This is London

Als dit niet London is, dan weet ik het ook niet meer. De Big Ben en Churchill...

Wat een geweldig beeld trouwens. Als je het beeld zo op de rug ziet, weet je meteen wie het is. Dat is toch knap. 

Maar het kan ook heel goed zijn dat jongere mensen het niet zien. 

Nu ik er over nadenk: mijn generatie is overspoeld met beelden van Churchill. Sir Winston Churchill. En dat is natuurlijk in de loop der jaren minder geworden. 

Hoe dan ook, het is een knap gemaakt beeld vind ik. Herkenden jullie Churchill?

London Calling

Ja hoor, het is weer zover.
London Calling.
Dit kaartje hing tegenover ons bed sinds ons vorige bezoek aan London.
En nu kunnen we die roep niet langer weerstaan.
Tijd om te gaan!
Er zit echt niets anders op...

Liberty of London

Als ik in Londen ben, wil ik altijd naar Liberty. Dat vind ik het leukste warenhuis, samen met Fortnum & Mason.
Natuurlijk heb ik wel eens staan gapen in Harrods and of course ben ik wel eens in een ander warenhuis geweest in Londen, maar altijd gaan we naar deze twee. Dat is omdat ze niet zo gigantisch groot zijn, dat vind ik fijn.
Dan houd ik het overzicht.
Ze zijn ook allebei erg oud. Liberty begon in 1875. Genoemd naar de oprichter die Liberty van zijn achternaam heette. Kijk en dat van die achternaam heb ik nooit geweten. Ik dacht altijd dat het gewoon vrijheid betekende, een warenhuis dat vrijheid heet dus. Had gekund toch?
Dat ik nu weet dat het niet zo is komt door de serie die op dit moment op televisie is: Liberty of London.
Zo'n serie waar ik echt helemaal in op kan gaan. Over het wel en wee in het warenhuis. De directeur met z'n assistent. Allebei een tikkeltje geschift, maar het warenhuis moet uit de rode cijfers en dat lukt ze, dus zo geschift zijn ze niet. De verkopers (die van de tapijten is wel heel bijzonder) en verkoopsters. De ontwerpster van de stoffen, de klanten... Heerlijk, ik kan er niet genoeg van krijgen.
En de winkel natuurlijk, zo bewerkelijk, maar ook zo mooi, zo oud. Je kunt je daar op momenten in een heel ander tijdperk wanen.
Twee afleveringen zijn al geweest, nog maar een te gaan. Als je het gemist hebt, kun je het vast nog wel terugvinden.
Ik heb m'n enige Liberty aanschaf er maar even bij genomen. Dat kleine zakdoekje dat toen ik het kocht ingepakt werd alsof het een diamanten ring was. Geweldig.  Ik heb het altijd bij me.
Heel lang geleden (toen London nog goedkoop was) heb ik er eens een prachtige gebloemde theemuts gekocht. Ik heb nog foto's dat onze driejarige Bart met die theemuts op z'n hoofd rondliep. Heel schattig hoor, die bloemetjes. En Bart ook natuurlijk.
Maar die theemuts ben ik kwijt. Ik ben bang dat het voor eeuwig een raadsel zal blijven waar dat ding gebleven is. Wie raakt er nou toch een Liberty theemuts kwijt. Wij!

Londen: How to be polite

We vroegen ons net af of dan alles in deze wereld verandert.
Ja, ik bedoel als zelfs de Britten niet meer zo voorkomend zijn als ze altijd waren... Als je niet meer door iederéén gevraagd wordt of je hulp nodig hebt op het moment dat je de kaart staat te bestuderen. Als er voor een grijze vrouw zoals ik niet meer wordt opgestaan in de metro, als het wachten bij bushaltes toch iets minder georganiseerd lijkt te gebeuren en als bijna iedereen oversteekt bij rood licht... ja, dan slaat de twijfel toe, want we hebben het wel over Londen.
Maar gelukkig gebeurde dit ook:
Echtgenoot vroeg (beleefd als hij bijna altijd is) heel vriendelijk de weg aan een oudere vrouw die uit haar raam hing. Hij vroeg echt heel netjes of hij iets mocht vragen.
'What's the magic word' zei ze in bijna onverstaanbaar Engels.
Ik denk dat we hier te maken hadden met een echte Cockney en ze sprak ook Cockney. Heel knauwerig.
'What's the magic word' herhaalde ze toen we haar echt niet begrepen.
Enfin, het bleek 'please' te zijn. Frits had please moeten zeggen toen hij zijn vraag stelde. Dat was the magic word.
Maar dat hád hij gedaan. Ik stond er naast en had het goed gehoord.
Toen ik dat zei barstte ze los in een heleboel excuses. Ook weer niet goed te verstaan en mede veroorzaakt door een flink gebrek aan tanden.
Ja ze was al 89 en haar gehoor was niet meer wat het geweeest was. En ze had genoeg van onbeleefde buitenlanders enz. enz.
Uiteindelijk hadden we een leuk gesprek, al was uiterste concentratie nodig.
Ze woonde alleen en na de dood van haar man ging ze vaak op reis. Een cruise maakte ze dan. Ze was ook in Amsterdam geweest en in België. Maar alleen aan de kade want ze bleef op de boot. Kinderen had ze niet, dus ze moest er wat van maken.
Een lieve beleefde vrouw was het. En ons vertrouwen in de Britten en de wereld in het algemeen was weer enigszins hersteld. Pfff...

