Vals kreng

Vrijdag was het heerlijk weer. Zacht, geen wind en volop zon.
Ik was aan de wandel, heerlijk aan de wandel, genietend van het pas geploegde land, dat donker afstak  tegen het groene weiland en de blauwe lucht.
Ik was ongeveer op de helft van mijn 10.000 toen ik besloot terug te gaan.
Ik draaide me om en achter mij zag ik een andere wandelaar komen.
Ik dacht a. dat ik wat door moest lopen en b. dat ik niet ingehaald wilde worden.
Maar echt belangrijk vond ik het niet.
Toch werd ik ingehaald en niet zo'n heel klein beetje ook. Ze was eerst echt nog een stuk achter me, maar ze liep me voorbij en was al vrij snel een stuk vooruit.
En als ze nou jonger en soepeler geweest was dan ik ben... maar dat was niet zo. Ze was denk ik van mijn leeftijd en zelfs haar benen waren niet veel langer dan die korte pootjes van mij.
Dat was allemaal nog niet heel erg geweest, hoogstens een tikkeltje irritant,  als het niet zo'n vervelend, arrogant  type was geweest.
Ik loop daar vaak en  ik word ook wel vaker ingehaald. Zelf haal ik ook wel eens iemand in.
Er worden dan meestal geen uitgebreide gesprekken gevoerd, dat niet.
Maar een vriendelijk groet en even een opmerking over het weer of zo, dat gebeurt eigenlijk altijd.
Zo niet deze dame.
Een hooghartig knikje was mijn deel en zelfs dat kon er amper af.
Trut, in d'r trainingspak en met d'r flesje water.
En maar doorstampen op d'r wandelschoenen. En de afstand steeds maar groter maken. In mijn hoofd hoorde ik haar gemene lachje.

Mijn hardloopverleden ligt nog niet zo ver achter me. Op zo'n wandeling loop ik meestal, als ik geen pijn heb, ook een klein stukje hard.
Twee minuten meestal en dan na een stuk nog eens twee minuten. Of een minuut. Ben ik ook weer sneller thuis. Dus dát kan ik nog wel.
Ha, daar maakte ik nu gebruik van. Ik ging  stiekem, steeds een stukje hard lopen, zo min mogelijk geluid makend.
Als er een brommer achter me aan kwam of een fiets, liep ik extra, want dan kon ze het geluid van mijn voetstappen  niet horen.
Het leek een beetje op het spel Anna Maria Koekoek. Dat spel waar bij Anna Maria met haar rug naar de andere kinderen staat, bij een muur. Die andere kinderen staan bij een startlijn op enige afstand en moeten stuk voor stuk  proberen dichter bij Anna Maria te komen, zonder dat die de beweging ziet. 'Anna Maria Koekoek', roept dan het kind bij de muur en draait zich snel om. Wie dan nog beweegt moet terug.
Ik was altijd al heel goed in dat spel.

Enfin, op deze manier kwam ik steeds wat dichterbij en werd de afstand tussen ons kleiner.
Zij keek niet een keer om, niet een keer.
Tot we aan het eind van het pad kwamen. Het punt waar zij naar rechts ging en ik naar links moest.
Vlakbij was ik inmiddels
Toen keek ze.
Ze zag me  en de verbijsterde blik in haar ogen was werkelijk alle moeite waard.

Ja ik weet het hoor, ik ben heel kinderachtig. En ook erg vals. Een vals kreng.
Maar eh om eerlijk te zijn, ik heb er ... aan.