Het is een feest op zich om in het Concertgebouw te zijn. Het gebouw is prachtig, van buiten en van binnen. We hadden ook prima plaatsen. Het was helemaal uitverkocht en ik vind het leuk om lekker rond te kijken naar iedereen die binnenkomt en gaat zitten. De kleding, de verlichting, alles...
En dan begint het.
De deuren bovenaan de trap gaan open en de musici dalen de trap af. Die beroemde trap. Een zeer fraai gezicht.
In dit geval was het een strijkseptet. Zij speelden een ander werk van ten Holt, nl. Palimpsest. Erg mooi vond ik en ook mooi om naar te kijken. Zeven jonge mensen die helemaal opgaan in de muziek.
Daarna pauze.
Vervolgens vier vleugels op het podium met natuurlijk ook vier pianisten. Toen ze begonnen dacht ik dat ik het mooi zou gaan vinden.
Die gedachte duurde een kwartier en toen begon ik me te vervelen.
De vrouw naast me had me verteld fan te zijn en zat werkelijk bewegingloos te zwijmelen.
Twee vrouwen voor me begonnen te wiebelen. En als ik rond keek, (ik kon het balkon goed overzien), zag ik overal ongedurige mensen.
Maar ook mensen in een soort staat van genot.
Regelmatig een stukje dat ik dacht: ah prachtig. Helaas duurde dat nooit lang.
En die twee vrouwen voor me maar wiebelen en ik maar proberen stil te zitten vooral vanwege die vrouw naast me. Op een bepaald moment dacht ik dat ze in coma was geraakt.
Stil blijven zitten als je het niet echt mooi vindt, is moeilijk hoor.
Ik kon de pianisten niet goed zien, alleen als ik ging verschuiven naar de ene kant of naar de andere kant, maar dat was natuurlijk geen optie. Dus in die zin was het saai!
Frits vond het ook niks. Die probeerde te slapen en ik ook, maar dat lukte natuurlijk niet. Geen hypnose of trance voor ons dus. Frits zei later dat hij steeds hoopte dat er iemand zou gaan roepen: 'Kappen nou, 't is genoeg geweest'. Maar niemand deed dat natuurlijk.
Twee uur stil zitten, pff ik was bekaf.
De musici werden na afloop luidkeels toegejuicht. Echt het lag aan ons. Geen twijfel mogelijk. Wij zijn hier nog niet rijp voor.
Maar een bijzondere ervaring was het zeker. Dus al met al hadden we een goede avond!
9 opmerkingen:
Het is daar al net zo als het vroeger in de kerk was.
Hahaha, jullie probeerden te slapen.....
toch jammer!
Even zo vrolijk heb ik toch een "toffe" avond gehad hoor!
Ach,wat jammer.Ik ga voor de derde keer naar hetzelfde concert.
vorig jaar was ik in het concertgebouw.Simeon ten H.was toen net overleden.
goede zondag,Anneke*
ik zag/hoorde de Canto Ostinato anderhalf jaar terug voor het eerst toen de documentaire "Over Canto" in de cinema speelde. Een jaar terug ging ik naar een voorstelling in 't Park: in de kleine, vlakke-vloer-zaal. Twee vleugels en een prachtige 'lichtshow' erbij. Deze voorstelling duurde anderhalf uur en ik was verrukt. Prachtig.
Zo zie je maar hoe iedereen de dingen weer anders ervaart!
Fijn weekend, groet Karin
En wat vond je Sinterklaas van je reactie? ;-)
Ja, ik was er al een beetje bang voor. Wij hebben die CD's en de eerste keer dacht ik: O nee, nu is het genoeg. Later begon het pas mij echt te fascineren, maar ... in gedeeltes, dat kan met CD's maar niet tijdens een concert. Het was voor jullie misschien een beetje een sprong in het diepe opeens.
Ik hoorde een stukje en was zo ontroerd, dat ik het hele stuk wilde horen. Maar toen ik wist dat het zo lang was, was ik er niet meer zeker van. Ik weet zeker dat Leo bij zo'n concert meteen onder zeil zou zijn, ikzelf misschien na een half uurtje. Desondanks vind ik het nog steeds een prachtig stuk, maar inderdaad misschien op CD, zodat je het zolang kunt laten duren als je stemming het aankan
Een reactie posten