Kijken in de Rapenburgerstraat.

Een paar dagen na ons bezoek aan het Stadsarchief waren we weer in Amsterdam. Tja, ik vind bijna niets heerlijker dan op zondagmorgen door Amsterdam te slenteren.
En dit was die prachtige zondag, vlak na de vorst. Die zondag dat het ineens lente was.

We bezochten het Joods Historisch, maar die Rapenburgerstraat zat nog steeds in mijn hoofd en eigenlijk wilde ik er gewoon eens kijken.
Er lopen en denken aan Sientje Abram.
Dat deden we dus. Er was in die straat bijna niets meer over van hoe het was.
Ik zocht de huisnummers van de huizen waar Sientje woonde. Maar het waren nu flats, met heel veel naambordjes en nieuw bovendien.
Er was nog wel een bordje dat herinnerde aan het meisjesweeshuis.

Dat was eigenlijk alles.
Het gaf een beetje een raar gevoel om daar te lopen. Onbestemd gevoel.
We gingen ook nog kijken in de Portugese Synagoge. Daar waren we vaak langs gelopen, het gebouw hadden we vaak gezien, maar binnen waren we nog niet eerder.

Een heel mooi en vooral sober gebouw. Van binnen en van buiten. De bouw begon in 1671 en het gebouw is nu nog altijd  in gebruik als gebedshuis.
De ruimte wordt, als in de 17e eeuw,  alleen verlicht door heel veel kaarsen. Dat moet een fantastisch beeld geven.  Er zijn schatkamers waar je ceremoniële gebruiksvoorwerpen kunt zien en er is een bijzondere bibliotheek. Bijzonder ook dat de collectie terug kwam, na de oorlog, na eerst geroofd te zijn.

Zo'n zondag dus.
(En nu, terwijl ik dit schrijf kom ik op het idee om sommige straten te bezoeken die iets bekends hebben. Uit een boek, of uit een film of zo. Eentje heb ik al. Een foto van een straatnaam die voorkomt in een gedicht. Ik laat het een andere keer zien).