Dinsdag kwamen we door ons bezoek aan het Verzetsmuseum Junior, niet meer tijdig in Artis terecht. Dwz. wat betreft de dieren. Maar we waren 's avonds wel op tijd voor Toon Tellegen. Die ging daar in het planetarium voorlezen uit eigen werk.
Ik ben al jaaaaren fan van Toon Tellegen, al ging het me wel eens tegenstaan dat er bij veel workshops of cursussen of inleidingen begonnen werd met een verhaaltje van Toon Tellegen. Ik snap het wel, ze zijn lekker kort en je kunt er zoveel filosofische gedachten bij hebben als je zelf wilt natuurlijk en er wordt bij zo'n verhaaltje meteen geluisterd. Dat wel.
Zelf heb ik zijn dikste boek tijden lang op de door mij meest bezochte wc (boven, in de badkamer) gehad. Dan las ik iedere keer weer een verhaaltje. Nu ligt het boek er weer voor echtgenoot, want die kende de verhalen nog niet.
Maar je laten voorlezen door de meester himself was ook superleuk. Hij vertelde trouwens dat hij soms wel vijf van die verhaaltjes in anderhalf uur schrijft. En dan denkt hij dat er nog wel wat aan gedaan moet worden, maar meestal is dat toch niet veel. Hij vertelde ook dat hij niet van te voren weet waar het precies over gaat. Hij begint gewoon.
Ik vond wat op youtube en dat laat ik hier maar even zien.
2 opmerkingen:
Dat dikke roze boek heb ik in de klas en ik gebruik het al jaaaaren.
Ik vind het kinderliteratuur en je merkt precies welke kinderen wendingen, gedachtes en beelden kunnen volgen. Overal piepen er papiertjes uit. Dat zijn de favorieten. Soms kiezen we een 'gouwe ouwe' en soms bewust een nieuwe. Je houdt ervan of niet volgens mij, er is geen tussenweg.
Dag,
Madelief.
Ja zeker is het kinderliteratuur. En ik weet precies wat je bedoelt wat betreft die kinderen. Ik heb het ook geprobeerd, maar in mijn groepen werkte het niet. Kinderen zijn kinderen zou je zeggen, maar dat is niet altijd waar.
Een reactie posten