Nb.: Het boekje waar ik dit stripje uit haalde, is van Martyn Ford en Peter Legon. Ik moet er om lachen.
Dit staat er trouwens ook nog bij: 'Please' belongs to a family of words that includes pleasant, pleasure and pleasing, which is further proof that it's nice to be polite'.

Secret Londen

Op onze een na laatste dag in Londen, vonden we dit boekje. Secret London, an unusual guide.
Nou zo unusual vond ik het nu ook weer niet, maar er staan wel een heleboel leuke dingen in om te bezoeken of te doen.
Wij zijn als we goed gerekend hebben 25 x in Londen geweest. Het kan 23 zijn of 26 maar veel meer of minder niet.
Er zijn dingen die we altijd doen, iedere keer weer.
Sommige musea, zoals Victoria & Albert, Tate Modern, The National Portrait Gallery. Meestal ook het British Museum.
We gaan altijd wel een keer Indiaas eten, meestal ergens in Brick Lane. We bezoeken ook bijna altijd een musical, hoewel deze keer niet. En we zijn altijd wel een poos op Trafalgar Square of in een van de vele parkjes.
Met dit boekje in de hand zagen we weer een paar dingen waar we anders gewoon aan voorbij zouden zijn gelopen. Dit bijv.

The Bread Basket Boy. Een klein stenen reliëf, naast een café en vlak achter St. Pauls. Dit staat eronder: When ye have sought the city round yet still this is the highest ground. August the 27, 1688.
Het relief is verplaatst, meerdere keren. Maar ooit was het in de bakkersbuurt, van Londen. In Panyer Alley. Dat heette daar zo omdat jongens hun waar verkochten uit baskets ofwel panniers. En dat kwam weer doordat er in de 14e eeuw een wet van kracht werd die verbood brood te verkopen vanuit het huis van de bakker of de bakkerij. Bakkers probeerden aan die wet te ontkomen door jongens vanuit mandjes het  brood te laten verkopen.
Nou leuk toch? Ik houd van zulke feitjes.

Zoals ik zei waren we heel vaak op Trafalgar Square, maar nooit heb ik gezien dat daar, onder aan de trappen, de 'Standard Imperial' measures zijn te zien. Koperen plaatjes die de Britse standaardmaten aangeven. An inch, a foot, two feet and a yard. Ok, het zijn replica's, de echte bevinden zich in Greenwich, maar ze zijn er al sinds 1874.Vreemde maten, maar wel leuk en lekker dwars van de Britten.

En dan tenslotte, ook op Trafalgar Square, het kleinste politie bureau van Engeland. Tegenwoordig niet meer als zodanig in gebruik, het is nu meer een schoonmaakkast. Maar toch.
Trafalgar Square was en is een plek voor protestdemonstraties en vanuit dit politiebureau dat een directe lijn had met Scotland Yard, kon dat allemaal goed in de gaten worden gehouden in case things got out of hand.
Er mag heel veel niet op dat plein: vogels voeren, kamperen, spreken in het openbaar, muziek maken, kleren wassen en of drogen, sporten. Dat mag allemaal alleen met permissie van de Mayor. Dus dat konden ze ook allemaal goed zien. En meteen Scotland Yard bellen als iemand toch zijn was te drogen hing.

En die lantaarn uit 1826, daar boven op het politiebureau is misschien wel afkomstig van Nelson's schip. May or may not be.
Nou en dit was nog maar 1 bladzijde uit dat boekje.
We moeten terug, zoveel is wel duidelijk!

