo, dat er van enige viering geen sprake meer was.
Ik vind de foto mooi. Mijn moeder vind ik ook mooi, met dat hoedje. En dat kraagje. Mijn vader ziet er ook goed uit trouwens.
Eens kijken of er vandaag ergens fresia's te vinden zijn. Voor in het kristallen vaasje. Ik zie ze niet zo vaak meer, fresia's. Jammer eigenlijk, want ze ruiken heerlijk...

Baby

Al wachtend op de geboorte van onze kleindochter, lees ik dit boekje: Je wonderbaarlijke baby- wat een pas geboren kind al kan.
Onze dochter kreeg het van haar collega's toen haar zwangerschapsverlof begon. Die collega's zijn allemaal psychologen en opvoeders, dat zijn dochter en haar man ook trouwens, dus het zal wel een goed boekje zijn dacht ik zo. Dat is het dan ook. Het is bijzonder wat ik lees.
En met terugwerkende kracht word ik nog even flink pissig over hoe er gehandeld werd in het ziekenhuis toen ONS eerste kind werd geboren. Dat was midden in de nacht, om half een. Toen hij er was, onze Bart, kregen we koffie en een beschuitje en je had natuurlijk het gedoe met de nageboorte en daarna werd mijn man verteld dat hij rustig naar huis kon gaan. De baby werd bij me weggehaald en die zag ik pas de volgende morgen om negen uur weer, nadat ik -vanwege de drukte-  de nacht in de badkamer van het ziekenhuis in mijn dooie eentje had doorgebracht. Ik heb niks gezegd, niks gedaan, niet geklaagd, niks, dat vind ik achteraf zo raar, want ik ben echt niet op mijn mondje gevallen.Toen ik mijn lieve baby eindelijk weer te zien kreeg was ik in dikke tranen en er van overtuigd dat er iets ernstig mis was.
En nu lees ik in dat boekje dat juist die eerste uren zo mooi zijn en zo interessant. Deze herinnering kwam er even tussen,  maar  morgen zal ik het over het boekje hebben. Nu geen tijd meer, want toevallig gaan we straks de verjaardag vieren van die baby van toen die 32 is geworden. Je knippert even met je ogen en je kind is tweeëndertig!

Buiten spelen

Bij Jeugdsentimenten (een blog dat in mijn Reader zit en waar ik dus regelmatig kijk) zag ik vanmorgen een filmpje over spelletjes van vroeger. Zo leuk! Het filmpje is uit 1940 en er komen heel wat spelletjes aan de orde. Veel ervan ken ik uit eigen ervaring, maar gebikkeld of gehoepeld heb ik nooit. Zakdoekje leggen was niet een spelletje dat op de lagere school werd gespeeld (was voor kleuters), maar verder... zeer herkenbaar al was ik in 1940 nog lang niet geboren. Je speelde buiten vroeger, dat is de boodschap en daar was natuurlijk ook alle gelegenheid voor.

Merklappen in het Westfries Museum

Dat is toch zo handig van een museumkaart: je gaat even snel naar binnen en als je gezien hebt wat je wilde zien, ga je er even snel weer uit. En als het niet leuk is of voor jou niet interessant: je gaat weer.

Déze tentoonstelling in het Westfries Museum in Hoorn vond ik wél erg leuk. Er zijn daar merklappen en borduurlappen en stoplappen te bewonderen. Daarbij heel wat achtergrondinformatie, ook over de maaksters. Echt leuk gedaan en interessant ook. De lap van de foto is geborduurd door Anna Vater in 1777 en moet je zien hoe mooi de kleuren nog zijn. Het is trouwens geen echte merklap, want op een echte moet ook een alfabet staan. Meisjes oefenden op een merklap omdat ze later hun uitzet zouden moeten merken. Dit is dus geen merklap, maar een borduurlap, met motieven.
De oudste Hollandse merklap, voor zover bekend, hangt er ook. Die is uit 1611!
'trin pieter dochter wonende te opperdoec heeft dece dock genaeiit anno 1611'

Ik kan die Trijn uit Opperdoes bijna voor me zien. Hoe ze daar zat en aan haar merklap werkte. Waarschijnlijk had ze er helemaal geen zin in, maar ja, het hoorde nou eenmaal zo. Haar moeder, de vrouw van Pieter zal gezegd hebben dat het moest. En Trijn had maar te gehoorzamen natuurlijk.

