Tulpenkoorts.

Een film waar veel reclame voor is gemaakt en die ik ook echt graag wilde zien.
Omdat de periode dat er in Nederland tulpenkoorts uitbrak, me interesseert en ik er vaak over heb gelezen.
De tijd dat tulpen meer waard waren dan goud.
Bovendien een film die zich afspeelt in het 17e eeuwse Amsterdam en dan ook nog, volgens de poster,  een liefdesverhaal.
Mijn verwachtingen waren vrij hoog gespannen. Maar het viel een beetje tegen.
De mij onbekende spelers deden het goed. En de mij zeer bekende speelster, namelijk Judi Dench ook. En dan nog Christoph Waltz, die zelfs een Oscar heeft gewonnen, maar die ik toch niet kende, ook goed.
Daar lag het niet aan dus.
Een klein ergernisje was de uitspraak van de Nederlandse namen. Kijk als iemand Jan van Loos heet, moet het toch mogelijk zijn om Jan van Loos te zeggen in plaats van Jen ven Loos. Dat moet een anderstalig iemand toch kunnen leren, zou ik denken.
Maar goed, daar zou ik me over heen hebben gezet.
En dan waren er ook nog eens prachtige beelden en een mooie aankleding
Maar waar lag het dan toch aan dat deze film me niks deed?
Ik weet het niet, het moet dus eigenlijk wel aan het verhaal hebben gelegen. En dan nog vooral aan het liefdesgedeelte daarin. Een onmogelijke liefde, maar zo vreemd gedaan.
Als ik ga vertellen wat ik raar vond er aan is het verhaal meteen duidelijk, dus dat zal ik niet doen. Want ik weet dat er mensen zijn die de film gaan zien.
Ben zeer benieuwd naar hun oordeel. Maar ik vind het geen aanrader.

En dan hoop ik nu van harte dat ik weer eens een goede keus ga maken. Een film die me gaat boeien van het begin tot het eind en die dan nog een tijdje in mijn hoofd en in mijn hart blijft zitten.