Stralende dame

Deze prachtige dame kreeg echtgenoot bijna letterlijk in de schoot geworpen in de Londense metro.
Ik zat tegenover hem en zag het gebeuren.
Ze verontschuldigde zich.
'You look nice', zei mijn enigszins beduusde man. En daar had hij gelijk in.
Ze straalde aan alle kanten en dat lookt altijd nice.
Ze vond het ook nog goed dat ik een foto maakte. Toen de metro stil stond natuurlijk. Moest ik nog opschieten ook, want we moesten er uit.

Ik wens jullie een stralende zondag!

Mondriaan

En Yves Saint Laurent van gisteren, brengt me weer terug in Londen.
Eén van de musea die we daar altijd bezoeken is Tate Modern. Vanwege de prachtige ligging aan de Thames vlak bij de Millennium Bridge en met uitzicht op St Paul's en vanaf de brug op de Tower Bridge.
Maar vooral vanwege de kunst. Moderne kunst, de naam van het museum zegt het al.
Overigens,  wat is modern hè. Piet Mondriaan schilderde dit werk in 1935 !!! Dus modern? Maar dit terzijde, het hangt in Tate Modern.
Ik vind Mondriaan geweldig, maar dat was niet altijd zo. Er was een tijd dat ik net als veel mensen dacht: 'Dat kan ik ook, wat nou kunst?'
Later dacht ik: Had het dan gedaan, muts. Maar nee je bent niet op de gedachte gekomen'.
Toen ik juf was probeerde ik altijd ieder jaar wat kunstgeschiedenis te geven. Ik had lesjes gemaakt over uiteraard Rembrandt en van Gogh. Maar ook over kleuren en Man Ray en pop art. Dat stond in geen enkele methode, maar ik vond het leuk om te doen. En de meeste kinderen vonden het ook leuk. Ik had ook een les over Mondriaan en die eindigde dan altijd met het zelf schilderen van 'een Mondriaan'. Leuk.
Van mijn bank had ik ooit een kalender gekregen met 12 werken van Mondriaan. En in die twaalf werken zag je de ontwikkeling. Eerst werk dat nog duidelijk herkenbaar was. De toren van Domburg geloof ik. En dan werd die toren ineens roze op het volgende werk, met groene en blauwe vlekken er om heen  en vervolgens was de toren alleen nog opgebouwd uit streepjes. De kinderen en ik zagen het simpeler worden en begrepen ook dat het niet echt simpeler was, maar terug naar de essentie. Naar een soort ideaal. Een evenwicht.  Toen, op school,  door die kalender, heb ik het voor het eerst begrepen, een beetje. 

Buitenkunst

Vorige week waren we een paar dagen in Londen. Ons geliefde Londen mag ik wel zeggen. Ik maakte weer heel veel foto's en vroeg me al af wat ik eens zou laten zien.
Ha, Els nam de beslissing voor mij. Bij Stuur een Foto vraagt ze deze week om 'Buitenkunst'. Buitenkunst is in Londen geen enkel probleem. Behalve natuurlijk de officiële beelden is er ook heel veel eh minder officiële kunst te zien. Toen we op weg waren naar Tate Modern, voor wat binnenkunst, zagen we dit, op straat vlak achter het museum:

Geen titel, geen naam van de kunstenaar. Dat staat daar gewoon maar en je moet hopen dat je er toevallig langs komt.
En wat te denken van dit beeld. Vlak erbij, in dezelfde straat:

Hier staat wel een tekst op, maar in het Latijn. Dat heb ik jammer genoeg nooit geleerd, dus ik heb even gegoogeld. De tekst betekent Don't applaud, just throw money. Niet applaudisseren, gooi maar geld. Het leuke was dat het hoofd van deze meneer bewoog. En bij het googelen zag ik een filmpje waarbij zijn arm ook bewoog. Maar dat zagen wij niet. Het heet Monument to the Unknown Artists en het is werk van Greyworld, een Londens kunstenaarscollectief.
een bewegend hoofd, geweldig toch. Het maakt dat je een hele tijd blijft kijken.

Ja en dan natuurlijk de schilderingen of plakwerken op muren. Het zinnetje van de gekken en dwazen die op muren en glazen schrijven gaat voor mij niet op. Ik vind het vaak mooi en ook vaak grappig.
Dit bijv.

 

Wacht,  ik zal hem even uitsnijden, kun je het beter zien:

 

Dit was in een tamelijk grauwe buurt. En die werd dus een stuk vrolijker. 

Dáár houd ik van! 

(Met Londen ben ik nooit klaar, dus er komt nog meer. Maar niet vandaag)

 

Grappig

Grappig? Ik bedoel eigenlijk FUNNY. Want de foto maakte ik in London. En hij is speciaal voor iemand die vandaag naar London vertrekt. En ook omdat ik eventjes helemaal geen tijd heb voor iets anders!