In de expositieruimte zaten gisteren  twee kleine meisjes onder leiding van hun oma te borduren. Op zo'n borduurkaart. Erg leuk dat die kaarten er lagen, maar één van de meisjes had er overduidelijk geen zin in. Zoals Trijn dat ook niet had. En de opa die er  bij was keek stug de andere kant op. Net als Pieter...

Les Misérables

De film kreeg nogal wisselende kritieken, maar daar hebben we ons niets van aangetrokken.   Gelukkig maar, want ik vond hem geweldig. Twee uur en 37 minuten (zonder pauze) heb ik geboeid gekeken, genoten van de muziek en het verhaal en het op meerdere momenten niet droog gehouden!  Ik moet erbij zeggen dat ik de muziek goed ken, we hebben met het koor grote stukken eruit gezongen. De musical heb ik trouwens twee keer gezien.  Ik moet er ook bij zeggen dat ik soms wel wat romantisch ben, dat het verhaal me aanspreekt en dat ik me niet erger als iemand vlak voor zijn of haar dood gaat zingen. Overigens wordt bijna alles gezongen, er is nauwelijks gesproken tekst.  Dus ik zag een een prachtige film, echt! Zeer geloofwaardig met uitstekende acteurs. Als drie sterren het hoogste was, zou ik drie sterren geven. Hier zijn ze ***!

Zonnepanelen

Ja, die Paul Kusters kan er wat van. Altijd zo snel reagerend en to the point. Ik kijk iedere dag eerst even in de krant naar wat Toos en Henk nu weer te zeggen hebben. En vandaag hebben ze het over zonnepanelen. Van die dingen op je dak zoals wij  twee weken geleden hebben laten installeren. Met subsidie weliswaar, maar toch een behoorlijke uitgave. We hadden daar wel wat argumenten voor: milieuvriendelijk, schoon, veilig, minder afhankelijk van grijze stroom, minder afhankelijk van energiebedrijven en andere landen en besparend. Tja en nu zegt de gemeente wel dat onze zonnepanelen van een ander merk zijn en dat we ons geen zorgen hoeven te maken, maar toch! Hahaha, dat hebben wij weer!

Bijzondere reclame bij Stuur een Foto

Dit vind ik wel een bijzondere reclame. En de foto staat hier omdat Els deze week om bijzondere reclames vraagt bij Stuur een Foto. Misschien hebben ze nu wel een totaal andere reclame bij Katz, dat zou kunnen want deze foto is uit 2010. Ik zou zo wel terug willen naar New York, maar bij Katz zou ik niet meer gaan eten. Het is oud en traditioneel, maar echt niet lekker en de hoeveelheid pastrami die je daar krijgt bij een lunch zou  hier genoeg zijn voor een week! Meer reclame vind je bij Stuur een Foto!

Dream- make- share

Toevallig kwam ik vorige week op deze blog terecht http://dreammakeshare.blogspot.nl/ . Micki is daar begonnen met een postuitwisselingsproject. Eigenlijk is het net zoiets als Postcrossing, maar dan in Nederland en met wat leuke dingetjes in de envelop.  Het  gaat zo:

Stap 1 Om je aan te melden stuur je Micki een mailtje met daarin je adres. Haar e-mailadres is: dreammakeshare@hotmail.com
Stap 2 Telkens als je wat wilt versturen stuur je Micki een mailtje met het verzoek om een adres, en stuurt zij jou een willekeurig adres van iemand die zich ook aan heeft gemeld, plus een CODE
Stap 3 Jij stuurt wat moois op naar het adres en schrijft hierop de code die je van Micki hebt ontvangen
Stap 4 Als de kaart of het pakketje is aangekomen, stuur je een mailtje met de code. Jouw adres wordt dan geactiveerd en komt vanaf dan in de lijst van personen die post willen ontvangen!

Ik vond het een superleuk idee, dus ik heb me enthousiast aangemeld. En vandaag ik heb mijn eerste postpakketje al ontvangen, van Esther van het blog www.espiratie.blogspot.nl
In het pakketje zat het boek Snikken & Smartlapjes. Dat was in 1976 het boekenweekgeschenk. Het is echt een heel leuk boekje en zeer geschikt voor mij want ik hou van smartlappen. Van echte smartlappen dan hè, zoals Tabé Nonja, Het fiere schooiershart enzo. Die staan er dan ook allemaal in en bovendien is het boekje heel mooi geïllustreerd. Super bedacht dus van Esther.

