An

Opnieuw naar de film. Deze miezerige zondagmiddag waren er zelfs twee films die ik graag wilde zien.
Maar twee achter elkaar is voor mij niet echt heel fijn.
Dus ik koos voor deze: een Japanse film, getiteld An.
Je zou denken dat An een naam is, maar het is een bonenpasta.

Het verhaal:
Entaro runt een klein bakkerswinkeltje waar hij dorayaki verkoopt – Japanse pannenkoekjes gevuld met ‘An’, een zoete rodebonenpasta. Wanneer Tokue, een oude en ietwat spirituele vrouw, aanbiedt hem te helpen in de keuken, accepteert hij dat, maar met heel veel twijfels. Tokue blijkt met veel liefde en aandacht overheerlijke ‘An’ te kunnen maken. Dankzij haar geheime recept, komt de kleine bakkerij tot bloei en ontstaat er een bijzondere vriendschap.

Toen de film begon hoorden we van de inleidster van dienst (er is altijd een inleider in Cinema Oostereiland) dat het twee uur zou duren. In de eerste beelden zagen we Entaro, de hoofdpersoon,  een trap oplopen. Gewoon de hele trap buitenom. Ik fluisterde tegen mijn man dat het dus wel eens heel lange zit zou kunnen gaan worden. Ja, ik bedoel als je elke stap ziet, is het logisch dat het twee uur duurt.
Maar dat viel mee. Het tempo was inderdaad niet snel, maar dat paste zo goed bij de film dat het me geen moment ergerde. Dat zegt wat hoor, voor mij. Mijn tweede naam is Ongeduld.
En ik vond het ook een prachtige film. Heel rustig dus, subtiel. Een tamelijk voorspelbaar verhaal, maar mooi gespeeld en met een redelijk goed einde. Feel-good eigenlijk en tja, daar houd ik wel van.

Zou je de film aanraden, Bettie? Ja, dat zou ik!