Laura Knight

Zoals ik al vertelde waren we in de National Portrait Gallery in Londen. En daar zag ik een expositie aangekondigd van het werk van Laura Knight. Dame Laura Knight mag ik wel zeggen. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar het zien van dit zelfportret was voldoende om de expositie te willen bezoeken.
We werden niet teleurgesteld. Wat een interessante vrouw en  wat een boeiend werk maakte ze.
Voor alle duidelijkheid, Laura Knight is de vrouw met de hoed.

Zo jammer dat we er geen foto's mochten maken. Anders was ik waarschijnlijk nu nog bezig geweest.
Laura Knight leefde van 1877 - 1970. Laura's ouders waren gescheiden en ze leefde met haar moeder, twee zussen en haar grootmoeder. Ze trouwde met een kunstenaar en kreeg door dat huwelijk alle kansen om te schilderen. Laura en haar man werkten in Cornwall, maar bijv. ook een tijd in Laren. Ze portretteerde zigeuners en ballerina's en clowns. En ze was de eerste vrouw die toetrad tot de Royal Academy of Arts in Londen.
De Knghts gingen ook een tijd wonen en werken in de Verenigde Staten. Daar schilderde ze bijv. dit werk: Madonna of the Cottonfields.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog maakte ze o.a. portretten van vliegeniers en vrouwen in de oorlogsindustrie. Na de oorlog wilde ze graag de processen in Neurenberg schilderen. Ze werd dus aangesteld als oorlogscorrespondent en kon zodoende aanwezig zijn.

Puur toeval dat we op deze vrouw stuitten. Op een doodgewone zondagmorgen in Londen. Het leven zit vol verrassingen!

National Portrait Gallery

In London heb je niet alleen de National Gallery, maar ook de National Portrait Gallery. En vooral die Portrait Gallery is een favoriet museum. Er is daar heel veel te zien, o.a. het veelbesproken portret van Kate hangt daar. Maar ook heb je ieder jaar de BP Portrait Award. Kunstenaars worden geselecteerd met een portret dat ze maakten en dat is al een grote eer. En dan is er ook ieder jaar een winnaar. Dit jaar was het dit portret, gemaakt door Susanne du Toit, een portret van haar 35-jarige zoon. Deze schilderes wint 50.000  pond. Dat is natuurlijk fantastisch, maar zoals gezegd het is echt een grote eer om daar te mogen hangen.

Er is ook een runner up en die krijgt een prijs van 30.000 pond. Dit jaar was dat John Devane en zijn werk heet The uncertain times. Een mooie titel, want hij portretteerde zijn drie puberkinderen. En verder is er hier iets mis bij Blogger. Nou ja, het zal wel aan mij liggen, maar meer plaatjes krijg ik niet geplaatst. Ik krijg ze ook niet op de plaats waar ik ze wil hebben. Echt vervelend. Ik kan ook niet verbeteren als ik een fout heb getypt of zo. Dan moet alles weg. Hopelijk gaat het weer voorbij, want zo vind ik er echt niks aan. Grrrrr.

Once The Musical perform Falling Slowly

Jolande let je op? En andere musicalfans ook natuurlijk. We bezochten in Londen de musical Once. Ik had er nog niet van gehoord, maar het zou nog wel eens een hele bekende kunnen worden. We vonden hem ontzettend leuk en erg knap gemaakt.Met acteurs en actrices die ook allemaal muzikant zijn op het podium. Het was natuurlijk volledig uitverkocht en weer in zo'n mooi oud theater, waar alles zeer ontspannen verloopt. Je kunt je eigen drankje meenemen, je kunt gewoon in de zaal iets lekkers eten als je dat zou willen. En in de pauze is er een overheerlijk en peperduur ijsje. Er hangt natuurlijk een verrekijkertje bij je stoel en er is een razend enthousiast publiek. In dit geval gingen ze zelfs staan om te applaudisseren na afloop en dát had ik in London nog niet meegemaakt. We zaten hoog, maar niet te hoog. Dat is me trouwens ook wel eens gebeurd. Dat we zo hoog zaten dat ik met mijn hoogtevrees er helemaal beroerd van werd. Maar nu niet. Het verhaal: een Ierse muzikant en een Tsjechische jonge moeder ontmoeten elkaar. Hun gedeelde liefde voor muziek brengt ze samen en ze beleven onverwacht een mooie romance die echter niet kan blijven bestaan. Dat is het in het kort. De musical kreeg op Broadway 8 Tony Awards, waaronder die voor beste musical. In mijn ogen terecht!