Betondorp

Op mijn lijstje van het boek "111 plekken in Amsterdam, die je gezien moet hebben', kan ik weer een plek wegstrepen: Betondorp.
Ik kende Betondorp zoals zovelen, alleen als geboorteplaats van Johan Cruijff. Daar groeide hij op en daar was hij altijd aan  het voetballen. Ik wist verder dat het een tuindorp was, maar dat was dan ook alles en geweest was ik er nooit.
Nu dus wel en het was beslist de moeite waard.

Ik dacht voorheen dat het een beetje een troosteloze, grauwe buurt zou zijn. Maar dat is helemaal niet het geval. We troffen het met het weer, dat scheelt natuurlijk wel en ik las ergens dat er een flinke opknapbeurt is geweest, maar hoe dan ook,  ik vond het er eigenlijk heel goed uitzien. Strak, modern en ja beton dus. Hoe dan ook, we zeiden tegen elkaar dat we hier best zouden kunnen wonen..
Alles is gegroepeerd rond de Brink, als in een echt dorp

 

De straten hebben namen als Akkerstraat, Veeteeltstraat, Landbouwstraat, Oogststraat.

De wijk is gebouwd tussen 1922 en 1925. In die tijd waren bakstenen kostbaar en de lonen voor bouwvakkers waren hoog en dus werd er iets nieuws en goedkopers geprobeerd: beton!

De architecten lijken voor de vormen van de gebouwen te zijn geïnspireerd door De Stijl.

Er was een gemeenschapshuis, er waren winkels, er was een bibliotheek. Allemaal rond de Brink

Dat gemeenschapshuis is nu een Hindoetempel:

Er is veel groen

Er zijn hofjes en het ziet er prima uit allemaal. 

De deuren vond ik ook opvallend. Veel waren in deze kleuren: 

Over Johan Cruijff werd altijd gezegd dat hij op straat leerde voetballen en dat dat in die tijd ook nog makkelijk kon.

Nou, op de dag dat wij er waren had dat nog altijd gekund, het was er uitgestorven. Nodig is het niet want er is (en terecht op deze plek) een prachtige Cruijffcourt. 

Wie weet zag ik hier de nieuwe Cruijffie. Wie weet?
Maar Cruijf was niet de enige beroemdheid die hier startte. Ook Gerard Reve is hier geboren en zijn boek De Avonden (dat vele jaren geleden toen hij nog G.K. van het Reve heette,  een verpletterende indruk op me maakte) speelt in Betondorp.
En kijk, er is in ieder geval een klein stukje verderop een café naar dat boek genoemd

 We eindigden deze dag met een ritje over de Nieuwe Ooster. Waar het zoals dat hoort mooi en rustig was.
Er is daar ook een Uitvaartmuseum, genaamd:  Tot Zover. Dat vind ik dan wel weer humor.
Ik had er nog niet eerder van gehoord en ik houd erg van musea, dus we gingen kijken. Maar we waren er klaarblijkelijk niet aan toe.
Want hoewel de manier waarop wij mensen omgaan met de dood veel zegt over wie we zijn, onze afkomst en de tijd waarin we leven, en  hoewel alles er echt heel mooi uitziet en ook beslist interessant was, zijn we afgehaakt. Er was een tentoonstelling over post-mortem fotografie. Eigenlijk iets wat vroeger en ook nu nog heel normaal is hoor, maar we werden er een beetje beroerd van en vertrokken zeer snel. 
Kop in het zand? Ja vast. Het zij zo.