Verdriet

'Het is raar', zei Frits daarnet, 'Het is raar dat je zo maar beslist over het leven van een dier. Raar en naar'.
Een paar minuten later opende ik mijn mail en vond een tekst die mijn lieve collega Mien me opstuurde. Zij is de allergrootste hondenliefhebber die ik ken.
Deze tekst:

Als ik straks oud ben, ziek en zwak en pijn verjaagt de slaap
Als onrust neemt van mij bezit, doe dan wat onvermijdelijk is
en laat me gaan... de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel... tot het beter past bij een verloren strijd?

Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan, je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast
Vandaag voor  het laatst groet ik je met mijn hondenstaart...
Wat jij liet doen, deed je voor mij:
Je hebt me nog meer pijn bespaard, voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit? Nee... huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
Jij bent mijn baas en ik jouw hond