Sonja Barend

Dit was het boek waar ik al eerder over schreef, nog voordat het uit was.
Het boek ook waar ik niet op wilde wachten (tot het in de bieb zou zijn).
Heel simpel, omdat ik die vrouw bewonder.
Dus ik kocht het vorige week woensdag. Bij Paagman in Den Haag. Ik snuffel daar graag, maar koop dus eigenlijk nooit meer boeken. Dit was een uitzondering. Het lag nog niet eens op een van die prachtige stapels die ze daar altijd maken. Het lag nog op een karretje.
Hoe dan ook, op de terugweg begon ik al te lezen en ik ben eigenlijk niet meer gestopt.
Op de kaft staat: In deze indringende memoires is ze niet langer degene die alleen maar vragen stelt, maar zoekt ze ook de antwoorden.
En indringend vond ik het.
Sonja Barend kan bij al haar andere talenten ook nog eens goed schrijven.
Het boek boeide me tot de laatste letter.  Het leven van een vrouw die zo'n tien jaar ouder is dan ik en die zoveel meer heeft meegemaakt. Zo'n ander leven.
Opgegroeid bij een moeder en een stiefvader, waarvan ze aanvankelijk niet wist dat het haar stiefvader was. Op haar zestiende uit huis gegaan. Een baantje gezocht, ingezien dat dat het toch niet was, een studie opgepakt in de avonduren. Bij de televisie terecht gekomen, naar Israël gegaan met haar toenmalige echtgenoot Ralph Inbar. Joods geworden.  Gescheiden. De liefde van haar leven gevonden, zelf stiefmoeder geworden en oma . Vier keer kanker gekregen.
Wat de titel betreft, dacht ik dat die sloeg op haar vertrek bij de televisie.
Maar dat was niet zo.
De titel slaat op haar Joodse vader, David Barend, die weggehaald werd in de oorlog, toen Sonja twee was. Hij sprak die zin uit en hij had gelijk. Men heeft hem niet meer teruggezien.
En daar kwamen de vragen. Hoe was dat dan gegaan en waarom? Antwoorden zijn er niet trouwens.

Een prachtig boek en wat ik zo vaak zeg: ook dit boek gaat uiteindelijk over de liefde.