Het verhaal van Edith

Een klein boekje lag me aan te kijken op een rommelmarkt.
Prijs: 20 hele eurocenten.
Ik vond het zo zielig dat het daar lag, dat ik het wel moest kopen.
Normaal ben ik erg geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog, maar nu eigenlijk even niet, vanwege de actuele situatie in de wereld.
Toch kon ik het boekje niet laten liggen. Nou, boekje...Pocketformaat, maar wel 330 bladzijden.

Ik las het achter elkaar uit.

Het is het verhaal van het Joodse meisje Edith van Hessen.(1925) Zij begint in 1938 een dagboek. Ze is dan ook echt nog een meisje, geliefd en gewaardeerd in haar well-to-do, prettig gezin. Twee ouders, twee broers, heel veel familie, vrienden en vriendinnen. Daarover gaat het in het begin.
Een tijdsbeeld, toch.
Maar vanaf 1940 veranderen er natuurlijk heel wat zaken. De familie had kunnen vluchten naar Amerika. Ze deden dat echter niet vanwege de grootmoeder die bij hen woont. Alleen de oudste zoon, Guus vertrekt en ze missen hem verschrikkelijk.
Edith zelf kan onderduiken in Brabant. Haar andere broer Jules verdwijnt ook. Haar vader sterft aan kanker. En na de bevrijding ontdekt Edith dat alleen haar broer in Amerika (die als soldaat in Europa was) het heeft overleefd. Moeder en Omi zijn vermoord in Sobibor en Jules in Auschwitz.
Daar eindigt het boek.
Wat ik nog het meest bijzonder vind, is dat het allemaal zo geleidelijk ging. Langzaam. Eerst leefde iedereen nog vrolijk verder. De beperkende maatregelen werden geaccepteerd, maar het leven ging door. En dan weer iets en weer iets, tot de onderduik.

Natuurlijk ben ik weer gaan googelen. Ik wilde weten hoe het verder is gegaan.
Edith studeerde psychologie en trouwde met Loet Velmans. Hij was eveneens Joods. Zijn leven is ook ongelooflijk. Hij vluchtte met zijn ouders op 14 mei 1940 naar Engeland en ging vervolgens naar Nederlands Indië. Hij kwam in het KNIL, werd krijgsgevangen en kwam in een kamp, moest werken aan de Birmaspoorweg. Na de capitulatie van Japan ging hij terug naar Nederland.
Deze twee (die elkaar van school kenden) trouwden en hadden een gelukkig leven. Ze zijn volgens eigen zeggen niet in het verleden blijven wonen.
Het bestaan is een feest.
Zij: 'Waarom zou de oorlog ons leven verwoest hebben? Waarom? Ik wilde leven toen de oorlog eindelijk voorbij was. We hebben nooit in ons verleden gewoond, nooit. Bewust niet. Vanaf het begin al niet.
'Hij: 'Ik had het overleefd, ik was eruit. Heerlijk, fantastisch. Ik had een enorme  levenslust.