Hoor nu mijn stem

 Franca Treur schreef eerst het boek Dorsvloer vol confetti. Ik las het en zag ook de film die later werd gemaakt. Tussendoor schreef ze nog andere boeken, die las ik niet. Dat eerste boek vond ik goed.
Nu heeft ze een nieuw boek gemaakt, getiteld 'Hoor nu mijn stem' en ik vond het een prachtig boek.
Je moet wel enigszins geïnteresseerd zijn in het zeer strenge geloof, dat daar op Walcheren wordt gepraktiseerd: bevindelijk gereformeerd.
Of misschien ook wel niet. Het gaat niet alleen over geloof en het zich daarvan los maken. Het gaat  ook over schuld, relaties en liefde.

Eerst maar eens het verhaal, of eigenlijk zijn het twee verhalen die voortreffelijk verbonden worden.
In het eerste verhaal verliest de kleine Ina haar ouders bij een auto-ongeluk. Ze gaat dan wonen bij haar opa en diens zusters, tante Sjaan en tante Ma.
 Ina gaat mee in het geloof van opa en de tantes. Ze moet natuurlijk wel, maar ze wil ook. Ze gaat naar een reformatorische school. De mensen zijn in haar omgeving allemaal zo, er is geen radio en geen tv en ze komt dus nauwelijks in aanraking met de rest van de wereld. Ina wil zijn als tante Ma, bekeerd. Opa, degene die nog wel eens grapjes maakt en met wie ze kan lachen, sterft. De tantes, waar ze toch heel veel van houdt, blijven over. Ina en de tantes. Ina en de buurjongen. Ina en haar vriendje.
Ina is ik in deze verhaallijn
In het tweede verhaal is Ina opgegroeid, een studie psychologie gaan doen in Leiden en is ze inmiddels radiopresentatrice. Wel op een punt in haar leven dat lastig is.
Als ze terugkeert naar Zeeland om voor tante Ma te zorgen die kanker heeft, wordt ze meteen vervangen in de mediawereld waar ze werkt. En in de liefde loopt het ook allemaal niet zo best. Ina is,voor zover dat mogelijk is, van het geloof af. Ze heet geen Ina meer, maar Gina en als ze naar tante Ma en tante Sjaan gaat, doet ze een pruik over haar korte haar. In deze verhaallijn is Gina zij.

Dat ik (Ina) en dat zij (Gina) vind ik echt heel mooi gevonden, het werkt. Het maakt de verbinding.

Wat ook zo heerlijk is, is het taalgebruik van Franca Treur. Alle zinnen kloppen en door hoe ze schrijft zie je situaties en de personen, vooral de personen voor je. Echt een genoegen om te lezen, zo knap! Er zit ook humor in de beschrijvingen, vooral in het Ginadeel.

Ik heb dit boek echt een beetje moeten verwerken, zit nu nog (na drie weken) een beetje na te kauwen. Het is beslist, zeer beslist een aanrader.

Ik kijk zelden of nooit naar Pauw, te laat. Maar hij had een gesprek met Franca Treur zag ik en dat had ik opgenomen. Mooi om te zien. Ze is ook in wat ze zegt zo lekker duidelijk. Kijk eventueel zelf maar:



Ps. Ik las ook al een tijdje geleden 'De Buurjongen' van Jan Siebelink. Een boek dat zich afspeelt in hetzelfde milieu. Dat boek wordt alom geprezen en ik ben een Siebelink-fan. Heb al zijn boeken zelf en gelezen. Maar hier kon ik het niet mee worden. Ik ga er ook geen verslag van doen. Akelig en naar vond ik. Wil het eigenlijk meteen vergeten.