Rijkdom

Ow, ik had zulke leuke foto's van de tweeling.
Ze zaten met z'n tweetjes keihard te lachen in hun wagen.
Maar ja als ze lachen, dan lachen ze ook echt en dan gaat alles bewegen, armen, handjes, beentjes, voetjes. Ongeremd plezier, het mooiste wat er is.
Helaas zijn de foto's daardoor mislukt. En ik ging zelf ook lachen dus ik bewoog gezellig mee. Wel jammer, maar ja.
Ze zijn dus over naar de volgende wagen. Niet meer liggen, maar een beetje zitten. Ze kunnen nu rondkijken en dat doen ze ook. Tot ze in slaap vallen natuurlijk.Wat ik erg jammer vind is dat ik hun koppies niet meer zie. Ik moet echt om de wagen heen lopen om te zien hoe het allemaal gaat daarbinnen. Boven in de wagen zit nog wel een klein luikje, maar dan zie ik ook alleen hun achterhoofdjes.

Nog steeds kijken veel mensen als ik met ze aan de wandel ben. Het is toch wel speciaal hoor, een tweeling.
Nu het nog vaak zonnig is, zit er meestal een grote doek over de wagen, want baby's en zon schijnt een zeer slechte combinatie te zijn.
Er zijn dan echt mensen, wildvreemden, die vragen of ze even mogen kijken. Onder die doek. Ik zou dat zelf niet durven vragen, maar sommige mensen dus wel. Meestal ouderen trouwens.
Ik ben supertrots, dus het mag, als ze ze maar niet aan willen raken, dat vind ik niks en niet goed.
Laats was ik in een winkel en daar liep een oudere mevrouw zo naar me te kijken dat het opviel. Ze wilde duidelijk iets zeggen. Dus ik hield een beetje in. We waren binnen, dus zonder doek.
Ze keek eventjes in de wagen en daarna keek ze mij aan. 'Mevrouw, wat bent ù rijk', zei ze.
En daar had ze helemaal gelijk in.