Maar ja, ik verzamel al heel lang boekenweekgeschenken en zeker vanaf 1971 heb ik ze allemaal en deze dus ook.  Helemaal niet erg, ik wil het boekje graag aan iemand doorsturen. Dus heb je belangstelling? Mail me even: bettievdgriend@hotmail.com  dan maak ik er een mooi pakje van en stuur het je op! Je kunt ook hier een berichtje achterlaten natuurlijk. En Esther: ik vond het erg leuk. Dankjewel

Koekjes!

Soms zit het mee! En soms niet! Vandaag niet! Ik ging koekjes bakken, niet voor mezelf, maar op bestelling. Nou was het ongeveer honderd jaar geleden dat ik koekjes had gebakken, maar in mijn herinnering was het niet zo moeilijk. Bovendien had ik vorige week deze leuke koekjesstempels gekocht, dus ik had er echt zin in. Het eerste baksel mislukte. 20 minuten, stond er, maar toen waren ze al te verbrand om nog weg te kunnen geven. Het tweede baksel was wel in orde hoor. Maar de afdruk van de stempel was niet te zien. De derde keer dacht ik dat ik de stempel er wat harder in moest drukken, maar toen bleef het deeg plakken aan de stempel. Dus hoe dat nou had gemoeten weet ik niet. Enfin, de smaak is goed en ik kan ze afleveren, dat wel!
(O ja en ik had ook nog deze week op een blog (maar ik weet niet meer welk blog) een recept gelezen voor een soort kokostaart. Beslag als cakebeslag ongeveer en dan moest er een laag over van kokos en bruine suiker. Het leek me buitengewoon ongezond en buitengewoon lekker. Dus ik schreef het recept over en kocht de ingrediënten. Toen ik wilde beginnen bleek dat ik alles opgeschreven had, behalve de hoeveelheid boter. Dankzij gegoogle van mijn slimme man kwamen we toch nog aan het recept mét de juiste hoeveelheid boter, maar ja, toen trad Murphy in werking! Gevolg:  een volkomen ongare cake die wel heel bruin was en dus ook niet langer meer in de oven had gekund. Best te eten hoor, maar niet om weg te geven. Grrrr!
Mijn conclusie is dat ik vaker wat moet bakken en dan niet voor iemand anders, eerst nog maar eens oefenen)

Een vest van sojabonen

Ha, gisteren kocht ik een jurkje! Dat doe ik eigenlijk nooit, nou ja bijna nooit. Vorig jaar eentje voor de bruiloft van onze dochter en nu dus weer een. Maar het gaat nu even niet om de jurk. Het gaat om het vest dat ik er bij kocht. Dat is gemaakt van sojabonen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar de verkoopster was zeer enthousiast: zo zacht, zo vormhoudend en zo milieuvriendelijk en niet vreselijk duur. Zelf dacht ik dat het qua kleur erg goed bij de jurk paste. En met al die argumenten heb ik het gekocht. Thuis toch maar eens even gegoogled op sojabonen als grondstof. Dit las ik erover:
Soja wordt gemaakt van sojaproteïne uit het restproduct dat overblijft na de productie van sojaproducten. Alles wat wordt gebruikt tijdens de productie van sojavezel en wat er van over blijft is volledig onschadelijk voor het milieu en wordt weer als mest gebruikt. Kleding van soja is sterk, soepel, zacht en warm. Zowel vochtabsorberend en ventilerend.
Dat leek me  wel prima. Maar dit las ik ook:
Soja is een belangrijke bron van inkomsten voor veel boeren, ook in ontwikkelingslanden. Maar de groeiende vraag naar soja kan leiden tot verlies van waardevolle natuur, conflicten over landrechten en slechte arbeidsomstandigheden.
Dus nu weet ik het niet meer. Maar ja, als ik het had laten hangen was er ook niemand gelukkiger van geworden... En trouwens, wat is Spandex eigenlijk?

