Maar nu was ik echt op de tentoonstelling en ik vond het erg leuk. Ook door de audiotour waarop verschillende mensen een commentaar hebben ingesproken.
Bij dit schilderij bijv. hoor je Hugo Borst.
En dan vertelt Hugo Borst dat dat zoontje later ook schilder werd, maar niet gelukkig was en een eind aan zijn leven maakte. En dat hij hoopt dat hij in ieder geval heeft geweten dat zijn vader veel van hem hield.
Rotius was nog maar eenentwintig toen hij dit schilderde en nog niet volleerd. Dat zie je aan de vreemde houding van de baby op zijn moeders schoot.
Zo hangt er ook een portret van een vrouw met (in mijn ogen) piekerig lang haar waar de New Yorkse jet-set kapper Christiaan (die trouwens uit deze contreien komt) commentaar geeft.
Bij een stilleven met voedsel, horen we de kok Pierre Wind.
Leuk gedaan vind ik.
Dit portret vond ik zo schattig:
Ook kenners hebben jaren gedacht dat het een meisje was, zelfs dat het een prinses uit het huis van Oranje was.
Het jongetje heeft een rammelding in zijn handen, bedoeld om kwade geesten te verjagen. De hond heeft een bel om zijn nek. Dat is een metafoor voor de opvoeding van kinderen. Net zoals een hond moet een kind in toom worden gehouden. Ja dat was in de zeventiende eeuw hè.
Er zijn ook telkens wat dingen toegevoegd. Bijvoorbeeld een moderne waaier bij een 17e eeuwse waaier op een doek.
En bij een schutterstuk waarop de heren op hun mooist gekleed afgebeeld zijn, zien we van de hand van de Hoornse couturier Sepehr Maghsoudi, een mannenkostuum uit 2016.
Dat soort dingen vind ik leuk. Het maakt zo'n expositie levendig en boeiend.
En Rotius? Die leerde steeds beter schilderen. Hij stierf in 1666, tweeenveertig jaar oud.
Hier nog even de link van het museum. Klik
6 opmerkingen:
Hoezo is dat een jongetje? Wat zie ik over het hoofd?
Dat lijkt me reuze onderhoudend met de audiotour.
Ik denk dat je de kleding over het hoofd ziet, Jeanne. Want dat is waardoor deskundigen hebben geconstateerd dat het een jongen is
Dat was het ook!
Dat was het ook!
Een reactie posten