Rothko in het Gemeentemuseum in Den Haag

Rothko in het Gemeentemuseum van Den Haag. Daar wilde ik erg graag naar toe. Het is niet zo dat ik nooit eerder een Rothko in het echt zag, maar een overzichtstentoonstelling vond ik toch wel erg aantrekkelijk.

Enfin, de tentoonstelling bleek voor heel veel mensen erg aantrekkelijk te zijn.
We waren er op vrijdagmiddag, niet al te vroeg, dus ik had gehoopt dat het wel mee zou vallen met de drukte. Maar buiten zagen we al flink wat bussen staan en binnen was het echt superdruk.
Bij de ingang stond een verzoek om zo stil mogelijk te zijn. De strekking was dat je Rothko moet erváren en dat kan eigenlijk niet als het lawaaiig is. Daar kon ik me wel wat bij voorstellen.
Maar het was niet stil. Er werd niet geschreeuwd of zo, maar wel volop gepraat en er werden rondleidingen met uitleg gegeven. Dat ging heel rustig hoor, maar het stoorde toch.
Een spirituele/religieuze ervaring, is dit bezoek dan ook niet geworden. Niet zoals sommige mensen dat hebben. Ik barstte niet in tranen uit toen ik de doeken zag en ontroerd was ik ook niet.
Maar ik heb wél  genoten van wat ik zag. Zonder kunstkenner te zijn, zonder een theorie te hebben over Rothko, zonder uitleg (we namen geen audiotour), zonder dat alles tóch genieten.
Van de kleur, ja van de kleur vooral. Een fenomeen, dat is Mark Rothko voor mij.

Ik heb foto's gemaakt, van de schilderijen, dat was gewoon toegestaan. Maar geen van mijn foto's geeft weer wat ik zag. Niet de intense kleuren. En ik kan natuurlijk wel gaan bewerken, maar mijn herinnering is dan waarschijnlijk niet goed genoeg. Dus déze foto pikte ik van de site van het Gemeentemuseum, met een link erbij voor nog veel meer Rothko. Klik

Natuurlijk zijn er mensen die bij het zien van bijv. dit schilderij meteen zeggen (ik hoorde het): nou dat kan ik ook!. En er zullen mensen zijn die het niet zeggen maar het denken. Ik zag mensen in diepe bewondering kijken en ik hoorde mensen die een beetje lacherig deden: is dit het nou?
Er zullen mensen zijn die het gewoon niet zien of begrijpen.
Voor kinderen, maar (naar mijn mening) ook voor die mensen, is er in een aparte ruimte een tentoonstellinkje ingericht. Wim Hofman maakte namelijk een boek voor kinderen:

Om het voor kinderen allemaal duidelijk te maken.
Misschien hoor, want voor kinderen hoef je zoiets niet eens duidelijk te maken. Die kijken en... zien!


Maar toch erg leuk en voor volwassenen dus ook. De tekeningen uit dat boek hingen er.

En als je dan de teksten leest... Nou ja, ik ben een fan van de (Zeeuwse) schrijver/kunstenaar Wim Hofman. Altijd al geweest. Dus dit was spekkie voor mijn bekkie.

'Dat blauw is de zee', zegt Luuk. 'Dat rood is de lucht. Wel erg rood'. 
'Ik weet niet wat dit precies is', zegt Kwastje. 'Misschien ook wel een zee en een lucht. Dat zwarte is de schaduw, misschien van een wolk'.

En tenslotte: dat Gemeentemuseum in Den Haag is absoluut een aanrader. Mooi, goed verzorgd.
We zagen er nog een tentoonstelling. Daarover een andere keer.