Deuren

Dat is pas lastig: een voordeur kiezen. Onze voordeur zit er al 35 jaar in, is bepaald niet veilig meer te noemen, met gewoon glas en een zeer simpel slot en valt van ellende zowat uit elkaar. Dus waren we op zoek naar een nieuw deur, het is echt nodig. Maar tsjonge jonge, wat is dat moeilijk. Eerst kiezen uit retro, landelijk, modern, klassiek. Daarna de deur zelf. En dan nog de bel en de deurknop enzo. Op de kleur hoefden we nog niet te selecteren, want ze worden allemaal geleverd in de grijze grondverf en die kan een jaar blijven zitten, dus dat geeft nog even respijt op dat punt. En dan de prijs, daar werden we ook nog even beroerd van, echt zo belachelijk duur.We zagen prijzen staan en dachten dat dat het was. Niks hoor. Daar komt nog ongeveer het dubbele bij.   Dan wordt alles natuurlijk wel keurig gemeten en goed pas gemaakt, dat wel, maar dat mag dan ook wel. Enfin, 't is gelukt. We hebben een keus gemaakt . Hij zit erbij, onze nieuwe deur. Ik bedoel op het plakwerkje hierboven. Doe eens een gokje? Je hebt alle tijd hoor, want zes tot zeven weken levertijd...

Hartje

Ik had het druk deze week, drie dagen gewerkt. Op school kon ik merken dat sommige kinderen erg met Valentijnsdag bezig waren. Dat is echt toegenomen hoor, de laatste jaren.  Ik had een geweldige foto gemaakt van een meisje in de groep dat een hartje had uitgeknipt. Ze hield  het blaadje waar het hartje uitkwam voor haar gezicht en ik nam precies op dat moment een foto. Helaas durf ik hier geen foto van een kind van school te plaatsen. Want zij zou het misschien wel goed vinden, maar dat weet ik niet van haar ouders. Jammer, jammer, jammer.
Zelf heb ik trouwens niets met Valentijnsdag. Maar ik houd wel erg van hartjes en dan vooral als ik ze zie op onverwachte plaatsen. Het hele jaar door. Daarom deze foto!

Kringloopvondst

Kijk nou toch! Ik vond in de kringloop een boek getiteld Bakvischjes lief en leed. Meestal vind ik die oude meisjesboeken erg leuk om te lezen. Vanwege de taal, vanwege de meestal superbrave en wat naïeve hoofdpersonen die hoogstens  een klein beetje ondeugend zijn, maar wel altijd recht door zee en met een goed hart natuurlijk. Maar dit was helemaal geen leuk boek. Het maakte me echter helemaal niks uit. Want kijk nou toch eens naar deze illustratie. Die is van Freddie Langeler (1899  - 1948 ). Zij maakte samen met haar man o.a. de Flipje Tiel boekjes. Zij was ook de moeder van Fritzi ten Harmsen van der Beek. Die weer met Remco Campert getrouwd was en waar Annejet van der Zijl het boek Jagtlust over maakte. Is het nog te volgen? Zo niet, ook niet erg. Want het gaat me echt om de illustratie. Zo leuk, met die lamp op de ronde tafel en die schoenen. En een stippeltjesjurk niet te vergeten. Vier van deze platen staan er in het boek. Echt super! Hier: nog eentje!

Portret in Portret

In het Dordrechts Museum was een superleuke tentoonstelling, vonden wij, getiteld: Portret in Portret in de Nederlandse kunst. Het portret op de flyer is van Gerard van Honthorst  uit 1648 en toont de zesjarige prinses Maria van Oranje-Nassau, de jongste dochter van Frederik Hendrik en Amalia van Solms.
Maria toont een een miniatuurportretje van haar oudste zuster Louise Henriette en laat daarmee zien dat ze haar zuster miste. Die trouwde namelijk met de keurvorst van Brandenburg en verliet derhalve het hof. In haar hand heeft Maria een takje oranjebloesem en geeft daarmee haar eigen afkomst en die van Louise Henriette aan,
Nou en dit is nog maar één portret. Ik zal er deze week nog een paar laten zien. En déze nu nog:

Ook weer zo'n leuk schilderij. Van Casparus Johannes Morel uit 1823. Je ziet het gezin van een Amsterdamse makelaar en zijn vrouw met vier dochters en drie zoons. Een pas gestorven zoontje is links in een stoeltje erbij geschilderd. Maar wat bijzonder is, is het Droste-effect. Op het linker schilderij aan de muur zie je het portret van hetzelfde gezin!

Het Dordrechts Museum is een prachtig museum, pas helemaal vernieuwd en echt de moeite waard. Déze tentoonstelling duurt nog tm 7 april

Dordrecht.

Deze week was een vraag bij Beter Spellen hoe Dordtenaar gespeld moet worden. Met of zonder hoofdletter. Ik bén een Dordtenaar dus ik schreef het natuurlijk met een hoofdletter. En ik kwam meteen op het idee om Dordrecht weer eens te bezoeken. Dat hebben we gedaan, een nachtje weg en twee dagen. Wat is dat toch heerlijk, het voelt echt als een vakantietje. En altijd als ik 'De Grote' zie, (De Grote Kerk), word ik een beetje blij.
Dordrecht... ik ben er geboren en de eerste twaalf jaar van mijn leven getogen. De binnenstad is echt prachtig gerestaureerd. Ja, ik voel me echt een Schapenkop.
Waar dat woord vandaan komt? In de 17e eeuw moest men belasting betalen als men met een dier de stad binnen kwam. Een paar mannen wilden die belasting ontduiken en verkleedden het schaap dat ze mee hadden, als jongen. Het schaap kreeg een broek, een jas en een pet. Ze zetten het dier op z'n achterpoten, namen allebei een voorpoot in de hand en wandelden zo de stad binnen. Dat ging prima, tot vlak voorbij de poortwachters. Toen begon het schaap te mekkeren. Ze werden gestraft natuurlijk. En sindsdien hebben Dordtenaren dus een bijnaam

Don't dream your life...

Nou, met deze uitspraak kunnen we de dag wel weer door toch? Fijne zondag!

(Gisteren gezien in Dordrecht)

Een snel-klaar recept

Ha,  een recept. Of eigenlijk is dit meer een verzameling ingrediënten. Het is -vinden wij- erg lekker, gezond en bovendien in een kwartiertje klaar. En dat is soms een voordeel!

Wat er in zit:
400 gram prei, klein gesneden
2 teentjes knoflook
scheutje kookroom
garnalen
twee handjes penne rigate
(eventueel wat Parmezaan)

Wat je moet doen:
Je wokt de prei in twee eetlepels olijfolie en je perst de knoflook er door. Daarbij een klein scheutje kookroom of een lepel creme fraiche.  Ondertussen kook je de penne in 12 minuten. Je giet het af en roert het door de prei. Dan doe je de garnalen erdoor, want die moeten nog even opwarmen. Wij doen er dan ook nog wat Parmezaanse kaas over, maar dat hoeft eigenlijk niet eens.

Dat is het. Super simpel en op dit moment  ons favoriete gerecht!

Kringloop

Wat ik nou het leukst vind aan dit boek weet ik eigenlijk niet. De illustratie van Hans Borrebach? De typpische schrijfstijl van Freddy Hagers, het superbrave verhaal (jaren vijftig), het feit dat ik weer een boek uit de Zonnebloemserie op de kop kon tikken? Hoe dan ook, ik werd er wel blij van in de kringloop. Dat was deze keer in Zaandam: 't Goed. Ik kocht ook nog een rood schaaltje van emaille, wit aan de binnenkant. Daar ga ik, voor ik het laat zien,  eerst wat fleurigs inzetten. Kringloopgeluk...

Reisje

Hmmm, kweenie, ik zou toch wel even aarzelen...

(foto gemaakt in Berlijn)

Anna Karenina

De Russische Bibliotheek was nooit aan mij besteed. Ik heb het echt wel geprobeerd hoor, want als de halve wereld dol is op bijv. Tolstoj, dan is dat natuurlijk niet toevallig. Maar het lukte me niet, het kon me niet boeien, was te langdradig, enfin niet dus. Nu dacht ik dat ik het misschien goed kon maken door de film te zien en dat ik dan daarna het boek toch zou waarderen.
Gaat niet gebeuren, want ik vond de film ook niks. Dat is niet helemaal waar. Ik vond de film eveneens langdradig, maar het was wel prachtig gefilmd. Een deel van de film speelt zich af op een toneelpodium en in de coulissen. Je ziet toneelknechten decors bouwen. Je ziet een paardenrace op de planken bijv. Heel bijzonder gefilmd. Misschien met de gedachte erachter dat de wereld een groot toneel is?

Mooie beelden, prachtige kleren,  dus dat was wel een beetje leuk. Maar verder: nee! Ik heb af en toe geslapen...

Lapjes

Op het haakavondje had Lidwien een grote zak lapjes voor me klaar gezet waar ik heel blij mee was. En toch liet ik hem staan, gewoon niet meer aan gedacht. Vandaag heb ik de zak alsnog gehaald en ja dat is iets wat ik superleuk vind. Zo'n zak vol, uitstorten op de grond en dan maar grabbelen en kijken wat er allemaal in zit. Geen idee wat ik er mee ga doen, maar dat komt nog wel. Lidwien zelf is een superlappendeken aan het maken, zo mooi. Misschien dat ik zoiets kan proberen. Ja en een vrolijk stofje gebruiken voor de stoel die ik ooit van school mee nam en waarvan de bekleding behalve saai ook helemaal versleten is, dat is ook een optie.

Die stoel was al oud toen ik tig jaar geleden aantrad. Maar hij zat zo lekker. Toch was er op een bepaald moment niets aan te doen: we moesten allemaal een nieuwe bureaustoel. Arbowet of zo. In de nieuwe stoel, die kon rijden en die hoger of lager ingesteld kon worden, heb ik nooit echt lekker gezeten. De kinderen hebben er wel lol mee gehad door hem stiekem te verstellen en dan hopen dat ik na een pauze flink naar beneden zou zakken. Wat ook gebeurde natuurlijk.
En nu gebruik ik het oudje  in mijn ahum 'werk'kamer.Hij zit nog steeds uitstekend en  ik vind dat stofje echt zeer geschikt...

100%

Eindelijk! Eindelijk zit ik bij Beter Spellen op 100%. Het heeft een tijd geduurd, dat wel.  Soms waren het zaken die ik echt niet wist die me de das om deden. Soms waren slordigheid en een slaperig hoofd de oorzaak van de fout(en).  Ik ben blij. Kinderachtig natuurlijk, maar ja... Het zit inmiddels zo in m'n systeem dat ik gewoon door blijf gaan.
Nu nog 100 % zien te halen bij Beter Engels en bij Beter Rekenen. Kan nog wel even duren, ben ik bang...

Weet je nog...?

's Morgens is het moeilijk. Altijd als ik beneden kwam, kwam Mac me op het kleed begroeten. Als de jonge hond die hij in zijn hoofd waarschijnlijk nog altijd was. Altijd blij. Even een kroel en dan over tot de orde van de dag.
Vandaag hebben we wat afleiding gezocht,  maar het maakt niet uit wat we doen of waar we zijn, we praten de hele tijd over Mac. Dat hij als puppy schrok van zijn spiegelbeeld in het deurtje van de oven, dat we hadden bedacht dat hij nooit op de bank mocht liggen, maar dat hij als pup er op sprong toen hij een keer ziek was (en dat was een hoge sprong voor zo'n uk) en dat we ons vervolgens maar hebben aangepast en lakens op de bank hebben gelegd. Dat hij altijd zo genoot op het strand en de afstand die wij liepen moeiteloos twee keer haalde: stuk vooruit en weer terug. Dat hij meeging met de baas als die in de Ardennen een groep begeleidde, dat hij daar bij de baas op de kamer sliep. Dat hij meeging als we een jarig kind in bed gingen toezingen, maar verder nooit boven kwam en ook geen pogingen deed om daar te komen. Dat hij, dat hij... en weet je nog?
Aan het eind van de week zullen we zijn as op het strand uitstrooien.

Verdriet

'Het is raar', zei Frits daarnet, 'Het is raar dat je zo maar beslist over het leven van een dier. Raar en naar'.
Een paar minuten later opende ik mijn mail en vond een tekst die mijn lieve collega Mien me opstuurde. Zij is de allergrootste hondenliefhebber die ik ken.
Deze tekst:

Als ik straks oud ben, ziek en zwak en pijn verjaagt de slaap
Als onrust neemt van mij bezit, doe dan wat onvermijdelijk is
en laat me gaan... de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel... tot het beter past bij een verloren strijd?

Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan, je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast
Vandaag voor  het laatst groet ik je met mijn hondenstaart...
Wat jij liet doen, deed je voor mij:
Je hebt me nog meer pijn bespaard, voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit? Nee... huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
Jij bent mijn baas en ik jouw hond

Onze lieve Mac...

 1 december 1997 - 1 februari 2013
Ian Mac van den Princen van Oraengien. Onze Mac...

Vanmorgen moesten we onze lieve Mac in laten slapen. Hij was erg ziek, het ging niet meer.

Deze week precies vijftien jaar geleden kwam hij, 8 weken oud,  in ons gezin. Wij hebben hem niet gekozen, Mac koos ons. Hij kroop als enige uit het nest langs Nienkes arm omhoog en sabbelde aan haar oor. Dus toen werd hij het.

Vijfiten jaar, zoveel herinneringen. De allerliefste en leukste hond van de wereld. Wat zullen we hem missen!